Το γέλιο βλάπτει τους...Σοβαρούς (6)

Μετά από μία λιγότερη εύθυμη ανάρτηση έφτασε η ώρα για λίγη πλάκα...
Πάμε λοιπόν...

1.Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς και ο Αγιος Βασίλης ετοιμάζεται να πάει τα δώρα στα καλά παιδάκια όλου του κόσμου. Αφού λοιπόν κάνει το μπανάκι του, ανοίγει την ντουλάπα για να πάρει τη στολή του. Καθώς τραβάει την στολή από την κρεμάστρα, μετά φρίκης διαπιστώνει ότι εκτός από ασιδέρωτη, η στολή έχει μία τεράστια τρύπα στην κοιλιά από το σκόρο. Αμέσως τρέχει στην γυναίκα του, και της δίνει τη στολή για να την φτιάξει. Η γυναίκα του όμως, με μεγάλο θράσος του απαντάει...
- Ασε με τώρα... δεν μπορώ... βλέπω τηλεόραση...
- Ρε γυναίκα, δεν μπορώ να βγω έτσι έξω.. τι θα πει ο κόσμος;
- Να τη μπαλώσεις και να την σιδερώσεις μόνος σου.. και τώρα σιωπή, βλέπω τηλεόραση...
Έξαλλος ο Αγιος Βασίλης, παίρνει τη στολή, βάζει το σίδερο στην πρίζα, και αρχίζει να σιδερώνει, μουρμουρίζοντας κάτω από την άσπρη του γενιάδα μερικές διόλου εορταστικές φράσεις...
Αφού τελειώνει λοιπόν με τη στολή, βγαίνει έξω για να φορτώσει τα δώρα, και διαπιστώνει ότι δεν υπήρχε ούτε ένας καλικάτζαρος. Έξαλλος και πάλι ο Αγιος Βασίλης, ψάχνει και βρίσκει έναν...
- Τι έγινε ρε καλικάτζαρε, λέει ο Αγιος Βασίλης, που χαθήκατε όλοι;;;;
- Αγιε μου Βασίλη, έχουμε πλέον συνδικαλιστεί και αποφασίσαμε 24ωρη απεργία. Απαιτούμε αύξηση στο μισθό μας!!
Ο Αι Βασίλης, έχει αρχίσει να φορτώνει άσχημα, αλλά προσπαθεί να κρύψει το θυμό του. Αρπάζει λοιπόν το σάκο, και αρχίζει να τον γεμίζει με παιχνίδια μοναχός του. Καθώς πάει να τα φορτώσει στο έλκυθρο, διαπιστώνει ότι δύο από τους ταράνδους γεννάγανε, και οι υπόλοιποι το είχαν σκάσει πηδώντας από το φράχτη. Σε κατάσταση αλλοφροσύνης, ο Αϊ Βασίλης, πετάει με δύναμη το σάκο μέσα στο έλκυθρο, όπου αυτός σκίζεται και χύνονται όλα τα παιχνίδια στο χιόνι.
Τα νεύρα του Αι Βασίλη, πλέον έχουν ξεπεράσει τα όρια περιγραφής. Παρ'όλα αυτά αποφασίζει να πάει να πιει ένα ουισκάκι για να ηρεμήσει. Παρατηρεί όμως ότι το μπουκάλι με το ήταν άδειο. Ξεχνάει το ουίσκι, αλλά όχι και το θυμό του, και πάει να βάλει λίγο καφέ. Του πέφτει όμως η καφετιέρα από τα χέρια. Με φανερή τσατίλα, πάει να φέρει τη σκούπα για να καθαρίσει, αλλά ανακαλύπτει ότι τα ποντίκια είχαν φάει το άχυρο από τη σκούπα. Ο Αγιος Βασίλης ήταν έτοιμος να σκάσει από την τσαντίλα, όταν εκείνη τη στιγμή μπαίνει ένα αγγελάκι στην κουζίνα κουβαλώντας ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο.
- Αγιε Βασίλη, λέει το αγγελάκι, έφερα το δέντρο. Πού να το βάλω;
Και από τότε φίλοι μου, έχει επικρατήσει το έθιμο να βάζουμε το αγγελάκι στην κορυφή του δέντρου...

2. Ένα μικρόσωμος Κινέζος μπαίνει σε ένα Bar που διατηρούσε ένας νέγρος και του λέει με ψιλή φωνή:
- Θέλω ένα ουίκι.
- Κοίτα φίλε, αν θέλεις να πιείς ουίσκι στο μπαρ μου θα πρέπει τουλάχιστον να μου το ζητήσεις σαν άντρας, γι'αυτό βγες έξω, ξαναμπές και ζήτησέ το ξανά, σωστά αυτή τη φορά.
Βγαίνει έξω το κινεζάκι, ξαναμπαίνει και λέει πάλι με ψιλή φωνή:
- Θέλω ένα ουίκυ.
-Δεν τρώγεσαι με τίποτα. Μπες λίγο πίσω από το μπαρ, να δεις πώς παραγγέλνουν οι άντρες.
Μπαίνει το κινεζάκι πίσω από το μπαρ, βγαίνει ο μπάρμαν έξω, μπαίνει στο μαγαζί και λέει:
- ΠΙΑΣΕ ΕΝΑ ΟΥΙΣΚΥ!!
Και το κινεζάκι:
- Δεν δίνουμε σε μαύρους...

3. Πάει ένας σ'ένα μπαρ και λέει στο μπάρμαν με θυμωμένο ύφος:
- Πιάσε μια μπύρα αλλιώς...
Ο μπάρμαν του δίνει τη μπύρα. Μετά άπο λίγη ώρα λέει ξανά:
- Πιάσε μια μπύρα αλλιώς...
Και ο μπάρμαν:
- Αλλιώς τί ρε φίλε; Τι θα κάνεις;
- Αλλιώς πιάσε ένα ουίσκι!!!

Υ.Γ Το τέλειο βιντεάκι για τις μέρες που είναι...



Κι ένα ακόμη για να δει το κολλητάρι από την Ισπανία τι χάνει...

Χαθείτε στα ενδότερα...

Ασ' την καρδιά σου να τα πει...

Είναι Χριστούγεννα, πρέπει να είμαστε όλοι καλά, να αγαπάμε τους γύρω μας, να το παιζουμε ευτυχισμένοι...
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΡΕ...
Κι ας μην έχω καμία διάθεση που είναι Χριστούγεννα, κι ας μου την έχουν δώσει όλα στα νέυρα κι ας είναι απόγευμα και είμαι μόνος μου να ακούω τον Γιάννη να μου τραγουδάει ότι εδώ και χρόνια μου έλεγε ψιθυριστά στο αυτί...
Πως ότι και ν' αλλάξει στη ζωή του πατρίδα του είναι εκεί που μίσησε και τον μισήσαν περισσότερο...
Τι σας νοιάζουν τώρα όλα αυτά και απ' την άλλη με το δίκιο σας θα μου πείτε ότι είναι Χριστούγεννα...
Θέλω ένα καλό μου φίλο απ' αυτούς που πάντα ήταν μακριά μου, μα πάντα τόσο κοντά στην καρδιά μου να τους φανερώσω τα εσώψυχά μου...
Να τους πω που τι μου τη δίνει, τα παραπονά μου, ότι με προβληματίζει! Να γίνω λίγο ο μουρμούρης και γκρινιάρης, αυτός που πάντα κρύβεται για να βγαίνει προς τα έξω ο Καραγκιόζης της παρέας...
Θέλω να ανοίξω το ημερολόγιο της ψυχής μου εδώ και πάρα πολύ καιρό, μα πάντα κάτι με κρατάει να φυλάω το κλειδί και να ψιθυρίζω στον άλλο μου εαυτό να κάνει λίγη υπομονή!
Λίγη υπομονή γιατί ρε;
Σήμερα νοιώθω πιο rock από ποτε! Μην ρωτήσεις γιατί...
Είναι ένα συναίσθημα, που πάντα ερχότανε τις πιο ακατάλληλες στιγμές!
Η ώρα που θες να γράψεις, να δημιουργήσεις και παράλληλα να καταστρέψεις...
Χρόνια είχα να γράψω με το χέρι μου αφημένο στο πληκτρολόγιο και το μυαλό μου να ταξιδέυει σε μέρη αλλόκοτα, περίεργα...
Τελικά μήπως κι εγώ όπως όλοι μας, που λέει και ο Δημήτρης, έχω γίνει ένα παιχνίδι που το χαλάνε τα παιδιά ή μήπως πρέπει να συνεχίσω να κρατάω την άποψη πως ο χαμένος τα παίρνει όλα;
Τώρα μπορώ να νοιώσω πως γράφει ο φιλαράκος μου ο Sanjo! Ένα κείμενο αχταρμάς, ασυνάρτητο...αλλά γραμμένο από το χέρι της καρδιάς!
Κάποτε πολλά χρόνια πριν μ' ένα παρόμοιο τρόπο και ύστερα από πολλά ξύδια είχα γράψει ένα κείμενο, που έλεγε πως όλη η ζωή κρύβεται σε μία φράση...
"Άδραξε τη μέρα"...
Αλήθεια τόσα χρόνια μετά ακόμα δεν βρήκα τον τρόπο να την πιάσω και να την εξημερώσω, όπως θα ήθελα εγώ...
Δεν θέλω να γράψω άλλο...
Θέλω να αράξω να ακούσω μουσική...
Νοιώθω ότι πολλοί λίγοι θα καταλάβουν τι ακριβώς νοιώθω, όπως και πολλοί λίγοι θα μπορέσουν να αφήσουν ένα σχόλιο ουσιαστικό...
Στην υγειά σας...
Χρόνια πολλά και καλά...Χριστούγεννα!!!

Χαθείτε στα ενδότερα...

MERRY FUCKING CHRISTMAS

Έξι μέρες μακριά από τα Χριστούγεννα, εννιά μέρες πριν συμπληρώσω ένα μήνα lotro και λήξει η κάρτα μου!
Θα μου πείτε πρωϊνιάτικα ξεκίνησες να γράφεις @@ριες, κολλημένε;
Κι όμως, αν αυτή τη στιγμή μου λέγατε τι είναι πιο σημαντικό θα σας έλεγα η κάρτα που λήγει και δεν μπορούμε να βρούμε δεύτερη! Κι αυτό, όχι γιατί όπως ήδη έχεις βγάλει το συμπέρασμά σου ότι έχω κολλήσει με το "παιχνιδάκι" μου, αλλά γιατί ποτέ δεν συμπάθησα την γιορτή των Χριστουγέννων...
Την πιο fake γιορτή που έχει δημιουργήσει ο ανθρώπινος νους!
Μπες στο πνεύμα των Χριστουγέννων, γίνε ανάδοχος γονιός, στείλε λεφτά για τους πυρόπληκτους, πήγαινε στα ιδρύματα με ηλικιωμένους, στείλε ότι μπορείς για τα παιδιά στην Αφρική, πάρε μέρος και εσύ στον μαραθώνιο "αγάπης", στείλε, δώσε, φέρε...
Είναι Χριστούγεννα...
Ε όχι ρε 'συ, αν είναι έτσι τα Χριστούγεννα δεν γουστάρω, δεν θα πάρω! Δηλαδή, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όλα αυτά τα παιδιά στις τριτοκοσμικές χώρες (ας έρθουν λίγο κι από Ελλάδα κι αν δουν διαφορά να με...), όλοι οι πληγέντες της ζωής μόνο από τις 20 έως τις 31 Δεκεμβρίου υπάρχουν;
Θα μου πεις ότι ξεκίνησα να το παίξω high, πονόψυχος ή ότι άλλο θες, αλλά και πάλι θα στο χαλάσω, γιατί δεν είμαι εκείνος που κράζει και βοηθάει όλο τον υπόλοιπο χρόνο τους συνανθρώπους του...
Στο μεταξύ, από παιδί θυμάμαι ακόμα ο μόνος λόγος που μ' άρεσε αυτή η γιορτή ήταν τα δώρα που έπαιρνα και τα σχολεία που κλείνανε! Κι όμως, κάποια μέρα μου το χαλάσανε και αυτό γιατί ο Άη Βασίλης ξαφνικά αν και παρέμεινε χοντρός όπως τον φανταζόμουν, έμαθα ότι έχει ένα club στα Φηρά κι ότι έχει παντρευτεί την μάνα μου...
Χριστούγεννα...
Ψεύτικα χαμόγελα, ψεύτικες ευχές, αναγκαστικές φιλανθρωπίες, αναγκαστικές κοσμικές εκδηλώσεις...
Κοίτα να δεις τελικά και όσο περνάει ο καιρός σιγουρεύομαι ακόμα περισσότερο, πως ο μόνος άνθρωπος που νοιώθει το πνεύμα των Χριστουγέννων και τον λόγο ύπαρξής τους είναι η...γιαγιά μου!
Ναι η γιαγιά μου...
Που όλο τον χρόνο βοηθάει όποιους νομίζει ότι έχουν ανάγκη και που τα Χριστούγεννα τα περιμένει όχι για να το παίξει καλή, αλλά γιατί για εκείνη η γέννηση του Θεανθρώπου σημαίνει κάτι πολύ περισσότερο απ' ότι σε όλους εκείνους που στις 5 το πρωί ξυπνάνε για να πάνε στην εκκλησία και από το κρεββάτι μέχρι το μπάνιο έχουν κατεβάσει όσα καντήλια χωράνε σε 10 μέτρα διαδρομή...
Αφήνω πίσω μου λοιπόν την αγαπημένη αυτή γιορτή και συνεχίζω με το θέμα που εξαρχής ήταν η αφορμή να γράψω στο blog!
Καθισμένοι στο σπίτι χθες το βράδυ, ήρθε η αδερφή μου και κάποια στιγμή η συζήτηση πήγε στις σχέσεις και κατά πόσο μπορεί να αλλάξουν έναν άνθρωπο...
Πόσο δίκιο είχε η μικρή...
Είσαι μόνος και αυτοπαρουσιάζεσαι ως ο τέλειος άνθρωπος! Δεν ζηλεύεις, δεν είσαι πιεστικός, θες να αγαπήσεις, θες να τ' αφήσεις όλα πίσω σου...
Έχεις σχέση και ξαφνικά αυτός ο άνθρωπος πάει περίπατο...
Όσο κι αν αυτό, ακουστεί κοινότυπο ή βολικό, θεωρώ πως είναι αναπόφευκτο να συμβεί στον καθένα!
Ξέρεις η σχέσεις είναι ένα συνεχόμενο πάρε - δώσε συναισθημάτων, βιωμάτων και συμπεριφορών, που ακόμα και να μην θέλεις συμβιβάζεσαι και φτάνεις στο σημείο να προσαρμόζεσαι θέλοντας και μη τον χαρακτήρα και τον τρόπο ζωής σου ανάλογα με εκείνον -η που έχεις δίπλα σου!
Υπήρξαν στιγμές που στις συζητήσεις μου με την senorita αναφερόμασταν στη ζωή μας πριν αποφασίσουμε να ενώσουμε την "κλωστή" της σχέσης μας και βλέπουμε και οι δύο πόσο διαφορετικοί άνθρωποι ήμασταν και πόσα διαφορετικά πράγματα κάνουμε πια!
Αλλάζουμε...
Και αν αυτό είναι καλό ή όχι θα φανεί στη πορεία! Το σημαντικό είναι όμως, όσο αυτό είναι στο χέρι του δυνατού, οι ισορροπίες μεταξύ σχέσης και φίλων να παραμένουν σε σταθερό σημείο, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό...
Γιατί οι φίλοι θα μείνουν για πάντα φίλοι ακόμα και αν κάνεις να τους δεις τρία χρόνια, αλλά και μία σχέση την οποία θεωρείς σοβαρή και όχι παιχνιδάκι για να περνάς τις ώρες σου, έχει όλες τις προϋποθέσεις να μείνει για πάντα σχέση!

