30 Ιουν 2009

Διάφανα... Κρίμα

Βάλτε να πιούμε, τώρα που ναυάγησαν οι ξέρες μας και καταλάβαμε πως η αγάπη είναι ένας σκύλος απ' την κόλαση. Τα Διάφανα Κρινα μίλησαν για την τελευταία μέρα. Ο Θάνος μου φάνηκε πως ένοιωθε σαν κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός, οι άλλοι έψαχναν την μπαλάντα της φωτιάς! Ότι απέμεινε απ' την ευτυχία είναι αυτές οι δύο ανακοινώσεις...
ΚΡΙΜΑ...
Σας τις παραθέτω:

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ, ΧΩΡΙΣ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΟΙΣΤΡΟ...

ΤΑ ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ (ΔΚ) ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ROCK ΣΚΗΝΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΕΡΙΠΟΥ ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΣΤΑ ΜΟΥΣΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.
ΘΕΛΗΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΒΩ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΔΙΑΛΥΣΗΣ ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ.
ΟΜΩΣ, ΕΠΕΙΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΠΟΥ ΒΙΩΣΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗΣ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ 4ων ΜΕΛΩΝ ΠΟΥ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΤΕ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΟΙΣΤΡΟ ΤΟΥΣ ΑΦΗΝΟΥΝ ΑΙΧΜΕΣ ΠΕΡΙ ΦΘΟΝΟΥ, ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ «ΑΝΤΙΠΟΙΗΤΙΚΑ».. ΕΚΡΙΝΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΒΑΣΑΝΟ ΣΚΕΨΗΣ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΩ ΜΕ ΥΨΗΛΗ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΩΣ ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΩΝ ΔΚ Η ΑΝΑΓΚΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΤΕΙΧΕ ΠΑΝΤΑ ΥΨΗΛΗ ΘΕΣΗ ΜΕΣΑ ΜΟΥ. Η ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΟΥ ΣΤΑ ΔΚ ΔΕΝ ΥΠΕΡΤΟΝΙΣΤΗΚΕ ΠΟΤΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΗΣΑ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΩ ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΟΣ. ΜΠΟΡΩ ΟΜΩΣ ΤΩΡΑ ΝΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΩ ΠΩΣ ΥΠΗΡΞΑ Ο ΒΑΣΙΚΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΟΤΙΚΑ, ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑ ΣΤΗΝ ΣΤΙΧΟΥΡΓΙΑ, ΠΡΟΤΕΙΝΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΛΟΠΟΙΗΣΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ART WORK ΤΩΝ ΕΞΩΦΥΛΛΩΝ ΜΑΣ. ΑΥΤΑ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΜΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΩΣ ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΔΚ. ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΜΕ ΤΑ ΔΚ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΚΑΝΑ ΠΟΛΛΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ PROJECTS ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΝΟΙΩΣΑ ΠΩΣ ΕΚΑΝΑ ΚΑΤΙ ΜΕΜΠΤΟ. ΟΜΩΣ, ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΝΙΩΣΑ ΑΝ-ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΠΙΕΣΤΙΚΑ ΑΦΟΥ ΜΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΤΑΝ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΑΠΑΞΙΩΤΙΚΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ. ΜΕ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΙ ΑΛΛΑ ΘΕΜΑΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ ΓΕΝΝΗΣΑΝ ΕΜΠΑΘΕΙΑ, ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΕΒΑΣΜΟΥ. ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ, ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΧΙΚΟ ΣΤΟΧΟ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ Η ΦΙΛΙΑ, Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, Η ΠΟΙΗΣΗ, ΚΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ.
ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΑΛΑ ΚΑΛΥΜΜΕΝΟ ΘΕΑΤΡΑΚΙ, ΤΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΕΠΙ ΠΑΝΤΩΣ ΕΠΙΣΤΗΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΖΩΝΤΑΝΑ ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ ΩΣ ΕΝΑΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΚΑΙ ΥΓΙΗΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΕΝΩ ΕΝΤΟΣ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΗΤΑΝ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΝΕΧΕΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ.
ΤΟ ΕΤΟΣ 2008 _ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΑΣ, ΜΕ ΣΗΜΑΔΕΨΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΑΦΟΥ ΕΤΥΧΕ ΝΑ ΒΙΩΣΩ ΤΗΝ ΟΔΥΝΗ ΕΝΟΣ ΔΙΑΖΥΓΙΟΥ ΜΕ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ ΤΟΝ ΑΔΙΚΟ ΧΑΜΟ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ ΜΟΥ. ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΧΡΟΝΟ Η ΕΜΠΑΘΕΙΑ, Ο ΦΘΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΜΟΥ ΚΟΡΥΦΩΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΚΑΙ ΕΙΧΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ. ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΚΑΤΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΤΟ ΣΤΙΧΟΥΡΓΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΩΝ ΔΚ.
ΑΥΤΗ Η ΕΜΠΑΘΕΙΑ ΚΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ.. (ΤΟΛΜΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΙΣΟΣ ΠΛΕΟΝ) ΜΕΤΑΒΛΗΘΗΚΕ ΣΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟ, ΑΠΕΙΛΕΣ ΜΑΦΙΟΖΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΟΥ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕ ΤΑ ΠΙΟ ΧΥΔΑΙΑ ΛΟΓΙΑ (ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑΚΙΑ...). ΜΙΑ ΣΥΝΕΧΗΣ ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΕΥΘΥΝΗ ΕΓΙΝΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΒΟΡΑ ΤΟΥ ΞΕΠΕΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΡΙΚΗΣ ΕΝΟΣ ΑΤΟΜΟΥ ΑΡΡΩΣΤΟΥ.
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΜΕ ΑΚΑΤΟΝΟΜΑΣΤΟ ΥΒΡΕΟΛΟΓΙΟ ΚΑΙ ΜΥΡΩΔΙΕΣ ΒΑΛΤΟΥ Ο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΠΡΩΗΝ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΣ ΜΟΥ ΔΗΛΩΣΕ ΠΩΣ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΣΑΝ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΖΥΓΙΟΥ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΑΝΕΒΑΣΕΙ ΤΗΝ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΗΡΕΑΣΕΙ ΤΗΝ ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ.
