ΠΑΕΙ ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ, ΦΕΡΤΕ ΜΟΥ ΑΛΛΗ...

Άλλη μια δύσκολη νύχτα του φετινού καλοκαιριού έλαβε αίσιο τέλος και λόγω έλλειψης αγώνα του Copa America κι επειδή δεν έχει PRO σήμερα, αποφάσισα να ανοίξω το blog μου και να γράψω δυο αράδες έτσι για να μου φύγει η υπερένταση της νύχτας και να πάω αργά και νωχελικά να ξεκουράσω το... αγαλματένιο μου κορμί!
Δύσκολη η δουλειά του μπάρμαν δεν λέω (αν και όλοι δύσκολα περνάνε εκεί), καθώς επιβάλλεται να κάνω και παράλληλα να μην κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα, όμως είναι η μόνη (αυτή της παραγωγής, που αθλούμαι), η οποία εμένα λόγω δουλειάς μου επιτρέπει να μην χρειάζεται να "παίζω μπάλα" στο μαγαζί και μου αφήνει πραγματικά όλο το βράδυ να ασχολούμαι με τη δουλειά μου και να ταξιδεύω το μυαλό μου εκεί που θέλω εγώ κι όχι εκεί που θέλουν να με πάνε τα σκυλάδικα και όλοι οι άλλοι!
Και το λέω αυτό όχι γιατί δεν μου αρέσει, απλά αυτή η δουλειά ήρθε κάμποσο καιρό αργότερα απ' ότι έπρεπε! Στη φάση της ζωής μου που βρίσκομαι και την οποία θεωρώ ίσως την πιο ωραία μέχρι τώρα, μαζί με τα χρόνια της Αθήνας, δεν θέλω και κυρίως δεν χρειάζομαι επιβεβαίωση του εγώ μου, του τύπου μου ή για να το κάνω πιο λιανά δεν χρειάζομαι να ξέρω αν μετράω σαν γκόμενος! Έχω αράξει μ' έναν άνθρωπο που πραγματικά γουστάρω να είμαι μαζί του, νοιώθω ερωτευμένος, νοιώθω να μ' αγαπάει, νοιώθω να με νοιάζεται, νοιώθω να μ' έχει ανάγκη, νοιώθω ότι ακριβώς μου έλειπε τόσα χρόνια από τη ζωή μου! Και πραγμάτικά αισθάνομαι πολύ τυχερός που έχω έναν τόσο σπάνιο άνθρωπο δίπλα μου, όσο εκείνη, καθώς σαν άτομο δεν είμαι ούτε ο πιο εύκολα προσιτός, ούτε ο πιο ανεκτός (μόνο λίγο παραπάνω γελοίος απ' το κανονικό)!
Είναι η πρώτη φορά που αναφέρομαι τόσο ανοιχτά στο blog μου για την senorita, όσον αφορά στα αισθήματά μου και πραγματικά το κάνω γιατί το χω ανάγκη! Δεν με νοιάζει πόσοι θα το διαβάσουν! Κανένας, ένας ή δέκα, εξάλλου δικό μου είναι το blog και δικαιούμαι να γράφω ότι γουστάρω!
Βλέπεις σήμερα τσακωθήκαμε και μπορεί μετά από λίγη ώρα όλα να ήταν πάλι μέλι - γάλα, όμως εγώ ήθελα κάπου να τα πω! 'Ηθελα να εκφραστώ, να μιλήσω, να ξεσπάσω, αλλά έπρεπε να πάω στη δουλειά! Αν και είμαι σίγουρος πως επειδή η σχέση μας είναι λίγο αλλοπρόσαλη σε σύγκριση με τις άλλες "φυσιολογικές" δεν είναι κανείς σε θέση να καταλάβει τι με πειράζει και αν αξίζει να χαλιέμαι!
Στο μεταξύ, νοιώθω ότι άλλα ήθελα να γράψω και άλλα τελικά κατόρθωσα να μουτζουρώσω στο blog, όμως δεν με νοιάζει! Αποφάσισα να ακολούθησω την τακτική του φίλου Sanjo, που γράφει με το χέρι της καρδιάς και όχι με το χέρι του μυαλού, του συντακτικού και της γραμματικής...
Και μια που τον θυμήθηκα, αν και δεν έχουν περάσει πολλές ώρες που ήμασταν μαζί, θέλω να αναφέρω κάτι που σε ότι αφορά τα παραπάνω έχει κατά κάποιο τρόπο σχέση, καθώς σήμερα για χάρη του αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τη "δύναμη" που για κάποιον ηλίθιο λόγο μου δίνει η μπάρα και να τον φέρω κοντά σε μια κοπέλα σαν τα κρύα τα νερά! Και τα καταφέρα... Της μίλησα, μας κέρασα και τους τρεις και μετά έφυγα για... δουλειά, συνεχίζοντας το έργο μου αργότερα!
Και πραγματικά μέτά από τόσο καιρό παρέα μαζί του θεωρώ πως αυτή ήταν η πιο ευτυχισμένη μου στιγμή πλάι του! Χάρηκα πάρα πολύ όταν τον είδα να χορέυει, να πίνει, να μιλάει, να φέρεται σαν μικρό παιδί, να κερνάει, να νοιώθει πάλι γεμάτος αυτοπεποίθηση, να νοιώθει τα πόδια του να πατάνε γερά πάνω στη γη...
Και κάπου εδώ θέλω απλά να εκφράσω μία μου παρατήρηση, την οποία μετά και τα σημερινά την ενίσχυσα ακόμα παραπάνω! Η περίπτωση του Sanjo μου θυμίζει σχεδόν σε όλα, εκείνο τον Δεκέμβρη του 2003, τότε που έδεσα μ' έναν άνθρωπο, που κατάφερε και κατάφερα να γίνουμε κολλητοί σαν αδέρφια! Έτσι και τότε, όλα ξεκίνησαν μ' έναν μεγάλο χωρισμό! Έτσι και τώρα...
Έχει περάσει αρκετή ώρα απ' όταν ξεκίνησα να γράφω και νομίζω πως μετά και απ' αυτό το τσιγάρο ήρθε η ώρα να πλαγιάσω, σβήνοντας ακόμα μία μέρα απουσίας και συμπληρώνοντας άλλη μία μέρα πιο κοντά στην επιστροφή της...καλής μου!
Αυτά είχα να πω για να καλημερίσω όλους εσάς και για να καληνυχτίσω τον εαυτό μου!
Καλή σας μέρα λοιπόν και όπως έλεγε και μια ψυχή του χειμώνα...
ΤΟ ΝΟΥ ΣΑΣ... Χαθείτε στα ενδότερα...

