Πολύ κουβέντα, διαπληκτικσμός στο μέγιστο βαθμό του, διαφωνίες, φωνές και γνώμες αμφισβητούμενες, χωρίς να στηρίζονται πουθενά, παρά μόνο στις προσωπικές εμπειρίες και στα αναγνώσματα του καθενός.
θα μπορούσε όλο αυτό να είναι μια περιγραφή της βουλής, θα μπορούσε να είναι μία περιγραφή των ελληνικών τηλεοπτικών "παραθύρων", αλλά όχι...
Ήμασταν εμείς εκείνοι που αναστασώσαμε μια καφετέρια με τις φωνές μας, αφού αποφασίσαμε να θέσουμε στο τραπέζι ζητήματα όπως ο ορισμός της τέχνης, η ιστορία της rock, αλλά και της ελληνικής rock μουσικής - σκηνής...
Σε μια σύντομη αναζήτηση στο διαδίκτυο αναζητώντας περισσότερο κάποιον επαρκή ορισμό της τέχνης και παράλληλα ιστορικά στοιχεία της "δικής" μας μουσικής, δυστυχώς δεν βρήκα κάτι το οποίο θα έλεγα πως με ενθουσίασε ως αποτέλεσμα, ενώ δεν νομίζω πως ανακάλυψα οτιδήποτε για την rock σκηνή, το οποίο δεν ήξερα ή υποψιαζόμουν.
Φυσικά έπεσαν στα χέρια μου και χάρηκα πολύ γι' αυτό blogs και άλλα sites με ανθρώπους που είχαν παρόμοιες ανησυχίες, χωρίς επίσης να μπορούν αμφότεροι να καταλήξουν σ' ένα ακριβές συμπέρασμα, καταλήγοντας όπως κι εμείς θα έλεγα χθες, στο ό,τι όλα όσα αφορούν στην τέχνη - μουσική είναι καθαρά υποκειμενικά...
Στο μεταξύ, τον ξύλινο λόγο των λεξικών για το πως ορίζεται η τέχνη τον άφησα πίσω, καθώς έμεινα τελείως ανικανοποίητος με το αποτέλεσμα...
Ίσως ο μόνο ορισμός περί τέχνης που με άγγιξε, αλλά και πλησίαζε τα δικά μου στάνταρ και τις δικές μου ανοχές, αναφέρει πως τέχνη θα μπορούσε να ονομαστεί οποιαδήποτε έκφραση σε καλλιτεχνικές μορφές που προκαλεί αισθητική συγκίνηση σε άλλους ανθρώπους.
Αυθαίρετο σίγουρα, όπως και ανυπόστατο. Όμως, είναι κάτι αληθινό, αλλά...
Συνέχεια θα υπάρχει αυτό το αλλά. Συνέχεια ο υποκειμενισμός θα αφήνει χιλιάδες παραθυράκια να αντικρούσεις την έννοια της τέχνης, της ποιότητας. Όσο κι αν θέλουμε να βαφτίζουμε ποιότητα αυτό που ηχεί καλά στα δικά μας αυτιά, αυτό που αγγίζει την δική μας αισθητική, άλλο τόσο θα υπάρχουν άνθρωποι και απόψεις που θα βαφτίζουν ποιότητα ότι για εμάς βρίσκεται χαμηλά στην "κλίμακα μέτρησης της τέχνης".
Ακόμα και τώρα που γράφω, δεν μπορώ σίγουρα να καταλήξω σ' ένα ακριβές συμπέρασμα. Και αναρωτιέμαι αν τελικά θα ήθελα να υπήρχε ένα μέτρο, το οποίο θα καθόριζε το τι είναι ποιότητα και το τι είναι τέχνη.
Όμως, απ' την άλλη σκέφτομαι πως αν υπήρχε κάτι ανάλογο, τότε ίσως η μουσική να μην εξελλισόταν ποτέ, καθώς όλοι θα επιχειρούσαν να κάνουν... ποιότητα και τέχνη.
Χαμένος στα βάθη μίας τέτοιας αναζήτησης το μυαλό μπερδεύεται και ο λόγος χάνεται. Νοιώθεις να φτάνεις κοντά σε μία λύση, ώσπου χιλιάδες ερωτήματα ξαφνικά κατακλύζουν το μυαλό σου, έτοιμα να αντικρούσουν όλα όσα υποστήριξες πριν. Νοιώθεις πολύ μικρός όταν μιλάς για τέχνη και μουσική. Νοιώθεις πολύ λίγος...
Θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες λέξεις αναφερόμενος στο συγκεκριμένο θέμα. Θα μπορούσα να σπαταλήσω χιλιάδες ώρες κουβέντας, αλλά ακόμα κι αν το έκανα θα βρίσκοταν χιλιάδες γνώμες και απόψεις έτοιμες να αντικρούσουν τις δικές μου σκέψεις.
Βλέπετε, η αντίληψη και τα βιώματα του καθενός αντιλαμβάνονται διαφορετικά τον ορισμός της τέχνης και της μουσικής.
Μόνος ένας μπορεί να καθορίσει την τέχνη και τη ποιότητα. Μόνο ένας μπορεί να ξεμπλέξει αυτό το κουβάρι, που σαν άλλος μίτος της Αριάδνης θα μας οδηγήσει μέσα στο λαβύρινθό της και θα μας βγάλει έξω...νικητές.
Αν ακόμα δεν καταλάβατε, αναφέρομαι στο χρόνο.
Μόνο ο χρόνος μπορεί στο πέρασμα του να αποφασίσει την έννοια της ποιότητας και της τέχνης. Γιατί ο χρόνος στην πορεία του κουβαλάει μαζί του ότι αξίζει, ότι αγγίζει τις ψυχές μας και θα τις αγγίζει για πάντα. Αν κι αυτό θέλετε να το αντικρούσετε καλώς...Όμως, πιστεύω και θα υποστηρίζω πάντα πως κανένας κριτικός δεν θα μπορέσει να μου πει τι να αντιληφθώ σαν τέχνη. Μόνο ο χρόνος, μόνο η διάρκεια μπορεί να ξεχωρίσει το αληθινό και το άξιο από την "σαβούρα". Ότι μένει να θυμάσαι, ότι μένει να σε συγκινεί όπως συγκινούσε πριν αιώνες ή πριν δεκαετίες αυτό αξίζει.
Κι ερχόμενος λίγο στα χθεσινά, δεν νομίζω πως καμία Στανίση και κανένα όνομα που ειπώθηκε χθες στο τραπέζι δεν θα αντέξει, όπως και δεν άντεξε ποτέ. Γιατί στις μνήμες του λαού πάντα θα μένει και θα ακολουθεί ότι αξίζει. Όχι, το πρόσχαρο και το ευφήμερο...
Υ.Γ 1---> Μακάριε και Bori μην τσακώνεστε άλλο. Τόσο η Jazz, τα Blues όσο και η Country αποτελούν τις καταβολές της Rock.
Υ.Γ 2---> Σύντομα θα επανέλθω με ιστορικά στοιχεία σε ότι αφορά στο ελληνικό rock, αλλά και στο πόσο οι τρύπες, για τις οποίες τόσα ακούστηκαν χθες, επηρρεάσαν την ελληνική rock σκηνή.
Καλημέρα σας...
Χαθείτε στα ενδότερα...
30 Μαρ 2009
25 Μαρ 2009
Είμαι Τεράστιος...
Επειδή ήμουν σίγουρος πως δεν γεννήθηκα τυχαία στις 18 Μαρτίου σας παραθέτω μερικά γεγονότα, που ανακάλυψα στο "Σαν Σήμερα" και αποδυκνείουν όπως όλοι περιμένατε, ότι πολλά γεγονότα συνέβησαν τότε...
Για να δούμε λοιπόν...
το 1229... ο Φρειδερίκος Β', αυτοκράτορας της Αγίας ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, κατά την έκτη σταυροφορία, αυτοανακηρύσσεται βασιλιάς της Ιερουσαλήμ.
το 1438... ο Αλβέρτος Β' των Αψβούργων ανακηρύσσεται βασιλιάς της Γερμανίας.
το 1554... η πριγκίπισσα Ελισάβετ, φυλακίζεται ως ύποπτη για συμμετοχή στην εξέγερση του Γουάιατ, εναντίον της ετεροθαλούς της αδελφής, βασίλισσας Μαίρης Β' της Αγγλίας.
το 1584... πεθαίνει ο τσάρος των Ρώσων Ιβάν ο Τρομερός.