ΑΡΧΙΣΕ ΣΕ ΚΟΙΝΟΥΣ ΜΑΣ ΦΙΛΟΥΣ ΝΑ ΜΕ ΔΙΑΣΥΡΕΙ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΡΧΟΝΤΑΝ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΜΟΥ ΚΑΤΕΘΕΤΑΝ ΤΗΝ ΠΙΚΡΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΡΑΚΥΛΑ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΤΟΥ.
ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΜΕ ΔΙΑΣΥΡΕΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝ CLUB ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ LIVE ΤΗΣ 9ης ΜΑΪΟΥ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΡΩΤΟΥΣΑΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΠΡΟΣΦΩΝΩΝΤΑΣ ΜΕ ΩΣ "ΚΤΗΝΟΣ".
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΤΩΝ ΔΚ ΕΓΙΝΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΕΠΩΔΥΝΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ. ΛΟΓΩ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΣΥΝΑΙΒΕΝΑΝ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ ΖΗΤΗΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΙ. ΑΠΕΙΛΗΘΗΚΑ ΟΜΩΣ ΜΕ ΠΡΟΣΤΙΜΑ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΕΥΡΩ. ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΥΓΝΗ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ ΤΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑΖΗΤΗΣΑ ΝΑ ΤΗΡΗΘΟΥΝ ΚΟΣΜΙΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ. ΑΝ ΕΓΙΝΕ ΕΤΣΙ?... ΕΙΡΩΝΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ, ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ, ΦΡΙΚΤΟ ΥΒΡΕΟΛΟΓΙΟ Κ.Α.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ ΘΑ ΑΝΑΦΕΡΘΩ ΣΕ 2 ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ_ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΜΕΛΟΣ ΘΕΩΡΗΣΕ ΣΩΣΤΟ ΝΑ ΕΙΣΒΑΛΕΙ, «ΠΟΙΗΤΙΚΑ» ΠΑΝΤΑ... ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΣ ΠΡΩΙ-ΠΡΩΙ, ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΟΥ ΣΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΜΟΝΗ ΜΑΣ ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ ΚΑΙ ΤΡΕΚΛΙΖΟΝΤΑΣ ΝΑ ΠΡΟΣΦΩΝΕΙ ΑΠΕΙΛΕΣ ΠΡΟΣ ΕΜΕΝΑ. Η ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΗΚΕ ΜΕ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΦΘΟΡΑ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑΣ. ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΑΝΤΩ ΣΤΙΣ ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ _ΟΣΟ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΔΥΝΑΤΟ ΑΦΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΟΥΣΑ ΟΤΙ ΕΠΑΙΖΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΠΑΝΤΑ ΠΟΥ Ο ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΛΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΣΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΜΟΥ. ΕΠΑΙΖΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΚΡΙΝΩΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ.
ΘΕΩΡΗΣΕ ΣΩΣΤΟ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ ΜΟΥ, ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΝΑ ΜΟΥ ΑΠΟΣΤΕΙΛΕΙ ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΑ ΜΥΝΗΜΑΤΑ (ΔΕΝ ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΤΑ ΑΚΡΙΒΗ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΗΡΗ ΠΟΙΗΣΗ...).
ΠΟΙΑ ΙΔΑΝΙΚΑ, ΠΟΙΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΠΟΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΠΕΜΕΙΝΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΞΕΠΕΣΜΟ; ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΝΑ ΑΝΕΒΟΥΝ ΞΑΝΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΚΗΝΗ; ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΠΕΜΕΙΝΕ ΗΤΑΝ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΞΥΛΟ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ. ΚΑΙ ΝΑΙ, ΕΓΙΝΕ ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ...
ΠΑΡΑΜΕΝΩ ΠΑΡ' ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΕΣΩ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΦΡΙΧΤΩΝ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ. ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΨΑΧΝΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ, ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΩΡΑΙΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΟΥ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΟΣΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΜΟΥ ΑΝΑΛΟΓΟΥΝ. ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΧΤΩ ΟΜΩΣ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΑΣΥΡΜΟ ΜΟΥ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΕΜΠΑΘΗ ΣΧΗΜΑΤΑ ΛΟΓΟΥ ΠΕΡΙ ΗΘΙΚΟΥ ΞΕΠΕΣΜΟΥ ΚΑΙ ΦΘΟΝΟΥ ΠΟΥ ΣΚΟΠΟ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΝΑ ΑΠΟΚΡΥΨΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΠΙΛΩΣΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ.
ΔΕΝ ΧΑΝΩ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΟΡΑΜΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΘΕΣΕΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ. ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΚΡΑΤΩ ΚΑΚΙΑ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙ ΑΣΧΗΜΑ ΜΑΖΙ. ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΝΑ ΔΙΑΓΡΑΦΩ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΟΡΕΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΗΠΟ ΠΟΥ ΣΠΕΙΡΑΜΕ ΚΑΠΟΤΕ ΠΕΝΤΕ ΝΕΟΙ, ΑΓΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΠΑΝΤΑ ΥΠΗΡΞΕ ΕΝΑΣ ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΜΑ ΣΥΝΑΜΑ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΟΣ ΣΕ ΚΙΝΗΤΡΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ ΔΡΟΜΟΣ. ΤΩΡΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ. ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΚΛΕΙΣΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
ΔΕΝ ΔΥΝΑΜΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΨΩ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΟΥ ΦΤΙΑΞΑΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΓΡΑΨΑΜΕ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΣΑΣ ΕΜΠΝΕΟΥΝ.
ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΦΙΛΟΣ ΣΑΣ
ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΚΑΤΕΒΗΚΑ ΠΟΤΕ...
ΘΑΝΟΣ ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ "

