The pick of destiny...

Καλημέρα σας...

Μία μέρα μακριά από το πρώτο rock party του φετινού χειμώνα και ομολογώ πραγματικά πως είναι πρώτη φορά εδώ και καιρό που περιμένω να έρθει η Παρασκευή να πάω στη δουλειά...
Στο μεταξύ, ξεκίνησα να γράψω θέλοντας να τηρήσω την ύπόσχεσή μου για μία ανάρτηση, που θα αφορά όλη την παρέα του καλοκαιριού (ποια ήταν ας μου πει και μένα κάποιος) και το γιατί έχουμε χαθεί έτσι, αλλά το μετάνιωσα! Εξάλλου, ο καθένας αποφασίζει και επιλέγει πως θα χειρίζεται τη ζωή του και με ποια συχνότητα θα βγαίνει από την...καλύβα του!
Άλλωστε, είμαι ο πρώτος διδάξας στο πως να απομονώνεστε από φίλους και πως να τους ξαναβρίσκετε έπειτα από καιρό. Την ανάγκη του οποιουδήποτε να θέλει να μείνει σπίτι του και να μην βγαίνει την καταλαβαίνω απόλυτα και την δέχομαι όχι ως απόρριψη, αλλά ως θέλω!
Και για να μην λέμε ψέμματα μεταξύ μας και μένα αν μου έλεγες να απομονωθώ απ' όλους για λίγο καιρό, να κάτσω σπίτι μου, να φύγω στην Αθήνα, ας πούμε, σου εγγυώμαι ότι η απάντησή μου δεν θα ήταν όχι...Θα το σκεφτόμουν μάλιστα και πολύ σοβαρά!
Αφού λοιπόν τήρησα και την υπόσχεσή μου, θα συνεχίσω την ανάρτησή μου θέλοντας πολύ απλά να πω πως χάρηκα ιδιαίτερα που μετά από αρκετούς μήνες είδα τον ΑΝ! Έτυχε το rock party, ήταν η ώρα να βρεθούμε δεν ξέρω, αλλά πραγματικά θα ήθελα πάρα πολύ όταν φτάσω στην ηλικία του να εχω τα μυαλά του...Κι αν όχι τα μυαλά του, τουλάχιστον να μπορώ να κρατάω τον...παιδικό μου χαρακτήρα (ξέρω δεν αρέσει σε πολλούς αυτούς), ανεπηρέαστος από οικονομικά, οικογένειες, υποχρεώσεις και όλες τις λοιπές μαλακίες, που αναγκάζεσαι να κάνεις χωρίς και γω να ξέρω γιατί!
Και μια που το ανέφερα...
Δηλαδή αν δεν παντρευτώ, δεν κάνω παιδιά και αν δεν έχω εισόδημα που ξεπερνάει τα 1500 ευρώ θα ζω χειρότερα; Και όποιος βιάζεται να απαντήσει ναι ή όχι, ας μην προτρέχει γιατί αυτές οι επιλογές έχουν να κάνουν με τις συγκυρίες! Μπορεί κάποιος να είναι παντρεμένος και να περνάει πολύ καλύτερα από ένα εργένη...
Τελικά στο γάμο και στην οικογένεια απορώ αν μας ωθεί η ανάγκη να εξασφαλίσουμε μια μόνιμη παρέα και φροντίδα, η ανάγκη - ματαιοδοξία να διαιωνίσουμε το είδος μας, το πλήρωμα του χρόνου και η ιδέα ότι δεν έκανα τίποτα στη ζωή μου αφού δεν παντρεύτηκα ή τέλος η κοινωνική αποκατάσταση!
Υπάρχουν πολλοί που θα πούνε πως με τον άνθρωπο που αγαπάς θες να μοιράζεσαι τα πάντα, να ζείτε συνέχεια μαζί, να, να, να...
Κοίτα όμως που εδώ υπάρχει μία λεπτή γραμμή, η οποία καθορίζει τα γεγονότα και την ευτυχία του εκάστοτε γάμου ή συμβίωσης! Στην πράξη όλα ακούγονται ωραία...Θα είμαι συνέχεια με αυτόν-ην που αγαπάω, θα περνάμε το χρόνο μας μαζί, θα, θα, θα! Όμως αυτή η λεπτή γραμμή, που λέγεται προσωπικός χρόνος και χώρος είναι κατά τη γνώμη μου κι εκείνη που καθορίζει το πόσο ευτυχισμένη ή μη μπορεί να είναι η συμβίωσή με τον άνθρωπό σου!
Και ο χώρος και ο χρόνος όμως διαφέρουν από φύλο σε φύλο, από άνθρωπο σε άνθρωπο! Διαφορετικά αντιλαμβάνεται ο καθένας τι τον ηρεμεί και πόσο διάστημα θέλει να αισθάνεται απομονωμένος!Εξάλλου, γι' αυτό είμαστε χιλιάδες προσωπικότητες και όχι ένα καρμπόν, που όταν είναι έτσι όλα κυλούν ομαλά.
Και για όσους επίσης ετοιμάζουν να αφήσουν σχόλια για το αν παντρεύομαι ή για τον αν αντιμετωπίζω προβλήματα στη σχέση μου, απλά και λιτά αναφέρω πως δεν τρέχει τίποτα από τα δύο! Απλώς θυμήθηκα μια συζήτηση σε μια παρέα και ήθελα να μοιραστώ τον προβληματισμό μου μαζί σας!

