Απάντηση στον Sanjo...

Και λίγο πριν αποφασίσω να πάω για ύπνο (κοντεύει 4 τα ξημερώματα) έκανα μια βόλτα στα blogs και βρήκα τη νέα ανάρτηση του Sanjo. Αποφάσισα να του γράψω εκεί ως απάντηση, αλλά είδα ότι ήθελα χώρο και αποφάσισα να το κάνω μέσω του δικού μου blog!
Αναρωτιέται, παραπονιέται, τσαντίζεται δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο το φιλαράκι μας πως επειδή γράφει εκεί χάνει τον εαυτό του, πως μία τέτοια τακτική δηλώνει έλλειψη θάρρους, πως είναι εθισμός να περιμένει να μπει να δει τα σχόλια των άλλων!
Ξεκινώντας λοιπόν από το τέλος θα πω το προφανές:
Εθισμός είναι τα χαρτιά (έχασα σήμερα ρε πούσ** μου), το αλκοόλ, τα ναρκωτικά και το WOW!
Το να γράφεις σ' ένα blog ή σε ένα απρόσωπο chat δεν είναι εθισμός, αλλά η ανάγκη για εκτόνωση, επικοινωνία, συλλογή απόψεων, ή έκφραση ιδεών! Είναι το μέσω που αντικατέστησε εκείνο το τετράδιο που οι παλιοί έλεγαν ημερολογίο, που εμείς γράφαμε κείμενα και ποιήματα! Είναι ακόμα και το word που αποθηκεύουμε την ποιήτική μας συλλογή ή τα εφηβικά μας ξεσπάσματα (έτσι έκανα έγώ τουλάχιστον)!
Και στο κάτω - κάτω μία τέτοια σελίδα θα μπορούσε επίσης να είναι ένα προσωπικό ημερολόγιο ιδεών, απλά με πιο ωραίο φόντο! Όμως, όλοι μας (οι bloggers ντε) δεν κάναμε ιδιωτικό blog, αλλά αφήσαμε φίλους, γνωστούς και αγνώστους να γνωρίσουν με τον τρόπο που εμείς θέλουμε και τους αφήνουμε πτυχές του εαυτού μας, που σε άλλους είναι αδιάφορες, σε άλλους ήδη γνωστές και σε άλλους άξιες ανάγνωσης!
Έχοντας παριστάνει (όπως λέει και ο Άρης) τον δημοσίογράφο για δύο χρόνια σε εφημερίδα, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως το συναίσθημα του να ξέρεις πως κάποιος ξένος ή φίλος διαβάζει κάτι δικό σου σε εξιτάρει! Και μιλώντας μόνο από προσωπική εμπειρία, χωρίς να γενικέυω την άποψή μου, πέρα από αυτό σε κάνει να νομίζεις πως αυτό που γράφεις τον ενδιάφερει! Πως όταν σου απαντάει θετικά ή αρνητικά το κάνει γιατί κι εκείνος θέλει να ακουστεί κάπου η γνώμη του! Και το κάνει σε σένα...
Πιστεύω λοιπόν πως μια ίδια κατάσταση συμβαίνει και στο blog! Γράφεις, ξεσπάς, γνωματεύεις, κινούμενος σ' ένα χώρο και ακολουθώντας την ιδέα πως είναι προσωπικό, ενώ ξέρεις πως δεν είναι...
