Τους έχω...ΒΑΡΕΘΕΙ

Χαιρετώ σας,

Επειδή μάλλον χρειάζεται να εξηγήσω κάποια πράγματα θα το κάνω γιατί έχουμε μπερδευτεί λιγάκι μέσα στα blogs:

Εξηγούμαι λοιπόν...

1ον. Όσο απίστευτο κι αν φάινεται μπορώ ν' αποφασίζω μοναχός μου για το τι με θίγει και τι όχι!
Κι ακόμα σε περίπτωση που με θίγει κάτι αν υπάρχει λόγος τελικά να απαντήσω ή όχι!

2ον. Το blog αφορά την προσωπική μου ζωή, τις προσωπικές μου απόψεις κι επομένως δεν θα επέτρεπα ποτέ τη δουλειά, τις υποχρεώσεις και τις κόντρες να έρθουν μέσα σε αυτό! Σίγουρα δεν ενδιαφέρουν κανέναν...

και 3ον. Ξεκολλήστε από τις ταμπέλες του υπάλληλου, του δούλου, του αφεντικού, κατεβάστε τη μύτη σας και δοκιμάστε να χρησιμοποιήσετε τις όποιες θέσεις κατέχει ο καθένας για το καλό αυτό του τόπου (εδώ συμπεριλαμβάνομαι κι εγώ).

Εξάλλου, σημασία έχει ο προορισμός και όχι το μέσο που χρησιμοποιείς για φτάσεις ως εκεί...

Και για να τελειώνω επειδή με βγάζετε από τα ρούχα μου, μακάρι να μπαίναμε όλοι μας με τις συγκεκριμένες ιδέες στο δημόσιο, στο σύστημα γενικά και να διώχναμε όλους όσους τόσα χρόνια επειδή βολεύτηκαν σιώπησαν. Μακάρι wish, thirazein, thira-mata να γίνουμε όλοι... υπάλληλοι της κοινωνίας και των παιδιών μας.

Κι ένας τέτοιος ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ θα ήθελα πολύ να γίνω κάποτε...

Άντε γιατί χρόνια τώρα είμαι βέβαιος πως τους έχω και τους έχετε βαρεθεί.

Χαίρετε...

Χαθείτε στα ενδότερα...

Ενώστε τις Δυνάμεις του καλού...

Χαιρετώ σας,

Όπως είχα γράψει σ’ ένα σχόλιο μου στο thirazein, αρνούμαι να συμμετάσχω σε μια ανούσια διαμάχη περί του ποιος γνωρίζει τον πολιτισμό, ποιος τον προάγει και γενικά μία κόντρα ανάμεσα σε ανθρώπους, που φαίνεται πως θέλουν το καλό της Σαντορίνης.
Χαίρομαι ωστόσο για τα Thira-mata, που προσπαθούν σε ρόλο πυροσβέστη να σβήσουν τις όποιες διαμάχες έχουν ξεσπάσει τελευταία και όπως είχα υποσχεθεί θα προσπαθήσω κι εγώ να προτείνω λύσεις για ένα καλύτερο αύριο ή έστω να ονειρευτώ ουτοπικές κατασκευές, δημιουργίες και αλλαγές.

Πριν όμως αρχίσω να αραδιάζω ιδέες θέλω να ξεκαθαρίσω ή έστω να απευθυνθώ σε όλους και να ζητήσω να σταματήσει πια αυτή η καραμέλα περί νεολαίας.
Κι εξηγούμαι…
Σύμφωνοι, το αίμα των νέων παιδιών «βράζει», εκείνοι έχουν το μέλλον μπροστά τους, εκείνοι έχουν τις ιδέες και την όρεξη για δουλειά, αλλά συμβαίνει το εξής. Οι νέοι χρειάζονται μία καθοδήγηση σε θέματα που αγνοούν ή δεν γνωρίζουν (βλ. γραφειοκρατία κτλ) και το σημαντικότερο απ’ όλα χρειάζονται τη στήριξη των όσων βρίσκονται στα κέντρα αποφάσεων. Όταν γεφυρωθεί αυτό το χάσμα και δεν μιλάω αποκλειστικά για το νησί μας, αλλά εδώ το θέμα παίρνει «εθνικές» διαστάσεις, τότε τα πράγματα θα αρχίσουν να εξελίσσονται ραγδαία προς το καλύτερο.