Υ.Γ Τελικά χειμώνας χωρίς όλη την παρέα online δεν βλέπω να ξανάρχεται...
Υ.Γ (2) Δύο βιντεάκια από μία ταινία που προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον αισθάνεται rock...





Kι ένα τραγουδάκι αφιερωμένο στον wish...

Χαθείτε στα ενδότερα...

ΠΑΟ - ΤΖΙΓΚΕΡ σημειώσατε προς το παρόν 2

Σήμερα αποφάσισα να ασχοληθώ με ένα αθλητικό κομμάτι, που αφορά τόσο τους οπάδους της αγαπημένης μου ομάδας (βλ. Παναθηναϊκός), όσο και τους απανταχού φιλάθλους της επικράτειας! Σίγουρα πάντως όχι τις γυναίκες...

Και για να αρχίσω να μπαίνω στο "ψητό", θέλω να αναφερθώ στον...πόλεμο που εδώ και καιρό έχει ξεκινήσει ανάμεσα στους οπαδούς του Παναθηναϊκού και τον πρόεδρο της ομάδας Γιάννη Βαρδινογιάννη και αφορά τα εισιτήρια και τον τρόπο διάθεσης τους στους συνδέσμους, κυρίως τους μη αναγνωρισμένους! Κι αν ακόμα κάποιος δεν έχει καταλάβει σε τι πράγμα αναφέρομαι (σε περίπτωση που έχει φτάσει μέχρι αυτή την παράγραφο γυναίκα), εννοώ την εικόνα που παρουσιάζει το γήπεδο της ομάδας! Δηλαδή, τα άδεια καθίσματα σ' ένα στάδιο μόλις 15.000 θέσεων και το... ψυχρό κλίμα που επικρατεί στις εξέδρες, αφού με την απουσιά των οργανωμένων δεν υπάρχει παλμός, ούτε συνθήματα, ούτε καπνογόνα, ούτε, ούτε, ούτε...
Ήδη πριν καν συνεχίσω να γράφω είμαι σίγουρος πως ξέρετε τι σχόλιο θα μου αφήσετε, αλλά καλό θα ήταν να βγάλετε τα συμπεράσματά σας στο τέλος!
Έχουμε και λέμε λοιπόν, πως κανείς και όταν γράφω κανείς συμπεριλαμβάνω πέρα από τους "πράσινους" φιλάθλους και όλους τους υγιείς ποδοσφαιρόφιλους, που όπως κι εγώ θέλουν, γουστάρουν, όπως νομίζετε πείτε το, πέρα από καλό ποδόσφαιρο να βλέπουν ή να ζουν μία κερκίδα με πάθος, με ένταση, με ευρηματικότητα στα συνθήματα! Μία κερκίδα που θα κάνει τόσο τον κόσμο να χαίρεται να τη βλέπει, όσο και να θέλει να συμμετέχει σε αυτή! Κι επειδή πριν δύο εβδομάδες έζησα την τραγική για φέτος εικόνα της "λεωφόρού" σας διαβεβαιώ πως είναι σκέτη απογοήτευση!
Κανείς λοιπόν και είμαι σίγουρος γι' αυτό δεν πηγαίνει στο γήπεδο για να κάτσει να πιει καφέ! Και δεν εννοώ πως αναγκαστικά το να κάτσεις στη καρέκλα σου είναι κακό! Γι' αυτό εξάλλου υπάρχουν και άλλες 10 θύρες στο γήπεδο για να μπορείς να βλέπεις το ματς καθιστός! Αλλά όταν βλέπεις το σπίτι μου, ενώ παρακολουθούμε μπάλα, να έχει περισσότερο παλμό απ' ότι το γήπεδο, τότε συγχωρέστε με αλλά εγώ όσο φίλαθλος και να είμαι δεν μπορώ να το ανεχτώ. Θα μου πείτε τώρα, αν ήδη δεν το ψυθιρίζεται, πως επικρίνω τους κάφρους, τους ανεγκέφαλους, όλους εκείνους που είναι ντροπή για τον αθλητισμό!
Φυσικά και όχι...