Τελειώνοντας ένα τραγουδάκι αφιερωμένο στα Χριστούγεννα! Όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα κάτι πιο μικρό από αυτό...
Καλή ακρόαση...

Χαθείτε στα ενδότερα...

Αερολογίες για να περνάει η ώρα

Κοίτα να δεις τι πάθαμε τώρα...
Πριν 3 μέρες είχα αποφασίσει να γράψω μετά από κάμποσο καιρό στο blog, κι εκεί που είχα γεμίσει μισή σελίδα (πάλι) μπήκε ο Άρης στο msn και τελικά δεν σήκωσα τίποτα...
Ας δούμε όμως τι μπορούμε να κάνουμε τώρα!
Καταρχήν, επέστρεψε το κουρέλι από την άδειά του, γεμάτος νέες εμπειρίες, πλήρως ανανεωμένος και ξεκούραστος, ίσως με όρεξη για δουλειά (που δεν το βλέπω δηλαδή) και φυσικά με ένα νέο demo...
Το άκουσα, το επεξεργάστηκα και απλά θα πω πως όταν γίνεται σωστή δουλειά στη μουσική, τότε το αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές είναι αξιοπρόσεκτο! Κάποια στιγμή είμαι σίγουρος ότι θα φτάσουν και στα χέρια σας (ή στ' αυτιά σας) και θα τα σχολιάσουμε όλοι μαζί...
Και μετά τα νέα ας ρίξουμε και μια ματιά στον καιρό! Πραγματικά τι υπέροχη αίσθηση έξω να κάνει κρύο και όχι μην νομίζεται πως θα πω ότι γουστάρω να είμαι κάτω από τα σεντόνια και να βλέπω τηλεόραση στα ζεστά! Τι υπέροχη λοιπόν αίσθηση έξω να κάνει κρύο και να σηκώνεσαι το πρωί (τρόπος του λέγειν το πρωί) με μια κούπα ζεστό καφέ και φορώντας τις πιτζάμες ακόμα, να ανοίγεις το pc και να αράζεις με τις ώρες! Αυτός είναι ο χειμώνας που αγαπάω και σίγουρα αυτός είναι ο χειμώνας που αγαπάει και ένας Ελληνο - "Ισπανό - Ολλανδός", που γνωρίζω εδώ και κάμποσα χρόνια!
Πάει κι αυτό...
Μην νομίζεται όμως τώρα ότι ήρθε η ώρα μετά τον καιρό για τ' αθλητικά ή το χρηματίστηριο, αυτά από άυριο...
Συνεχίζω λοιπόν και απλά δηλώνω για χάρη του wishmaster, που εκείνος αδυνατεί να τα γράψει (ανίδεος από τεχνολογία, όπως όλοι γνωρίζουν) πως όσο και να περνάνε τα χρόνια, ο στρατός θα είναι πάντα ίδιος! 50 μέρες πριν απολυθεί το παιδί και να του κάνουν τη ζωή κόλαση; Για όνομα του Θεού...
Εν τω μεταξύ, Χριστούγεννα πλησιάζουν και παρόλο που είναι μια γιορτή, που ποτέ δεν τη συμπάθησα, καθώς πάντα μου τη δίνει η τόση υποκριτική καλοσύνη, με στεναχωρεί το γεγονός πως το νησί αδειάζει, αλλά όπως λέει και η Μαρία, τουλάχιστον οι περισσότεροι φίλοι μας θα είναι εδώ...
Τελιώνοντας λοιπόν ένα κείμενο τελείως ανούσιο, θα παραθέσω ένα βιντεάκι αντί μίας συγνώμης με κεφαλαία γράμματα...
Αφιερωμένο λοιπόν...

Χαθείτε στα ενδότερα...

The pick of destiny...

Καλημέρα σας...

Μία μέρα μακριά από το πρώτο rock party του φετινού χειμώνα και ομολογώ πραγματικά πως είναι πρώτη φορά εδώ και καιρό που περιμένω να έρθει η Παρασκευή να πάω στη δουλειά...
Στο μεταξύ, ξεκίνησα να γράψω θέλοντας να τηρήσω την ύπόσχεσή μου για μία ανάρτηση, που θα αφορά όλη την παρέα του καλοκαιριού (ποια ήταν ας μου πει και μένα κάποιος) και το γιατί έχουμε χαθεί έτσι, αλλά το μετάνιωσα! Εξάλλου, ο καθένας αποφασίζει και επιλέγει πως θα χειρίζεται τη ζωή του και με ποια συχνότητα θα βγαίνει από την...καλύβα του!
Άλλωστε, είμαι ο πρώτος διδάξας στο πως να απομονώνεστε από φίλους και πως να τους ξαναβρίσκετε έπειτα από καιρό. Την ανάγκη του οποιουδήποτε να θέλει να μείνει σπίτι του και να μην βγαίνει την καταλαβαίνω απόλυτα και την δέχομαι όχι ως απόρριψη, αλλά ως θέλω!
Και για να μην λέμε ψέμματα μεταξύ μας και μένα αν μου έλεγες να απομονωθώ απ' όλους για λίγο καιρό, να κάτσω σπίτι μου, να φύγω στην Αθήνα, ας πούμε, σου εγγυώμαι ότι η απάντησή μου δεν θα ήταν όχι...Θα το σκεφτόμουν μάλιστα και πολύ σοβαρά!
Αφού λοιπόν τήρησα και την υπόσχεσή μου, θα συνεχίσω την ανάρτησή μου θέλοντας πολύ απλά να πω πως χάρηκα ιδιαίτερα που μετά από αρκετούς μήνες είδα τον ΑΝ! Έτυχε το rock party, ήταν η ώρα να βρεθούμε δεν ξέρω, αλλά πραγματικά θα ήθελα πάρα πολύ όταν φτάσω στην ηλικία του να εχω τα μυαλά του...Κι αν όχι τα μυαλά του, τουλάχιστον να μπορώ να κρατάω τον...παιδικό μου χαρακτήρα (ξέρω δεν αρέσει σε πολλούς αυτούς), ανεπηρέαστος από οικονομικά, οικογένειες, υποχρεώσεις και όλες τις λοιπές μαλακίες, που αναγκάζεσαι να κάνεις χωρίς και γω να ξέρω γιατί!
Και μια που το ανέφερα...
Δηλαδή αν δεν παντρευτώ, δεν κάνω παιδιά και αν δεν έχω εισόδημα που ξεπερνάει τα 1500 ευρώ θα ζω χειρότερα; Και όποιος βιάζεται να απαντήσει ναι ή όχι, ας μην προτρέχει γιατί αυτές οι επιλογές έχουν να κάνουν με τις συγκυρίες! Μπορεί κάποιος να είναι παντρεμένος και να περνάει πολύ καλύτερα από ένα εργένη...
Τελικά στο γάμο και στην οικογένεια απορώ αν μας ωθεί η ανάγκη να εξασφαλίσουμε μια μόνιμη παρέα και φροντίδα, η ανάγκη - ματαιοδοξία να διαιωνίσουμε το είδος μας, το πλήρωμα του χρόνου και η ιδέα ότι δεν έκανα τίποτα στη ζωή μου αφού δεν παντρεύτηκα ή τέλος η κοινωνική αποκατάσταση!
Υπάρχουν πολλοί που θα πούνε πως με τον άνθρωπο που αγαπάς θες να μοιράζεσαι τα πάντα, να ζείτε συνέχεια μαζί, να, να, να...
Κοίτα όμως που εδώ υπάρχει μία λεπτή γραμμή, η οποία καθορίζει τα γεγονότα και την ευτυχία του εκάστοτε γάμου ή συμβίωσης! Στην πράξη όλα ακούγονται ωραία...Θα είμαι συνέχεια με αυτόν-ην που αγαπάω, θα περνάμε το χρόνο μας μαζί, θα, θα, θα! Όμως αυτή η λεπτή γραμμή, που λέγεται προσωπικός χρόνος και χώρος είναι κατά τη γνώμη μου κι εκείνη που καθορίζει το πόσο ευτυχισμένη ή μη μπορεί να είναι η συμβίωσή με τον άνθρωπό σου!
Και ο χώρος και ο χρόνος όμως διαφέρουν από φύλο σε φύλο, από άνθρωπο σε άνθρωπο! Διαφορετικά αντιλαμβάνεται ο καθένας τι τον ηρεμεί και πόσο διάστημα θέλει να αισθάνεται απομονωμένος!Εξάλλου, γι' αυτό είμαστε χιλιάδες προσωπικότητες και όχι ένα καρμπόν, που όταν είναι έτσι όλα κυλούν ομαλά.
Και για όσους επίσης ετοιμάζουν να αφήσουν σχόλια για το αν παντρεύομαι ή για τον αν αντιμετωπίζω προβλήματα στη σχέση μου, απλά και λιτά αναφέρω πως δεν τρέχει τίποτα από τα δύο! Απλώς θυμήθηκα μια συζήτηση σε μια παρέα και ήθελα να μοιραστώ τον προβληματισμό μου μαζί σας!

Υ.Γ Τελικά χειμώνας χωρίς όλη την παρέα online δεν βλέπω να ξανάρχεται...
Υ.Γ (2) Δύο βιντεάκια από μία ταινία που προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον αισθάνεται rock...





Kι ένα τραγουδάκι αφιερωμένο στον wish...

Χαθείτε στα ενδότερα...

ΠΑΟ - ΤΖΙΓΚΕΡ σημειώσατε προς το παρόν 2

Σήμερα αποφάσισα να ασχοληθώ με ένα αθλητικό κομμάτι, που αφορά τόσο τους οπάδους της αγαπημένης μου ομάδας (βλ. Παναθηναϊκός), όσο και τους απανταχού φιλάθλους της επικράτειας! Σίγουρα πάντως όχι τις γυναίκες...