2. Καταρχήν, ένα μεγάλο ευχαριστώ κι ένα τεράστιο συγνώμη.

Το ευχαριστώ είναι για την αμέριστη συμπαράστασή σας - ηθική και υλική - ολα αυτά τα χρόνια.
Ανεξάρτητα από τις όποιες ικανότητες μπορεί να είχαμε είτε ως μεμονωμένες οντότητες είτε ως δημιουργικό σύνολο, η αλήθεια είναι ότι χωρίς εσάς δεν θα ήμασταν τίποτα.
Η συγνώμη είναι γιατί το τέλος μας δεν ήταν αντάξιο της μέχρι τώρα πορείας μας κι αυτό μας αφήνει μια πίκρα.
Ομως, ξέρετε, καμμιά φορά ο ηθικός ξεπεσμός, η βία και η μοχθηρότητα δεν αφήνουν χώρο για διαπραγματεύσεις. Κι έτσι ξαφνικά,πέφτει η αυλαία. Και αυτό είναι oλο.
Εσείς κοιτάξτε να διαφυλάξετε στο μυαλό και στην καρδιά σας το μικρό μας κληροδότημα - τιποτε άλλο δεν έχουμε - τη μουσική και τους στίχους μας, που τώρα πια σας ανήκει ολοκληρωτικά.
Και να μη στεναχωριέστε γιατί ό,τι εκτινάχθηκε με τέτοιο πάθος δε μπορεί να σβήσει εύκολα κι ας χάθηκε.
Τέλος της ιστορίας.