Αφήνω όμως τις πολιτικές μου ανησυχίες- παρεμβάσεις κι επανέρχομαι στις προσωπικές μου απόψεις (υλοποιήσιμες ή μη), τις οποίες θα ήθελα να μοιραστώ. Ίσως σπαταλήσω τις περισσότερες στον πολιτισμό, αλλά εκεί βλέπω πως τελευταία δημιουργείται θέμα…

α) Το είπα, το λέω και θα το ξαναπώ όσες φορές χρειαστεί πως η Σαντορίνη χρειάζεται ένα δικό της φεστιβάλ. Μία γιορτή, που να διαρκεί ολόκληρο το καλοκαίρι και θα καλύπτει όλο το πολιτιστικό φάσμα. Που απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα θα είναι γνωστό. Που κόσμος θα σκέφτεται να οργανώσει τις διακοπές του στο νησί, προσπαθώντας να συμπέσει σε κάτι που θα του αρέσει. Απλά σκεφτείτε πως ξακουστά φεστιβάλ έχουν νησιά και περιοχές πολύ μικρότερης εμβέλειας και προβολής απ’ το νησί μας.

β) Το ανέφεραν πρόσφατα στα thira-mata, το φωνάζουν χρόνια όλοι όσοι ασχολούνται, πως κάποια στιγμή πρέπει το νησί να αποκτήσει ένα δικό του χώρο, όπου θα γίνονται όλες οι εκδηλώσεις. Αν είναι δυνατόν να μην μπορεί να βρεθεί ένας χώρος, όπου θα δημιουργηθεί ένα αμφιθέατρο. Κάποτε έψαχνα να δω αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό στο χώρο των παλιών ορυχείων, που βρίσκονται κάτω από το Δήμο, αλλά η περίπτωση μου φάνηκε δύσκολη. Απλά αν περάσετε από κει ρίξτε μια ματιά και φανταστείτε να δημιουργηθεί ένας δρόμος κι ένα αμφιθέατρο στο συγκεκριμένο χώρο, με την ονειρική θέα, που σημειωτέων παραμένει ανεκμετάλλευτος χρόνια τώρα.

γ) Νομίζω ήρθε ο καιρός να βρεθεί μία λύση για το κυκλοφοριακό πρόβλημα του κέντρου των Φηρών. Ίσως η πεζοδρόμηση που μοιάζει να δρομολογείται από το χειμώνα να είναι μία λύση, αλλά λέω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό. Αντί να πεζοδρομήσουμε τα Φηρά, ας υποχρεώσουμε όλα τα μεγάλου μεγέθους αυτοκίνητα (φορτηγά, λεωφορεία, υδροφόρες) να πηγαίνουν από τον κάτω δρόμο κι ας λειτουργήσει και κάποια στιγμή η αστυνομία, απομακρύνοντας τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα δεξιά και αριστερά του δρόμου.

δ) Μια που είπα για την αστυνομία – τροχαία, λέω εγώ μήπως σιγά – σιγά πρέπει να δείξουμε το αυστηρό μας πρόσωπο με το πάρκινγκ; Ας χαλάσουμε και κανένα χατίρι και ας σταματήσουν στις άκρες των δρόμων γενικά στο νησί να υπάρχουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Αλλά εδώ το φταίξιμο είναι και των πολιτών. Μην περπατήσει κάποιος δύο λεπτά και δεν παρκάρει έξω από το σπίτι του. Αλλά το πιο αστείο απ’ όλα που σε κάνει να αναρωτιέσαι για τη βλακεία κάποιων είναι πως υπάρχουν άνθρωποι που παρκάρουν επί τις εισόδου του πάρκινγκ στο λύκειο, όπου απαγορεύεται μάλιστα και όχι στο πάρκινγκ.

Θα μπορούσα να γράψω για πράγματα που από καλά μπορούμε να τα κάνουμε καλύτερα και για άλλα που είναι άσχημα κ πρέπει να καλυτερέψουν, αλλά πιστεύω πως θα γίνω κουραστικός. Άλλωστε, εδώ θα είμαστε να αναφέρουμε συνεχώς ότι δεν μας αρέσει, αλλά και να προτείνουμε πράγματα που θα κάνουν καλύτερο το νησί μας.