Και για να αρχίσω να μπαίνω στο "ψητό", θέλω να αναφερθώ στον...πόλεμο που εδώ και καιρό έχει ξεκινήσει ανάμεσα στους οπαδούς του Παναθηναϊκού και τον πρόεδρο της ομάδας Γιάννη Βαρδινογιάννη και αφορά τα εισιτήρια και τον τρόπο διάθεσης τους στους συνδέσμους, κυρίως τους μη αναγνωρισμένους! Κι αν ακόμα κάποιος δεν έχει καταλάβει σε τι πράγμα αναφέρομαι (σε περίπτωση που έχει φτάσει μέχρι αυτή την παράγραφο γυναίκα), εννοώ την εικόνα που παρουσιάζει το γήπεδο της ομάδας! Δηλαδή, τα άδεια καθίσματα σ' ένα στάδιο μόλις 15.000 θέσεων και το... ψυχρό κλίμα που επικρατεί στις εξέδρες, αφού με την απουσιά των οργανωμένων δεν υπάρχει παλμός, ούτε συνθήματα, ούτε καπνογόνα, ούτε, ούτε, ούτε...
Ήδη πριν καν συνεχίσω να γράφω είμαι σίγουρος πως ξέρετε τι σχόλιο θα μου αφήσετε, αλλά καλό θα ήταν να βγάλετε τα συμπεράσματά σας στο τέλος!
Έχουμε και λέμε λοιπόν, πως κανείς και όταν γράφω κανείς συμπεριλαμβάνω πέρα από τους "πράσινους" φιλάθλους και όλους τους υγιείς ποδοσφαιρόφιλους, που όπως κι εγώ θέλουν, γουστάρουν, όπως νομίζετε πείτε το, πέρα από καλό ποδόσφαιρο να βλέπουν ή να ζουν μία κερκίδα με πάθος, με ένταση, με ευρηματικότητα στα συνθήματα! Μία κερκίδα που θα κάνει τόσο τον κόσμο να χαίρεται να τη βλέπει, όσο και να θέλει να συμμετέχει σε αυτή! Κι επειδή πριν δύο εβδομάδες έζησα την τραγική για φέτος εικόνα της "λεωφόρού" σας διαβεβαιώ πως είναι σκέτη απογοήτευση!
Κανείς λοιπόν και είμαι σίγουρος γι' αυτό δεν πηγαίνει στο γήπεδο για να κάτσει να πιει καφέ! Και δεν εννοώ πως αναγκαστικά το να κάτσεις στη καρέκλα σου είναι κακό! Γι' αυτό εξάλλου υπάρχουν και άλλες 10 θύρες στο γήπεδο για να μπορείς να βλέπεις το ματς καθιστός! Αλλά όταν βλέπεις το σπίτι μου, ενώ παρακολουθούμε μπάλα, να έχει περισσότερο παλμό απ' ότι το γήπεδο, τότε συγχωρέστε με αλλά εγώ όσο φίλαθλος και να είμαι δεν μπορώ να το ανεχτώ. Θα μου πείτε τώρα, αν ήδη δεν το ψυθιρίζεται, πως επικρίνω τους κάφρους, τους ανεγκέφαλους, όλους εκείνους που είναι ντροπή για τον αθλητισμό!
Φυσικά και όχι...
Τον παλμό και το κλίμα στην εξέδρα δεν είναι αναγκαίο να είναι πάντα τεταμένο, γεμάτο κάφρους που είναι πάντα έτοιμοι να παίξουν ξύλο! Απλά, οι λεγόμενοι φανατικοί, αν εξαιρέσεις τους "εγκέφαλους", που το κάνουν όχι από αγάπη, αλλά για άλλους λόγους, είναι κυρίως έφηβοι και "άντρες" που αγγίζουν με τα βίας τα 30 χρόνια! Άνθρωποι που "βράζει" το αίμα τους και εκτονώνονται βρίζοντας, φωνάζοντας, σπρώχνοντας! Απλά έχουν ένα... μικρό ελλάτωμα. Άγονται και φέρονται ή πιο κομψά επηρρεάζονται από εκείνους που πουλάνε αρχηγηλίκι στην εξέδρα! Κι έτσι οι μικροί προσπαθούν να γίνουν σαν κι αυτούς και οι μεγάλοι απλά τους έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια!
Αυτό είναι το πρόβλημα του γηπέδου και της εξέδρας...
Επειδή όμως κοντέυω, αν δεν το έχω ήδη πράξει, να άφιερώσω όλο το κείμενο στους οπαδούς, πέρα λοιπόν από αυτούς, μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρει και σύσσωμη η οικογένεια Βαρδινογιάννη! Η οποία κύρηξε έναν...πόλεμο με τους οργανωμένους, σκοπεύοντας την κάθαρση της βίας από τα γήπεδα. Όμως, αντί να συσπειρώσει τους φιλάθλους κοντά της, με την "φασιστική" και την "έτσι θέλω" συμπεριφορά, τους έφερε όλους απέναντί της! Γιατί όταν απαιτείς χωρίς να δίνεις, τότε το να περιμένεις συμπαράσταση και υποστήριξη ευγενικά θα το πω είναι άνω ποταμών!
Σχεδόν 20 λεπτά, έχοντας μάλιστα και την κοπελιά μου μαζί, για να μπω στην 7, όχι στη 13 και ολόκληρη διαδικασία για να μπορέσω να πάρω ένα εισιτήριο (το ονομαστικό ναι), ακούγονται ανεπίτρεπτα για μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός!
Είναι να μην σε πιάνουν τα νεύρα σου;
Και για να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία γιατί μου φαίνετα έγραψα πολλά, η λύση κατα τη γνώμη μου βρίσκεται στη μέση!
Κάθε σύνδεσμος έχει ένα καταστατικό που δίνει στις αρμόδιες αρχές για να πάρει έγκριση με ονόματα. Άνοιξτε λοιπόν μία θύρα μόνο για τους συγκεκριμένους συνδέσμους που διαφωνούν με τα ονομαστικά εισιτήρια, αύξηστε τους άντρες ασφαλείας στην εν λόγω θύρα και άστους να μπούνε! Κι αν δεν τους γουστάρετε βρείτε σε ποιον σύνδεσμο ανήκουν και αποκλείστε τον εν λόγω σύνδεσμο από το γήπεδο για μία σεζόν. Η σκέψη της συλλογικής τιμωρίας θα κάνει τους ίδιους να διαφυλλάτουν το δικαίωμα να βρίσκονται στις εξέδρες.
Στο κάτω - κάτω το να σπάσουν 10 καθίσματα δεν είναι ζημια και είμαι βέβαιος πως θα το σκεφτούν πολύ να το κάνουν όταν ξέρουν πως στα επόμενα ματς δεν θα μπορούν να είναι εκεί...
Γιατί περισσότερο και από τους φιλάθλους, οι οπαδοί ζουν για τις 4 ώρες που θα βρίσκονται στο γήπεδο, είτε φωνάζοντας υπέρ της ομάδας τους, είτε πικάροντας τους αντιπάλους!

Αυτά καλή σας νύχτα...

Υ.Γ Το βιντεάκι νομίζω πως είναι το καλύτερο συμπλήρωμα σε ότι έγραψα.
Α! Και μην ξεχάσω... Καλή δουλειά σε όσους-ες δουλεύουν και με διαβάζουν στα ελάχιστα λεπτά που έχουν κενό(χο χο χο)...

Χαθείτε στα ενδότερα...

REGGAE ΚΑΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ...

Σήμερα αποφάσισα να ασχοληθώ λίγο παραπάνω με το blog κι επειδή όπως χθες δεν έβρισκα κάτι ενδιαφέρον να γράψω έψαξα να βρω τον τρόπο να ανεβάσω βιντεάκια! Και αφού τον βρήκα, όπως φαίνεται μάλλον θα σας τα πρήξω από δω και πέρα!
Ωστόσο, θα ήθελα να σας εξομολογηθώ (ποιος ακούει τον Άρη πάλι) πως μετά τη συναυλία των locomondo που πήγα προσφάτως αναθεώρησα πλήρως τις απόψεις μου για τη reggae και τα παρακλάδια της (σκα κτλ)! Όχι γιατί τρελάθηκα με την ελληνική version της, αλλά γιατί άκουσα και τραγουδάκια πολύ κεφάτα (ξένα βέβαια), που δεν με ενδιαφέρει τι λένε, αλλά γουστάρω να τ' ακούω! Και τολμώ να πω πως καλός ο Bob Marley, αλλά φαίνεται να μ' αρέσουν τα πιο κεφάτα...
Από τη συναυλία λοιπόν που πήγα κράτησα μονάχα ένα τίτλο από τραγούδι, το οποίο ανακάλυψα (ως άλλος Κολόμβος) πως το τραγουδάει ο Manu Chao. Το τραγουδάκι λέγεται Mala Vida και ο ρυθμός είναι αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον!
Αν έχετε να προτείνεται κάτι ανάλογο είμαι όλος... αυτιά!



Στο μεταξύ, ένα βιντεάκι για να το βλέπουν οι απανταχού ποδοσφαιρόφιλοι (όχι δεν είναι ο Νικοπολίδης, ούτε ο Μορέτο της ΑΕΚ) και ο φίλος μου ο Roberto από την Ισπανία και να θυμούνται ο καθένας ότι θέλει...




Και για φινάλε άλλο ένα (τώρα που πήρα φόρα), το οποίο θα το εκτιμήσουν όσοι έχουν χάσει τα πάντα με το σύστημα...



Αυτά...

Καλή σας μέρα Χαθείτε στα ενδότερα...

ΤΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΩΡΑ...

Καλησπέρα...

Θέλω να γράψω κάτι, αλλά δεν μου ρχέται τίποτα! Βέβαια, υπάρχουν κι άλλοι που λένε ότι θα γράψουν κάτι και γράφουν απλά...κάτι (βλ. lefos)!

Να μιλήσω για το πόσο δύσκολο είναι τελικά να κρατήσεις ισσοροπίες σε μία σχέση, θα πάρει πολύ ώρα κι επίσης δεν έχω καμμία διάθεση να ακούω ότι οι τσακωμοί είναι το αλατοπίπερο και τις λοιπές μαλακίες...
Βέβαια, όλα μετά από λίγο λύνονται, αλλά πες μου κι εσύ, δεν είναι τόσο βαρετό να τσακώνεσαι και μετά να είναι όλα μέλι - γάλα!
Εγώ θέλω αυτό το ανιαρό...μέλι - γάλα όλη την ώρα κι ας φέρνει τη συνήθεια! Απ' το να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, το προτιμώ!

Στο μεταξύ, και μια που το θυμήθηκα, τελικά με τον lefo είμαστε φιλαράκια του χειμώνα! Με τη σεζόν να περνάει από πάνω μας και να τα λέμε μία φορά κάθε μήνα και αν, με εκείνον να παραπονιέται πως με έπαιρνε τηλέφωνα και δεν τα σήκωνα (δικαίως), κάτι πήγαινε να χαλάσει! Όμως, να που με την έναρξη της χειμερινής περιόδου, σχεδόν κάθε μέρα είμαστε πάλι μαζί...Και παίζουμε συχνά Pro (όποτε θυμηθεί να φέρει το cd και όχι μόνο το κουτί) και ακούω τις ιστορίες εκείνες με τα chat και την ανακάλυψη του internet!

Τέλος πάντων επειδή συνεχίζω να μην έχω να πω κάτι ουσιαστικό σταματάω εδώ!

Θα τα πούμε σύντομα...

Υ.Γ Προς 2 συγκεκριμένα άτομα
"Ξέρω ότι κάτι λείπει (μια ανάρτηση ας πούμε), αλλά έπεσα θύμα ανυπόστατων και ψευδών σχολίων!"

Καληνύχτα σας... Χαθείτε στα ενδότερα...

ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΒΛΑΠΤΕΙ ΤΟΥΣ ΣΟΒΑΡΟΥΣ (5)

Θέλω να γράψω πολλά, αλλά δεν είναι η κατάλληλη ώρα!
Επομένως έχουμε και λέμε:

1. Την ώρα που ένα αντρόγυνο κοιμάται, ακούγεται από την ταράτσα ένας εκκωφαντικός θόρυβος. Πετάγονται τρομαγμένοι από το κρεβάτι και πηγαίνουν επάνω... να δουν τι συμβαίνει. Εκεί βλέπουν έκπληκτοι ότι έχει προσγειωθεί στην ταράτσα τους ένα UFO! Πριν προλάβουν να συνέλθουν, ανοίγει μια πόρτα και κατεβαίνει ένας εξωγήινος, ο οποίος είναι θεογκόμενος. Η γυναίκα τον χαζεύει και της τρέχουν τα σάλια. Ανοίγει μια δεύτερη πόρτα και κατεβαίνει μια εξωγήινη θεογκόμενα.
Τότε ο άντρας γυρνά στη γυναίκα του και της λέει: "Δέχεσαι να πας εσύ με τον εξωγήινο κι εγώ με την άλλη;"
Η γυναίκα του, αντί να απαντήσει, αρπάζει τον εξωγήινο και τον οδηγεί στην κρεβατοκάμαρα. Εκεί όμως προς μεγάλη της έκπληξη διαπιστώνει πως αντί για το "εργαλείο" που φανταζόταν, ο εξωγήινος είχε... γαριδάκι. Προσπαθεί λοιπόν με νοήματα να του πει ότι του ήταν πολύ μικρή. Αυτός καταλαβαίνει και στρίβοντας το αριστερό του αυτί την κάνει 30 πόντους! Η γυναίκα τρελαίνεται αλλά δεν ικανοποιείται. Πάλι με νοήματα του λέει ότι είναι πολύ λεπτό. Αυτός στρίβει το δεξί του αυτί και της δίνει το απαιτούμενο πάχος. Αυτό ήταν, τον αρπάζει κι αρχίζει το... γλέντι μέχρι το πρωί.Μόλις βγαίνει ο ήλιος οι εξωγήινοι τα μαζεύουν κι εξαφανίζονται. Βγαίνει η γυναίκα απ την κρεβατοκάμαρα και πέφτει πάνω στον σύζυγο, ο οποίος δείχνει κουρασμένος και απογοητευμένος.
Την ρωτάει:"Τι έγινε; Πως τα πήγες με τον εξωγήινο;"
"Απίστευτα! Εσύ με τη δικιά σου;"
"Χαλιά! Δεν ήξερε να κάνει σεξ. Όλο το βράδυ μου έστριβε τ' αυτιά..."

2. Ένας τύπος βλέπει την γυναίκα του να φοράει ένα δαχτυλίδι με ένα τεράστιο διαμάντι, το οποίο είναι και πανάκριβο, και την ρωτάει:
- Ρε γυναίκα που το βρήκες αυτό το δαχτυλίδι; Αυτό κάνει μια περιουσία...
- Που να σου τα λέω άντρα μου. Εχθές που είχα πάει για καφέ με μια φίλη μου, πάω στην τουαλέτα της καφετέριας που καθόμασταν και τι βλέπω! Μέσα στον νιπτήρα ήταν αυτό το πανέμορφο δαχτυλίδι! Κοιτάζω τριγύρω, δεν βλέπω κανέναν και το πήρα!!!
Περνούν μερικές μέρες και ο τύπος βλέπει την γυναίκα του που γυρνούσε από την βόλτα, να φοράει μια πανάκριβη γούνα.
- Τι είναι αυτό ρε γυναίκα; Που την βρήκες αυτή τη γούνα;
- Aσε άντρα μου που να στα λέω. Κάνανε λάθος στην γκαρνταρόμπα του μαγαζιού που καθόμασταν με τη φίλη μου και αντί για το παλτό μου, μου έδωσαν αυτή τη γούνα. Χαζή είμαι κι εγώ; Την πήρα και εξαφανίστηκα!
Κι ο άντρας:
- Τι να σου πω ρε γυναίκα... Είσαι πολύ τυχερή. Εγώ ένα σώβρακο βρήκα στο κρεβάτι μας και αυτό μου είναι μικρό...

3. Σε έναν διεθνή διαγωνισμό μυστικών υπηρεσιών, στην τελική φάση, προκρίνονται η CIA της Αμερικής, η ΜΙ6 της Αγγλίας και η ελληνική ΕΥΠ. Φτάνει λοιπόν η ώρα της δοκιμασίας που θα κρίνει ποια θα είναι και η τελική κατάταξη των υπηρεσιών.
Η επιτροπή εκφωνεί την τελική αποστολή: «Εχουμε αφήσει ένα κουνέλι στη δασική έκταση που βλέπετε μπροστά σας. Η υπηρεσία που θα ανακαλύψει και θα συλλάβει πιο γρήγορα το κουνέλι θα είναι και η νικήτρια».
Ξεκινάει η CIA, ψάχνει μεθοδικά όλο το δάσος, χτενίζει κάθε πιθανή κρυψώνα και, έπειτα από τρεις ημέρες, όλα τα στοιχεία οδηγούν στο συμπέρασμα ότι: «Κουνέλι στο δάσος δεν υπάρχει!».
Ερχεται η σειρά της αγγλικής ΜΙ6, χρησιμοποιεί ειδικούς θερμικούς ανιχνευτές προηγμένης τεχνολογίας, στοιχεία και πληροφορίες από κατασκοπευτικούς δορυφόρους, τοποθετεί κάμερες, μικρόφωνα και παγίδες, αλλά ύστερα από πέντε ημέρες κι αυτή δεν βρίσκει κουνέλι. Γυρίζει στην επιτροπή παραδίδοντας το πόρισμα:«Υποπτο κουνέλι δεν βρέθηκε, οι τηλεφωνικές του κλήσεις δεν κατέστη δυνατόν να υποκλαπούν, προτείνεται η ολοσχερής καταστροφή του δάσους με ψεκασμό βενζίνης και φωτιάς!».
Ηρθε και η ώρα της ΕΥΠ. Οι πράκτορες εφορμούν στο πυκνό δάσος. Δεν περνάει μία ώρα και εμφανίζονται κρατώντας καταχτυπημένη, ταλαιπωρημένη και αλυσοδεμένη μια αρκούδα. Με το που τη φέρνουν μπροστά στην επιτροπή, η αρκούδα πέφτει γονατιστή και φωνάζει:
«Οχι άλλο ξύλο! Οχι άλλο ξύλο, ομολογώ! Ναι!!! Εγώ είμαι το κουνέλι!!!».