Τώρα τα παιδάκια θα αποσυρθούν στον παιδότοπό τους για να παίξουν με τα λέγκο τους και σε λίγο καιρό, όταν θα βγουν απο εκει, να είστε σίγουροι ότι θα έχουν καινούργιες ιστορίες να διηγηθούν και όμορφα οικοδομήματα να επιδείξουν.
Να προσέχετε τους εαυτούς σας και να θυμάστε καλά στην πορεία της ζωής σας τούτη τη φράση του Μάρκου Αυρήλιου ”ο καθένας αξίζει όσο αξίζουν αυτά για τα οποία φροντίζει”.

Η ομορφιά θα θριαμβεύσει. Μας προσμένουν οι μεγάλοι, οι απέραντοι δρόμοι.
Θα τα πούμε στη σκηνή.

Οι ταπεινοί σας σύντροφοι

ΤΑΣΟΣ ΜΑΧΑΣ, ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΡΔΗΣ, ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΡΟΔΟΣΤΟΓΛΟΥ, ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

Υ.Γ Η απώλεια αυτή για όλους εμάς που τους αγαπήσαμε δεν θα γίνει ποτέ συνήθειά μας. Τώρα το ελληνικό ροκ θα πάψει να ευωδιάζει αγριοκέρασα στις σιωπές του και τα διάφανα κρίνα θα μοιάζουν σαν ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά. Κι αν σβήσατε σαν ίσκιος, κι αν είναι επίσης αυτός ένας τρόπος να πείτε αντίο, να θυμάστε ότι αφήσατε όλους εμάς που σας εκτιμούσαμε και σας είχαμε ανάγκη όπως τα χιόνια σε μια απέραντη Θλιμμένη Ανταρκτική...

Καλή συνέχεια σε ότι κι αν κάνετε!!!! Χαθείτε στα ενδότερα...

16 Ιουν 2009

Best Seller...Η original Συνέχεια του αριστουργήματος

...Με τους στίχους να κατακλύζουν την ψυχή μου, ένοιωσα πως ο δρόμος της σωτηρίας άνοιγε ορθάνοιχτος μπροστά μου, δείχνοτάς μου τον τρόπο της φυγής, της αποξένωσης, της εξιλέωσης...
Τι συναίσθημα Θέε μου!

Σαν αετός έτοιμος να χιμίξει και να κατασπαράξει την αδύναμη λεία του, χορεύοντας με κύκλους στους αιθέρες...
Μικρούς αργόσυρτους κύκλους θανάτου!

Εκεί δίπλα στο Θεό, δίπλα στο πιο ψηλό σημείο του κόσμου, ένοιωθα τις ευωδίες του παραδείσου, την γαλήνη, την ηρεμία, την σωτηρία...
Μα η κόλαση δεν απείχε πολύ!

Δυνατός μα άϋλος, Εξωστρεφής μα μόνος, Οξυδερκής μα τίποτα, Ελεύθερος μα όμηρος, Ειλικρινής μα λάθος, Αετός μα με δίχως φτερά...
Πόσο κοντά στην Κόλαση βρισκόμουν άραγε;

Οι σκέψεις μου έτρεχαν γρηγορότερα από την ταχύτητα του φωτός, βλέποντας το μέλλον να πλησιάζει. Σαν μια Πυθία αφημένη στις παραισθήσεις, ενός ανώτερου θεού. Ενός Θεού ξεχασμένου και αναγκασμένου να μαρτυρά τα σχέδια του, μήπως και γίνει πιστευτός. Μήπως και του δωθεί ο μόσχος ο σιτευτός σαν θυσία...
Γιατί πάντα να χρειάζεται η θυσία;

Φοβισμένος πως από θύμα θα γινόμουν θύτης, χωρίς να το καταλάβω, φόρεσα ότι βρήκα πεταμένο στον καναπέ του σαλονιού και χωρίς να έχω διάθεση να αφυπνίσω τον εαυτό μου από την παραζάλη του καινούργιου, κατευθύνθηκα προς τη θάλασσα...
Πάντα η θάλασσα...