το 1834... έξι Αγγλοι εργάτες από το χωριό Τοπούντλ, (οι μάρτυρες του Τοπούντλ) καταδικάζονται σε επτά χρόνια εξορία στη Νέα Νότια Ουαλία της Αυστραλίας, για τις εμπορικές δραστηριότητες της Φιλικής Ένωσης των Αγροτών Εργατών, την οποία δημιούργησαν μετά από τις περικοπές στους μισθούς τους.
το 1871... με τη λύση της πολιορκίας από τους Πρώσους, ξεσπά στο Παρίσι εξέγερση. Ο Γαλλικός Στρατός απωθείται από την εθνοφρουρά του Παρισιού
που εγκατέστησε την επιτροπή Κοινής Σωτηρίας, γνωστή ως Κομμούνα των Παρισίων.
το 1902... ο Ιταλός τενόρος Ενρίκο Καρούζο γίνεται ο πρώτος καλλιτέχνης που η φωνή του αποτυπώνεται σε δίσκο γραμμοφώνου.
το 1903... η Γαλλία διαλύει τα καθολικά θρησκευτικά τάγματα.
το 1921... υπογράφεται η Β' Ειρήνη της Ρίγας ανάμεσα στην Πολωνία και τη Σοβιετική Ένωση, η οποία τερματίζει τον πόλεμο ανάμεσα στις δύο χώρες. Παρ' όλες τις επιτυχίες της Πολωνίας, η Σοβιετική Ένωση προσαρτά την Ουκρανία και τη Λευκορωσία. Η κυβέρνηση της Ουκρανίας καταφεύγει στη Γαλλία, ενώ ο λιμός σπέρνει το θάνατο σε εκκατομύρια Ρώσους.
το 1922... ο Μαχάτμα Γκάντι καταδικάζεται σε φυλάκιση έξι ετών για την εκστρατεία πολιτικής ανυπακοής, που κηρύττει. Θα παραμείνει στη φυλακή δύο χρόνια.
το 1936... πεθαίνει αυτοεξόριστος στο Παρίσι σε ηλικία 72 ετών ο Εθνάρχης Ελευθέριος Βενιζέλος, επί πέντε φορές πρωθυπουργός. Είχε γεννηθεί στις 23 Αυγούστου 1864.
το 1938... το Μεξικό εθνικοποιεί όλες τις ξένες ιδιοκτησίες πετρελαίου, που βρίσκονται στη χώρα.
το 1938... φτάνει στον Πειραιά από τη Μασσαλία η καρδιά του βαρόνου ντε Κουμπερτέν, του αναβιωτή των Ολυμπιακών Αγώνων, για να ταφεί σύμφωνα με την επιθυμία του, στην Αρχαία Ολυμπία.
το 1940... Ο Αδόλφος Χίτλερ και ο Μπενίτο Μουσολίνι, συναντιούνται στις Αλπεις, στο πέρασμα Μπρένερ και συμφωνούν να σχηματίσουν συμμαχία εναντίον της Γαλλίας και της Βρετανίας.
το 1945... 1250 αεροπλάνα βομβαρδίζουν το Βερολίνο.
το 1953... στην Τουρκία, 1.000 νεκροί και 50.000 άστεγοι είναι ο απολογισμός του σεισμού που σημειώνεται στην περιοχή κοντά στην πόλη Γκονέν.
το 1959... ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ υπογράφει νομοσχέδιο, με το οποίο αναγνωρίζει αυτονομία στη Χαβάη.
το 1962... η Γαλλία και η Αλγερία υπογράφουν συμφωνία, η οποία τερματίζει τον μεταξύ τους πόλεμο και τα 130 χρόνια γαλλικής αποικιοκρατίας στην Αλγερία.
το 1965... ο κοσμοναύτης Αλεξέι Λεόνοφ γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που περιπλανιέται στο διάστημα για περίπου 10 λεπτά.(αποστολήVoskhod 2). Πεθαίνει ο βασιλιάς της Αιγύπτου Φαρούκ Α'.
το 1968... το Κογκρέσο των ΗΠΑ ανακαλεί την αξίωση να υπάρχει απόθεμα σε χρυσό για να υποστηρίζει το νόμισμα των ΗΠΑ.
το 1970... ο Λον Νολ εκδιώκει από την εξουσία τον πρίγκιπα της Καμπότζης Νορόντομ Σιχανούκ.
το 1982... ο βασιλιάς της Ιταλίας Ουμπέρτο Β' της Σαβοΐας πεθαίνει εξόριστος στην Ελβετία.
το 1989... στην Αίγυπτο, στην Πυραμίδα του Χέοπα βρίσκεται μία μούμια 4.400 χρόνων.
το 1992... δημοψήφισμα στη Νοτιοαφρικανική Ένωση τάσσεται υπέρ της κατάργησης του Απαρχάιντ.
το 1996... πεθαίνει ο νομπελίστας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης (Οδυσσέας Αλεπουδέλης) σε ηλικία 85 ετών. Είχε γεννηθεί στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 2 Νοεμβρίου 1911 αλλά καταγόταν από τη Μυτιλήνη.
το 2003... ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζορτζ Μπους σε διάγγελμά του δίνει 48ωρη προθεσμία στον Σαντάμ και τους γιους του να εγκαταλείψουν το Ιράκ.
το 37... η ρωμαϊκή Σύγκλητος, αντίθετα με τη διαθήκη του Τιβέριου, ανακηρύσσει αυτοκράτορα τον Καλιγούλα.
το 978... πεθαίνει ο βασιλιάς της Αγγλίας Εδουάρδος ο Μάρτυρας.
το 1858... γεννιέται ο Ρούντολφ Ντίζελ, ο οποίος εφηύρε την μηχανή συμπιεσμένης ανάφλεξης, γνωστή και ως μηχανή ντίζελ.
το 1900... ιδρύεται ο Άγιαξ, η μεγάλη ολλανδική ομάδα που θα γράψει ιστορία στο Κύπελλο Πρωταθλητριών.
το 1913... ο βασιλιάς Γεώργιος Α΄ πέφτει νεκρός στη Θεσσαλονίκη από τις σφαίρες του Αλέξανδρου Σχινά, στην 50η επέτειό του από την ανάρρηση του στο θρόνο.
το 1922... διεξάγεται ο πρώτος αγώνας (Πρίνστον-Γέιλ) του πρώτου κολεγιακού πρωταθλήματος υδατοσφαίρισης.
Και μετά απ' όλα αυτά την "άκουσα" και μου αφιερώνω το παρακάτω...
Χαθείτε στα ενδότερα...
Για να δούμε λοιπόν...
το 1229... ο Φρειδερίκος Β', αυτοκράτορας της Αγίας ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, κατά την έκτη σταυροφορία, αυτοανακηρύσσεται βασιλιάς της Ιερουσαλήμ.
το 1438... ο Αλβέρτος Β' των Αψβούργων ανακηρύσσεται βασιλιάς της Γερμανίας.
το 1554... η πριγκίπισσα Ελισάβετ, φυλακίζεται ως ύποπτη για συμμετοχή στην εξέγερση του Γουάιατ, εναντίον της ετεροθαλούς της αδελφής, βασίλισσας Μαίρης Β' της Αγγλίας.
το 1584... πεθαίνει ο τσάρος των Ρώσων Ιβάν ο Τρομερός.
το 1834... έξι Αγγλοι εργάτες από το χωριό Τοπούντλ, (οι μάρτυρες του Τοπούντλ) καταδικάζονται σε επτά χρόνια εξορία στη Νέα Νότια Ουαλία της Αυστραλίας, για τις εμπορικές δραστηριότητες της Φιλικής Ένωσης των Αγροτών Εργατών, την οποία δημιούργησαν μετά από τις περικοπές στους μισθούς τους.
το 1871... με τη λύση της πολιορκίας από τους Πρώσους, ξεσπά στο Παρίσι εξέγερση. Ο Γαλλικός Στρατός απωθείται από την εθνοφρουρά του Παρισιού
που εγκατέστησε την επιτροπή Κοινής Σωτηρίας, γνωστή ως Κομμούνα των Παρισίων.
το 1902... ο Ιταλός τενόρος Ενρίκο Καρούζο γίνεται ο πρώτος καλλιτέχνης που η φωνή του αποτυπώνεται σε δίσκο γραμμοφώνου.
το 1903... η Γαλλία διαλύει τα καθολικά θρησκευτικά τάγματα.
το 1921... υπογράφεται η Β' Ειρήνη της Ρίγας ανάμεσα στην Πολωνία και τη Σοβιετική Ένωση, η οποία τερματίζει τον πόλεμο ανάμεσα στις δύο χώρες. Παρ' όλες τις επιτυχίες της Πολωνίας, η Σοβιετική Ένωση προσαρτά την Ουκρανία και τη Λευκορωσία. Η κυβέρνηση της Ουκρανίας καταφεύγει στη Γαλλία, ενώ ο λιμός σπέρνει το θάνατο σε εκκατομύρια Ρώσους.