Αρκετές φορές μέχρι τώρα ήθελα να πω πράγματα να ξεσπάσω. Να αφιερώσω ένα μονόλογο γεμάτο γκρίνια (όπως κάνουν οι γυναίκες) και οργή για πράγματα ή καταστάσεις που με ενοχλούσαν. Κι όμως όσες φορές το προσπάθησα μέσω του blog ήξερα πως δεν είναι όλο αληθινό! Ήξερα πως κάποιος θα το διαβάσει (ή έτσι πίστευα), που δεν έπρεπε!
Παρ' όλα αυτά όμως δεν αισθάνθηκα ντροπή γι' αυτό, ούτε όμως άνοιξα ένα φύλλο του word να γράψω!
Γιατί μην με ρωτήσεις...Ούτε εγώ ξέρω!
Συγκεντώνοντας λοιπόν ξανά τη σκέψη μου (είναι και αργά μην το ξεχνάς αυτό) συνεχίζω και σκέφτομαι τον Sanjo να αναρωτιέται και να θεωρεί δειλία το γιατί δεν βρήκε να τα πει σ' ένα φίλο του, γιατί δεν πήγε να τα πει στην γκόμενα του, γιατί δεν βγήκε στο κάτω - κάτω στην ταράτσα του σπιτιού του μ' ένα μπουκάλι ουίσκυ να μιλήσει στ' αστέρια!
Γιατί όπως οι περισσότεροι νομίζω, έτσι κι αυτός, έτσι κι εγώ θεωρούμε τα προβλήματά μας μοναδικά και θεωρούμε πως κανένας δεν είναι σε θέση να μπει στη θέση μας και να μας καταλάβει! Γιατί κανέναν δεν νοιάζει πως περνάμε εμείς, όταν κι αυτός έχει άλλα τόσα προβλήματα στο κεφάλι του που τον απασχολούν...
Κι έτσι μέσω του blog, όχι μόνο παραθέτεις τις απόψεις, τις εμπειρίες ή τα προβλήματά σου, αλλά έχεις έτσι και την ευκαιρία να πάρεις και γνώμες από ανθρώπους, γνωστούς ή μη δεν έχει σημασία, που είτε θα σε κάνουν να νοιώσεις καλύτερα, είτε θα σε βοηθήσουν, είτε απλά θα είναι εκεί "κοντά" σου...
Δεν είναι όμως παράξενο ρε πούσ**, όταν πάμε για καφέ να μιλάμε για καινούργια παιχνίδια ή παρόμοια ανούσια πράγματα και μέσα σε μισή ώρα να έχουμε βαρεθεί;
Ενώ αντίθετα μέσα από το blog, ο καθένας έχει ένα πρόβλημα ή μία γνώμη που θα μπορούσε να πάρει ώρες συζήτησεις! Ειρωνικό, παράλογο, μήπως αντικοινωνικό; Δεν ξέρω, αλλά σίγουρα περίεργο! Με τρεις φίλους στο ίδιο τραπέζι να συζητάς τόσο αδιάφορα πράγματα και με τους ίδιους φίλους πίσω από το pc να συζητάς όσα θα έπρεπε από κοντά!
Κι επειδή κάποιος θα προσπαθήσει να με προλάβει και να μου πει ότι τότε δεν είστε φίλοι για να συμβαίνει αυτό κτλ κτλ. απλά εμφανίζεται το σύνδρομο:
"Έλα μωρέ τώρα για καφέ βγήκαμε να περάσουμε καλά, να πούμε καμιά μαλακία. Τι να τους πρήζω τώρα με τα δικά και ποιον νοιάζει στο κάτω η άποψή μου γι' αυτό το θέμα και και και..."
Και έτσι περνάει η ώρα γυρίζεις σπίτι και ο καφές σου άφησε απλά δύο ώρες περασμένες...