Γεμάτη μυστικά, μύθους και ιστορίες. Τόσο ξελογιάστρα, μα τόσο αχόρταγη...Είναι πάντα εκεί έτοιμη να σε ακούσει, να σε δεχθεί, να σε συγχωρέσει, να σε αφομοιώσει, να σε γαληνέψει και να σε φουρτούνιάσει...
Είναι ωραία η θάλασσα, γιατί κρύβει μυστήρια όπως μια γυναίκα...
Είναι μάγισσα η θάλασσα...

Ο δρόμος προς τα κει μου φάνηκε σαν μια στιγμή και στη θέα του βαθύ γαλάζιου του ωκεανού, ρίγη διαπέρασε όλο μου το κορμί. Πότέ δεν περίμενα πως θα γύρναγα πάλι εδώ. Θυμάμαι πριν χρόνια πως η άλλοτε αγάπη μου για κείνη, είχε σκεπαστεί από το συναισθήματα αποστροφής και αποδοκιμασίας...
Μα άγνωστες οι βουλές του Ποσειδώνα!

Όπως και την πρώτη φορά που την αντίκρυσα, έτσι και τώρα 54 χρόνια μετά, ένοιωσα ένα σφύξιμο στο στομάχι. Σαν να ήμουν ερωτευμένος...
Σαν μελωδία αγγέλων έρχοταν στα αυτιά μου ο παφλασμός των κυμμάτων, ενώ με έργο τέχνης έμοιαζε ο ήλιος που λαμπύριζε πάνω στα καταγάλανα νερά.
Πόσο μου είχε λείψει τελικά;

Αναρωτήθηκα αν θα έπρεπε να τη συγχωρέσω, για όσο πόνο δημιούργησε στη ζωή μου, μα ένοιωθα πως το είχα ήδη κάνει χωρίς να το καταλάβω. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός λένε, μα η θλίψη της απώλειας, μ' έκανε πάντα να πιστεύω πως δεν θα τη συγχωρήσω ποτέ...
Πόσο ψέμμα κρύβουν άραγε το ΠΟΤΕ και το ΠΑΝΤΑ;

Τώρα πια ήμουν καθισμένος στην ακρογιαλιά και άφηνα τον σώμα και το πνεύμα μου ελεύθερα στη φύση. Επιδίωκα να γίνω ένα με αυτή. Προσπαθούσα να κοιτάξω τη ζωή μου αφ' υψηλού, χωρίς συναίσθημα, χωρίς ιδιοτελείς σκοπούς, χωρίς το πρίσμα του ανέφικτου, του πρέπει, του σωστού, του λάθους...
Μα η μνήμη δεν μ' αφήνει επιλογή...

Οι αναμνήσεις έμεναν καρφωμένες στη Γη και στο μυαλό μου. Έμοιαζαν να με κοιτάνε και να με χλευάζουν, ξέροντας πως είμαι δέσμιος τους, γνωρίζοντας πως είναι αδύνατον να παρέλθουν και να σβηστούν όσα χρόνια κι αν περάσουν...
Πόσο δίκιο είχαν...

Συνεχίζεται...

Υ.Γ Η συνέχεια του νέου BEST SELLER, είναι πλέον γεγονός. Όσο για επίδοξους πνευματικούς πατέρες του δημιουργήματός μου, τονίζω πως τα πνευματικά δικαιώματα, αλλά και η συνέχειες του αριστουργήματος τούτου, ανήκουν και γράφονται αποκλειστικά από μένα...Ωστόσο, παραμένουμε ανοιχτοί σε ΝΕΕΣ ιδέες και προτάσεις!

Χαίρετε... Χαθείτε στα ενδότερα...

15 Ιουν 2009

Σιγά μην κλάψω, Σιγά μην φοβηθώ...

Ξύπνησα πολύ νωρίτερα από τη συνηθισμένη ώρα...
Ο ήλιος μόλις που φώτιζε το δωμάτιο, κάνοντας το παράθυρο να μοιάζει με μια πύλη προς κάποια άλλη διάσταση...
Προς μιαν άλλη εποχή θα έλεγα εγώ!