το 1922... ο Μαχάτμα Γκάντι καταδικάζεται σε φυλάκιση έξι ετών για την εκστρατεία πολιτικής ανυπακοής, που κηρύττει. Θα παραμείνει στη φυλακή δύο χρόνια.
το 1936... πεθαίνει αυτοεξόριστος στο Παρίσι σε ηλικία 72 ετών ο Εθνάρχης Ελευθέριος Βενιζέλος, επί πέντε φορές πρωθυπουργός. Είχε γεννηθεί στις 23 Αυγούστου 1864.
το 1938... το Μεξικό εθνικοποιεί όλες τις ξένες ιδιοκτησίες πετρελαίου, που βρίσκονται στη χώρα.
το 1938... φτάνει στον Πειραιά από τη Μασσαλία η καρδιά του βαρόνου ντε Κουμπερτέν, του αναβιωτή των Ολυμπιακών Αγώνων, για να ταφεί σύμφωνα με την επιθυμία του, στην Αρχαία Ολυμπία.
το 1940... Ο Αδόλφος Χίτλερ και ο Μπενίτο Μουσολίνι, συναντιούνται στις Αλπεις, στο πέρασμα Μπρένερ και συμφωνούν να σχηματίσουν συμμαχία εναντίον της Γαλλίας και της Βρετανίας.
το 1945... 1250 αεροπλάνα βομβαρδίζουν το Βερολίνο.
το 1953... στην Τουρκία, 1.000 νεκροί και 50.000 άστεγοι είναι ο απολογισμός του σεισμού που σημειώνεται στην περιοχή κοντά στην πόλη Γκονέν.
το 1959... ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ υπογράφει νομοσχέδιο, με το οποίο αναγνωρίζει αυτονομία στη Χαβάη.
το 1962... η Γαλλία και η Αλγερία υπογράφουν συμφωνία, η οποία τερματίζει τον μεταξύ τους πόλεμο και τα 130 χρόνια γαλλικής αποικιοκρατίας στην Αλγερία.
το 1965... ο κοσμοναύτης Αλεξέι Λεόνοφ γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που περιπλανιέται στο διάστημα για περίπου 10 λεπτά.(αποστολήVoskhod 2). Πεθαίνει ο βασιλιάς της Αιγύπτου Φαρούκ Α'.
το 1968... το Κογκρέσο των ΗΠΑ ανακαλεί την αξίωση να υπάρχει απόθεμα σε χρυσό για να υποστηρίζει το νόμισμα των ΗΠΑ.
το 1970... ο Λον Νολ εκδιώκει από την εξουσία τον πρίγκιπα της Καμπότζης Νορόντομ Σιχανούκ.
το 1982... ο βασιλιάς της Ιταλίας Ουμπέρτο Β' της Σαβοΐας πεθαίνει εξόριστος στην Ελβετία.
το 1989... στην Αίγυπτο, στην Πυραμίδα του Χέοπα βρίσκεται μία μούμια 4.400 χρόνων.
το 1992... δημοψήφισμα στη Νοτιοαφρικανική Ένωση τάσσεται υπέρ της κατάργησης του Απαρχάιντ.
το 1996... πεθαίνει ο νομπελίστας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης (Οδυσσέας Αλεπουδέλης) σε ηλικία 85 ετών. Είχε γεννηθεί στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 2 Νοεμβρίου 1911 αλλά καταγόταν από τη Μυτιλήνη.
το 2003... ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζορτζ Μπους σε διάγγελμά του δίνει 48ωρη προθεσμία στον Σαντάμ και τους γιους του να εγκαταλείψουν το Ιράκ.
το 37... η ρωμαϊκή Σύγκλητος, αντίθετα με τη διαθήκη του Τιβέριου, ανακηρύσσει αυτοκράτορα τον Καλιγούλα.
το 978... πεθαίνει ο βασιλιάς της Αγγλίας Εδουάρδος ο Μάρτυρας.
το 1858... γεννιέται ο Ρούντολφ Ντίζελ, ο οποίος εφηύρε την μηχανή συμπιεσμένης ανάφλεξης, γνωστή και ως μηχανή ντίζελ.
το 1900... ιδρύεται ο Άγιαξ, η μεγάλη ολλανδική ομάδα που θα γράψει ιστορία στο Κύπελλο Πρωταθλητριών.
το 1913... ο βασιλιάς Γεώργιος Α΄ πέφτει νεκρός στη Θεσσαλονίκη από τις σφαίρες του Αλέξανδρου Σχινά, στην 50η επέτειό του από την ανάρρηση του στο θρόνο.
το 1922... διεξάγεται ο πρώτος αγώνας (Πρίνστον-Γέιλ) του πρώτου κολεγιακού πρωταθλήματος υδατοσφαίρισης.
Και μετά απ' όλα αυτά την "άκουσα" και μου αφιερώνω το παρακάτω...
Χαθείτε στα ενδότερα...
23 Μαρ 2009
Λόγια Λόγια...
Alohas τσακάλια...
Επειδή σήμερα μ' έχει πιάσει το "σοφιστικέ" μου αποφάσισα να βάλω μερικές ωραίες φράσεις...
Κρατήστε όποιες θέλετε:
1.Όταν πιστεύουμε σε κάτι ανύπαρκτο με πάθος, τελικά το δημιουργούμε. Ότι δεν συνέβη ποτέ, είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά – Ν. Καζαντζάκης
2.Εμπειρία, είναι το όνομα που δίνει ο καθένας στα λάθη του – Ο. Ουάιλντ
3.Έχουμε δύο αφτιά και ένα στόμα. Ίσως ο Θεός θέλει έτσι να μας πει πως πρέπει να ακούμε διπλά απ’ ότι μιλάμε – Ιντίρα Γκάντι
4. Η μάθηση χωρίς σκέψη είναι χαμένο έργο. Η σκέψη χωρίς μάθηση είναι επικίνδυνη.- Κομφούκιος
5.Είναι επικίνδυνο να έχεις δίκιο, όταν η εξουσία έχει άδικο.- Βολταίρος
6.Να συγχωρείς τους εχθρούς σου. Aυτό τους κάνει να σε μισούν περισσότερο. - Oscar Wilde
7.Φανατικός είναι ο άνθρωπος που δεν αλλάζει γνώμη, αλλά ούτε και θέμα συζήτησης - Γ. Τσώρτσιλ)
8.Μη φοβάστε τους Η/Υπολογιστές.
Να φοβάστε όταν αντιλαμβάνεστε την έλλειψη τους... - Isaac Asimov
9.Το ότι κάποιος δεν σ’ αγαπάει όπως εσύ θα ήθελες,
δεν σημαίνει ότι δεν σ’ αγαπάει με όλη τη δύναμη της ψυχής του - Gabriel Garcia Marques
Καλημέρα σας
Υ.Γ. Ένα θεϊκό βιντεάκι, το οποίο πριν λίγο μου έδειξαν. Μιλάμε για πολύ γέλιο και τρελή έμπνευση...
Χαθείτε στα ενδότερα...
Επειδή σήμερα μ' έχει πιάσει το "σοφιστικέ" μου αποφάσισα να βάλω μερικές ωραίες φράσεις...
Κρατήστε όποιες θέλετε:
1.Όταν πιστεύουμε σε κάτι ανύπαρκτο με πάθος, τελικά το δημιουργούμε. Ότι δεν συνέβη ποτέ, είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά – Ν. Καζαντζάκης
2.Εμπειρία, είναι το όνομα που δίνει ο καθένας στα λάθη του – Ο. Ουάιλντ
3.Έχουμε δύο αφτιά και ένα στόμα. Ίσως ο Θεός θέλει έτσι να μας πει πως πρέπει να ακούμε διπλά απ’ ότι μιλάμε – Ιντίρα Γκάντι
4. Η μάθηση χωρίς σκέψη είναι χαμένο έργο. Η σκέψη χωρίς μάθηση είναι επικίνδυνη.- Κομφούκιος
5.Είναι επικίνδυνο να έχεις δίκιο, όταν η εξουσία έχει άδικο.- Βολταίρος
6.Να συγχωρείς τους εχθρούς σου. Aυτό τους κάνει να σε μισούν περισσότερο. - Oscar Wilde
7.Φανατικός είναι ο άνθρωπος που δεν αλλάζει γνώμη, αλλά ούτε και θέμα συζήτησης - Γ. Τσώρτσιλ)
8.Μη φοβάστε τους Η/Υπολογιστές.