Επιφυλάσσομαι για όσα έγραψα, μήπως και υπάρχουν πράγματα που δεν γνωρίζω. Εξάλλου, προτείνω με όσα εγώ ξέρω ή ζω. Ίσως όλα αυτά να συναντούν δυσκολίες ή κάποια από αυτά να έχουν πάρει το δρόμο τους για λύσεις ακόμα καλύτερες από αυτές που κατέβασε το δικό μου μυαλό.

Όπως και να χει πάντως, τουλάχιστον θα έχω προς το παρόν τη συνείδηση μου καθαρή πως δεν σταυρώνω τα χέρια μου, περιμένοντας το κεραμίδι να πέσει στο κεφάλι μου.

Περιμένω τώρα και από σας συμπληρώσεις, διορθώσεις και παρατηρήσεις σε όσα μόλις έγραψα…

Ίσως έφτασε η ώρα να ενώσουμε τις… δυνάμεις του καλού.

Χαίρεται…

Χαθείτε στα ενδότερα...

Τα Υπόγεια Ρεύματα μας έστειλαν στο...Ρετιρέ

Χαιρετώ σας,

Στιγμές απείρου κάλλους, στιγμές πρωτόγνωρες για το νησί μας, στιγμές που άλλους ευχαριστούν και σ’ άλλους περνάνε αδιάφορες.

Θα μπορούσε κάλλιστα τούτος ο πρόλογος να αναφέρεται στα πρόσφατα γεγονότα των ληστειών σε Εθνική και Eurobank, που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη της Σαντορίνης, αλλά ευτυχώς αναφέρομαι σε κάτι πιο ευχάριστο και σίγουρα πιο δημιουργικό…

Για πρώτη φορά στην πολυετή καριέρα τους τα Υπόγεια Ρεύματα έπαιξαν στη Σαντορίνη σε μία συναυλία που διοργάνωσε η ΔΗ.Κ.Ε.Θ, δίνοντας παράλληλα συνέχεια στις εκδηλώσεις, που ξεφεύγουν από το λαϊκό στυλ τους και προσθέτουν λίγη κουλτούρα, την οποία τόσο ανάγκη δείχνει να έχει το νησί και κυρίως η πολιτική του ηγεσία.
Εξάλλου, το μέλλον της Σαντορίνης, η νεολαία του νησιού μας έδειξε με τον καλύτερο τρόπο σε όσους συνεχίζουν να μένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν και στη «υπο-κουλτούρα», πως το νησί χρειάζεται αλλαγή και κυρίως ανανέωση.
Ίσως αυτό είναι το σύνθημα, που τόσο έχει ανάγκη τούτος ο ταλαιπωρημένος τόπος.

Ας πάμε όμως ξανά στη συναυλία και θα επανέλθω στο θέμα…

Ιστορικά και μόνο απλά θέλω να αναφέρω, σε όσους πιθανόν δεν γνωρίζουν, πως ο Γρηγόρης Κλιούμης (τραγουδιστής – κιθαρίστας) είναι ο μόνος εναπομείναντας από τη παρέα που δημιούργησε το 1992 τα Υπόγεια Ρεύματα και έκανε αίσθηση στην ελληνική rock σκηνή. Βέβαια από τους παλιούς, αλλά όχι από τους ιδρυτές, υπάρχει ακόμα και ο Κώστας Παρίσης, ο οποίος όμως έχει αποχωρήσει και επανέλθει στο γκρουπ αρκετές φορές.
Πάντως, άξιον αναφοράς είναι πως τα ιδρυτικά μέλη άρχισαν να αποχωρούν, έπειτα από το θάνατο σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα του ντράμερ και πολύ καλού φίλου των παιδιών Βασίλη Κούση (1996), που συγκλόνισε ολόκληρο το γκρουπ.

Ας αφήσουμε, όμως το μακρινό παρελθόν κι ας έρθουμε στο…χθες!