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ Ε; ΝΑ...

Σας χαιρετώ ξανά φίλοι μου και χωρίς προλόγους ξεκινάω, γιατί ως συνήθως κάτι πρέπει να κάνω μετά...

Διακοπές, βόλτες, μπάνια, μπύρες, καφρίλες, αραλίκι, στα αρχ...ια μας όλα...
Κάπως έτσι ήταν τα καλοκαίρια μέχρι τα... 17!
Γιατί αν αρχίσω να θυμάμαι τα καλοκαίρια από το 2004 ως το 2006, θα μιλήσω για ολυμπιάδα, για παραολυμπιάδα, για 1:30 ώρα δρόμο από το καλαμάκι ως το χαλάνδρι, για ζέστη, για στρατό, για 17 ώρες ταξίδι με το πλοίο κτλ κτλ κτλ...

Γενικά το καλοκαίρι σαν εποχή δεν μ' άρεσε ποτέ και φαίνεται ότι μου ανταπέδιδε πάντα αυτή μου την απέχθεια στην σάπια εποχή της ζέστης, που όλα σ' αυτή τη χώρα παραλύουν γιατί "χρειαζόμαστε διακοπές", που όλα κινούνται σε άλλους ρυθμούς, που όλοι δουλεύουν για να κάθονται το χειμώνα, που για να επιβιώσεις πρέπει να μείνεις μέσα στο air- condition, που όλοι πρέπει να αδυνατίσουν γιατί αλλιώς δεν είναι δυνατόν να πάνε για μπάνιο στο κάθε high beach bar, που, που, που...