Ανασηκώθηκα στο κρεβάτι και άφησα τον εαυτό μου να πλανιέται σε σκέψεις βουτηγμένες απο απελπισία. Σκέψεις κουραστικές, επίπονες, ψυχοφθόρες, αρρωστημένες, όπως αρρωστημένη ήταν και η ίδια η κάτάσταση, η ίδια η ζωή. Όμως, πάντα ήταν δύσκολα, έτσι δεν είναι;

Αναρωτήθηκα μήπως αν σηκωθώ απ' το κρεβάτι νοιώσω καλύτερα, αλλά άφησα τον εαυτό μου να αποφασίσει...Βλέπεις εκείνη η δέσμη φωτός, που τρύπωνε στο δωμάτιο, με τα τόσα σωματίδια να αιωρούντε μέσα της, με ταξίδευε πολύ μακριά. Πέρα από το συνηθισμένο, πέρα από το καθημερινό, πέρα από το χώρο και το χρόνο, που με τοποθέτησαν.

Και μ' άρεσε αυτό...


Μ' ένα απλανές βλέμα και μ' ένα κορμί διαλυμμένο από το καιρό και την προσπάθεια για ένα "ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ", άφηνα το μυαλό μου να αναζητάει τη λύτρωση. Την είχα ανάγκη αυτή την αναζήτηση. Μ' έκανε να νοιώθω κυρίαρχος, σπουδαίος, μεγάλος και τρανός. Αισθανόμουν, έστω και για μία στιγμή, πως οι αποφάσεις μου και οι δεσμέυσεις στον εαυτό μου, θα έμεναν ανεπηρρέαστες από εξωγενείς παράγοντες και θα ακολουθούσαν την κατεύθυνση που θα τους είχα υποδείξει εγώ...
Πόσο ματαιόδοξο ΘΕΕ μου...
Πόσο ουτοπικό...
Πόσο ψεύτικο...

Πρέπει να είχα αφήσει ώρα πολύ τον εαυτό μου ελεύθερο και το πέταγμα, ενός πουλιού έξω από το παράθυρο με επανέφερε στην πραγματικότητα. Η μέρα έμοιαζε ηλιόλουστη, η θαλασσα γαλήνια και το πρωϊνό πιο όμορφο από ποτε.
Μέρα αλλαγών σκέφτηκα...

Μία τρελή ιδέα καταδίωξε τις πιο βαθιές και σκοτεινές πτυχές του "είναι" μου...Προσπάθησε να καθαρίσει τη σκόνη του χρόνου, που είχε συσσωρευτεί από "τα χρόνια της χολέρας", από τα χρόνια μία νιότης χαμένης στην απόκτηση του ανέφικτου, στην απαξίωση του ιδεατού, στην προσδοκία του ΤΙΠΟΤΑ...

"Όλα για όλα", "τα διπλά ή τίποτα", "ρέστα"...

Το πλήρωμα του χρόνου είχε έρθει και η σκέψη αυτή μ' έκανε να αναρριγώ από μία ευτυχία, που έμοιαζε να έρχεται από το μέλλον...

Οι αποφάσεις έβγαιναν με μια στεντόρια και καθάρια φωνή από μέσα μου, σαν να μην ήμουν εγώ...
Σαν να αναγεννήθηκα...

Ώς εδώ το άγχος και οι ευθύνες άλλων, που παίζουν με τις ζωές μας γιατί τις δικές τους τις κατέστρεψαν ήδη.
Ως εδώ με τα θέλω και τα πρέπει εκείνων, που ο εγωισμός τους, τους οδηγεί υπό το όνομα λέξεων και ιδεών.
Ως εδώ με ανθρώπους που αποφάσισαν να μείνουν παιδιά στο μυαλό, καλύπτοντας το πρόσωπό τους με τη μάσκα της ωριμότητας και της σοβαροφάνειας.
Ως εδώ με όλους και όλα εκείνα, που νομίζουν πως είναι άξια να με κάνουν πίσω και να με τοποθετήσουν στο περιθώριο, που οι ίδιοι έκλεισαν μία θέση για τον εαυτό τους...

Ένα μικρό χαμόγελο έσκασε στο πρόσωπο μου.

Τώρα ένοιωθα δυνατός, τώρα ένοιωθα πάλι ΑΝΘΡΩΠΟΣ...