Δεν θέλω να το συνεχίσω άλλο, όχι μόνο γιατί παραπέρασε η ώρα, αλλά γιατί θέλω ν' αφήσω χώρο και στα comments, για όλα τα υπόλοιπα που εγώ δεν έγραψα...

Καλή σας νύχτα... Χαθείτε στα ενδότερα...

ΑΘΗΝΑ - LOCOMONDO - ΕΠΑΡΧΕΙΑ

Πέντε μέρες στην Αθήνα και πάλι πίσω...
Με Ζυγό την Κυριακή, γήπεδο και locomodo την Πέμπτη!
Δεν ξέρω γιατί, αλλά ενώ ήθελα να γράψω τόσα πάλι για το ταξίδι μου, η επιστροφή μου πίσω στην καθημερινότητα, η οποία αφού χειμώνιασε δεν είναι και τόσο άσχημη, δεν μου αφήνει χώρο για έμπνευση...
Διαβάζω phantom_pad, διαβάζω Sanjo και αναρωτιέμαι τι στο διάολο να γράψω...
Εμ, έλα ντε...
Πέντε μήνες τώρα ξέρω ένα πράγμα στα σίγουρα! Ότι στις 31 του μηνός θα φύγει για ένα μήνα και κοίτα να δεις που θα περάσω μία εβδομάδα και θα τρέχω να βρω σερβιτόρο...
Και σε ποιον να ρίξω το φταίξιμο σε μένα που το αφήνω γιατί μου είπε το αφεντικό - πατέρας μου ότι έχει βρει αντικαταστάτη ή στον πατέρα μου, που όσο είχε κανονίσει αυτός, είχα κανονίσει κι εγώ;
Απλά λέω...
Κι όμως, κάτι από τις μέρες της Αθήνας φαίνεται ότι θα... μυρίσει στα μέσα του μηνός. Γιατί αν όλα πάνε καλά και τα καταφέρω, θα φύγω να δω το ματσάκι με την ΑΕΚ και μετά για πέντε μέρες θα είμαι με το κουρέλι στα ίδια μέρη, με άλλα σκηνικά! Να δούμε συναυλίες, να πάμε για φαγητό, να κοροϊδεύουμε στο μετρό, να αράξουμε στο πράσινο καναπέ μ ' ένα μπουκάλι dewars κι ένα μπουκάλι johnie! Αλλά αυτή τη φορά στο λέω για το ξέρεις κιόλας μετά το jasmin έχει σπίτι. Έχουμε και μια σχέση γαρ...
Στο μεταξύ, εθνική επέτειος σήμερα και όπως στον περισσότερο κόσμο, ούτε σ' εμένα κάνει καμία αίσθηση. Εξάλλου, το νόημα πια των λέξεων ελευθερία, πόλεμος, αγώνας αντηχούν πολύ μακρινές στα αυτιά μας! Ούτε τις ζήσαμε και ούτε τις εκτιμήσαμε ποτέ. Όχι γιατί δεν θέλαμε ή δεν μπορούσαμε και ούτε όπως περιμένατε να γραψω δεν μας έμαθαν!
Απλά γιατί μεγαλώσαμε αλλιώς...
Με άλλα προβλήματα και άλλες έννοιες! Δεν φοβηθήκαμε ποτέ ότι κάποια μέρα θα ξυπνήσουμε και θα κρατάμε ένα G3 στο χέρι, αλλά αγχωθήκαμε για τον πληθωρισμό, την ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, το νοίκι...τον ελέυθερο και δημοκρατικό τρόπο ζωής μας! Αν ζούσαμε ή έστω βρισκόμαστε κάπου κοντά σε εκείνες τις χρονικές περιόδους, νομίζω θα έιχέ άλλο νόημα το ξημέρωμα της 28ης Οκτωβρίου, της 17 Νοέμβρη, της, της, της...
Άρα μην κατηγορείτε τους δασκάλους, τους καθηγητές, τους μαθητές! Κατηγορείστε λίγο τον εαυτό σας (μας) και όλους εκείνους που έφεραν την καθημερίνοτητα να αποτελεί πρόβλημα και όχι διασκέδαση... Την καθημερίνοτα που δεν σου αφήνει περιθώρια για γλέντια και γιορτές και σου "χαρίζει" ένα Σάββατο να βγεις να πιεις ένα ποτό και να είσαι κι ευτυχισμένος...
Αυτά προς το παρόν!
Θα επιστρέψω πάλι δριμύτερος...

Υ.Γ Πόσο μαλακισμένο είναι να χάνεις 60 ευρώ για έναν αγώνα και στα τρία δελτία;
Άσε ξέρω και σίγουρα ξέρεις κι εσύ...

Καλημέρα σας... Χαθείτε στα ενδότερα...

Επιτέλους χειμώνας...

Καλημέρα τσακάλια...

Η μέρα σήμερα έχει κάτι το αλλώκοτο, κάτι ωραίο, κάτι χειμωνιάτικο...
Τι ωραίο να σηκώνεσαι το πρωί αγκαλιά με τον άνθρωπο σου και ο καιρός να σηματοδοτεί (επιτέλους) την έναρξη της καινούργιας εποχής!
Κρύο όσο πρέπει, καφεδάκι και διάθεση απαραίτητα και αγάπη παραπάνω απ' όσο χρειάζεται...σηματοδοτούν ένα ευχάριστο πρωϊνό! Ένα πρωϊνό που αφήνοντας τη φαντασία σου να ταξιδεύει μπορείς να βρίσκεσαι σ' ένα ξενοδοχείο δίπλα στο τζάκι και κάπου εκεί έξω να χιονιζει...
Ονειρέυεσαι ή το ζεις, τελικά δεν έχει καμία σημασία...
Αυτό που μετράει είναι αυτό που νοιώθεις, αυτό που θεωρείς πως βιώνεις, το ταξίδι που δεν έχεις κάνει και νομίζεις πως είσαι ήδη εκεί!
Κι ας μοιάζει λίγο με τρέλα αυτή η διαδικασία...
Εξάλλου, όταν ονειρεύεσαι, άσχημα απρόοπτα δεν υπάρχουν, μόνο ιδανικές συνθήκες! Και το ταξίδι που έχω κάνει εγώ σήμερα αγκαλιά με τη senorita μου, στο μουντό και κρύο πρωϊνό για μένα είναι σαν να είμαι ήδη στο Πήλιο, στην Ελβετία, στην...
Και για να κλείσω αυτό το κείμενο θα δανειστώ μία ατάκα ενός πολύ καλού φίλου, που στη συγκεκριμένη φάση ταιριάζει...γάντι!