Να φοβάστε όταν αντιλαμβάνεστε την έλλειψη τους... - Isaac Asimov
9.Το ότι κάποιος δεν σ’ αγαπάει όπως εσύ θα ήθελες,
δεν σημαίνει ότι δεν σ’ αγαπάει με όλη τη δύναμη της ψυχής του - Gabriel Garcia Marques
Καλημέρα σας
Υ.Γ. Ένα θεϊκό βιντεάκι, το οποίο πριν λίγο μου έδειξαν. Μιλάμε για πολύ γέλιο και τρελή έμπνευση...
Χαθείτε στα ενδότερα...
22 Μαρ 2009
Τι πιο όμορφο και πιο λαμπερό...
Alohas τσακάλια...
Η επιστολή που ακολουθεί ήρθε τυχαία μπροστά μου, ψάχνωντας να βρω κάτι άλλο στο διαδίκτυο.
Διαβάζοντας τη θεώρησα καλό να την αναδημοσιεύσω, γιατί τη θεωρώ ως ένα οδηγό, ο οποίος βοηθάει ν' αποφύγεις σημαντικά λάθη στις ερωτικές σχέσεις στην πορεία του χρόνου, αλλά κι ένα πολύ καλό δείγμα να προσδιορίζεις το συναίσθημα των ανθρώπων που νοιώθουν να χάνουν ότι θεωρούσαν παντοτινό.
Καλή ανάγνωση...
Αγόρι μου,
Αποφάσισα να σου γράψω αυτό το γράμμα, γιατί αποδείχτηκε ότι δεν μπορείς να ακούσεις πια τα λόγια μου, αν τα άκουσες ποτέ. Αποφάσισα να γράψω αυτό το γράμμα, γιατί κουράστηκα να επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια πράγματα τόσες φορές. Αποφάσισα να γράψω αυτό το γράμμα, γιατί πονάω να σκοτώνω την αγάπη μας κάθε φορά που μπαίνω στη διαδικασία να σου μιλήσω για τους λόγους που χωρίσαμε.
Θέλω να ξέρεις, ό,τι αυτό το γράμμα θα αποτελέσει την τελευταία προσπάθειά μου να συνειδητοποιήσεις τι μας συμβαίνει, έτσι όπως το βλέπω εγώ, και φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο. Δεν ξέρω το αποτέλεσμα αυτού του επιχειρήματος, αλλά δεν μου έχεις αφήσει περιθώρια για τίποτε άλλο.
Κάθομαι και σκέφτομαι αυτά τα οποία έχουμε περάσει μαζί και τελικά συνειδητοποιώ ότι δεν περίμενα ποτέ εμείς οι δύο να καταλήξουμε έτσι. Καταφέραμε να οδηγήσουμε, ο καθένας από την πλευρά μας, την σχέση μας σε αδιέξοδο. Ένα αδιέξοδο που κοστίζει και στους δύο μας, άσχετα αν πιστεύεις ότι εγώ πονάω περισσότερο, ως γυναίκα. Και οι δύο πονάμε. Και οι δύο σπαράζουμε.
Άντρα μου μοναδικέ, πιστεύω να ξέρεις πόσο πολύ σ’ αγαπάω. Πιστεύω να ξέρεις τον πόνο που νοιώθω τώρα που είσαι μακριά μου. Όμως, έχεις διερωτηθεί γιατί να είμαστε αναγκασμένοι να περνάμε αυτή την κατάσταση; Έχεις διερωτηθεί γιατί να είμαστε αναγκασμένοι να είμαστε χώρια; Έχεις διερωτηθεί που φταίξαμε;
Από τις συζητήσεις που κάνουμε, δεν μου δείχνεις κάτι τέτοιο. Με τρομάζει το γεγονός ότι δεν έχεις κάτσει να δεις τι έχει φταίξει στη σχέση μας, στον τρόπο συμπεριφοράς του ενός προς τον άλλο, στη ζωή μας την ίδια.
Θέλεις να είναι ο συνεχής αγώνας για επιβίωση, θέλεις να είναι η ρουτίνα που, αναπόφευκτα, υπήρξε ανάμεσά μας, θέλεις να είναι η έλλειψη ερωτικού ενδιαφέροντος μεταξύ μας; Δεν ξέρω. Όμως, εγώ το ψάχνω. Εσύ, έχεις επαναπαυτεί στα δικά μου λόγια και στις δικές μου αιτιολογήσεις και δεν έχεις κάνει καμία κίνηση, καμία σκέψη προς αυτή την κατεύθυνση.
Μου έλεγες, και συνεχίζεις να μου λες, ότι με αγαπάς. Ότι δεν αντέχεις μακριά μου, ότι όλα θα αλλάξουν, ότι όλα θα πάνε καλά, αρκεί να είμαστε μαζί. Και σε ρωτάω: πως μπορούμε να είμαστε ξανά μαζί, όταν εσύ δεν έχεις κάνει καμία προσπάθεια να μου αποδείξεις ότι μπορώ να βασιστώ επάνω σου, ότι η ζωή μας δεν θα είναι ίδια όπως πριν. Δεν ζητάω θεαματικές αλλαγές. Ζητάω απλά κατανόηση και συμμετοχή στην κοινή μας ζωή. Ζητάω, απλά, να είσαι εκεί. Και για μένα και για σένα. Δεν αντέχω να σε βλέπω να ζεις απλά για να αναπνέεις. Δεν αντέχω να σε βλέπω να είσαι εκεί ‘ωσεί παρόν’. Δεν το αντέχω. Σ’ αγαπάω πολύ για να σε βλέπω έτσι.
Μέχρι τώρα, πάλευα και για τους δυο μας. Κουράστηκα. Δεν λέω, το έκανα από αγάπη για σένα, για τη ζωή μας, για την οικογένειά μας. Όμως, δεν αντέχω άλλο. Δεν αντέχω. Στο φώναζα καιρό. Στο φώναζα. Σε παρακαλούσα να με βοηθήσεις. Σε παρακαλούσα να μου δώσεις το χέρι σου. Όμως εσύ, στον κόσμο σου. Όμως εσύ, στην βόλεψή σου. Πίστευες, ότι επειδή δεν μιλούσαμε, όλα ήταν καλά. Όλα ήταν ήρεμα και γαλήνια. Είχες ξεχάσει, προφανώς, ότι η ηρεμία πριν την καταιγίδα έτσι είναι. Και δεν έκανες τίποτα να αποτρέψεις αυτήν την καταιγίδα.
Αγόρι μου, κάνω μία απέλπιδα προσπάθεια να σε ‘ξυπνήσω’, να σε αφυπνίσω. Μου λείπεις, αλλά αυτό δεν πάει να πει ότι θα είμαστε ξανά μαζί άνευ όρων. Δεν πάει να πει ότι θα ξεχάσω ότι έχει συμβεί και θα ζήσουμε πάλι μαζί. Κάνε κάτι. Μίλα μου. Σκέψου. Νοιώσε τα λάθη μας. Βρες τα και σβήσε τα. Μπορείς. Το ξέρω. Σε εκλιπαρώ. Σε παρακαλώ. Μην μας πετάξεις έτσι. Μην μας διαλύσεις έτσι. Και κάνε το σύντομα, γρήγορα. Δεν θέλω να ζήσω τους στίχους του Αλκαίου: ‘είναι που κάποτε θα ‘ρθεις κι’ αγάπη θα ‘χει φύγει’. Δεν θέλω. Μη με πετάς. Σε παρακαλώ. Μη με πετάς.
Αγόρι μου, δεν αντέχω να σου γράψω άλλο. Ελπίζω και εύχομαι να κατάλαβες. Εύχομαι να ‘δεις’ και να ενεργήσεις. Είμαι εδώ. Μην αργήσεις.
Το κορίτσι σου
("Yin bleeds into Yang" by Scott Powell)
Συγκινητικό έτσι;
Γι' αυτό να προσέχετε ότι θεωρείτε σημαντικό στη ζωή σας, να το φυλάτε και να το προσέχετε, σαν να ήταν η τελευταία μέρα που θα το βλέπατε...
Και να θυμάστε ότι:
Η αγάπη και ο έρωτας μοιάζουν μ' ένα κήπο. Αν τον ποτίζεις θα σου προσφέρει πάντα περισσότερα, αλλά αν αφήσεις τη βροχή να κάνει τη δουλειά τη δικιά σου, τότε να περιμένεις πως στην ξηρασία θα τον χάσεις.(Λαμπράρας) Χαθείτε στα ενδότερα...