Στο μεταξύ, και παραδόξως θα έλεγα, μέχρι στιγμής το φετινό καλοκαίρι δεν μου έχει φέρει πολλά ανάποδα πράγματα! Κι είπα πολλά γιατί αυτή τη φορά έχω να μίλήσω μόνο για πολύ ζέστη, για το γεγονός πως 1 στις 2 φορές γυρίζω σπασμένος και με νεύρα από τη δουλειά επειδή πια όλα τα ακούω εγώ εκεί πέρα, επειδή δεν αντέχω του κάφρους και κυρίως για το γεγονός πως απουσιάζει η πριγκήπισά μου! Μια απουσία, που απ' τη μία μου χαλάει το κέφι, με κάνει να νοιώθω μισός (όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται) κι απ' την άλλη όμως μπορώ να κατανοήσω πως η απουσία των 2 εβδομάδων είναι σίγουρο πως θα ανανεώσει τη σχέση μας και με την επιστροφή της το πάθος, η φαντασία και ο έρωτας θα επιστρέψουν κι αυτά πάλι στα αρχικά τους επίπεδα...
Ίσως τελικά, όπως λένε όλοι, να το είχαμε ανάγκη αυτό και οι δύο! Τώρα πόσο ανάγκη μπορέι να έχεις κάτι που σε πονάει και σου χαλάει το κέφι, αυτό μου ακούγεται πάντα παράλογο, αλλά ο καιρός θα περάσει και θα δείξει αν τελικά άξιζε τον κόπο αυτή η αίσθηση της απώλειας!
Στο μεταξύ, θέλω απλά να γράψω κι έτσι να υπενθυμήσω στον εαυτό μου πως οι φίλοι είναι πολύ παρόδικο πράγμα και τελικά τις περισσότερές φορές στο μεγαλύτερο βαθμό οι καταστάσεις είναι εκείνες που επιλέγουν τους φίλους σου ή τις παρέες σου και όχι εσύ! Σαν άνθρωπος γενικά έχω πολύ λίγους ανθρώπους που έχω διαλέξει για κολλητούς μου (που λένε) και ξέρω πως δεν θα χάσω ποτέ στη ζωή μου! Που είτε κοντά, είτε από χιλιόμετρα, είτε σπασμένοι, είτε απομακρυσμένοι ξέρω πως η κάθε συνάντηση μας θα είναι σαν να μην χωρίσαμε ποτέ! Και αυτό είναι φιλία για μένα, γιατί στα εύκολα ή στα δύσκολα δεν είναι οι φίλοι που βοηθάνε ή χαίρονται, αλλά αυτοί που χρειάζεσαι την δεδομένη στιγμή!
Όμως ετούτη τη φορά, στο συγκεκριμένο θέμα θεωρώ πως έχω σταθεί αρκετά τυχερός γιατί χάρη στην κοπελιά μου ήρθα κοντά με ανθρώπους, που ποτέ δεν πίστευα ότι μπορεί να συνυπάρξουμε και εντέλει καταλήξαμε να κάνουμε ένα παρεάκι "τσίτα μπούνια",που θα έλεγε κι ένας από τους τρεις (τους λίγους ντε) που ανέφερα παραπάνω.
Στην αντίπερα "όχθη" και για να...πετάξω από το ένα θέμα στο άλλο, ωραίο το καμάρι, ωραία η φάση στην καντίνα (πιο ωραία όταν γυρίσει και η ομορφιά μου), αλλά πολύ κουραστικό το μπάνιο και το όλο concept του! Αυτή η ντάγκλα μετά σε συνδυασμό με τη δουλειά με κάνει και νοιώθω σαν να δούλευα στην οικοδομή!
Επίσης, ξεκίνησε και το Copa America (οι παίκτες του στοιχήματος το γνωρίζουν ήδη), αλλά με τη δουλειά ίσα που προλαβαίνω να δω ένα τέταρτο, ενώ θέλω να υπενθυμίσω σε όλους πως ο Καστίγιο γαμ...ται (άκου με άδειο τέρμα να την πετάξει άουτ)!
Λοιπόν, αυτά είχα να πω και όσα ξέχασα την άλλη φορά, δεν χανόμαστε γαρ!
Καλή σας μέρα...