Έχοντας δει αρκετές συναυλίες στη ζωή μου κι έχοντας παράλληλα γνωρίσει αρκετούς καλλιτέχνες (διάσημους και μη) λόγω δουλειάς, δηλώνω απλά εντυπωσιασμένος τόσο από τη σκηνική παρουσία των Υπόγειων Ρευμάτων, μα κυρίως για το ήθος τους.
Τα Υπόγεια Ρεύματα τα έχω δει, αν δεν με απατάει η μνήμη μου, τέσσερις φορές και τη χθεσινή συναυλία την κατατάσσω σύμφωνα με τα δικά μου στάνταρ σε αρκετά υψηλή θέση. Με εμφανή ωστόσο τα σημάδια της αλλαγής στη μουσική τους, καθώς το πέρασμα του χρόνου τους έχει ωριμάσει κι έχει φέρει τη μελωδία στο ρυθμό τους, χωρίς όμως να αντικαταστήσει το rock ύφος τους. Ίσως βέβαια και αυτό να οφείλεται σ’ ένα μεγάλο βαθμό στην επιστροφή του Κώστα Παρίση, ο οποίος είναι από τους πιο αξιόλογους μουσικούς-συνθέτες και παραγωγούς που υπάρχουν τόσα χρόνια στην ελληνική rock σκηνή. Ευχάριστη έκπληξη ωστόσο αποτέλεσε και η ένταξη διασκευών στο πρόγραμμά τους από Έλληνες συνθέτες εγνωσμένης αξίας (Χιώτης, Μικρούτσικος, Λοϊζος), τις οποίες μάλιστα ο κόσμος υποδέχθηκε με ξεχωριστό ενθουσιασμό.

Όσον αφορά τώρα στο ήθος των παιδιών που προανέφερα πριν, πραγματικά είναι από τις φορές που νοιώθω πως τα συναισθήματα που αισθάνθηκα και η εικόνα που αντίκρισα δεν μπορεί να αποτυπωθεί χωρίς να…χάσει στο χαρτί.
Μετρώντας στο χώρο της ελληνικής rock σκηνής σχεδόν 17 χρόνια με μεγάλη επιτυχία και παίζοντας σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση και εξάπλωση του αποκαλούμενου ελληνικού ροκ, είναι πράγματι άξιοι συγχαρητηρίων για την απλότητά τους, την ευγένειά τους, αλλά και τον τρόπο που σε κάνουν από την πρώτη κιόλας στιγμή να τους συμπαθείς.
Βεντετισμός, καβαλημένο καλάμι, νεοπλουτισμός, δήθεν πρεσβευτές της τέχνης και της μουσικής είναι άγνωστες λέξεις για τα Υπόγεια Ρεύματα.
Διακριτικοί στην προετοιμασία της εκδήλωσης, απόλυτα επαγγελματίες στον έλεγχο του ήχου, δεκτικοί και συζητήσιμοι προς τους θαυμαστές τους και φυσικά προσωπικά μ’ εντυπωσίασε το γεγονός πως με απόλυτη φυσικότητα, αν και είχε αργήσει να ξεκινήσει από την προκαθορισμένη ώρα τη συναυλία, ζήτησαν όταν ρωτήθηκαν, να αφήσουν να παίξουν όσα κομμάτια είχαν προγραμματίσει τα δύο παιδιά από τη Σαντορίνη, που είχε φέρει η διοργανώτρια αρχή να τραγουδήσουν, πριν από τα Υπόγεια Ρεύματα.
Παράλληλα κι επιστρέφοντας στο θέμα περί ανανέωσης, όντας ανάμεσα στο πλήθος άκουσα πάρα πολλούς από τους παρευρισκόμενους να ζητάνε να συνεχιστεί αυτή η προσπάθεια αναβάθμισης των πολιτιστικών δρώμενων του νησιού.

Επιτέλους λέω εγώ, καθώς συνεχίζω να θεωρώ αδιανόητο να έχει ένα νησί με το μέγεθος της Φολεγάνδρου ένα από τα καλύτερα φεστιβάλ του καλοκαιριού στις Κυκλάδες και όχι η Σαντορίνη, που βρίσκεται στη κορυφή στις λίστες επισκεπτών και αποτελεί παράλληλα ένα από τα πιο όμορφα, ρομαντικά και ιδιαίτερα νησιά στο κόσμο.

Εύχομαι λοιπόν η προσπάθεια αυτή να έχει συνέχεια και του χρόνου να μιλάμε για ένα από τα καλύτερα φεστιβάλ στις Κυκλάδες. Φαίνεται πως ήρθε ο καιρός να αρχίσει η νέα γενιά να ανεβάζει το νησί σιγά – σιγά… σκαλοπάτια.

Ίσως πρέπει τελικά το νησί και οι άνθρωποί του να…
"Χάσουν τον εαυτό τους για να μπορέσουν να τον βρουν".