Η επιστολή που ακολουθεί ήρθε τυχαία μπροστά μου, ψάχνωντας να βρω κάτι άλλο στο διαδίκτυο.
Διαβάζοντας τη θεώρησα καλό να την αναδημοσιεύσω, γιατί τη θεωρώ ως ένα οδηγό, ο οποίος βοηθάει ν' αποφύγεις σημαντικά λάθη στις ερωτικές σχέσεις στην πορεία του χρόνου, αλλά κι ένα πολύ καλό δείγμα να προσδιορίζεις το συναίσθημα των ανθρώπων που νοιώθουν να χάνουν ότι θεωρούσαν παντοτινό.
Καλή ανάγνωση...
Αγόρι μου,
Αποφάσισα να σου γράψω αυτό το γράμμα, γιατί αποδείχτηκε ότι δεν μπορείς να ακούσεις πια τα λόγια μου, αν τα άκουσες ποτέ. Αποφάσισα να γράψω αυτό το γράμμα, γιατί κουράστηκα να επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια πράγματα τόσες φορές. Αποφάσισα να γράψω αυτό το γράμμα, γιατί πονάω να σκοτώνω την αγάπη μας κάθε φορά που μπαίνω στη διαδικασία να σου μιλήσω για τους λόγους που χωρίσαμε.
Θέλω να ξέρεις, ό,τι αυτό το γράμμα θα αποτελέσει την τελευταία προσπάθειά μου να συνειδητοποιήσεις τι μας συμβαίνει, έτσι όπως το βλέπω εγώ, και φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο. Δεν ξέρω το αποτέλεσμα αυτού του επιχειρήματος, αλλά δεν μου έχεις αφήσει περιθώρια για τίποτε άλλο.
Κάθομαι και σκέφτομαι αυτά τα οποία έχουμε περάσει μαζί και τελικά συνειδητοποιώ ότι δεν περίμενα ποτέ εμείς οι δύο να καταλήξουμε έτσι. Καταφέραμε να οδηγήσουμε, ο καθένας από την πλευρά μας, την σχέση μας σε αδιέξοδο. Ένα αδιέξοδο που κοστίζει και στους δύο μας, άσχετα αν πιστεύεις ότι εγώ πονάω περισσότερο, ως γυναίκα. Και οι δύο πονάμε. Και οι δύο σπαράζουμε.
Άντρα μου μοναδικέ, πιστεύω να ξέρεις πόσο πολύ σ’ αγαπάω. Πιστεύω να ξέρεις τον πόνο που νοιώθω τώρα που είσαι μακριά μου. Όμως, έχεις διερωτηθεί γιατί να είμαστε αναγκασμένοι να περνάμε αυτή την κατάσταση; Έχεις διερωτηθεί γιατί να είμαστε αναγκασμένοι να είμαστε χώρια; Έχεις διερωτηθεί που φταίξαμε;
Από τις συζητήσεις που κάνουμε, δεν μου δείχνεις κάτι τέτοιο. Με τρομάζει το γεγονός ότι δεν έχεις κάτσει να δεις τι έχει φταίξει στη σχέση μας, στον τρόπο συμπεριφοράς του ενός προς τον άλλο, στη ζωή μας την ίδια.
Θέλεις να είναι ο συνεχής αγώνας για επιβίωση, θέλεις να είναι η ρουτίνα που, αναπόφευκτα, υπήρξε ανάμεσά μας, θέλεις να είναι η έλλειψη ερωτικού ενδιαφέροντος μεταξύ μας; Δεν ξέρω. Όμως, εγώ το ψάχνω. Εσύ, έχεις επαναπαυτεί στα δικά μου λόγια και στις δικές μου αιτιολογήσεις και δεν έχεις κάνει καμία κίνηση, καμία σκέψη προς αυτή την κατεύθυνση.
Μου έλεγες, και συνεχίζεις να μου λες, ότι με αγαπάς. Ότι δεν αντέχεις μακριά μου, ότι όλα θα αλλάξουν, ότι όλα θα πάνε καλά, αρκεί να είμαστε μαζί. Και σε ρωτάω: πως μπορούμε να είμαστε ξανά μαζί, όταν εσύ δεν έχεις κάνει καμία προσπάθεια να μου αποδείξεις ότι μπορώ να βασιστώ επάνω σου, ότι η ζωή μας δεν θα είναι ίδια όπως πριν. Δεν ζητάω θεαματικές αλλαγές. Ζητάω απλά κατανόηση και συμμετοχή στην κοινή μας ζωή. Ζητάω, απλά, να είσαι εκεί. Και για μένα και για σένα. Δεν αντέχω να σε βλέπω να ζεις απλά για να αναπνέεις. Δεν αντέχω να σε βλέπω να είσαι εκεί ‘ωσεί παρόν’. Δεν το αντέχω. Σ’ αγαπάω πολύ για να σε βλέπω έτσι.
Μέχρι τώρα, πάλευα και για τους δυο μας. Κουράστηκα. Δεν λέω, το έκανα από αγάπη για σένα, για τη ζωή μας, για την οικογένειά μας. Όμως, δεν αντέχω άλλο. Δεν αντέχω. Στο φώναζα καιρό. Στο φώναζα. Σε παρακαλούσα να με βοηθήσεις. Σε παρακαλούσα να μου δώσεις το χέρι σου. Όμως εσύ, στον κόσμο σου. Όμως εσύ, στην βόλεψή σου. Πίστευες, ότι επειδή δεν μιλούσαμε, όλα ήταν καλά. Όλα ήταν ήρεμα και γαλήνια. Είχες ξεχάσει, προφανώς, ότι η ηρεμία πριν την καταιγίδα έτσι είναι. Και δεν έκανες τίποτα να αποτρέψεις αυτήν την καταιγίδα.
Αγόρι μου, κάνω μία απέλπιδα προσπάθεια να σε ‘ξυπνήσω’, να σε αφυπνίσω. Μου λείπεις, αλλά αυτό δεν πάει να πει ότι θα είμαστε ξανά μαζί άνευ όρων. Δεν πάει να πει ότι θα ξεχάσω ότι έχει συμβεί και θα ζήσουμε πάλι μαζί. Κάνε κάτι. Μίλα μου. Σκέψου. Νοιώσε τα λάθη μας. Βρες τα και σβήσε τα. Μπορείς. Το ξέρω. Σε εκλιπαρώ. Σε παρακαλώ. Μην μας πετάξεις έτσι. Μην μας διαλύσεις έτσι. Και κάνε το σύντομα, γρήγορα. Δεν θέλω να ζήσω τους στίχους του Αλκαίου: ‘είναι που κάποτε θα ‘ρθεις κι’ αγάπη θα ‘χει φύγει’. Δεν θέλω. Μη με πετάς. Σε παρακαλώ. Μη με πετάς.
Αγόρι μου, δεν αντέχω να σου γράψω άλλο. Ελπίζω και εύχομαι να κατάλαβες. Εύχομαι να ‘δεις’ και να ενεργήσεις. Είμαι εδώ. Μην αργήσεις.
Το κορίτσι σου
("Yin bleeds into Yang" by Scott Powell)
Συγκινητικό έτσι;
Γι' αυτό να προσέχετε ότι θεωρείτε σημαντικό στη ζωή σας, να το φυλάτε και να το προσέχετε, σαν να ήταν η τελευταία μέρα που θα το βλέπατε...
Και να θυμάστε ότι:
Η αγάπη και ο έρωτας μοιάζουν μ' ένα κήπο. Αν τον ποτίζεις θα σου προσφέρει πάντα περισσότερα, αλλά αν αφήσεις τη βροχή να κάνει τη δουλειά τη δικιά σου, τότε να περιμένεις πως στην ξηρασία θα τον χάσεις.(Λαμπράρας) Χαθείτε στα ενδότερα...
21 Μαρ 2009
Εκεί που ταξίδεψα, εγώ....
Alohas τσακάλια...
Back to the reality...
Πέντε μέρες στη Μαδρίτη και για μένα που δεν είχα ξαναβγεί στο εξωτερικό ήταν όχι μόνο εμπειρία, αλλά και μία τρελή ανακάλυψη...
Όχι, δεν έγινα ξαφνικά ο Χρ. Κολόμβος, αλλά βγαίνοντας μακριά από την μικρή Ελλαδίτσα βρέθηκα στη δυσάρεστη θέση να γίνω κι εγώ ένας από αυτούς, οι οποίοι δικαιολογημένα τόσα χρόνια μου έλεγαν πως έξω τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά...
Έτσι έπαθα κι εγώ το πολιτισμικό - πολιτιστικό σοκ. Το δικό μου σοκ, με το δικό μου το μυαλό...