Υ.Γ: Για όσους έχουν χρόνο κι ενδιαφέρονται την Δευτέρα (2/7) παίζει live έντεχνο στο μαγαζί (club 33 ντε)! Καλή φάση για όλους εμάς και εσάς που γουστάρουμε-τε το είδος και δεν υπάρχει κανένα μαγαζί να πιείτε ένα ποτάκι και ν' ακούσετε ότι γουστάρετε... Χαθείτε στα ενδότερα...

ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟ, ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΛΟΥ...

Το καλοκαίρι μέχρι στιγμής έχει ξεκινήσει με τους χειρότερουν οιωνούς...
Είτε μας έχουν μουτζώσει, είτε μας έχουν ματιάσει ή απλα το 2007 δεν πρέπει να είναι η χρονιά μας!
Και μιλάω στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο γιατί δεν αναφέρομαι μόνο σε μένα, αλλά γενικά στο όλο παρεάκι πού έχουμε στήσει το τελευταίο διάστημα και περνάμε σε γενικές γραμμές πολύ καλά!
Από που να ξεκινήσω πραγματικά δεν ξέρω...Απ' τη μία μεριά είναι η δουλειά κι απ' την άλλη η γαμημένη η υγεία που τελικά όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται είναι το σημαντικότερο πράγμα!
Όλα μοιάζουν τόσο σκατά, ενώ παράλληλα περνάμε αρκετά καλα...(Πως τα λέω ρε πούστη έτσι ο φιλόσοφος).
Πως γίνεται τώρα αυτό θα μου πεις και δίκιο θα χεις φιλαράκι!
Ε, όταν είμαστε όλοι μαζί είναι όλα καλά, στις μοναξιές όμως του καθενός ξεχωριστά και στα προσωπικά του επικρατεί ένα μπάχαλο! Από υγεία, από διάθεση, από συναισθηματικά (Ακούς Sanjo;), από δουλειά, από πολλά πράγματα!
Λες ωραία ήρθε το καλοκαίρι! Θα βγάλω λεφτά, θα περάσω γαμάτα, θα πηγαίνω για μπάνια, θα βγαίνω μέχρι το πρωί, θα αράζω με το γυναικάκι μου! Στο τέλος, αν κάνεις τα μισά από αυτά ζήτημα είναι!
Και δεν μιλάω αποκλειστικά για μένα αυτή τη φορά το ξαναλέω, γιατί αν είχα όλα αυτα τα προβλήματα μαζί δεν θα με έβλεπα και στα πολύ καλά μου!
Στο μεταξύ, αύριο ετοιμάζομαι να κάνω εξετάσεις αίματος και όσο απλό κι αν ακούγεται στα αυτιά των φυσιολογικών ανθρώπων, για εμένα θα είναι άθλος αν τα καταφέρω και δεν λακίσω λίγο πριν το μοιραίο...τσίμπημα! Να έχεις δηλαδή ρεπό και να μην χαίρεσαι για κανένα λόγο που το έχεις!
Στην αντίπερα "όχθη", ο Sanjo την είδε πάλι μαθητής στα θρανία (δουλειά και καλά), τράβηξε ρότα για την πρωτεύουσα και τα χει δει όλα κωλυόμενα! Προχθές ήθελε να πάει να ηρεμήσει και τώρα είναι εκεί και δεν την παλεύει μία...Άβυσσος η ψυχή και το μυαλό ενός χωρισμένου ανθρώπου!
Καλά για τον άλλο τον..πειραγμένο δεν έχω να πω και πολλά, παρά μόνο μία λέξη! CONQUER....- DRAGONBALL
Οι ομοιοπαθείς και οι γνωρίζοντες περί τίνος πρόκειται ξέρουν την κατάσταση!

Και για να αλλάξουμε σιγά - σιγά θέμα και να πάω και στα λίγο πιο ευχάριστα (όχι για όλους, βλ. Senorita) το παρεάκι από το Σάββατο κατέχει το πρώτο δίπλωμα υπολογιστών (Cambridge). Τώρα αν το χειμώνα αποφασίσουμε να πάρουμε και τις επόμενες ενότητες θα δείξει, αλλά εγώ δεν ψήνομαι και πολύ!
Πάντως, αν θέλετε κι άλλα ευχάριστα δεν έχω τίποτα που να χρειάζεται να ειπώθει! Απλές καθημερινές χαρές (που είναι και οι καλύτερες δηλαδή), οι οποίες ούτε σας αφορούν, ούτε είναι ανάγκη να κάθομαι να γράφω με τις ώρες!
Αυτά για σήμερα...
Καλή σας νύχτα!!!!