Χαίρεται…

Χαθείτε στα ενδότερα...

Welcome to the blog...JUNGLE

Ας καλώς ορίσουμε στην παρέα μας δύο νέα blogs, τα οποία ήρθαν για να ταράξουν τα λιμνάζοντα νερά απ' ότι φαίνεται...

Εξαρχής θα παινέψω το σπίτι μου (μια που γράφω κιόλας) λέγοντας πως το pallyria (pallyria.blogspot.com), θα αποτελέσει με την πάροδο του χρόνου, ένα blog πράγματι άξιο ανάγνωσης και παρακολούθησης.

Το δεύτερο κατά σειρά blog έχει να κάνει κυρίως με τη Σαντορίνη, αλλά και ειδήσεις που ενοχλούν απ' όλο τον κόσμο. Ο δημιουργός του μοιάζει να το κατέχει κι εγώ με τη σειρά μου τον τιμώ με μία θέση στο blog μου...Το όνομα αυτού, Θηραίος ο αιρετικός αυτόχθων (santorinievolution.blogspot.com).

Για περάστε λοιπόν μία βόλτα να τους ρίξετε μια ματιά...

Καλή σας μέρα... Χαθείτε στα ενδότερα...

Ακου να δεις...

Μία καινούργια στήλη εγκανιάζουμε σήμερα στο ιστολόγιό μας με τον τίτλο "Άκου να δεις". Πρόκειται για παράξενες ειδήσεις ανά τον κόσμο, που μου κινούν το ενδιαφέρον. Άλλες φορές αστείες, άλλες φορές σοκαριστηκές και άλλες φορές "μυστηριακές"...
Εύχομαι να την αγαπήσεται...

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1. Ένας μαθητής από τη Μαλαισία αναγκάστηκε να καπνίσει 42 τσιγάρα, όταν η διεύθυνση του σχολείου ανακάλυψε μέσα στο φοριαμό του ένα τσιγάρο και έναν αναπτήρα. Ο 16χρονος Μοχάμαντ Αλιφ Αριφίν, δήλωσε ότι δεν γνώριζε πώς βρέθηκε το τσιγάρο στα πράγματά του, αλλά ο (πανέξυπνος...) διευθυντής του σχολείου και ο eπιστάτης του κοιτώνα επέλεξε να τον τιμωρήσει μπροστά στους συμμαθητές και τους καθηγητές του."Κράτησε περισσότερο από δύο ώρες. Αναγκάστηκα να καπνίζω τέσσερα τσιγάρα μαζί μέχρι να συμπληρωθεί ο αριθμός των 42 τσιγάρων", δήλωσε ο Μοχάμαντ Αλιφ στην εφημερίδα New Straits Times". H διεύθυνση του σχολείου τον έστειλε ακολούθως σπίτι του ενημερώνοντας τους κηδεμόνες του ότι είναι αδιάθετος.Η θεία του μαθητή δήλωσε ότι ο ανιψιός της έβηχε συνεχώς. "Μετά από δύο ημέρες παρατήρησα ότι τα χείλη του ήταν πρησμένα και τον ανάγκασα να μου πει τι συνέβη. Δεν μπορούσε να φάει επί πέντε ημέρες". Ο θείος του παιδιού μήνυσε τον διευθυντή του σχολείου.

2.Δικαιωματικά του ανήκει ο τίτλος του πιο ανόητου ληστή στην ιστορία.
Ο άνδρας από την πόλη Christchurch, της Νέας Ζηλανδίας, διέπραξε ληστεία σε δισκοπωλείο, ενώ λίγη ώρα νωρίτερα έδινε απλόχερα την προσωπική του κάρτα στον υπάλληλο του καταστήματος, προκειμένου ο τελευταίος να του παραγγείλει ένα άλμπουμ των Pink Floyd.
Ο υπάλληλος σάστισε, όταν λίγα λεπτά αργότερα ο δράστης του ζητούσε τις εισπράξεις της ημέρας.Τελικά αφού πήρε τα χρήματα διέφυγε, αλλά όπως φαίνεται δεν θα προλάβει να τα χαρεί, διότι και η κάρτα, αλλά και οι κάμερες του κλειστού κυκλώματος, αποτελούν αδιαμφισβήτητα στοιχεία, τόσο για την ενοχή του, όσο και για την ανοησία του.