4. Είναι 3 νταλικέρηδες. Ο ένας με μαυρισμένο μάτι, ο άλλος με διάφορες μελανιές και ο τρίτος με επιδέσμους σε όλο το σώμα του.
Λέει ο πρώτος:- "Α, ρε παιδιά, καλό το τιμόνι, δε λέω αλλά με κάνει να αποκτάω κάτι συνήθειες, άλλο πράμα. Να, προχθές για παράδειγμα που γύρισα από ένα μεγάλο ταξίδι, Ιταλία είχα πάει, μπαίνω σπίτι, πιάνω τη γυναίκα μου, τη βάζω κάτω, τις αλλάζω τα πετρέλαια.... και μετά τι λέτε ότι κάνω; Να, πιάνω ένα δεκαχίλιαρο και το ακουμπάω στο κομοδίνο. Με το που το βλέπει αυτό η γυναίκα μου, αφήστε, μου ρίχνει μια μπουνιά, είδα τον ουρανό σφοντύλι!!!"-
"Κοίτα", λέει ο δεύτερος, "που και εγώ είχα μια παρόμοια εμπειρία! Ακούστε τώρα να δείτε!! Γυρνάω σπίτι, έλειπα 5 βδομάδες είχα πάει Λονδίνο, βλέπω τη γυγυναίκα μου, την πιάνω, τη βάζω κάτω, τις αλλάζω τα φώτα. Και εκεί που τελειώνω, βγάζω από την τσέπη του παντελονιού ένα δεκαχίλιαρο και το δίνω στη γυναίκα μου. Εδώ όμως σας θέλω. Τι κάνει αυτή; Μου δίνει ρέστα 3 χιλιάρικα!!!! Έγινε χαμός σπίτι... Γι'αυτό και οι μελανιές...
- "Ρε παιδιά, να μα τη πίστη μου, δεν θα με πιστέψετε τι μου συνέβη εμένα", λέει ο τρίτος που είχε τα μαύρα του τα χάλια. "Γυρίζω σπίτι μου, βλέπω τη γυναίκα μου, τη βάζω κάτω, της άλλαξα τον αδόξαστο. Εκεί που το κάναμε χτυπάει το κουδούνι. "Αμάν!!", μου λέει, "ο άντρας μου!! Πέσε απ' το μπαλκόνι!!. Και τι κάνω εγώ; Πέφτω..."

Αυτά...

Καλημέρα σας Χαθείτε στα ενδότερα...

Απάντηση στον Sanjo...

Και λίγο πριν αποφασίσω να πάω για ύπνο (κοντεύει 4 τα ξημερώματα) έκανα μια βόλτα στα blogs και βρήκα τη νέα ανάρτηση του Sanjo. Αποφάσισα να του γράψω εκεί ως απάντηση, αλλά είδα ότι ήθελα χώρο και αποφάσισα να το κάνω μέσω του δικού μου blog!
Αναρωτιέται, παραπονιέται, τσαντίζεται δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο το φιλαράκι μας πως επειδή γράφει εκεί χάνει τον εαυτό του, πως μία τέτοια τακτική δηλώνει έλλειψη θάρρους, πως είναι εθισμός να περιμένει να μπει να δει τα σχόλια των άλλων!
Ξεκινώντας λοιπόν από το τέλος θα πω το προφανές:
Εθισμός είναι τα χαρτιά (έχασα σήμερα ρε πούσ** μου), το αλκοόλ, τα ναρκωτικά και το WOW!
Το να γράφεις σ' ένα blog ή σε ένα απρόσωπο chat δεν είναι εθισμός, αλλά η ανάγκη για εκτόνωση, επικοινωνία, συλλογή απόψεων, ή έκφραση ιδεών! Είναι το μέσω που αντικατέστησε εκείνο το τετράδιο που οι παλιοί έλεγαν ημερολογίο, που εμείς γράφαμε κείμενα και ποιήματα! Είναι ακόμα και το word που αποθηκεύουμε την ποιήτική μας συλλογή ή τα εφηβικά μας ξεσπάσματα (έτσι έκανα έγώ τουλάχιστον)!
Και στο κάτω - κάτω μία τέτοια σελίδα θα μπορούσε επίσης να είναι ένα προσωπικό ημερολόγιο ιδεών, απλά με πιο ωραίο φόντο! Όμως, όλοι μας (οι bloggers ντε) δεν κάναμε ιδιωτικό blog, αλλά αφήσαμε φίλους, γνωστούς και αγνώστους να γνωρίσουν με τον τρόπο που εμείς θέλουμε και τους αφήνουμε πτυχές του εαυτού μας, που σε άλλους είναι αδιάφορες, σε άλλους ήδη γνωστές και σε άλλους άξιες ανάγνωσης!
Έχοντας παριστάνει (όπως λέει και ο Άρης) τον δημοσίογράφο για δύο χρόνια σε εφημερίδα, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως το συναίσθημα του να ξέρεις πως κάποιος ξένος ή φίλος διαβάζει κάτι δικό σου σε εξιτάρει! Και μιλώντας μόνο από προσωπική εμπειρία, χωρίς να γενικέυω την άποψή μου, πέρα από αυτό σε κάνει να νομίζεις πως αυτό που γράφεις τον ενδιάφερει! Πως όταν σου απαντάει θετικά ή αρνητικά το κάνει γιατί κι εκείνος θέλει να ακουστεί κάπου η γνώμη του! Και το κάνει σε σένα...
Πιστεύω λοιπόν πως μια ίδια κατάσταση συμβαίνει και στο blog! Γράφεις, ξεσπάς, γνωματεύεις, κινούμενος σ' ένα χώρο και ακολουθώντας την ιδέα πως είναι προσωπικό, ενώ ξέρεις πως δεν είναι...
Αρκετές φορές μέχρι τώρα ήθελα να πω πράγματα να ξεσπάσω. Να αφιερώσω ένα μονόλογο γεμάτο γκρίνια (όπως κάνουν οι γυναίκες) και οργή για πράγματα ή καταστάσεις που με ενοχλούσαν. Κι όμως όσες φορές το προσπάθησα μέσω του blog ήξερα πως δεν είναι όλο αληθινό! Ήξερα πως κάποιος θα το διαβάσει (ή έτσι πίστευα), που δεν έπρεπε!
Παρ' όλα αυτά όμως δεν αισθάνθηκα ντροπή γι' αυτό, ούτε όμως άνοιξα ένα φύλλο του word να γράψω!
Γιατί μην με ρωτήσεις...Ούτε εγώ ξέρω!
Συγκεντώνοντας λοιπόν ξανά τη σκέψη μου (είναι και αργά μην το ξεχνάς αυτό) συνεχίζω και σκέφτομαι τον Sanjo να αναρωτιέται και να θεωρεί δειλία το γιατί δεν βρήκε να τα πει σ' ένα φίλο του, γιατί δεν πήγε να τα πει στην γκόμενα του, γιατί δεν βγήκε στο κάτω - κάτω στην ταράτσα του σπιτιού του μ' ένα μπουκάλι ουίσκυ να μιλήσει στ' αστέρια!
Γιατί όπως οι περισσότεροι νομίζω, έτσι κι αυτός, έτσι κι εγώ θεωρούμε τα προβλήματά μας μοναδικά και θεωρούμε πως κανένας δεν είναι σε θέση να μπει στη θέση μας και να μας καταλάβει! Γιατί κανέναν δεν νοιάζει πως περνάμε εμείς, όταν κι αυτός έχει άλλα τόσα προβλήματα στο κεφάλι του που τον απασχολούν...
Κι έτσι μέσω του blog, όχι μόνο παραθέτεις τις απόψεις, τις εμπειρίες ή τα προβλήματά σου, αλλά έχεις έτσι και την ευκαιρία να πάρεις και γνώμες από ανθρώπους, γνωστούς ή μη δεν έχει σημασία, που είτε θα σε κάνουν να νοιώσεις καλύτερα, είτε θα σε βοηθήσουν, είτε απλά θα είναι εκεί "κοντά" σου...
Δεν είναι όμως παράξενο ρε πούσ**, όταν πάμε για καφέ να μιλάμε για καινούργια παιχνίδια ή παρόμοια ανούσια πράγματα και μέσα σε μισή ώρα να έχουμε βαρεθεί;
Ενώ αντίθετα μέσα από το blog, ο καθένας έχει ένα πρόβλημα ή μία γνώμη που θα μπορούσε να πάρει ώρες συζήτησεις! Ειρωνικό, παράλογο, μήπως αντικοινωνικό; Δεν ξέρω, αλλά σίγουρα περίεργο! Με τρεις φίλους στο ίδιο τραπέζι να συζητάς τόσο αδιάφορα πράγματα και με τους ίδιους φίλους πίσω από το pc να συζητάς όσα θα έπρεπε από κοντά!
Κι επειδή κάποιος θα προσπαθήσει να με προλάβει και να μου πει ότι τότε δεν είστε φίλοι για να συμβαίνει αυτό κτλ κτλ. απλά εμφανίζεται το σύνδρομο:
"Έλα μωρέ τώρα για καφέ βγήκαμε να περάσουμε καλά, να πούμε καμιά μαλακία. Τι να τους πρήζω τώρα με τα δικά και ποιον νοιάζει στο κάτω η άποψή μου γι' αυτό το θέμα και και και..."
Και έτσι περνάει η ώρα γυρίζεις σπίτι και ο καφές σου άφησε απλά δύο ώρες περασμένες...

Δεν θέλω να το συνεχίσω άλλο, όχι μόνο γιατί παραπέρασε η ώρα, αλλά γιατί θέλω ν' αφήσω χώρο και στα comments, για όλα τα υπόλοιπα που εγώ δεν έγραψα...

Καλή σας νύχτα... Χαθείτε στα ενδότερα...

ΑΘΗΝΑ - LOCOMONDO - ΕΠΑΡΧΕΙΑ

Πέντε μέρες στην Αθήνα και πάλι πίσω...
Με Ζυγό την Κυριακή, γήπεδο και locomodo την Πέμπτη!
Δεν ξέρω γιατί, αλλά ενώ ήθελα να γράψω τόσα πάλι για το ταξίδι μου, η επιστροφή μου πίσω στην καθημερινότητα, η οποία αφού χειμώνιασε δεν είναι και τόσο άσχημη, δεν μου αφήνει χώρο για έμπνευση...
Διαβάζω phantom_pad, διαβάζω Sanjo και αναρωτιέμαι τι στο διάολο να γράψω...
Εμ, έλα ντε...
Πέντε μήνες τώρα ξέρω ένα πράγμα στα σίγουρα! Ότι στις 31 του μηνός θα φύγει για ένα μήνα και κοίτα να δεις που θα περάσω μία εβδομάδα και θα τρέχω να βρω σερβιτόρο...
Και σε ποιον να ρίξω το φταίξιμο σε μένα που το αφήνω γιατί μου είπε το αφεντικό - πατέρας μου ότι έχει βρει αντικαταστάτη ή στον πατέρα μου, που όσο είχε κανονίσει αυτός, είχα κανονίσει κι εγώ;
Απλά λέω...
Κι όμως, κάτι από τις μέρες της Αθήνας φαίνεται ότι θα... μυρίσει στα μέσα του μηνός. Γιατί αν όλα πάνε καλά και τα καταφέρω, θα φύγω να δω το ματσάκι με την ΑΕΚ και μετά για πέντε μέρες θα είμαι με το κουρέλι στα ίδια μέρη, με άλλα σκηνικά! Να δούμε συναυλίες, να πάμε για φαγητό, να κοροϊδεύουμε στο μετρό, να αράξουμε στο πράσινο καναπέ μ ' ένα μπουκάλι dewars κι ένα μπουκάλι johnie! Αλλά αυτή τη φορά στο λέω για το ξέρεις κιόλας μετά το jasmin έχει σπίτι. Έχουμε και μια σχέση γαρ...
Στο μεταξύ, εθνική επέτειος σήμερα και όπως στον περισσότερο κόσμο, ούτε σ' εμένα κάνει καμία αίσθηση. Εξάλλου, το νόημα πια των λέξεων ελευθερία, πόλεμος, αγώνας αντηχούν πολύ μακρινές στα αυτιά μας! Ούτε τις ζήσαμε και ούτε τις εκτιμήσαμε ποτέ. Όχι γιατί δεν θέλαμε ή δεν μπορούσαμε και ούτε όπως περιμένατε να γραψω δεν μας έμαθαν!
Απλά γιατί μεγαλώσαμε αλλιώς...
Με άλλα προβλήματα και άλλες έννοιες! Δεν φοβηθήκαμε ποτέ ότι κάποια μέρα θα ξυπνήσουμε και θα κρατάμε ένα G3 στο χέρι, αλλά αγχωθήκαμε για τον πληθωρισμό, την ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, το νοίκι...τον ελέυθερο και δημοκρατικό τρόπο ζωής μας! Αν ζούσαμε ή έστω βρισκόμαστε κάπου κοντά σε εκείνες τις χρονικές περιόδους, νομίζω θα έιχέ άλλο νόημα το ξημέρωμα της 28ης Οκτωβρίου, της 17 Νοέμβρη, της, της, της...
Άρα μην κατηγορείτε τους δασκάλους, τους καθηγητές, τους μαθητές! Κατηγορείστε λίγο τον εαυτό σας (μας) και όλους εκείνους που έφεραν την καθημερίνοτητα να αποτελεί πρόβλημα και όχι διασκέδαση... Την καθημερίνοτα που δεν σου αφήνει περιθώρια για γλέντια και γιορτές και σου "χαρίζει" ένα Σάββατο να βγεις να πιεις ένα ποτό και να είσαι κι ευτυχισμένος...
Αυτά προς το παρόν!
Θα επιστρέψω πάλι δριμύτερος...

Υ.Γ Πόσο μαλακισμένο είναι να χάνεις 60 ευρώ για έναν αγώνα και στα τρία δελτία;
Άσε ξέρω και σίγουρα ξέρεις κι εσύ...