Dream on and never quit...

Και κρατήστε αυτή την φράση γιατί θα τη χρειαστούμε σε πολλές φάσεις της ζωής μας...

Καλημέρα σας... Χαθείτε στα ενδότερα...

Διακοπές for ever

Καταρχήν καλημέρα!

Και τελικά τα κατάφερα...
Το video που έφτιαξα από τις διακοπές στη Φολέγανδρο, με αρκετές βέβαια περικοπές, καθώς δεν σηκώνει το blog πάνω από 140 mb, είναι τελικά έτοιμο προς χρήση! Αν και μου βγαλε την πίστη μία ώρα μέχρι να το σηκώσει, αλλά εν τέλει...

Καλή σας διασκέδαση...


Ελπίζω να σας άρεσε...

Υ.Γ Ακόμα περιμένω τα videάκια με τον Superman...Sanjo! Χαθείτε στα ενδότερα...

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΗΤΑΝ ΕΠΙΤΥΧΗΣ...

Ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι, ήταν ωραίο αλλά κι επικίνδυνο...
Και με αυτό το κάπως παλιό τραγουδάκι σας χαιρετίζω ξανά μέσα από το διαδύκτιο! Τελικά, όλοι είχαν δίκιο...Είναι κάπως δύσκολο μετά από τόσους μήνες να βάλεις τόσες σκέψεις σε μια σειρά, αλλά όπως και να 'χει θα το προσπαθήσω...
Το 23ο καλοκαίρι της ζωής μου με αποχαίρετησε αφήνοντας μου τις καλύτερες εντυπώσεις και πλέον χωρίς υπερβολές μπορεί να περιληφθεί μέσα στα 3 καλύτερα μέχρι τώρα...
Εκείνος ο καφές το πρωί (για άλλους πάλι μεσημέρι) στη παραλία ακούγωντας ωραία μουσική και όχι κλαμπατσίμπανα, το μπάνιο στην κρύα (για άλλους ζεστή) θάλασσα και κυρίως εκείνο το ωραίο παρεάκι που στήσαμε φέτος ήταν ότι καλύτερο και ιδανικότερο μπορούσε να τύχει...Και τι κι αν πηγαίναμε κάθε μεσημέρι στο ίδιο μέρος, εγώ γούσταρα και πέρναγα όπως ήθελα! Με τη senorita μου αγκαλιά, με καλούς φίλους και με μπόλικα...τσιμπήματα φέτος, συνοδευόμενα από κρασί ή παγωμένη μπύρα δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί που θα έλεγα όχι σε ένα τέτοιο καλοκαίρι...
Και αναρωτιέσαι τώρα εσύ που διαβάζεις μα καλά ο μα**κας δεν δούλευε (πάλι);
Κι όμως...
Κάθε μέρα φιλαράκι μέχρι τα ξημερώματα! Και τι κι αν δούλευα στο ίδιο σκυλάδικο του χειμώνα; Πλέον έχει γίνει μια συνήθεια, αφού μέχρι και τη μουσική συνήθισα πια και δεν μ' ενοχλεί τόσο! Εξάλλου, είναι στιγμές που πέρασα πάρα πολύ καλά και με πολύ γέλιο, αλλά και μέρες που δεν πρόλαβα να καταλάβω ότι δουλεύω, καθώς έτρεχα σαν τον Βέγγο. Ζήσαμε γενέθλια εκεί, ζήσαμε μεθύσια κι όμως το πιο παράδοξω απ' όλα (για νύχτα) ήταν μία σεζόν τόσο ήσυχη, που δεν άνοιξε ούτε μύτη!
Συνεχίζω αυτή τη μικρή ανασκόπηση της απουσίας μου από το blog κι αν δεν έχεις ήδη βαρεθεί με αυτά που γράφω, συνέχισε...
Και σιγά που δεν θα τα κατάφερνα! Μπορεί να χρειάστηκαν άλλα μέσα για να φύγω, αλλά τελικά πήρα αυτές τις 2 μέρες άδεια που ήθελα, πήρα το γυναικάκι μου και τσουπ σε 5 ώρες (με το σαράβαλο) βρεθήκαμε στη Φολέγανδρο. Οι πρώτες μας διακοπές εκτός Αθήνας, οι πιο ξέγνοιαστες, οι πιο ευτυχισμένες, οι πιο "εύθυμες", οι διακοπές γενικά που είχαμε και οι δύο ανάγκη! Και μία συμβουλή, καθώς δεν έχει νόημα να συνεχίσω... η Φολέγανδρος γαμάει! Δυστυχώς 'ομως, το βιντεάκι δεν μπορώ να το σηκώσω αφού ξεπερνάει το όριο για 40mb.