3.Θα μπορούσε ποτέ μια νουβέλα να γίνει πραγματικότητα 14 χρόνια μετά τη συγγραφή της; Τι σκεπτόταν ο Morgan Robertson όταν δακτυλογραφούσε το Futility ή αλλιώς Ματαιότητα;
Ο Robertson στο βιβλίο του αναφερόταν σε ένα κρουαζιερόπλοιο το οποίο πραγματοποιούσε το παρθενικό του ταξίδι στο Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό γύρω στα μέσα Απριλίου. Ένας λάθος όμως χειρισμός ήταν αρκετός ώστε να συγκρουστεί το πλοίο με ένα τεράστιο παγόβουνο. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Το πλοίο, πάνω στο οποίο είχαν επιβιβαστεί περισσότεροι από 2.500 χιλιάδες άνθρωποι, πλήρωμα και επιβάτες, παρέσυρε μαζί του στον βυθό 1.500 ψυχές. Οι ιθύνοντες, όχι μόνο παρέβλεψαν τις πολυάριθμες προειδοποιήσεις για την ύπαρξη παγόβουνων, αλλά ήταν απόλυτα σίγουροι για το αβύθιστο του πλοίου που το εξόπλισαν μόνο με 24 λέμβους.. Το κρουαζιερόπλοιο ονομαζόταν Τιτάνας και είχε το ίδιο μέγεθος με το γνωστό σε όλους μας Τιτανικό!
Το έργο αυτό δημοσιεύτηκε το 1898, δηλαδή 14 χρόνια νωρίτερα από το γνωστό σε όλους μας ολέθριο συμβάν. Αυτή είναι μία από τις τραγικότερες συμπτώσεις στην ιστορία.

4.Ανυπόφορη ήταν η κατάσταση που αντιμετώπιζε στο σπίτι του τον τελευταίο καιρό ένας Κινέζος οδηγός φορτηγών, αφού η διαρκής γκρίνια της γυναίκας του τον είχε «τρελάνει». Έτσι, όταν το ζευγάρι βρέθηκε να ταξιδεύει σε ferry boat στον ποταμό Yangtze και η σύζυγός του Zhou δεν τον άφηνε σε ησυχία με την γκρίνια της, το ποτήρι ξεχείλισε για εκείνον.Οι επιβάτες τον είδαν να τρέχει στο κατάστρωμα με τα χέρια στα αυτιά του και να φωνάζει «Δεν το αντέχω άλλο»!Τον πλησίασαν να δουν τι συμβαίνει και σε λίγα δευτερόλεπτα έφτασε και η γυναίκα του, η οποία άρχισε πάλι να του φωνάζει και να συνεχίζει να γκρινιάζει.
Αυτό ήταν. Ο Zhou ξεστόμισε αγανακτισμένος «Δεν μπορώ άλλο, θέλω ένα διάλλειμμα» και πήδηξε στο ποτάμι!
Είχε νυχτώσει και παρά τις προσπάθειες των υπευθύνων του πλοίου να τον εντοπίζουν στα νερά χρησιμοποιώντας φακούς και προβολείς δεν υπήρχε κανένα ίχνος του Zhou.

Όλοι πίστεψαν ότι πέθανε, αλλά λίγες ώρες αργότερα ο Zhou κατάφερε να φτάσει στην όχθη του ποταμού, αφού αναγκάστηκε να κολυμπήσει για περίπου δύο χιλιόμετρα.Η αστυνομία τον εντόπισε και το ζευγάρι ξαναβρέθηκε το επόμενο πρωί στο αστυνομικό τμήμα, όπου η γκρινιάρα σύζυγος υποσχέθηκε να σταματήσει να του γκρινιάζει τόσο πολύ.


Αυτά για να μην σας κουράσω τόσο απότομα... Χαθείτε στα ενδότερα...

Δελτίο Τύπου

Σαν μελλοντικός επιτυχημένος και καταξιωμένος συγγραφέας σας ενημερώνω πως δεν θα παραθέσω άλλες συνέχειες του βιβλίου, που "μαγειρεύεται"...

Εύχομαι οι δύο αναρτήσεις που... σήκωσα να σας άρεσαν!

Τα συγχαρητήρια στον εαυτό μου για την έμπνευση και τον οίστρο μου...

Χαίρεται... Χαθείτε στα ενδότερα...