Κι επειδή δεν θέλω ν' αρχίσω να αρραδιάζω ιστορίες και πράγματα, τα οποία έχουν ειπωθεί χιλιάδες φορές, απλά και λιτά θ' αναφέρω ένα παράδειγμα, που μ' εντυπωσίασε και για μένα ήταν μία πραγματική ένδειξη παιδείας και πολιτισμού...
Κυριακή απόγευμα, τελευταία μέρα που θα έμενα στη μαδρίτη, έπεισα την κοπελιά μου και πήγαμε να δούμε ποδοσφαιρικό αγώνα.
Η αγαπημένη μου Ατλέτικό κόντρα στη Βιγιαρεάλ, που πριν πέντε μέρες είχε αποκλείσει τον Παναθηναϊκό και το όνειρο να δω για πρώτη φορά αγώνα στο εξωτερικό έπαιρνε σάρκα και οστά.
Η πρώτη έκπληξή ήρθε όταν πήρα τα εισιτήρια στα χέρια μου και ο άνθρωπος καταλαβαίνοντας πως δεν είμαι Ισπανός, μου εξήγησε πως οι θύρες του γηπέδου ανοίγουν μία ώρα πριν ξεκινήσει το παιχνίδι.
Φυσικά σαν ελληνάρας νόμιζα πως δεν κατάλαβα καλά, αφού δεν μπορούσα να σκεφτώ πως σ'ένα ματς που θεωρούνταν το ντέρμπι της αγωνιστικής μπορούσες να μπεις στο γήπεδο μόνο μία ώρα πριν το παιχνίδι.
Και ναι τον ρώτησα αν κατάλαβα καλά...
Το απόγευμα λοιπόν ξεκίνησαμε για το γήπεδο.
Φτάνοντας απ' έξω σε ξένιζαν όλα...
Δρόμος κλειστός για αμάξια, μόνο για τη μία ώρα που χρειαζόταν οι οπαδοί να μπουν στο γήπεδο.
Αστυνομία όλη κι όλη, μερικοί έφιπποι και κάτι άλογα που όντως ήταν πανύψηλα...
φυσικά κιόσκια με κασκόλ, αλλά εκεί αντί για σουβλάκια και ποτήρια με νερό που κοστίζουν 1 ευρώ, υπήρχαν πάγκοι που πουλούσαν είτε φυστίσκια, είτε ζαχαρωτά.
Άκου ζαχαρωτά...
Η κοπελιά μου σοκαρίστηκε βλέποντας παππούδες, ανθρώπους με μικρά παιδιά, μανάδες με καρότσια και φυσικά πουθενά μεθυσμένους ή ανθρώπους να κραυγάζουν.
Σοκ επίσης μας προκάλεσε ο έλεγχος για να μπούμε στο γήπεδο. Αφού βάλαμε το εισιτήριο σ' ένα μηχάνημα, προχωρήσαμε προς τα μέσα όπου ένας αστυνομικός ζήτησε της τσάντα της Μαρίας.
Έκπληξη ν.1---> Δεν άνοιξε την τσάντα, την έψαξε απ' έξω.
Έκπληξη ν.2---> Ζήτησε το μπουκάλι με το νερό, που είχε στη τσάντα της, αλλά δεν το πήρε. Απλά με πολύ ευγένεια της ζήτησε να πάρει το καπάκι. Η μαρία ήθελε να του δώσει όλο το μπουκάλι, έτσι νόμιζε ότι έπρεπε, αλλά εκείνος γέλασε και της έδωσε το μπουκάλι πίσω.
Έκπληξη ν.3--->Τώρα το αποκορύφωμα. Εγώ δεν είχα τσάντα, παρά ένα μπουφάν και δεν μου έδωσε κανείς σημασία. Με άφησαν να περάσω στο γήπεδο χωρίς να με ψάξουν. Χωρίς να μου πιάνουν το κώλο και να με κοιτάνε με μισό μάτι, επειδή έχω μαλλιά και μούσια.
Εκεί παιδιά όντως τρελάθηκα...
Το γήπεδο άρχισε να γεμίζει ένα εικοσάλεπτο πριν το παιχνίδι.
Μέσα στο γήπεδο εγώ κοιτούσα άλλα πράγματα, πιο αντρικά.
Η Μαρία όμως επειδή πριν 5 μέρες έζησε την ατμόσφαιρα της εξέδρας Παναθηναϊκός - Βιγιαρεάλ σοκαρίστικε βλέποντας...
Μία κοπελίτσα να μας πηγαίνει στις θέσεις μας.
Όλους να κάθονται στις θέσεις τους.
Να βρίσκεται μόλις δέκα θέσεις μακριά από τον αγωνιστικό χώρο και να βλέπει τους ποδοσφαιριστές σαν να είναι δίπλα της, σκεπτόμενη πως δώσαμε μόλις 60 ευρώ.
Να παρακολουθεί το ματς καθιστή. Δεν το είχε ξαναζήσει ποτέ αυτό.
Να βλέπει δίπλα μου μία οικογένεια (μπαμπάς, μαμά, αγοράκι).
Κι επειδή της άρεσε ο Σένα (παίκτης της βιγιαρεάλ) ολοφάνερα υποστήριζε τη Βιγιαρεάλ, χωρίς να της πει κανείς τίποτα.
Για το τέλος άφησα κάτι εκπληκτικό, που δυστυχώς μόνο αν το ζήσεις μπορείς να το καταλάβεις...
Έχοντας δει ένα εκπληκτικό παιχνίδι (3-2) με την ομάδα μου να παίρνει τη νίκη φύγαμε από το γήπεδο και άκου να δεις...
30.000 κόσμος στο δρόμο προς το μετρό και να μην ακούγεται ούτε ψίθυρος.
Αν αυτά δεν είναι ένδειξη πολιτισμού και παιδείας ανθρώπων, τότε δεν ξέρω τι είναι...
Καλημέρα σας... Χαθείτε στα ενδότερα...
Back to the reality...
Πέντε μέρες στη Μαδρίτη και για μένα που δεν είχα ξαναβγεί στο εξωτερικό ήταν όχι μόνο εμπειρία, αλλά και μία τρελή ανακάλυψη...
Όχι, δεν έγινα ξαφνικά ο Χρ. Κολόμβος, αλλά βγαίνοντας μακριά από την μικρή Ελλαδίτσα βρέθηκα στη δυσάρεστη θέση να γίνω κι εγώ ένας από αυτούς, οι οποίοι δικαιολογημένα τόσα χρόνια μου έλεγαν πως έξω τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά...
Έτσι έπαθα κι εγώ το πολιτισμικό - πολιτιστικό σοκ. Το δικό μου σοκ, με το δικό μου το μυαλό...
Κι επειδή δεν θέλω ν' αρχίσω να αρραδιάζω ιστορίες και πράγματα, τα οποία έχουν ειπωθεί χιλιάδες φορές, απλά και λιτά θ' αναφέρω ένα παράδειγμα, που μ' εντυπωσίασε και για μένα ήταν μία πραγματική ένδειξη παιδείας και πολιτισμού...
Κυριακή απόγευμα, τελευταία μέρα που θα έμενα στη μαδρίτη, έπεισα την κοπελιά μου και πήγαμε να δούμε ποδοσφαιρικό αγώνα.
Η αγαπημένη μου Ατλέτικό κόντρα στη Βιγιαρεάλ, που πριν πέντε μέρες είχε αποκλείσει τον Παναθηναϊκό και το όνειρο να δω για πρώτη φορά αγώνα στο εξωτερικό έπαιρνε σάρκα και οστά.
Η πρώτη έκπληξή ήρθε όταν πήρα τα εισιτήρια στα χέρια μου και ο άνθρωπος καταλαβαίνοντας πως δεν είμαι Ισπανός, μου εξήγησε πως οι θύρες του γηπέδου ανοίγουν μία ώρα πριν ξεκινήσει το παιχνίδι.
Φυσικά σαν ελληνάρας νόμιζα πως δεν κατάλαβα καλά, αφού δεν μπορούσα να σκεφτώ πως σ'ένα ματς που θεωρούνταν το ντέρμπι της αγωνιστικής μπορούσες να μπεις στο γήπεδο μόνο μία ώρα πριν το παιχνίδι.
Και ναι τον ρώτησα αν κατάλαβα καλά...
Το απόγευμα λοιπόν ξεκίνησαμε για το γήπεδο.
Φτάνοντας απ' έξω σε ξένιζαν όλα...
Δρόμος κλειστός για αμάξια, μόνο για τη μία ώρα που χρειαζόταν οι οπαδοί να μπουν στο γήπεδο.