Καλημέρα σας... Χαθείτε στα ενδότερα...

Επιτέλους χειμώνας...

Καλημέρα τσακάλια...

Η μέρα σήμερα έχει κάτι το αλλώκοτο, κάτι ωραίο, κάτι χειμωνιάτικο...
Τι ωραίο να σηκώνεσαι το πρωί αγκαλιά με τον άνθρωπο σου και ο καιρός να σηματοδοτεί (επιτέλους) την έναρξη της καινούργιας εποχής!
Κρύο όσο πρέπει, καφεδάκι και διάθεση απαραίτητα και αγάπη παραπάνω απ' όσο χρειάζεται...σηματοδοτούν ένα ευχάριστο πρωϊνό! Ένα πρωϊνό που αφήνοντας τη φαντασία σου να ταξιδεύει μπορείς να βρίσκεσαι σ' ένα ξενοδοχείο δίπλα στο τζάκι και κάπου εκεί έξω να χιονιζει...
Ονειρέυεσαι ή το ζεις, τελικά δεν έχει καμία σημασία...
Αυτό που μετράει είναι αυτό που νοιώθεις, αυτό που θεωρείς πως βιώνεις, το ταξίδι που δεν έχεις κάνει και νομίζεις πως είσαι ήδη εκεί!
Κι ας μοιάζει λίγο με τρέλα αυτή η διαδικασία...
Εξάλλου, όταν ονειρεύεσαι, άσχημα απρόοπτα δεν υπάρχουν, μόνο ιδανικές συνθήκες! Και το ταξίδι που έχω κάνει εγώ σήμερα αγκαλιά με τη senorita μου, στο μουντό και κρύο πρωϊνό για μένα είναι σαν να είμαι ήδη στο Πήλιο, στην Ελβετία, στην...
Και για να κλείσω αυτό το κείμενο θα δανειστώ μία ατάκα ενός πολύ καλού φίλου, που στη συγκεκριμένη φάση ταιριάζει...γάντι!

Dream on and never quit...

Και κρατήστε αυτή την φράση γιατί θα τη χρειαστούμε σε πολλές φάσεις της ζωής μας...

Καλημέρα σας... Χαθείτε στα ενδότερα...

Διακοπές for ever

Καταρχήν καλημέρα!

Και τελικά τα κατάφερα...
Το video που έφτιαξα από τις διακοπές στη Φολέγανδρο, με αρκετές βέβαια περικοπές, καθώς δεν σηκώνει το blog πάνω από 140 mb, είναι τελικά έτοιμο προς χρήση! Αν και μου βγαλε την πίστη μία ώρα μέχρι να το σηκώσει, αλλά εν τέλει...

Καλή σας διασκέδαση...


Ελπίζω να σας άρεσε...

Υ.Γ Ακόμα περιμένω τα videάκια με τον Superman...Sanjo! Χαθείτε στα ενδότερα...

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΗΤΑΝ ΕΠΙΤΥΧΗΣ...

Ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι, ήταν ωραίο αλλά κι επικίνδυνο...
Και με αυτό το κάπως παλιό τραγουδάκι σας χαιρετίζω ξανά μέσα από το διαδύκτιο! Τελικά, όλοι είχαν δίκιο...Είναι κάπως δύσκολο μετά από τόσους μήνες να βάλεις τόσες σκέψεις σε μια σειρά, αλλά όπως και να 'χει θα το προσπαθήσω...
Το 23ο καλοκαίρι της ζωής μου με αποχαίρετησε αφήνοντας μου τις καλύτερες εντυπώσεις και πλέον χωρίς υπερβολές μπορεί να περιληφθεί μέσα στα 3 καλύτερα μέχρι τώρα...
Εκείνος ο καφές το πρωί (για άλλους πάλι μεσημέρι) στη παραλία ακούγωντας ωραία μουσική και όχι κλαμπατσίμπανα, το μπάνιο στην κρύα (για άλλους ζεστή) θάλασσα και κυρίως εκείνο το ωραίο παρεάκι που στήσαμε φέτος ήταν ότι καλύτερο και ιδανικότερο μπορούσε να τύχει...Και τι κι αν πηγαίναμε κάθε μεσημέρι στο ίδιο μέρος, εγώ γούσταρα και πέρναγα όπως ήθελα! Με τη senorita μου αγκαλιά, με καλούς φίλους και με μπόλικα...τσιμπήματα φέτος, συνοδευόμενα από κρασί ή παγωμένη μπύρα δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί που θα έλεγα όχι σε ένα τέτοιο καλοκαίρι...
Και αναρωτιέσαι τώρα εσύ που διαβάζεις μα καλά ο μα**κας δεν δούλευε (πάλι);
Κι όμως...
Κάθε μέρα φιλαράκι μέχρι τα ξημερώματα! Και τι κι αν δούλευα στο ίδιο σκυλάδικο του χειμώνα; Πλέον έχει γίνει μια συνήθεια, αφού μέχρι και τη μουσική συνήθισα πια και δεν μ' ενοχλεί τόσο! Εξάλλου, είναι στιγμές που πέρασα πάρα πολύ καλά και με πολύ γέλιο, αλλά και μέρες που δεν πρόλαβα να καταλάβω ότι δουλεύω, καθώς έτρεχα σαν τον Βέγγο. Ζήσαμε γενέθλια εκεί, ζήσαμε μεθύσια κι όμως το πιο παράδοξω απ' όλα (για νύχτα) ήταν μία σεζόν τόσο ήσυχη, που δεν άνοιξε ούτε μύτη!
Συνεχίζω αυτή τη μικρή ανασκόπηση της απουσίας μου από το blog κι αν δεν έχεις ήδη βαρεθεί με αυτά που γράφω, συνέχισε...
Και σιγά που δεν θα τα κατάφερνα! Μπορεί να χρειάστηκαν άλλα μέσα για να φύγω, αλλά τελικά πήρα αυτές τις 2 μέρες άδεια που ήθελα, πήρα το γυναικάκι μου και τσουπ σε 5 ώρες (με το σαράβαλο) βρεθήκαμε στη Φολέγανδρο. Οι πρώτες μας διακοπές εκτός Αθήνας, οι πιο ξέγνοιαστες, οι πιο ευτυχισμένες, οι πιο "εύθυμες", οι διακοπές γενικά που είχαμε και οι δύο ανάγκη! Και μία συμβουλή, καθώς δεν έχει νόημα να συνεχίσω... η Φολέγανδρος γαμάει! Δυστυχώς 'ομως, το βιντεάκι δεν μπορώ να το σηκώσω αφού ξεπερνάει το όριο για 40mb.

Βέβαια και για να πιάσω κι έσένα που διαβάζεις τόση ώρα και γελάς, δεν θα σε κάνω ρεζίλι, αλλά δεν μπορώ να μην πω και μια κουβέντα για σένα...
Αφιερωμένες λοιπόν αυτές οι γραμμές, στον άνθρωπο που είχε ανάγκη περισσότερο από όλους από αυτό το ξέγνοιαστο καλοκαίρι, που δούλευε τα πρωϊνά και έβγαινε τα βράδια, που βρήκε την ηρεμία του το καλοκαίρι (γιατί τώρα τον πιάσαν πάλι οι μαύρες τους), απλά πρέπει να γνωρίζει πως...
Ο χειμώνας που θα διανύσουμε θεωρώ πως θα ξεπερνάει το καλοκαίρι σε φάση και γέλιο, καθώς αν εκμεταλλευτούμε το γεγονός πως κι εγώ δουλεύω πλέον διήμερα, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να έρθουν ακόμα...καλύτερες μέρες!
Και που είσαι το σπίτι σου είπαμε μαζί θα το βάψουμε...
Στο μεταξύ, σκοπεύω να τελειώσω αυτή την ανασκόπηση επειδή κι εσύ κουράστηκες κι εγώ που το γράφω, θα πω μόνο δυο κουβέντες...
ΕΤΣΙ ΖΕΣΤΑ ΘΑ ΤΟΝ ΠΕΡΑΣΩ ΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ...ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΟΝΑ

Υ.Γ: Γιατί το διάβασα και μ' άρεσε...

Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων αγοράζει ένα σπίτι σε μια μικρή κωμόπολη.
Δυο μήνες μετά την εγκατάστασή τους, τους κάνει επίσκεψη ο δήμαρχος και τους ρωτά:
- Πως σας φαίνεται το χωριό μας;
- Α, πολύ ωραίο.
- Είστε ευχαριστημένοι από το σπίτι σας;
- Πολύ, πολύ.
- Πως περνάτε λοιπόν τον καιρό σας στην πόλη μας;
- Το πρωί, λέει ο γέρος, ξυπνάμε κατά τις 7 και ξεκινάμε με σεξουαλική δραστηριότητα. Στις 8 παίρνουμε το πρωινό μας και μετά το μπάνιο μας και ξανά σεξουαλική δραστηριότητα. Μετά ξεκινάμε για την αγορά και στον γυρισμό ταχτοποιούμε τα ψώνια μας και έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα. Το μεσημέρι κατά τις 1 τρώμε και μετά έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα. Μετά πάμε για ύπνο μέχρι τις 4 και ξυπνώντας έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα. Αργότερα βλέπουμε τηλεόραση μέχρι τις 8, διακόπτοντας βεβαίως το πρόγραμμα λόγω σεξουαλικής δραστηριότητας. Μετά θα φάμε κάτι ελαφρύ και θα συνεχίσουμε με σεξουαλική δραστηριότητα. Στην συνέχεια θα διαβάσουμε κάτι στο κρεβάτι και θα κοιμηθούμε, αφού πρώτα έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα.
Ο δήμαρχος που ακούει τόση ώρα με τις τρίχες σηκωμένες στο κεφάλι, ρωτά τον γέρο: - Τι ηλικία έχετε;
- Εγώ 88 και η γυναίκα μου 82, του απαντά ο γέρος.
Σκύβοντας στο αυτί του γέρου ο δήμαρχος τον ρωτά:
- Τι εννοείτε παρακαλώ με τον όρο "σεξουαλική δραστηριότητα";
Και ο γέρος:- Μου σπάει τα αρχ...δια!!! Χαθείτε στα ενδότερα...

ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΒΛΑΠΤΕΙ ΤΟΥΣ ΣΟΒΑΡΟΥΣ (4)

Κι επειδή είναι καλοκαίρι...κι επειδή κάνω μπάνια...κι επειδή δεν μου έρχεται ούτε μία ιδέα στο μυαλό, σας παραθέτω μερικά ανέκδοτα, έτσι για να έχετε να τα λέτε στο beach bar:

1. Ένα ζευγάρι πάει στην εξοχή. Κάπου εκεί βλέπουν μια φάρμα. Κότες, κουνέλια κτλ. Ρωτάει η γυναίκα τον χωρικό:
- Μπορούμε να αγοράσουμε μια κότα;
- Βεβαίως λέει ο χωρικός, να σας σφάξω μια για 20 ευρώ.
- Εντάξει, λέει εκείνη, αχ άντρα μου, θα την κάνω μούρλια με χυλοπίτες μμμ...
Την ώρα που ο χωρικός είναι έτοιμος με το μαχαίρι να κάνει το πουλερικό έδεσμα, ξεπετάγεται ο κόκορας από το κοτέτσι καμαρωτός και απειλητικός...
- Τον πουλάτε τον κόκορα κύριε; Ρωτάει ο άνδρας.
- Βεβαίως άπαντα ο χωρικός, 100 ευρώ...
- Μα καλά λέει ο άνδρας, 20 ευρώ η κότα, 100 ο κόκορας, είναι δυνατόν;
- Αυτός ο κόκορας κύριε, είναι το καμάρι μου γιατί γαμ...ει 28 φορές την ημέρα!
Με μια κρυφή αγκωνιά η γυναίκα σκουντάει τον άνδρα της και του λέει με συγκαλυμμένο εμπαιγμό:
- Τ' ακούς βρε... 28 φορές την ημέρα...
Ανακάμπτει ο άνδρας και απευθύνεται στο χωρικό:
- Συγνώμη κύριε... την ίδια κότα γαμ...ει 28 φορές την ημέρα;

2.ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΑΝΔΡΩΝ-ΓΥΝΑΙΚΩΝΘΕΜΑ: ΚΟΥΡΕΜΑ
Γυναικεία συζήτηση:
Γυναίκα1: "Ω Θεέ μου, έκοψες τα μαλλιά σου! Καλέ πώς σου πάνε; Θαύμα!"
Γυναίκα2: "Λες; Εγώ δεν ήμουν της ίδιας άποψης όταν τα είδα στον καθρέφτη. Θέλω να πω δεν τα βρίσκεις υπερβολικά κατσαρά;"
Γυναίκα1: "Φυσικά, όχι! Είναι τέλεια. Κι εγώ θα ήθελα να τα κόψω σε αυτό το στυλ αλλά είμαι πολύ στρογγυλοπρόσωπη και δε θα μου πηγαίνουν. Μάλλον είναι καλύτερα να τ'αφήσω ως έχουν".
Γυναίκα2: "Μιλάς σοβαρά; Εγώ το πρόσωπό σου το βρίσκω αξιολάτρευτο. Και θα μπορούσες χωρίς πρόβλημα να κάνεις μία από αυτές τις νεανικές κομμώσεις που είναι αυτή την εποχή της μόδας. Θα είσαι υπέροχη! Θα'θελα κι εγώ να το κάνω αλλά φοβάμαι ότι θα φαίνεται ο λαιμός μου".
Γυναίκα1: "Μα τι λες χρυσή μου; Εγώ πολύ θα ήθελα να έχω ένα λαιμό σαν τον δικό σου. Και τι δε θα'κανα για να κρύψω τις ωμοπλάτες μου".
Γυναίκα2: "Καλέ τρελάθηκες; Ξέρω κοπέλες που θα έδιναν ό,τι είχαν και δεν είχαν για ν'αποκτήσουν ωμοπλάτες σαν τις δικές σου. Κοίτα τι ωραία που σου πηγαίνουν όλα τα ρούχα; Κοίτα τα δικά μου χέρια πόσο κοντά είναι; Αν είχα κι εγώ λίγο μεγαλύτερες ωμοπλάτες θα μπορούσα να φοράω ό,τι ρούχο γουστάρω".
Γυναίκα1: "Αχ μη λες σαχλαμάρες και με κάνεις και γελάω! Αφού όλοι οι άνδρες πέφτουν στα πόδια σου! Αχ, πέρασε η ώρα κι έχω αργήσει, πρέπει να σ'αφήσω, τσάο!"
Γυναίκα2: "Γεια σου χρυσή μου!"
Ανδρική συζήτηση:
Ανδρας1: "Κουρεύτηκες;"
Ανδρας2: "Ναι"

3. Ο ασθενής βγαίνει από το γιατρό:
- Γιατρέ πως είναι η κατάστασή μου;
- Δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, είστε καταδικασμένος...
- Γιατρέ δε γίνετε τίποτα; Θα πεθάνω;
- Δυστυχώς η επιστήμη δεν μπορεί να κάνει τίποτα...
Αφού λοιπόν το κυκλοφόρησε λίγο ο ασθενής και το δέχτηκε τελικά ρωτάει:
- Καλά γιατρέ, πέστε μου τουλάχιστον πόσος χρόνος ζωής μου μένει ακόμα;
- Δέκα...
- Δέκα;;; Δέκα τί; Δέκα μέρες, δέκα μήνες, δέκα χρόνια;;;;
- Δέκα...Εννιά...Οκτώ...