Τον παλμό και το κλίμα στην εξέδρα δεν είναι αναγκαίο να είναι πάντα τεταμένο, γεμάτο κάφρους που είναι πάντα έτοιμοι να παίξουν ξύλο! Απλά, οι λεγόμενοι φανατικοί, αν εξαιρέσεις τους "εγκέφαλους", που το κάνουν όχι από αγάπη, αλλά για άλλους λόγους, είναι κυρίως έφηβοι και "άντρες" που αγγίζουν με τα βίας τα 30 χρόνια! Άνθρωποι που "βράζει" το αίμα τους και εκτονώνονται βρίζοντας, φωνάζοντας, σπρώχνοντας! Απλά έχουν ένα... μικρό ελλάτωμα. Άγονται και φέρονται ή πιο κομψά επηρρεάζονται από εκείνους που πουλάνε αρχηγηλίκι στην εξέδρα! Κι έτσι οι μικροί προσπαθούν να γίνουν σαν κι αυτούς και οι μεγάλοι απλά τους έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια!
Αυτό είναι το πρόβλημα του γηπέδου και της εξέδρας...
Επειδή όμως κοντέυω, αν δεν το έχω ήδη πράξει, να άφιερώσω όλο το κείμενο στους οπαδούς, πέρα λοιπόν από αυτούς, μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρει και σύσσωμη η οικογένεια Βαρδινογιάννη! Η οποία κύρηξε έναν...πόλεμο με τους οργανωμένους, σκοπεύοντας την κάθαρση της βίας από τα γήπεδα. Όμως, αντί να συσπειρώσει τους φιλάθλους κοντά της, με την "φασιστική" και την "έτσι θέλω" συμπεριφορά, τους έφερε όλους απέναντί της! Γιατί όταν απαιτείς χωρίς να δίνεις, τότε το να περιμένεις συμπαράσταση και υποστήριξη ευγενικά θα το πω είναι άνω ποταμών!
Σχεδόν 20 λεπτά, έχοντας μάλιστα και την κοπελιά μου μαζί, για να μπω στην 7, όχι στη 13 και ολόκληρη διαδικασία για να μπορέσω να πάρω ένα εισιτήριο (το ονομαστικό ναι), ακούγονται ανεπίτρεπτα για μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός!
Είναι να μην σε πιάνουν τα νεύρα σου;
Και για να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία γιατί μου φαίνετα έγραψα πολλά, η λύση κατα τη γνώμη μου βρίσκεται στη μέση!
Κάθε σύνδεσμος έχει ένα καταστατικό που δίνει στις αρμόδιες αρχές για να πάρει έγκριση με ονόματα. Άνοιξτε λοιπόν μία θύρα μόνο για τους συγκεκριμένους συνδέσμους που διαφωνούν με τα ονομαστικά εισιτήρια, αύξηστε τους άντρες ασφαλείας στην εν λόγω θύρα και άστους να μπούνε! Κι αν δεν τους γουστάρετε βρείτε σε ποιον σύνδεσμο ανήκουν και αποκλείστε τον εν λόγω σύνδεσμο από το γήπεδο για μία σεζόν. Η σκέψη της συλλογικής τιμωρίας θα κάνει τους ίδιους να διαφυλλάτουν το δικαίωμα να βρίσκονται στις εξέδρες.
Στο κάτω - κάτω το να σπάσουν 10 καθίσματα δεν είναι ζημια και είμαι βέβαιος πως θα το σκεφτούν πολύ να το κάνουν όταν ξέρουν πως στα επόμενα ματς δεν θα μπορούν να είναι εκεί...
Γιατί περισσότερο και από τους φιλάθλους, οι οπαδοί ζουν για τις 4 ώρες που θα βρίσκονται στο γήπεδο, είτε φωνάζοντας υπέρ της ομάδας τους, είτε πικάροντας τους αντιπάλους!