Βέβαια και για να πιάσω κι έσένα που διαβάζεις τόση ώρα και γελάς, δεν θα σε κάνω ρεζίλι, αλλά δεν μπορώ να μην πω και μια κουβέντα για σένα...
Αφιερωμένες λοιπόν αυτές οι γραμμές, στον άνθρωπο που είχε ανάγκη περισσότερο από όλους από αυτό το ξέγνοιαστο καλοκαίρι, που δούλευε τα πρωϊνά και έβγαινε τα βράδια, που βρήκε την ηρεμία του το καλοκαίρι (γιατί τώρα τον πιάσαν πάλι οι μαύρες τους), απλά πρέπει να γνωρίζει πως...
Ο χειμώνας που θα διανύσουμε θεωρώ πως θα ξεπερνάει το καλοκαίρι σε φάση και γέλιο, καθώς αν εκμεταλλευτούμε το γεγονός πως κι εγώ δουλεύω πλέον διήμερα, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να έρθουν ακόμα...καλύτερες μέρες!
Και που είσαι το σπίτι σου είπαμε μαζί θα το βάψουμε...
Στο μεταξύ, σκοπεύω να τελειώσω αυτή την ανασκόπηση επειδή κι εσύ κουράστηκες κι εγώ που το γράφω, θα πω μόνο δυο κουβέντες...
ΕΤΣΙ ΖΕΣΤΑ ΘΑ ΤΟΝ ΠΕΡΑΣΩ ΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ...ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΟΝΑ

Υ.Γ: Γιατί το διάβασα και μ' άρεσε...

Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων αγοράζει ένα σπίτι σε μια μικρή κωμόπολη.
Δυο μήνες μετά την εγκατάστασή τους, τους κάνει επίσκεψη ο δήμαρχος και τους ρωτά:
- Πως σας φαίνεται το χωριό μας;
- Α, πολύ ωραίο.
- Είστε ευχαριστημένοι από το σπίτι σας;
- Πολύ, πολύ.
- Πως περνάτε λοιπόν τον καιρό σας στην πόλη μας;
- Το πρωί, λέει ο γέρος, ξυπνάμε κατά τις 7 και ξεκινάμε με σεξουαλική δραστηριότητα. Στις 8 παίρνουμε το πρωινό μας και μετά το μπάνιο μας και ξανά σεξουαλική δραστηριότητα. Μετά ξεκινάμε για την αγορά και στον γυρισμό ταχτοποιούμε τα ψώνια μας και έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα. Το μεσημέρι κατά τις 1 τρώμε και μετά έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα. Μετά πάμε για ύπνο μέχρι τις 4 και ξυπνώντας έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα. Αργότερα βλέπουμε τηλεόραση μέχρι τις 8, διακόπτοντας βεβαίως το πρόγραμμα λόγω σεξουαλικής δραστηριότητας. Μετά θα φάμε κάτι ελαφρύ και θα συνεχίσουμε με σεξουαλική δραστηριότητα. Στην συνέχεια θα διαβάσουμε κάτι στο κρεβάτι και θα κοιμηθούμε, αφού πρώτα έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα.
Ο δήμαρχος που ακούει τόση ώρα με τις τρίχες σηκωμένες στο κεφάλι, ρωτά τον γέρο: - Τι ηλικία έχετε;
- Εγώ 88 και η γυναίκα μου 82, του απαντά ο γέρος.
Σκύβοντας στο αυτί του γέρου ο δήμαρχος τον ρωτά:
- Τι εννοείτε παρακαλώ με τον όρο "σεξουαλική δραστηριότητα";
Και ο γέρος:- Μου σπάει τα αρχ...δια!!! Χαθείτε στα ενδότερα...