4. Ένα ανδρόγυνο ξαπλωμένο στο κρεβάτι του, βλέπει τηλεόραση. Σε κάποια φάση γυρίζει η γυναίκα και λέει-
"Γιώργο θέλω να μου κάνεις ένα γιο".-
"Aσε μας ρε γυναίκα βραδιάτικο!!!"-
"Έλα σου λέω, θέλω να μου κάνεις ένα γιο!!!"-
"Παράτα μας σου είπα!!!", λέει ο άντρας.
- "Σε παρακαλώ", επιμένει η σύζυγος.
- Καλά λέει ο Γιώργος, την κοιτάζει βαριεστημένα και της κάνει:
"γιοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο"!!!

5. Είναι ο τυπάς και ψάχνει να παρκάρει στο Παγκράτι εδώ και 3 τέταρτα. Ξενερωμένος εντελώς πια κι αφού έχει ρίξει διάφορα «γαλλικά» από τα νεύρα του, αρχίζει:
"Θεέ μου... σε παρακαλώ... βοήθησε με να βρω πάρκινγκ. Δεν αντέχω άλλο. Κι εγώ, παρόλο που ήμουν τόσα χρόνια άπιστος θα κάνω τα πάντα για σένα. Θα αλλάξω, θα πηγαίνω κάθε μέρα στην εκκλησία. Σε παρακαλώ κάνε μόλις στρίψω στην γωνία να έχει μια θεσούλα. Σε παρακαλώ...
"Μόλις στρίβει λοιπόν στην γωνία, να σου η θεσούλα ελεύθερη. Κοιτάζει ο τυπάς τον ουρανό:
"Αστο Θεέ... Βρήκα"

6. Ρωτάει το παιδί τον πατέρα του, τι σημαίνει η λέξη π...στης. Ο πατέρας του αφού το σκέφτεται για λίγο του απαντάει:
- "Θυμάσαι που για αρκετό, όταν ήσουν πιο μικρός έλειπα από το σπίτι; Ε λοιπόν ήμουν σε ένα μέρος που το λένε φυλακή ... Εκεί δεν υπήρχαν γυναίκες, και κάποιοι έπρεπε να κάνουν τις γυναίκες ... Εγώ λοιπόν ήμουν στο ίδιο κελί με έναν άλλο κύριο, και κάποιος έπρεπε από τους δύο να κάνει την γυναίκα. Αποφασίσαμε λοιπόν να παίξουμε κορώνα - γράμματα για το ποιός από τους δύο θα έκανε την γυναίκα την πρώτη βδομάδα. Ετυχε λοιπόν στον μπαμπά, και ο μπαμπάς έκανε την γυναίκα για μία βδομάδα ... Την δεύτερη εβδομάδα έτυχε πάλι στον μπαμπά, και ο μπαμπάς έκανε την γυναίκα. Την τρίτη βδομάδα πάλι έτυχε στον μπαμπά, και έκανε την γυναίκα για άλλη μία βδομάδα. Την τέταρτη εβδομάδα όμως έτυχε στον άλλον να κάνει την γυναίκα, αλλά αυτός δεν δέχτηκε να την κάνει...
Ε, αυτός είναι ο π...στης!!!"

Αυτά...καλή σας μέρα!!! Χαθείτε στα ενδότερα...

ΠΑΕΙ ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ, ΦΕΡΤΕ ΜΟΥ ΑΛΛΗ...

Άλλη μια δύσκολη νύχτα του φετινού καλοκαιριού έλαβε αίσιο τέλος και λόγω έλλειψης αγώνα του Copa America κι επειδή δεν έχει PRO σήμερα, αποφάσισα να ανοίξω το blog μου και να γράψω δυο αράδες έτσι για να μου φύγει η υπερένταση της νύχτας και να πάω αργά και νωχελικά να ξεκουράσω το... αγαλματένιο μου κορμί!
Δύσκολη η δουλειά του μπάρμαν δεν λέω (αν και όλοι δύσκολα περνάνε εκεί), καθώς επιβάλλεται να κάνω και παράλληλα να μην κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα, όμως είναι η μόνη (αυτή της παραγωγής, που αθλούμαι), η οποία εμένα λόγω δουλειάς μου επιτρέπει να μην χρειάζεται να "παίζω μπάλα" στο μαγαζί και μου αφήνει πραγματικά όλο το βράδυ να ασχολούμαι με τη δουλειά μου και να ταξιδεύω το μυαλό μου εκεί που θέλω εγώ κι όχι εκεί που θέλουν να με πάνε τα σκυλάδικα και όλοι οι άλλοι!
Και το λέω αυτό όχι γιατί δεν μου αρέσει, απλά αυτή η δουλειά ήρθε κάμποσο καιρό αργότερα απ' ότι έπρεπε! Στη φάση της ζωής μου που βρίσκομαι και την οποία θεωρώ ίσως την πιο ωραία μέχρι τώρα, μαζί με τα χρόνια της Αθήνας, δεν θέλω και κυρίως δεν χρειάζομαι επιβεβαίωση του εγώ μου, του τύπου μου ή για να το κάνω πιο λιανά δεν χρειάζομαι να ξέρω αν μετράω σαν γκόμενος! Έχω αράξει μ' έναν άνθρωπο που πραγματικά γουστάρω να είμαι μαζί του, νοιώθω ερωτευμένος, νοιώθω να μ' αγαπάει, νοιώθω να με νοιάζεται, νοιώθω να μ' έχει ανάγκη, νοιώθω ότι ακριβώς μου έλειπε τόσα χρόνια από τη ζωή μου! Και πραγμάτικά αισθάνομαι πολύ τυχερός που έχω έναν τόσο σπάνιο άνθρωπο δίπλα μου, όσο εκείνη, καθώς σαν άτομο δεν είμαι ούτε ο πιο εύκολα προσιτός, ούτε ο πιο ανεκτός (μόνο λίγο παραπάνω γελοίος απ' το κανονικό)!
Είναι η πρώτη φορά που αναφέρομαι τόσο ανοιχτά στο blog μου για την senorita, όσον αφορά στα αισθήματά μου και πραγματικά το κάνω γιατί το χω ανάγκη! Δεν με νοιάζει πόσοι θα το διαβάσουν! Κανένας, ένας ή δέκα, εξάλλου δικό μου είναι το blog και δικαιούμαι να γράφω ότι γουστάρω!
Βλέπεις σήμερα τσακωθήκαμε και μπορεί μετά από λίγη ώρα όλα να ήταν πάλι μέλι - γάλα, όμως εγώ ήθελα κάπου να τα πω! 'Ηθελα να εκφραστώ, να μιλήσω, να ξεσπάσω, αλλά έπρεπε να πάω στη δουλειά! Αν και είμαι σίγουρος πως επειδή η σχέση μας είναι λίγο αλλοπρόσαλη σε σύγκριση με τις άλλες "φυσιολογικές" δεν είναι κανείς σε θέση να καταλάβει τι με πειράζει και αν αξίζει να χαλιέμαι!
Στο μεταξύ, νοιώθω ότι άλλα ήθελα να γράψω και άλλα τελικά κατόρθωσα να μουτζουρώσω στο blog, όμως δεν με νοιάζει! Αποφάσισα να ακολούθησω την τακτική του φίλου Sanjo, που γράφει με το χέρι της καρδιάς και όχι με το χέρι του μυαλού, του συντακτικού και της γραμματικής...
Και μια που τον θυμήθηκα, αν και δεν έχουν περάσει πολλές ώρες που ήμασταν μαζί, θέλω να αναφέρω κάτι που σε ότι αφορά τα παραπάνω έχει κατά κάποιο τρόπο σχέση, καθώς σήμερα για χάρη του αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τη "δύναμη" που για κάποιον ηλίθιο λόγο μου δίνει η μπάρα και να τον φέρω κοντά σε μια κοπέλα σαν τα κρύα τα νερά! Και τα καταφέρα... Της μίλησα, μας κέρασα και τους τρεις και μετά έφυγα για... δουλειά, συνεχίζοντας το έργο μου αργότερα!
Και πραγματικά μέτά από τόσο καιρό παρέα μαζί του θεωρώ πως αυτή ήταν η πιο ευτυχισμένη μου στιγμή πλάι του! Χάρηκα πάρα πολύ όταν τον είδα να χορέυει, να πίνει, να μιλάει, να φέρεται σαν μικρό παιδί, να κερνάει, να νοιώθει πάλι γεμάτος αυτοπεποίθηση, να νοιώθει τα πόδια του να πατάνε γερά πάνω στη γη...
Και κάπου εδώ θέλω απλά να εκφράσω μία μου παρατήρηση, την οποία μετά και τα σημερινά την ενίσχυσα ακόμα παραπάνω! Η περίπτωση του Sanjo μου θυμίζει σχεδόν σε όλα, εκείνο τον Δεκέμβρη του 2003, τότε που έδεσα μ' έναν άνθρωπο, που κατάφερε και κατάφερα να γίνουμε κολλητοί σαν αδέρφια! Έτσι και τότε, όλα ξεκίνησαν μ' έναν μεγάλο χωρισμό! Έτσι και τώρα...
Έχει περάσει αρκετή ώρα απ' όταν ξεκίνησα να γράφω και νομίζω πως μετά και απ' αυτό το τσιγάρο ήρθε η ώρα να πλαγιάσω, σβήνοντας ακόμα μία μέρα απουσίας και συμπληρώνοντας άλλη μία μέρα πιο κοντά στην επιστροφή της...καλής μου!
Αυτά είχα να πω για να καλημερίσω όλους εσάς και για να καληνυχτίσω τον εαυτό μου!
Καλή σας μέρα λοιπόν και όπως έλεγε και μια ψυχή του χειμώνα...
ΤΟ ΝΟΥ ΣΑΣ... Χαθείτε στα ενδότερα...

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ Ε; ΝΑ...

Σας χαιρετώ ξανά φίλοι μου και χωρίς προλόγους ξεκινάω, γιατί ως συνήθως κάτι πρέπει να κάνω μετά...

Διακοπές, βόλτες, μπάνια, μπύρες, καφρίλες, αραλίκι, στα αρχ...ια μας όλα...
Κάπως έτσι ήταν τα καλοκαίρια μέχρι τα... 17!
Γιατί αν αρχίσω να θυμάμαι τα καλοκαίρια από το 2004 ως το 2006, θα μιλήσω για ολυμπιάδα, για παραολυμπιάδα, για 1:30 ώρα δρόμο από το καλαμάκι ως το χαλάνδρι, για ζέστη, για στρατό, για 17 ώρες ταξίδι με το πλοίο κτλ κτλ κτλ...

Γενικά το καλοκαίρι σαν εποχή δεν μ' άρεσε ποτέ και φαίνεται ότι μου ανταπέδιδε πάντα αυτή μου την απέχθεια στην σάπια εποχή της ζέστης, που όλα σ' αυτή τη χώρα παραλύουν γιατί "χρειαζόμαστε διακοπές", που όλα κινούνται σε άλλους ρυθμούς, που όλοι δουλεύουν για να κάθονται το χειμώνα, που για να επιβιώσεις πρέπει να μείνεις μέσα στο air- condition, που όλοι πρέπει να αδυνατίσουν γιατί αλλιώς δεν είναι δυνατόν να πάνε για μπάνιο στο κάθε high beach bar, που, που, που...

Στο μεταξύ, και παραδόξως θα έλεγα, μέχρι στιγμής το φετινό καλοκαίρι δεν μου έχει φέρει πολλά ανάποδα πράγματα! Κι είπα πολλά γιατί αυτή τη φορά έχω να μίλήσω μόνο για πολύ ζέστη, για το γεγονός πως 1 στις 2 φορές γυρίζω σπασμένος και με νεύρα από τη δουλειά επειδή πια όλα τα ακούω εγώ εκεί πέρα, επειδή δεν αντέχω του κάφρους και κυρίως για το γεγονός πως απουσιάζει η πριγκήπισά μου! Μια απουσία, που απ' τη μία μου χαλάει το κέφι, με κάνει να νοιώθω μισός (όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται) κι απ' την άλλη όμως μπορώ να κατανοήσω πως η απουσία των 2 εβδομάδων είναι σίγουρο πως θα ανανεώσει τη σχέση μας και με την επιστροφή της το πάθος, η φαντασία και ο έρωτας θα επιστρέψουν κι αυτά πάλι στα αρχικά τους επίπεδα...
Ίσως τελικά, όπως λένε όλοι, να το είχαμε ανάγκη αυτό και οι δύο! Τώρα πόσο ανάγκη μπορέι να έχεις κάτι που σε πονάει και σου χαλάει το κέφι, αυτό μου ακούγεται πάντα παράλογο, αλλά ο καιρός θα περάσει και θα δείξει αν τελικά άξιζε τον κόπο αυτή η αίσθηση της απώλειας!
Στο μεταξύ, θέλω απλά να γράψω κι έτσι να υπενθυμήσω στον εαυτό μου πως οι φίλοι είναι πολύ παρόδικο πράγμα και τελικά τις περισσότερές φορές στο μεγαλύτερο βαθμό οι καταστάσεις είναι εκείνες που επιλέγουν τους φίλους σου ή τις παρέες σου και όχι εσύ! Σαν άνθρωπος γενικά έχω πολύ λίγους ανθρώπους που έχω διαλέξει για κολλητούς μου (που λένε) και ξέρω πως δεν θα χάσω ποτέ στη ζωή μου! Που είτε κοντά, είτε από χιλιόμετρα, είτε σπασμένοι, είτε απομακρυσμένοι ξέρω πως η κάθε συνάντηση μας θα είναι σαν να μην χωρίσαμε ποτέ! Και αυτό είναι φιλία για μένα, γιατί στα εύκολα ή στα δύσκολα δεν είναι οι φίλοι που βοηθάνε ή χαίρονται, αλλά αυτοί που χρειάζεσαι την δεδομένη στιγμή!
Όμως ετούτη τη φορά, στο συγκεκριμένο θέμα θεωρώ πως έχω σταθεί αρκετά τυχερός γιατί χάρη στην κοπελιά μου ήρθα κοντά με ανθρώπους, που ποτέ δεν πίστευα ότι μπορεί να συνυπάρξουμε και εντέλει καταλήξαμε να κάνουμε ένα παρεάκι "τσίτα μπούνια",που θα έλεγε κι ένας από τους τρεις (τους λίγους ντε) που ανέφερα παραπάνω.
Στην αντίπερα "όχθη" και για να...πετάξω από το ένα θέμα στο άλλο, ωραίο το καμάρι, ωραία η φάση στην καντίνα (πιο ωραία όταν γυρίσει και η ομορφιά μου), αλλά πολύ κουραστικό το μπάνιο και το όλο concept του! Αυτή η ντάγκλα μετά σε συνδυασμό με τη δουλειά με κάνει και νοιώθω σαν να δούλευα στην οικοδομή!
Επίσης, ξεκίνησε και το Copa America (οι παίκτες του στοιχήματος το γνωρίζουν ήδη), αλλά με τη δουλειά ίσα που προλαβαίνω να δω ένα τέταρτο, ενώ θέλω να υπενθυμίσω σε όλους πως ο Καστίγιο γαμ...ται (άκου με άδειο τέρμα να την πετάξει άουτ)!
Λοιπόν, αυτά είχα να πω και όσα ξέχασα την άλλη φορά, δεν χανόμαστε γαρ!
Καλή σας μέρα...