Αυτά καλή σας νύχτα...

Υ.Γ Το βιντεάκι νομίζω πως είναι το καλύτερο συμπλήρωμα σε ότι έγραψα.
Α! Και μην ξεχάσω... Καλή δουλειά σε όσους-ες δουλεύουν και με διαβάζουν στα ελάχιστα λεπτά που έχουν κενό(χο χο χο)...

Χαθείτε στα ενδότερα...

REGGAE ΚΑΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ...

Σήμερα αποφάσισα να ασχοληθώ λίγο παραπάνω με το blog κι επειδή όπως χθες δεν έβρισκα κάτι ενδιαφέρον να γράψω έψαξα να βρω τον τρόπο να ανεβάσω βιντεάκια! Και αφού τον βρήκα, όπως φαίνεται μάλλον θα σας τα πρήξω από δω και πέρα!
Ωστόσο, θα ήθελα να σας εξομολογηθώ (ποιος ακούει τον Άρη πάλι) πως μετά τη συναυλία των locomondo που πήγα προσφάτως αναθεώρησα πλήρως τις απόψεις μου για τη reggae και τα παρακλάδια της (σκα κτλ)! Όχι γιατί τρελάθηκα με την ελληνική version της, αλλά γιατί άκουσα και τραγουδάκια πολύ κεφάτα (ξένα βέβαια), που δεν με ενδιαφέρει τι λένε, αλλά γουστάρω να τ' ακούω! Και τολμώ να πω πως καλός ο Bob Marley, αλλά φαίνεται να μ' αρέσουν τα πιο κεφάτα...
Από τη συναυλία λοιπόν που πήγα κράτησα μονάχα ένα τίτλο από τραγούδι, το οποίο ανακάλυψα (ως άλλος Κολόμβος) πως το τραγουδάει ο Manu Chao. Το τραγουδάκι λέγεται Mala Vida και ο ρυθμός είναι αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον!
Αν έχετε να προτείνεται κάτι ανάλογο είμαι όλος... αυτιά!



Στο μεταξύ, ένα βιντεάκι για να το βλέπουν οι απανταχού ποδοσφαιρόφιλοι (όχι δεν είναι ο Νικοπολίδης, ούτε ο Μορέτο της ΑΕΚ) και ο φίλος μου ο Roberto από την Ισπανία και να θυμούνται ο καθένας ότι θέλει...