Οι σκοτεινές μέρες μοιάζουν να ανήκουν στο παρελθόν. Τώρα νοιώθω και είμαι για ΜΕΝΑ! Τώρα αποποιούμε τις ευθύνες, τα πρέπει, τα θέλω, τα μυστικά και τις ενοχές των άλλων, προσδοκώντας στην ηρεμία μου...

Όποιος δεν το αντέχει ας πάρει μία βαλίτσα πράγματα και ας επιστρέψει στο κόσμο των άλλων. Τον δικό μου μικρόκοσμο θα τον φτιάξω όπως θέλω ΕΓΩ κι εκεί θα μπαίνει μόνο αν θέλω ΕΓΩ! Έφτασε ο καιρός για όλους όσους νομίζατε πως παίζατε με την δική μου υπομονή, να βρεθείτε προ τον ευθυνών σας. Και το μόνο που δεν σας εύχομαι είναι καλή τύχη...

Όταν νοιώθατε δυνατοί και σπουδαίοι νομίζατε πως θα με ΓΑΜΑΤΕ σαν να μην ΥΠΑΡΧΩ...

Τώρα είναι η σειρά μου...

Με τις σκέψεις της νέας εποχής, με τις σκέψεις των αλλαγών και των επόμενων κινήσεων μου να με κατακλύζουν αποφάσισα να σηκωθώ και να ξεκινήσω τη μέρα μου. Έπρεπε να γίνουν πολλά, πάρα πολλά...

Ξάφνου ένα στιχάκι μου πέρασε από το μυαλό και σιγο-τραγουδώντας το κατάλαβα πόσο δίκιο είχε...

"Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι.
Και πως αν θέλω περισσότερα να δω,
σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.


ΜΑ ΕΓΩ Μ' ΕΝΑ ΑΓΡΙΟ, ΠΕΡΗΦΑΝΟ ΧΟΡΟ
ΣΑΝ ΑΕΤΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΤΙΣ ΛΥΠΕΣ ΘΑ ΠΕΤΑΞΩ

ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΚΛΑΨΩ, ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΦΟΒΗΘΩ

ΘΑ ΠΑΩ ΝΑ ΧΤΙΣΩ ΜΙΑ ΦΩΛΙΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
ΘΑ ΚΑΤΕΒΑΙΝΩ ΜΟΝΟ ΑΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΕΛΑΣΩ

ΚΑΛΗΜΕΡΑ...

Υ.Γ Το κείμενο ενδέχεται να αποτελέσει την αρχή του νέου μου βιβλίου ή να ενσωματωθεί με κάποιο "μαγικό τρόπο" στην Πεντάδα Των Λεόντων, που ήδη γράφεται!!! Τι γράφω όμως αν έχω κέφια και έμπνευση πρωί - πρωί ε; Μου φαίνεται θα μου απονείμω Νόμπελ. Χαθείτε στα ενδότερα...

1 Ιουν 2009

Ωδή στον ΜΑΚΑΡΙΟ

Αφιερωμένο στον πιο φιλόδοξο, απροσάρμοστο και πάντα παιδί φίλο μου, που συνεχώς βρίσκει τρόπους να με εμπνέει...

Φορώ χιτώνα πορφυρό, κι αγκάθινο στεφάνι
Χριστός και Σατανάς μαζί, χορός που με τρελαίνει
Βοήθεια από θεούς ζητώ, και στο Θιβέτ πλανιέμαι
Η φυλακή μου ανοιχτή, μα οι φρουροί προσμένουν

Στο Κάιρο, στην Αιδηψό, με πληρωμένο ναύλο
Και ο ληστής καραδοκεί, πρώτος να με προδώσει
Λίμνη του πάγου ζοφερή, τρελή φωτιά τριγύρω
Χωρίς χρησμό απ’ τους Δελφούς, οδεύω για τον Άδη

Ο Τειρεσίας αδερφός, κάνει πως δεν με βλέπει
Του καρχαρία το φτερό, μαντζούνι από τη Θήβα
Ενώ ο Αιγύπτιος Θεός, σκαρώνει πυραμίδες
Ένα κουφάρι καρτερεί, τη Σίβα να ενδώσει

Στης Αλεξάνδρειας τις γωνιές, και στις όχθες του Νείλου
Ποιος άρρωστος λεπρός, ποια ιερά Σινδώνη
Στις παρυφές του όρους Σινά, και στην Κανά γιορτάζουν
Θάνατος πάνω από το Γολγοθά, φως ο Σταυρός του Νότου
Χαθείτε στα ενδότερα...