Υ.Γ: Για όσους έχουν χρόνο κι ενδιαφέρονται την Δευτέρα (2/7) παίζει live έντεχνο στο μαγαζί (club 33 ντε)! Καλή φάση για όλους εμάς και εσάς που γουστάρουμε-τε το είδος και δεν υπάρχει κανένα μαγαζί να πιείτε ένα ποτάκι και ν' ακούσετε ότι γουστάρετε... Χαθείτε στα ενδότερα...

ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟ, ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΛΟΥ...

Το καλοκαίρι μέχρι στιγμής έχει ξεκινήσει με τους χειρότερουν οιωνούς...
Είτε μας έχουν μουτζώσει, είτε μας έχουν ματιάσει ή απλα το 2007 δεν πρέπει να είναι η χρονιά μας!
Και μιλάω στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο γιατί δεν αναφέρομαι μόνο σε μένα, αλλά γενικά στο όλο παρεάκι πού έχουμε στήσει το τελευταίο διάστημα και περνάμε σε γενικές γραμμές πολύ καλά!
Από που να ξεκινήσω πραγματικά δεν ξέρω...Απ' τη μία μεριά είναι η δουλειά κι απ' την άλλη η γαμημένη η υγεία που τελικά όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται είναι το σημαντικότερο πράγμα!
Όλα μοιάζουν τόσο σκατά, ενώ παράλληλα περνάμε αρκετά καλα...(Πως τα λέω ρε πούστη έτσι ο φιλόσοφος).
Πως γίνεται τώρα αυτό θα μου πεις και δίκιο θα χεις φιλαράκι!
Ε, όταν είμαστε όλοι μαζί είναι όλα καλά, στις μοναξιές όμως του καθενός ξεχωριστά και στα προσωπικά του επικρατεί ένα μπάχαλο! Από υγεία, από διάθεση, από συναισθηματικά (Ακούς Sanjo;), από δουλειά, από πολλά πράγματα!
Λες ωραία ήρθε το καλοκαίρι! Θα βγάλω λεφτά, θα περάσω γαμάτα, θα πηγαίνω για μπάνια, θα βγαίνω μέχρι το πρωί, θα αράζω με το γυναικάκι μου! Στο τέλος, αν κάνεις τα μισά από αυτά ζήτημα είναι!
Και δεν μιλάω αποκλειστικά για μένα αυτή τη φορά το ξαναλέω, γιατί αν είχα όλα αυτα τα προβλήματα μαζί δεν θα με έβλεπα και στα πολύ καλά μου!
Στο μεταξύ, αύριο ετοιμάζομαι να κάνω εξετάσεις αίματος και όσο απλό κι αν ακούγεται στα αυτιά των φυσιολογικών ανθρώπων, για εμένα θα είναι άθλος αν τα καταφέρω και δεν λακίσω λίγο πριν το μοιραίο...τσίμπημα! Να έχεις δηλαδή ρεπό και να μην χαίρεσαι για κανένα λόγο που το έχεις!
Στην αντίπερα "όχθη", ο Sanjo την είδε πάλι μαθητής στα θρανία (δουλειά και καλά), τράβηξε ρότα για την πρωτεύουσα και τα χει δει όλα κωλυόμενα! Προχθές ήθελε να πάει να ηρεμήσει και τώρα είναι εκεί και δεν την παλεύει μία...Άβυσσος η ψυχή και το μυαλό ενός χωρισμένου ανθρώπου!
Καλά για τον άλλο τον..πειραγμένο δεν έχω να πω και πολλά, παρά μόνο μία λέξη! CONQUER....- DRAGONBALL
Οι ομοιοπαθείς και οι γνωρίζοντες περί τίνος πρόκειται ξέρουν την κατάσταση!

Και για να αλλάξουμε σιγά - σιγά θέμα και να πάω και στα λίγο πιο ευχάριστα (όχι για όλους, βλ. Senorita) το παρεάκι από το Σάββατο κατέχει το πρώτο δίπλωμα υπολογιστών (Cambridge). Τώρα αν το χειμώνα αποφασίσουμε να πάρουμε και τις επόμενες ενότητες θα δείξει, αλλά εγώ δεν ψήνομαι και πολύ!
Πάντως, αν θέλετε κι άλλα ευχάριστα δεν έχω τίποτα που να χρειάζεται να ειπώθει! Απλές καθημερινές χαρές (που είναι και οι καλύτερες δηλαδή), οι οποίες ούτε σας αφορούν, ούτε είναι ανάγκη να κάθομαι να γράφω με τις ώρες!
Αυτά για σήμερα...
Καλή σας νύχτα!!!!

Υ.Γ Να ξέρεις Sanjo ότι η θάλασσα σήμερα ήταν και λάδι και πολύ ζεστή! Σκέψου ότι απ' τη χαρά μου που έφυγες έκανα κι εγώ μπάνιο!!!!!! Χαθείτε στα ενδότερα...

ΣΟΥ ΧΩ ΝΕΑ...ΜΑ ΤΙ ΝΕΑ!!!

Εδώ και κάμποσες μέρες λέω να σηκώσω ένα post στο blog και κάθε φορά, για διάφορους λόγους, η προπάθειά μου αναβάλεται για μετά.
Από το Σάββατο έχω να πω τόσα πολλά και κάθε φορά η καθημερινότητα (όπως συμβαίνει συνήθως άλλωστε) με προλαβαίνει και μου δίνει συνεχώς τροφή για νέο υλικό. Κάτι φυσικά που ούτε το χρειάζομαι, ούτε νομίζω πως είναι για καλό!
Και να λοιπόν, που βρήκα λίγο χρόνο, 15' πριν πάω για δουλειά, αλλά δυστυχώς δεν προλαβαίνω ούτε να τα πω όπως θέλω, ούτε και μπορώ να τα βάλω σε μια σειρά!
Από τη μία νομίζω πω το σύμπαν κάτι έχει πάθει μαζί μου και μέρα με τη μέρα με κοροϊδέυει! Δεν είναι δυνατόν τη μία όλα να πηγαίνουν καλά, την άλλη να στραβώνουν...΄
Κάπου το χάνω και αναρωτιέμαι αν τελικά στο τέλος καταφέρω να βρω κάπου στο βάθος την έξοδο και παράλληλα τη λύση του (των) προβλήματος (-ων).
Να ξεκινήσω από το καινούργιο μου υπολογιστή, που τόση χαρά έκανα όταν τον παρέλαβα και άλλο τόσο ανάποδα μου τα έχει φέρει μέχρι τώρα;
Και γαμώ τα μηχανήματα δεν λέω, αλλά προσπαθώ εδώ και δυο μέρες να βρω ένα παιχνίδι να το χαρώ και τη μία από το ίντερνετ κατεβάζω κάτι μούφες, από την άλλη αγοράζω αντιγραμένα cd και δεν παίζουν ή ο χαρακτήρας στο παιχνίδι δεν φαίνεται και το σημαντικότερο απ' όλα η Μ. νοιώθει πως όλη μέρα ασχολούμαι με το pc μου, ενώ αντίθετα εγώ νοιώθω πως δυο ώρες ανοιχτός για 4 μέρες νεόφερτος υπολογιστής είναι πολύ λίγο!
Και συνεχίζω μέχρι να πάει 10:30 και να πάω για δουλειά...
Μα βέβαια, δουλειά! Πως μου είχε διαφύγει...
Εδώ να δεις τι σου χω, φιλαράκι...
Και ναι λοιπόν είμαι έτοιμος για σύμβαση και λέω να τα καλά τα νέα! Κανονίζω να βρω μπάρμαν για το μαγαζί και τσουπ (το σύμπαν που λέγαμε), στη θέση διατηρείται το υπάρχον προσωπικό για λόγους, τους οποίους θα χαρακτήριζα παιδικούς! Περισσότερα δεν μπορώ να πω, θα εκθέσω και πρόσωπα!
Και να λοιπόν, που επέστρεψα πίσω από τη μπάρα ξανά να βάζω ποτά και να ακούω την Άντζελα και τον Φοίβο να κάνουν πάρτυ στ' αυτιά μου...
Κι όμως δεν ήταν μόνο αυτοί...
Είναι αυτό που λέμε και το αφεντικό τρελάθηκε! Όταν έχει δουλειά όλα καλά, όταν δεν έχει άκου να δεις τι γίνεται...
Δεν ντύνομαι όπως πρέπει για μπαρ, βάζω πολύ ποτό στα ποτήρια, δεν χορεύω, δεν την πέφτω (όπως θα πρεπε) στη κάθε μαλακισμένη που νομίζει ότι επειδή έχει βυζια εγώ πρέπει να την γαμ..., δεν, δεν, δεν!
Και το καλό είναι άλλο! Το κουρέλι φαίνεται ότι δεν τη παλέυει κι ετοιμάζεται για παραλίες και μουσικές (δεν το αδικώ καθόλου αυτή τη φορά), ενώ στην ερώτηση αν δεν πάρει κανείς ρεπό δώσε μου εμένα, αυτά είναι παράλογα και δεν γίνονται! τώρα γιατί μην με ρωτάτε, την ίδια απορία έχω κι εγώ!
Στο μεταξύ είναι 10:25 και λέω σιγά - σιγά να σταματήσω εδώ! Έχω κι άλλα να πω και να συμπληρώσω τα υπάρχοντα, αλλά δεν προλαβαίνω...
Αυτά είχα να πω...
Καλή σας νύχτα!!!! Χαθείτε στα ενδότερα...

ΜΗΝ ΔΙΝΕΙΣ ΣΗΜΑΣΙΑ...

Σ' αυτό την κλειστή κοινωνία, που ορίζει πως ότι και να κάνεις θα μαθευτεί, ένα πράγμα κατάφερα μαζί με τη βοήθεια των δικών μου να μάθω...
ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΝΩ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ...
Ο χαμένος καπνίζει, ο χαμένος πίνει, ο χαμένος βγήκε χθες με κάτι κολώπαιδα, ο χαμένος αυτό, ο χαμένος το άλλο...
Πραγματικά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όλος ο κόσμος ασχολείται τόσο πολύ με το τι κάνει ο διπλανός του, σε τέτοιο βαθμό που να ξεφεύγει από τα όρια του ενδιαφέροντος - κουτσομπολιού και να προχωράει παραπέρα! Ίσως, αυτός ο τρόπος είναι μία καλή άμυνα, ώστε να ξεχνάνε τα όσα συμβαίνουν γύρω τους και να ασχολούνται με μικρότητες!
Στην πορεία της ζωής μου και μετά από κάμποσο καιρό στην πρωτεύουσα προσπάθησα να γίνω "σταρχιδιστής"! Να μην με νοιάζουν απλά πράγματα και συμπεριφορές αδιάφορες, να μην τσαντίζομαι με την παραμικρή μαλακία, να μην τρελαίνομαι με τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που δημιουργούν, παρά μόνο στις περιπτώσεις που με το μικρό μου το μυαλό ένοιωθα πως πρέπει να αντιδράσω. Φυσικά, ποτέ δεν κατάφερα να φτάσω στο σημείο ενός από τους κολλητούς μου, που πραγματικά τον θαυμάζω για τον τρόπο που αντιμετωπίζει ή καλύτερα αφήνει να περνάνε τα πράγματα από δίπλα του, αλλά τουλάχιστον έφτασα εκεί που θεωρώ πως με ικανοποιεί!
Να μπορώ δηλαδή να αξιολογώ τις καταστάσεις μ' ένα δικό μου τρόπο, χωρίς να προσπαθώ πίσω από καθετί δολοπλοκίες, συμπεριφορές παράξενες, αδικίες και λογής άλλα πράγματα που τρελαίνουν τους ανθρώπους, χωρίς καν να τους αφορούν ή να χρίζουν προσοχής!
Βέβαια, και για να τελειώσω γιατί πρέπει να πάω και στο λογιστήριο, ακόμα υπάρχουν τσακωμοί με ανθρώπους, περίεργες σκέψεις, παρεξηγήσεις, αλλά θεωρώ πως για να φτάσω σε αυτό το σημείο τις περισσότερες φορές στο τέλος βγαίνω σωστός!
Κι όπως λέει και η καλύτερη ατάκα στην αγαπημένη μου ταινία..."Μην δίνεις σημασία"!!!

Αυτά μου ήρθαν πρωί πρωί στο κεφάλι, αυτά είπα!
Καλή σας μέρα... Χαθείτε στα ενδότερα...