Και για φινάλε άλλο ένα (τώρα που πήρα φόρα), το οποίο θα το εκτιμήσουν όσοι έχουν χάσει τα πάντα με το σύστημα...



Αυτά...

Καλή σας μέρα Χαθείτε στα ενδότερα...

ΤΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΩΡΑ...

Καλησπέρα...

Θέλω να γράψω κάτι, αλλά δεν μου ρχέται τίποτα! Βέβαια, υπάρχουν κι άλλοι που λένε ότι θα γράψουν κάτι και γράφουν απλά...κάτι (βλ. lefos)!

Να μιλήσω για το πόσο δύσκολο είναι τελικά να κρατήσεις ισσοροπίες σε μία σχέση, θα πάρει πολύ ώρα κι επίσης δεν έχω καμμία διάθεση να ακούω ότι οι τσακωμοί είναι το αλατοπίπερο και τις λοιπές μαλακίες...
Βέβαια, όλα μετά από λίγο λύνονται, αλλά πες μου κι εσύ, δεν είναι τόσο βαρετό να τσακώνεσαι και μετά να είναι όλα μέλι - γάλα!
Εγώ θέλω αυτό το ανιαρό...μέλι - γάλα όλη την ώρα κι ας φέρνει τη συνήθεια! Απ' το να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, το προτιμώ!

Στο μεταξύ, και μια που το θυμήθηκα, τελικά με τον lefo είμαστε φιλαράκια του χειμώνα! Με τη σεζόν να περνάει από πάνω μας και να τα λέμε μία φορά κάθε μήνα και αν, με εκείνον να παραπονιέται πως με έπαιρνε τηλέφωνα και δεν τα σήκωνα (δικαίως), κάτι πήγαινε να χαλάσει! Όμως, να που με την έναρξη της χειμερινής περιόδου, σχεδόν κάθε μέρα είμαστε πάλι μαζί...Και παίζουμε συχνά Pro (όποτε θυμηθεί να φέρει το cd και όχι μόνο το κουτί) και ακούω τις ιστορίες εκείνες με τα chat και την ανακάλυψη του internet!

Τέλος πάντων επειδή συνεχίζω να μην έχω να πω κάτι ουσιαστικό σταματάω εδώ!

Θα τα πούμε σύντομα...

Υ.Γ Προς 2 συγκεκριμένα άτομα
"Ξέρω ότι κάτι λείπει (μια ανάρτηση ας πούμε), αλλά έπεσα θύμα ανυπόστατων και ψευδών σχολίων!"

Καληνύχτα σας... Χαθείτε στα ενδότερα...

ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΒΛΑΠΤΕΙ ΤΟΥΣ ΣΟΒΑΡΟΥΣ (5)

Θέλω να γράψω πολλά, αλλά δεν είναι η κατάλληλη ώρα!
Επομένως έχουμε και λέμε:

1. Την ώρα που ένα αντρόγυνο κοιμάται, ακούγεται από την ταράτσα ένας εκκωφαντικός θόρυβος. Πετάγονται τρομαγμένοι από το κρεβάτι και πηγαίνουν επάνω... να δουν τι συμβαίνει. Εκεί βλέπουν έκπληκτοι ότι έχει προσγειωθεί στην ταράτσα τους ένα UFO! Πριν προλάβουν να συνέλθουν, ανοίγει μια πόρτα και κατεβαίνει ένας εξωγήινος, ο οποίος είναι θεογκόμενος. Η γυναίκα τον χαζεύει και της τρέχουν τα σάλια. Ανοίγει μια δεύτερη πόρτα και κατεβαίνει μια εξωγήινη θεογκόμενα.
Τότε ο άντρας γυρνά στη γυναίκα του και της λέει: "Δέχεσαι να πας εσύ με τον εξωγήινο κι εγώ με την άλλη;"
Η γυναίκα του, αντί να απαντήσει, αρπάζει τον εξωγήινο και τον οδηγεί στην κρεβατοκάμαρα. Εκεί όμως προς μεγάλη της έκπληξη διαπιστώνει πως αντί για το "εργαλείο" που φανταζόταν, ο εξωγήινος είχε... γαριδάκι. Προσπαθεί λοιπόν με νοήματα να του πει ότι του ήταν πολύ μικρή. Αυτός καταλαβαίνει και στρίβοντας το αριστερό του αυτί την κάνει 30 πόντους! Η γυναίκα τρελαίνεται αλλά δεν ικανοποιείται. Πάλι με νοήματα του λέει ότι είναι πολύ λεπτό. Αυτός στρίβει το δεξί του αυτί και της δίνει το απαιτούμενο πάχος. Αυτό ήταν, τον αρπάζει κι αρχίζει το... γλέντι μέχρι το πρωί.Μόλις βγαίνει ο ήλιος οι εξωγήινοι τα μαζεύουν κι εξαφανίζονται. Βγαίνει η γυναίκα απ την κρεβατοκάμαρα και πέφτει πάνω στον σύζυγο, ο οποίος δείχνει κουρασμένος και απογοητευμένος.
Την ρωτάει:"Τι έγινε; Πως τα πήγες με τον εξωγήινο;"
"Απίστευτα! Εσύ με τη δικιά σου;"
"Χαλιά! Δεν ήξερε να κάνει σεξ. Όλο το βράδυ μου έστριβε τ' αυτιά..."

2. Ένας τύπος βλέπει την γυναίκα του να φοράει ένα δαχτυλίδι με ένα τεράστιο διαμάντι, το οποίο είναι και πανάκριβο, και την ρωτάει:
- Ρε γυναίκα που το βρήκες αυτό το δαχτυλίδι; Αυτό κάνει μια περιουσία...
- Που να σου τα λέω άντρα μου. Εχθές που είχα πάει για καφέ με μια φίλη μου, πάω στην τουαλέτα της καφετέριας που καθόμασταν και τι βλέπω! Μέσα στον νιπτήρα ήταν αυτό το πανέμορφο δαχτυλίδι! Κοιτάζω τριγύρω, δεν βλέπω κανέναν και το πήρα!!!
Περνούν μερικές μέρες και ο τύπος βλέπει την γυναίκα του που γυρνούσε από την βόλτα, να φοράει μια πανάκριβη γούνα.
- Τι είναι αυτό ρε γυναίκα; Που την βρήκες αυτή τη γούνα;
- Aσε άντρα μου που να στα λέω. Κάνανε λάθος στην γκαρνταρόμπα του μαγαζιού που καθόμασταν με τη φίλη μου και αντί για το παλτό μου, μου έδωσαν αυτή τη γούνα. Χαζή είμαι κι εγώ; Την πήρα και εξαφανίστηκα!
Κι ο άντρας:
- Τι να σου πω ρε γυναίκα... Είσαι πολύ τυχερή. Εγώ ένα σώβρακο βρήκα στο κρεβάτι μας και αυτό μου είναι μικρό...