Υ.Γ Να ξέρεις Sanjo ότι η θάλασσα σήμερα ήταν και λάδι και πολύ ζεστή! Σκέψου ότι απ' τη χαρά μου που έφυγες έκανα κι εγώ μπάνιο!!!!!! Χαθείτε στα ενδότερα...

ΣΟΥ ΧΩ ΝΕΑ...ΜΑ ΤΙ ΝΕΑ!!!

Εδώ και κάμποσες μέρες λέω να σηκώσω ένα post στο blog και κάθε φορά, για διάφορους λόγους, η προπάθειά μου αναβάλεται για μετά.
Από το Σάββατο έχω να πω τόσα πολλά και κάθε φορά η καθημερινότητα (όπως συμβαίνει συνήθως άλλωστε) με προλαβαίνει και μου δίνει συνεχώς τροφή για νέο υλικό. Κάτι φυσικά που ούτε το χρειάζομαι, ούτε νομίζω πως είναι για καλό!
Και να λοιπόν, που βρήκα λίγο χρόνο, 15' πριν πάω για δουλειά, αλλά δυστυχώς δεν προλαβαίνω ούτε να τα πω όπως θέλω, ούτε και μπορώ να τα βάλω σε μια σειρά!
Από τη μία νομίζω πω το σύμπαν κάτι έχει πάθει μαζί μου και μέρα με τη μέρα με κοροϊδέυει! Δεν είναι δυνατόν τη μία όλα να πηγαίνουν καλά, την άλλη να στραβώνουν...΄
Κάπου το χάνω και αναρωτιέμαι αν τελικά στο τέλος καταφέρω να βρω κάπου στο βάθος την έξοδο και παράλληλα τη λύση του (των) προβλήματος (-ων).
Να ξεκινήσω από το καινούργιο μου υπολογιστή, που τόση χαρά έκανα όταν τον παρέλαβα και άλλο τόσο ανάποδα μου τα έχει φέρει μέχρι τώρα;
Και γαμώ τα μηχανήματα δεν λέω, αλλά προσπαθώ εδώ και δυο μέρες να βρω ένα παιχνίδι να το χαρώ και τη μία από το ίντερνετ κατεβάζω κάτι μούφες, από την άλλη αγοράζω αντιγραμένα cd και δεν παίζουν ή ο χαρακτήρας στο παιχνίδι δεν φαίνεται και το σημαντικότερο απ' όλα η Μ. νοιώθει πως όλη μέρα ασχολούμαι με το pc μου, ενώ αντίθετα εγώ νοιώθω πως δυο ώρες ανοιχτός για 4 μέρες νεόφερτος υπολογιστής είναι πολύ λίγο!
Και συνεχίζω μέχρι να πάει 10:30 και να πάω για δουλειά...
Μα βέβαια, δουλειά! Πως μου είχε διαφύγει...
Εδώ να δεις τι σου χω, φιλαράκι...
Και ναι λοιπόν είμαι έτοιμος για σύμβαση και λέω να τα καλά τα νέα! Κανονίζω να βρω μπάρμαν για το μαγαζί και τσουπ (το σύμπαν που λέγαμε), στη θέση διατηρείται το υπάρχον προσωπικό για λόγους, τους οποίους θα χαρακτήριζα παιδικούς! Περισσότερα δεν μπορώ να πω, θα εκθέσω και πρόσωπα!
Και να λοιπόν, που επέστρεψα πίσω από τη μπάρα ξανά να βάζω ποτά και να ακούω την Άντζελα και τον Φοίβο να κάνουν πάρτυ στ' αυτιά μου...
Κι όμως δεν ήταν μόνο αυτοί...
Είναι αυτό που λέμε και το αφεντικό τρελάθηκε! Όταν έχει δουλειά όλα καλά, όταν δεν έχει άκου να δεις τι γίνεται...
Δεν ντύνομαι όπως πρέπει για μπαρ, βάζω πολύ ποτό στα ποτήρια, δεν χορεύω, δεν την πέφτω (όπως θα πρεπε) στη κάθε μαλακισμένη που νομίζει ότι επειδή έχει βυζια εγώ πρέπει να την γαμ..., δεν, δεν, δεν!
Και το καλό είναι άλλο! Το κουρέλι φαίνεται ότι δεν τη παλέυει κι ετοιμάζεται για παραλίες και μουσικές (δεν το αδικώ καθόλου αυτή τη φορά), ενώ στην ερώτηση αν δεν πάρει κανείς ρεπό δώσε μου εμένα, αυτά είναι παράλογα και δεν γίνονται! τώρα γιατί μην με ρωτάτε, την ίδια απορία έχω κι εγώ!
Στο μεταξύ είναι 10:25 και λέω σιγά - σιγά να σταματήσω εδώ! Έχω κι άλλα να πω και να συμπληρώσω τα υπάρχοντα, αλλά δεν προλαβαίνω...
Αυτά είχα να πω...
Καλή σας νύχτα!!!! Χαθείτε στα ενδότερα...