Αστυνομία όλη κι όλη, μερικοί έφιπποι και κάτι άλογα που όντως ήταν πανύψηλα...
φυσικά κιόσκια με κασκόλ, αλλά εκεί αντί για σουβλάκια και ποτήρια με νερό που κοστίζουν 1 ευρώ, υπήρχαν πάγκοι που πουλούσαν είτε φυστίσκια, είτε ζαχαρωτά.
Άκου ζαχαρωτά...
Η κοπελιά μου σοκαρίστηκε βλέποντας παππούδες, ανθρώπους με μικρά παιδιά, μανάδες με καρότσια και φυσικά πουθενά μεθυσμένους ή ανθρώπους να κραυγάζουν.
Σοκ επίσης μας προκάλεσε ο έλεγχος για να μπούμε στο γήπεδο. Αφού βάλαμε το εισιτήριο σ' ένα μηχάνημα, προχωρήσαμε προς τα μέσα όπου ένας αστυνομικός ζήτησε της τσάντα της Μαρίας.
Έκπληξη ν.1---> Δεν άνοιξε την τσάντα, την έψαξε απ' έξω.
Έκπληξη ν.2---> Ζήτησε το μπουκάλι με το νερό, που είχε στη τσάντα της, αλλά δεν το πήρε. Απλά με πολύ ευγένεια της ζήτησε να πάρει το καπάκι. Η μαρία ήθελε να του δώσει όλο το μπουκάλι, έτσι νόμιζε ότι έπρεπε, αλλά εκείνος γέλασε και της έδωσε το μπουκάλι πίσω.
Έκπληξη ν.3--->Τώρα το αποκορύφωμα. Εγώ δεν είχα τσάντα, παρά ένα μπουφάν και δεν μου έδωσε κανείς σημασία. Με άφησαν να περάσω στο γήπεδο χωρίς να με ψάξουν. Χωρίς να μου πιάνουν το κώλο και να με κοιτάνε με μισό μάτι, επειδή έχω μαλλιά και μούσια.
Εκεί παιδιά όντως τρελάθηκα...
Το γήπεδο άρχισε να γεμίζει ένα εικοσάλεπτο πριν το παιχνίδι.
Μέσα στο γήπεδο εγώ κοιτούσα άλλα πράγματα, πιο αντρικά.
Η Μαρία όμως επειδή πριν 5 μέρες έζησε την ατμόσφαιρα της εξέδρας Παναθηναϊκός - Βιγιαρεάλ σοκαρίστικε βλέποντας...
Μία κοπελίτσα να μας πηγαίνει στις θέσεις μας.
Όλους να κάθονται στις θέσεις τους.
Να βρίσκεται μόλις δέκα θέσεις μακριά από τον αγωνιστικό χώρο και να βλέπει τους ποδοσφαιριστές σαν να είναι δίπλα της, σκεπτόμενη πως δώσαμε μόλις 60 ευρώ.
Να παρακολουθεί το ματς καθιστή. Δεν το είχε ξαναζήσει ποτέ αυτό.
Να βλέπει δίπλα μου μία οικογένεια (μπαμπάς, μαμά, αγοράκι).
Κι επειδή της άρεσε ο Σένα (παίκτης της βιγιαρεάλ) ολοφάνερα υποστήριζε τη Βιγιαρεάλ, χωρίς να της πει κανείς τίποτα.
Για το τέλος άφησα κάτι εκπληκτικό, που δυστυχώς μόνο αν το ζήσεις μπορείς να το καταλάβεις...
Έχοντας δει ένα εκπληκτικό παιχνίδι (3-2) με την ομάδα μου να παίρνει τη νίκη φύγαμε από το γήπεδο και άκου να δεις...
30.000 κόσμος στο δρόμο προς το μετρό και να μην ακούγεται ούτε ψίθυρος.
Αν αυτά δεν είναι ένδειξη πολιτισμού και παιδείας ανθρώπων, τότε δεν ξέρω τι είναι...
Καλημέρα σας... Χαθείτε στα ενδότερα...
9 Μαρ 2009
Απάντηση στον WISH...
Επειδή θα μπορούσα να γράψω ολόκληρες σελίδες με τις απόψεις μου και το σκεπτικό μου κι επειδή έτυχε να είμαι κι εγώ σ' εκείνον τον καφέ - αφορμή, απλά αφήνω τους στίχους και τη μουσική να μιλήσουν για μένα...
Χαθείτε στα ενδότερα...
Χαθείτε στα ενδότερα...
5 Μαρ 2009
Ειναι δύσκολο το Μπαλέτο πια...
Καλημέρα τσακάλια...
Τι να γράψεις σήμερα και τι να πεις;
Να τους στηρίξεις; Να τους βρίσεις; Να τους αναθεματίσεις;
Στη κρίση και στη εγκράτεια του καθενός αφήνεις πλέον τις όποιες αντιδράσεις...
Θα μου πεις τώρα πως δεν κατάλαβες, πως αγνοείς για τι θέμα συζητάμε και δίκιο θα χεις, εφόσον πια έχεις δεκάδες πράγματα, για τα οποία είσαι έτοιμος βγεις στους δρόμους και να βρίσεις...
Όμως, αυτή τη φορά αναφέρομαι στην αγάπη, που και να θέλω να τη χωρίσω δεν μπορώ...
Κοίταγα και ξανακοίταγα χθες το βράδυ πάνω δεξιά στην τηλεόραση του σπιτιού και δεν μπορούσα να το πιστέψω! Ο ένας εκνευρισμένος να ρίχνει "καντήλια", ο άλλος είρωνας να πετάει "λάδι στη φωτιά" κι εγώ εκεί να προσπαθώ να κατανοήσω κι εν τέλει να το ρίχνω στην πλάκα, πως ο Παναθηναϊκός έχανε 3-0 από τον Πανσερραϊκό στο 72' μέσα στο ΟΑΚΑ, στον επαναληπτικό αγώνα για τη διοργάνωση του μοναδικού τίτλου (βλ. Κύπελλο), που του είχε μείνει να διεκδικήσει...
Με την γεύση της πίκρας του αποκλεισμού ακόμα στο στόμα μου, σκέφτομαι και λέω πόσο δίκιο είχε ο Wish όταν έγραφε πως ενώ μεγάλωσε με Σαραβάκο και Βαζέχα, πλέον δεν μπορεί να ευχαριστηθεί το ποδόσφαιρο και δήλωνε μία μέρα μετά το ντέρμπι στο "Καραϊσκάκη" πως "Είμαστε ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ κύριοι. Αν δε το νιώθετε…..σπίτια σας και εσείς".
Κάποιος λίγο πιο συγκαταβατικός θα έψαχνε δικαιολογίες να βρει, αλλά δυστυχώς οι όποιες προσπάθειες πέφτουν πλεον στο κενό...
Δηλαδή ακόμα και αν δεχθώ πως το "τριφύλλι" κατέβηκε με τα δεύτερα, με παίκτες που δεν έχουν παίξει πολλές φορές μαζί, είναι δυνατόν να υποστηρίξω πως ο πολυδιαφημισμένος "πράσινος" πάγκος δεν μπορεί να κερδίσει τον Πανσερραϊκό, που δεν κατέβασε βασική ενδεκάδα, αφού δίνει αγώνα για να κρατηθεί την κατηγορία;
Συγνώμη κύριοι αλλά δεν μπορώ...
Όπως επίσης δεν αντέχω να βλέπω τον Κλέιτον, όχι μόνο χθες και να σκέφτομαι πως γι' αυτό τον παίκτη οι διοίκηση δέχθηκε να σπαταλήσει 2εκ ευρώ.
Συγνώμη κύριοι, αλλά δεν μπορώ...
Κι ακόμα, δεν γίνεται να πιστέψω πως για το μοναδικό στόχο που είχε απομείνει στον Παναθηναϊκό, γιατί το Τσ. Λιγκ δεν νομίζω να το σηκώσουμε, οι παίκτες που φοράνε την φανέλα με το τριφύλλι μπήκαν στο γήπεδο, νομίζοντας πως το παιχνίδι θα το πάρουν με τη φανέλα, με τον κόσμο, με, με, με...
Συγνώμη κύριοι, αλλά δεν μπορώ...
Στο μεταξύ, θα ήθελα επίσης να τονίσω σε όσους ετοιμάζονται να πουν πως δεν αγαπώ την ομάδα, πως την κριτικάρω μετά από άσχημο αποτέλεσμα, πως δεν τη στηρίζω κτλ, ότι
Δεν μπορώ να βλέπω τον Παναθηναϊκό να γίνεται σάκος του μποξ από την κάθε ομαδούλα.