3. Σε έναν διεθνή διαγωνισμό μυστικών υπηρεσιών, στην τελική φάση, προκρίνονται η CIA της Αμερικής, η ΜΙ6 της Αγγλίας και η ελληνική ΕΥΠ. Φτάνει λοιπόν η ώρα της δοκιμασίας που θα κρίνει ποια θα είναι και η τελική κατάταξη των υπηρεσιών.
Η επιτροπή εκφωνεί την τελική αποστολή: «Εχουμε αφήσει ένα κουνέλι στη δασική έκταση που βλέπετε μπροστά σας. Η υπηρεσία που θα ανακαλύψει και θα συλλάβει πιο γρήγορα το κουνέλι θα είναι και η νικήτρια».
Ξεκινάει η CIA, ψάχνει μεθοδικά όλο το δάσος, χτενίζει κάθε πιθανή κρυψώνα και, έπειτα από τρεις ημέρες, όλα τα στοιχεία οδηγούν στο συμπέρασμα ότι: «Κουνέλι στο δάσος δεν υπάρχει!».
Ερχεται η σειρά της αγγλικής ΜΙ6, χρησιμοποιεί ειδικούς θερμικούς ανιχνευτές προηγμένης τεχνολογίας, στοιχεία και πληροφορίες από κατασκοπευτικούς δορυφόρους, τοποθετεί κάμερες, μικρόφωνα και παγίδες, αλλά ύστερα από πέντε ημέρες κι αυτή δεν βρίσκει κουνέλι. Γυρίζει στην επιτροπή παραδίδοντας το πόρισμα:«Υποπτο κουνέλι δεν βρέθηκε, οι τηλεφωνικές του κλήσεις δεν κατέστη δυνατόν να υποκλαπούν, προτείνεται η ολοσχερής καταστροφή του δάσους με ψεκασμό βενζίνης και φωτιάς!».
Ηρθε και η ώρα της ΕΥΠ. Οι πράκτορες εφορμούν στο πυκνό δάσος. Δεν περνάει μία ώρα και εμφανίζονται κρατώντας καταχτυπημένη, ταλαιπωρημένη και αλυσοδεμένη μια αρκούδα. Με το που τη φέρνουν μπροστά στην επιτροπή, η αρκούδα πέφτει γονατιστή και φωνάζει:
«Οχι άλλο ξύλο! Οχι άλλο ξύλο, ομολογώ! Ναι!!! Εγώ είμαι το κουνέλι!!!».

4. Είναι 3 νταλικέρηδες. Ο ένας με μαυρισμένο μάτι, ο άλλος με διάφορες μελανιές και ο τρίτος με επιδέσμους σε όλο το σώμα του.
Λέει ο πρώτος:- "Α, ρε παιδιά, καλό το τιμόνι, δε λέω αλλά με κάνει να αποκτάω κάτι συνήθειες, άλλο πράμα. Να, προχθές για παράδειγμα που γύρισα από ένα μεγάλο ταξίδι, Ιταλία είχα πάει, μπαίνω σπίτι, πιάνω τη γυναίκα μου, τη βάζω κάτω, τις αλλάζω τα πετρέλαια.... και μετά τι λέτε ότι κάνω; Να, πιάνω ένα δεκαχίλιαρο και το ακουμπάω στο κομοδίνο. Με το που το βλέπει αυτό η γυναίκα μου, αφήστε, μου ρίχνει μια μπουνιά, είδα τον ουρανό σφοντύλι!!!"-
"Κοίτα", λέει ο δεύτερος, "που και εγώ είχα μια παρόμοια εμπειρία! Ακούστε τώρα να δείτε!! Γυρνάω σπίτι, έλειπα 5 βδομάδες είχα πάει Λονδίνο, βλέπω τη γυγυναίκα μου, την πιάνω, τη βάζω κάτω, τις αλλάζω τα φώτα. Και εκεί που τελειώνω, βγάζω από την τσέπη του παντελονιού ένα δεκαχίλιαρο και το δίνω στη γυναίκα μου. Εδώ όμως σας θέλω. Τι κάνει αυτή; Μου δίνει ρέστα 3 χιλιάρικα!!!! Έγινε χαμός σπίτι... Γι'αυτό και οι μελανιές...
- "Ρε παιδιά, να μα τη πίστη μου, δεν θα με πιστέψετε τι μου συνέβη εμένα", λέει ο τρίτος που είχε τα μαύρα του τα χάλια. "Γυρίζω σπίτι μου, βλέπω τη γυναίκα μου, τη βάζω κάτω, της άλλαξα τον αδόξαστο. Εκεί που το κάναμε χτυπάει το κουδούνι. "Αμάν!!", μου λέει, "ο άντρας μου!! Πέσε απ' το μπαλκόνι!!. Και τι κάνω εγώ; Πέφτω..."

Αυτά...

Καλημέρα σας Χαθείτε στα ενδότερα...