ΜΗΝ ΔΙΝΕΙΣ ΣΗΜΑΣΙΑ...

Σ' αυτό την κλειστή κοινωνία, που ορίζει πως ότι και να κάνεις θα μαθευτεί, ένα πράγμα κατάφερα μαζί με τη βοήθεια των δικών μου να μάθω...
ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΝΩ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ...
Ο χαμένος καπνίζει, ο χαμένος πίνει, ο χαμένος βγήκε χθες με κάτι κολώπαιδα, ο χαμένος αυτό, ο χαμένος το άλλο...
Πραγματικά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όλος ο κόσμος ασχολείται τόσο πολύ με το τι κάνει ο διπλανός του, σε τέτοιο βαθμό που να ξεφεύγει από τα όρια του ενδιαφέροντος - κουτσομπολιού και να προχωράει παραπέρα! Ίσως, αυτός ο τρόπος είναι μία καλή άμυνα, ώστε να ξεχνάνε τα όσα συμβαίνουν γύρω τους και να ασχολούνται με μικρότητες!
Στην πορεία της ζωής μου και μετά από κάμποσο καιρό στην πρωτεύουσα προσπάθησα να γίνω "σταρχιδιστής"! Να μην με νοιάζουν απλά πράγματα και συμπεριφορές αδιάφορες, να μην τσαντίζομαι με την παραμικρή μαλακία, να μην τρελαίνομαι με τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που δημιουργούν, παρά μόνο στις περιπτώσεις που με το μικρό μου το μυαλό ένοιωθα πως πρέπει να αντιδράσω. Φυσικά, ποτέ δεν κατάφερα να φτάσω στο σημείο ενός από τους κολλητούς μου, που πραγματικά τον θαυμάζω για τον τρόπο που αντιμετωπίζει ή καλύτερα αφήνει να περνάνε τα πράγματα από δίπλα του, αλλά τουλάχιστον έφτασα εκεί που θεωρώ πως με ικανοποιεί!
Να μπορώ δηλαδή να αξιολογώ τις καταστάσεις μ' ένα δικό μου τρόπο, χωρίς να προσπαθώ πίσω από καθετί δολοπλοκίες, συμπεριφορές παράξενες, αδικίες και λογής άλλα πράγματα που τρελαίνουν τους ανθρώπους, χωρίς καν να τους αφορούν ή να χρίζουν προσοχής!
Βέβαια, και για να τελειώσω γιατί πρέπει να πάω και στο λογιστήριο, ακόμα υπάρχουν τσακωμοί με ανθρώπους, περίεργες σκέψεις, παρεξηγήσεις, αλλά θεωρώ πως για να φτάσω σε αυτό το σημείο τις περισσότερες φορές στο τέλος βγαίνω σωστός!
Κι όπως λέει και η καλύτερη ατάκα στην αγαπημένη μου ταινία..."Μην δίνεις σημασία"!!!

Αυτά μου ήρθαν πρωί πρωί στο κεφάλι, αυτά είπα!
Καλή σας μέρα... Χαθείτε στα ενδότερα...