Πέρυσι ξεσηκωθήκαμε κι αλλάξαμε διοίκηση, αλλά μυαλό στους παίκτες ακόμα δεν καταφέραμε να βάλουμε.
Οι καλύτεροί μας παίκτες φέτος, είναι ο Σιμάο και ο Καραγκούνης.
Οι καλύτεροι μας παίκτες πέρυσι βρίσκονται μεταξύ της εξέδρας και της πόρτας εξόδου (βλ. ϊβανσιτς, Μάτος).
Για ποιους λοιπόν σπαταλήθηκαν τα 22 εκ ευρώ το καλοκαίρι;
Τελειώνοντας θα ήθελα να τονίσω πως το σύνθημα που ακούστηκε χθες στις εξέδρες του ΟΑΚΑ, "Βγάλτε τις φανέλες και φύγετε από δω", προσωπικά με γύρισε σ' ένα απόγευμα πριν χρόνια στο γήπεδο της Λεωφόρου όταν προσπαθούσαμε να αποκλείσουμε τη Λίτεξ για το κύπελλο ΟΥΕΦΑ, μόνο που τότε φωνάζαμε "Αφήστε το Βαζέχα και φύγετε από δω".
Και αναρωτιέμαι...
Τότε θέλαμε και κάποιον να κρατήσουμε στην ομάδα... Τώρα;
Χαίρετε... Χαθείτε στα ενδότερα...
Τι να γράψεις σήμερα και τι να πεις;
Να τους στηρίξεις; Να τους βρίσεις; Να τους αναθεματίσεις;
Στη κρίση και στη εγκράτεια του καθενός αφήνεις πλέον τις όποιες αντιδράσεις...
Θα μου πεις τώρα πως δεν κατάλαβες, πως αγνοείς για τι θέμα συζητάμε και δίκιο θα χεις, εφόσον πια έχεις δεκάδες πράγματα, για τα οποία είσαι έτοιμος βγεις στους δρόμους και να βρίσεις...
Όμως, αυτή τη φορά αναφέρομαι στην αγάπη, που και να θέλω να τη χωρίσω δεν μπορώ...
Κοίταγα και ξανακοίταγα χθες το βράδυ πάνω δεξιά στην τηλεόραση του σπιτιού και δεν μπορούσα να το πιστέψω! Ο ένας εκνευρισμένος να ρίχνει "καντήλια", ο άλλος είρωνας να πετάει "λάδι στη φωτιά" κι εγώ εκεί να προσπαθώ να κατανοήσω κι εν τέλει να το ρίχνω στην πλάκα, πως ο Παναθηναϊκός έχανε 3-0 από τον Πανσερραϊκό στο 72' μέσα στο ΟΑΚΑ, στον επαναληπτικό αγώνα για τη διοργάνωση του μοναδικού τίτλου (βλ. Κύπελλο), που του είχε μείνει να διεκδικήσει...
Με την γεύση της πίκρας του αποκλεισμού ακόμα στο στόμα μου, σκέφτομαι και λέω πόσο δίκιο είχε ο Wish όταν έγραφε πως ενώ μεγάλωσε με Σαραβάκο και Βαζέχα, πλέον δεν μπορεί να ευχαριστηθεί το ποδόσφαιρο και δήλωνε μία μέρα μετά το ντέρμπι στο "Καραϊσκάκη" πως "Είμαστε ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ κύριοι. Αν δε το νιώθετε…..σπίτια σας και εσείς".
Κάποιος λίγο πιο συγκαταβατικός θα έψαχνε δικαιολογίες να βρει, αλλά δυστυχώς οι όποιες προσπάθειες πέφτουν πλεον στο κενό...
Δηλαδή ακόμα και αν δεχθώ πως το "τριφύλλι" κατέβηκε με τα δεύτερα, με παίκτες που δεν έχουν παίξει πολλές φορές μαζί, είναι δυνατόν να υποστηρίξω πως ο πολυδιαφημισμένος "πράσινος" πάγκος δεν μπορεί να κερδίσει τον Πανσερραϊκό, που δεν κατέβασε βασική ενδεκάδα, αφού δίνει αγώνα για να κρατηθεί την κατηγορία;
Συγνώμη κύριοι αλλά δεν μπορώ...
Όπως επίσης δεν αντέχω να βλέπω τον Κλέιτον, όχι μόνο χθες και να σκέφτομαι πως γι' αυτό τον παίκτη οι διοίκηση δέχθηκε να σπαταλήσει 2εκ ευρώ.
Συγνώμη κύριοι, αλλά δεν μπορώ...
Κι ακόμα, δεν γίνεται να πιστέψω πως για το μοναδικό στόχο που είχε απομείνει στον Παναθηναϊκό, γιατί το Τσ. Λιγκ δεν νομίζω να το σηκώσουμε, οι παίκτες που φοράνε την φανέλα με το τριφύλλι μπήκαν στο γήπεδο, νομίζοντας πως το παιχνίδι θα το πάρουν με τη φανέλα, με τον κόσμο, με, με, με...
Συγνώμη κύριοι, αλλά δεν μπορώ...
Στο μεταξύ, θα ήθελα επίσης να τονίσω σε όσους ετοιμάζονται να πουν πως δεν αγαπώ την ομάδα, πως την κριτικάρω μετά από άσχημο αποτέλεσμα, πως δεν τη στηρίζω κτλ, ότι
Δεν μπορώ να βλέπω τον Παναθηναϊκό να γίνεται σάκος του μποξ από την κάθε ομαδούλα.
Πέρυσι ξεσηκωθήκαμε κι αλλάξαμε διοίκηση, αλλά μυαλό στους παίκτες ακόμα δεν καταφέραμε να βάλουμε.
Οι καλύτεροί μας παίκτες φέτος, είναι ο Σιμάο και ο Καραγκούνης.
Οι καλύτεροι μας παίκτες πέρυσι βρίσκονται μεταξύ της εξέδρας και της πόρτας εξόδου (βλ. ϊβανσιτς, Μάτος).
Για ποιους λοιπόν σπαταλήθηκαν τα 22 εκ ευρώ το καλοκαίρι;
Τελειώνοντας θα ήθελα να τονίσω πως το σύνθημα που ακούστηκε χθες στις εξέδρες του ΟΑΚΑ, "Βγάλτε τις φανέλες και φύγετε από δω", προσωπικά με γύρισε σ' ένα απόγευμα πριν χρόνια στο γήπεδο της Λεωφόρου όταν προσπαθούσαμε να αποκλείσουμε τη Λίτεξ για το κύπελλο ΟΥΕΦΑ, μόνο που τότε φωνάζαμε "Αφήστε το Βαζέχα και φύγετε από δω".
Και αναρωτιέμαι...
Τότε θέλαμε και κάποιον να κρατήσουμε στην ομάδα... Τώρα;
Χαίρετε... Χαθείτε στα ενδότερα...
3 Μαρ 2009
Thanks a lot...
"Θέλω να ευχαριστήσω την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών για την πρωτοβούλια και την βοήθειά τους" (Κώστας Σημίτης)
Κάποιοι νομίζουν πως επειδή βρίσκονται σε μια καρέκλα μπορούν και να παίρνουν αποφάσεις για τον λαό...
Έτσι νόμιζε και κάποιος άλλος...
Η ελευθερία του λόγου είναι δικαίωμα όλων μας...
Για όλους εσάς που ενώ ήσασταν εν ζωή τότε, αλλά δυστυχώς δεν καταλάβετε το νόημα του Πολυτεχνείου...
ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ
Παιδιά και ΑΝΘΡΩΠΟΙ, που ενώ δεν έζησαν τη "μαύρη επταετία" ξέρουν καλύτερα τί σημαίνει ελευθερία, αλλά κυρίως έχουν αξίες και οράματα, που δεν τα ξεπουλούν για το χρήμα... Χαθείτε στα ενδότερα...
Κάποιοι νομίζουν πως επειδή βρίσκονται σε μια καρέκλα μπορούν και να παίρνουν αποφάσεις για τον λαό...
Έτσι νόμιζε και κάποιος άλλος...
Η ελευθερία του λόγου είναι δικαίωμα όλων μας...
Για όλους εσάς που ενώ ήσασταν εν ζωή τότε, αλλά δυστυχώς δεν καταλάβετε το νόημα του Πολυτεχνείου...
ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ
Παιδιά και ΑΝΘΡΩΠΟΙ, που ενώ δεν έζησαν τη "μαύρη επταετία" ξέρουν καλύτερα τί σημαίνει ελευθερία, αλλά κυρίως έχουν αξίες και οράματα, που δεν τα ξεπουλούν για το χρήμα... Χαθείτε στα ενδότερα...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