ΕΓΩ, Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΧΑΜΕΝΟΣ

Τελικά αυτός ο καιρός έχει ανωμάλέψει τελείως...
Εκεί που λες αύριο θα πάω για μπάνιο, να σου αέρας και βροχές! Βάζεις τα μακρυμάνικα στη ντουλάπα, τα βγάζεις πάλι για να μην το..δαγκώσεις!
Ρε μπας και έχουμε κάνει κανένα λάθος και δεν έρχεται ο Ιούνης σε 2 μέρες;
Τελοσπάντων, προσπαθώ να σκεφτώ τι να γράψω γι' αυτό ξεκινάω με ασυναρτησίες!
Αν υπάρχει κάποιος που διαβάζει το blog, πέρα από αυτούς που ήδη βλέπω στο χουκ, θα θυμάστε ένα post, που έλεγε για σχέδια και νέες προοπτικες!
Ε, αν το θυμάστε ακόμα μπράβο, γιατί καλό είναι να το ξεχάσετε! Τελικά, η ζωή είναι σαν τον καιρό. Εκεί που λες πάει κάτι καλό να συμβεί, ξαφνικά μαθαίνεις κάτι, αλλάζει κάτι και αναγκάζεσαι να φορέσεις πάλι τα...χειμωνιάτικα!
Ωστόσο, δεν παραπονιέμαι, ούτε απογοητεύομαι! Έχω ανθρώπους που μαζί τους περνάω καλά και μια δουλειά, που αν εξαιρέσεις μερικά πράγματα που πρέπει ν' αλάξουν (μερικά είπα ε;) είναι διασκεδαστική! Εξάλλου, όλα μετά τα 5 ποτά και τα 5 σφηνάκια γίνονται πιο ευχάριστα!
Πάντως, κι απ' την άλλη να τη δεις τι θα άλλαζε δηλαδή αν ήμουν στην Αθήνα ή στην Ιαπωνία και δούλευα! Θα είχα παρέες που θα βαριόμουνα, αλλά θα ήταν το κουρέλι να βγαίνουμε παρέα τις Τρίτες και τα Σ/Κ ν' αράζουμε στο πράσινο καναπέ! Άντε θα έβλεπα και 10 συναυλίες παραπάνω...Όμως, πόσα πράγματα δεν θα έκανα;
Αυτήν την ηρεμία και την άνεση του νησιού δεν την αλλάζω με τίποτα! Τώρα πια δεν είμαι 17 να με νοιάζουν και πολλά...
Τελικά, νομίζω πως δεν ξέρω τι θέλω! Τόση ώρα γράφω και σκέφτομαι μήπως όλα αυτά τα γράφω για να μπερδεύω τον εαυτό μου, να τον κάνωνα ξεχνάει, να τον κάνω να ελπίζει, να τον κάνω να γουστάρει, να τον κάνω να αντέχει...
Ρε τι ανώμαλοι είμαστε... Να χεις το σπίτι σου, τον άνθρωπο σου, καλούς φίλους, δικό σου μαγαζί και να σου λείπουν το Jasmin, οι κρεπάλες, το χάος της πρωτεύουσας κτλ κτλ κτλ...
Συνεχίζοντας, να γράφω νομίζω ότι θ αρχίζω πάλι να τα βάζω με τον εαυτό μου, σκεφτόμενος ότι μάλλον είμαι κατά κάποιο τρόπο αχάριστος, αλλά πάλι θα πω πως δεν είμαι ο μόνος και θα εξυπηρετήσω το εγώ μου!
Σταματάω να γράφω γιατί αν συνεχίσω με βλέπω στο δαφνί να μιλάω με τους εαυτούς μου...
Πάω να βρω δώρα, να φτιάξω τη μέρα γιατί σήμερα γίνεται 22 ο άνθρωπος μου και δεν αξίζει να ασχολούμαι με οτιδήποτε άλλο...Εξάλλου, αυτή η μέρα, όπως και όλες οι προηγούμενες, της ανήκουν δικαιωματικά...
Αυτά καλή σας μέρα! Χαθείτε στα ενδότερα...

ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΒΛΑΠΤΕΙ ΤΟΥΣ...ΣΟΒΑΡΟΥΣ (3)

Σήμερα δεν έχω όρεξη για φιλοσοφίες κι έτσι αποφάσισα να το ρίξω στη πλάκα...
Πάμε λοιπόν:

1. Ηταν ένα ζευγάρι...παντρεμένοι πολλά χρόνια. Το έκαναν κάθε μέρα αλλά η γυναίκα παραπονέθηκε στον άντρα ότι βαρέθηκε την ίδια στάση... Κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια.Προβληματισμένος ο σύζυγος πάει στη δουλειά και άρχισε να σκέφτεται τί να κάνει για να ικανοποιήσει τη γυναίκα του.Μετά από 6 ώρες την παίρνει τηλέφωνο και της λέει:
"Γυναίκα βάλε τα πιο ωραία εσώρουχα που έχεις! Εχω τρελά σχέδια για απόψε... Βρήκα καινούργια στάση! Λέγεται η στάση του "ξυλουργού".
"Ετοιμάζεται η γυναίκα, βάζει τα πρόστυχα τα μαύρα τα εσώρουχα. Ερχεται ο άντρας, τη ρίχνει στο κρεβάτι... το κάνουν... τελειώνουν και γυρνάει ο άντρας προς τη γυναίκα:"Σου άρεσε;"
Η γυναίκα: "Μα άντρα μου πάλι τα ίδια κάναμε! Ποια στάση του "ξυλουργού" μου έλεγες;"
"Καλά μωρή! Το μολυβάκι στο αυτί δεν το είδες;;;"

2. Μπαίνει ένας τύπος φουριόζος στο σπίτι του...
-Γυναίκα κερδίσαμε 10 εκατομμύρια ευρώ στο λαχείο!!!
Τ' ακούει η γυναίκα του, παθαίνει καρδιακή προσβολή και τέζα....
Τη βλέπει ο τύπος και λέει:-Aμα σε θέλει η πουτ...α η τύχη!!!

3. Ενα ζευγάρι απο την Αλάσκα, αποφάσισε να πάει στη Φλόριντα για διακοπές τον Δεκέμβρη για να ξεφύγουν λίγο από το πολύ χιόνι και το ψοφόκρυο. Είχαν κανονίσει να μείνουν στο ίδιο ξενοδοχείο που πέρασαν και τον μήνα του μέλιτος. Επειδή και οι δύο είχαν δουλειές, κανόνισαν ο άντρας να φτάσει Τετάρτη και η γυναίκα Πέμπτη. Ο άντρας φτάνει λοιπόν στο ξενοδοχείο, πάει στο δωμάτιο και βλέπει πως πλέον υπάρχει laptop με σύνδεση στο internet. Αποφασίζει λοιπόν να στείλει mail στη γυναίκα του. Κατά λάθος ξεχνάει ένα γράμμα απο το e-mail και το στέλνει χωρίς να καταλάβει τι έκανε.Στο Χιούστον μια χήρα έχει γυρίσει μόλις από την κηδεία του άντρα της και τσεκάρει για mail από φίλους και συγγενείς. Μόλις διαβάζει το πρώτο, λιποθυμάει. Ο γιος της μπαίνει στο δωμάτιο, βρίσκει τη μητέρα του στο πάτωμα και κοιτάει την οθόνη του υπολογιστή. Το mail έγραφε:
Προς : την αγαπημένη μου γυναίκα
Θέμα : Έφτασα
Ξέρω πως εκπλήσσεσαι που παίρνεις mail από μένα.Έχουν laptop πλέον εδώ και μπορείς να στείλεις όπου θέλεις. Μόλις έφτασα και μπήκα μέσα .Όλα ειναι έτοιμα και για σένα που θα έρθεις αύριο. Ανυπομονώ να σε δω. Ελπίζω να έχεις το ίδιο καλό ταξίδι με μένα.
υ.γ : ΠΟΛΥ ΖΕΣΤΗ ΕΔΩ ΚΑΤΩ

4. Ο Γιάννης, γιατρός στο επάγγελμα, έχει δεσμό μ' έναν από τους ασθενείς του. Είναι όμως πολύ προβληματισμένος με το γεγονός, μιας και θεωρεί ότι έχει παραβεί τους κανόνες επαγγελματικής δεοντολογίας, τον όρκο του Ιπποκράτη κλπ.Η συνείδησή του, του μιλάει με δύο φωνές...
Η μία φωνή του λέει: "Μην το παίρνεις τόσο βαριά. Aλλωστε δεν έχεις άλλη σχέση, δεν είσαι παντρεμένος, δεν απατάς κανένα, και στο κάτω κάτω άνθρωπος είσαι και εσύ βρε αδερφέ και ούτε ο πρώτος είσαι ούτε ο τελευταίος γιατρός που έχει σχέση με ασθενή του...
"Η δεύτερη φωνή του επισημαίνει:"Γιάννη... είσαι κτηνίατρος..."

Αυτά καλησπέρα σας... Χαθείτε στα ενδότερα...

ΣΧΕΣΕΙΣ

Διάβαζα το blog ενός καλού φίλου και πραγματικά προβληματίστηκα και τσαντίστηκα παράλληλα...

Σχέσεις...Αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας! Όταν δεν έχουμε ψάχνουμε να βρούμε κι όταν έχουμε κάπού όλοι το χάνουμε και δυσκολεύουμε τη ζωής μας με ζήλιες, τσακωμούς και άλλες μικροπρέπειες!
Ένα πράγμα έμαθα μέχρι τώρα και νομίζω ότι αξίζει να το μοιραστώ!
Ο καθένας λοιπόν μέχρι τώρα στη ζωή του έχει ζήσει ή ζει ένα μεγάλο έρωτα στη ζωή του...Με έναν σύντροφο, που διάλεξε και είδε πως ταιριάζει στα θέλω του. Δίνει τα πάντα, περνάει καλά, αλλά κάποια στιγμή, ο χρόνος (ο χειρότερος εχθρός που λένε) για έναν απ' τους δύο ή και για τους δύο, φέρνει τη ρουτίνα, τη συνήθεια.
Και τότε...κάπου όλα τελειώνουν! Βάζεις ή αναγκάζεσαι να βάλεις μια τελεία σε ότι αγάπησες και αποφασίζεις να πας παρακάτω...
Όλα μέχρι εδώ είναι αρκετά φυσιολογικά...
Εκεί λοιπόν που διαφωνώ είναι στο μετά!
Γιατί λοιπόν, όπως και να τελειώνει κάτι πρέπει να διαγράφουμε τα πάντα και να προσπαθούμε να μειώσουμε τις στιγμές που περάσαμε με έναν άνθρωπο που αγαπήσαμε πραγματικά ή ακόμα χειρότερα να μειώσουμε τον ίδιο τον άνθρωπο! Εκεί πιστεύω ότι οι περισσότεροι κάνουμε λάθος...
Ξέρω είναι δύσκολο σε κάποιον που αγαπάει να προχωρήσει παρακάτω, αλλά νομίζω πως οτιδήποτε άλλο είναι απλά κακομεταχείριση συναισθημάτων!
Και γιατί ρε φιλαράκι δεν κράτας τις ωραίες στιγμές όλων αυτών των χρόνων; Τα γέλια, τις χαρές, τις διακοπές που δεν πήγαν καλά μα τις θυμάσαι, τα ξενύχτια, τις αγκαλιές, τις βόλτες, τα καυγαδάκια που μετά κατέληγαν (όλοι ξέρουν που), τις ατέλειωτες κουβέντες, τα δώρα, τα πάντα και τα σ' αγαπώ που δεν ήταν ψεύτικα, ήταν αληθινά, απλά δεν τα καταφέρατε;
Σ' εκείνο το κομμάτι είναι λοιπόν, που διαφωνώ...
Αν και αισιόδοξως άνθρωπος στη ζωή μου, υπήρξαν πολλές στιγμές στη ζωή μου, που ήπια, έβρισα, ξενέρωσα με όλες τις γυναίκες που αποτελούν πλέον παρελθόν...
Και για να τελειώνουμε, για μένα αυτό είναι το ηθικό δίδαγμα που κατέκτησα και το κράτησα! Μπορεί με τον εκάστοτε πρώην σύντροφό σου να μην μιλάς, εντάξει δεν είναι και απαραίτητο αν σε χαλάει, αλλά είναι αδικία, κυρίως για τον εαυτό σου, να μηδενίζεις όλες τις ωραίες στιγμές που έζησες μαζί του...
Αυτά είχα να πω πρωί πρωί...
Τώρα μπορώ να απολάυσω το ρεπό μου...
Καλημέρα σας!!!!
Υ.Γ Ρεσεψιονιστάκο, θα βάλω τις γυναίκες να κανονίσουν σήμερα ή αύριο, που ρεπάρω κι εγώ να πιούμε ένα ρημαδοκαφέ, γιατί αλλιώς βλέπω να τα λέμε πάλι από το blog! Χαθείτε στα ενδότερα...

ΚΑΙ ΤΩΡΑ...ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Είπα επέστρεψα και αποφάσισα να είμαι συνεπείς...

Συνήθως σε αυτό το νησί της μονοτονίας και των δήθεν high, όλα μοιάζουν να κινούνται στους ίδιους ρυθμούς! Βαρετά...
Κάθε μέρα νοιώθεις πως κάνεις τα ίδια πράγματα:
*Αν δεν παίξεις conquer, θα ασχοληθείς με το winamp ή θα μπεις msn! To pc πάντως θ' ανοίξει
* Αν δεν πας για δουλειά, θα ξενυχτήσεις πάλι μέχρι τις 3:30, γιατί δεν σε παίρνει ο ύπνος ή γιατί αποφασίζεις πως μια μέρα δεν δουλεύω ας τη χαρώ. Το ξενύχτι - ξενύχτι.
* Αν δεν πας για καφέ στο γκράφιτι, θα πας Diverso ή στο Χρήστο. Για καφέ θα πας.

Αρκετά βαρετά μου φαίνονται όλα αυτά, όπως βαρετή είναι και η δουλειά μου, όπου κάθε βράδυ φοράω εκείνο το προσωπείο του καλού ανθρώπου, του "πρίγκηπα της νύχτας", που λέει και ο Άρης, αναγκασμένος να πίνω σφηνάκια (όχι ότι με χαλάει, αλλά με τόσα σφηνάκια και άλλα τόσα ουίσκια, έχω φτιάξει ένα σωσιβιάκι) και να διασκεδάζω ακούγοντας Τερζή, Κοκκίνου και όλο το σκυλολόι...

Κι όμως...
Εκεί που κάθεσαι και πίνεις αυτό το βαρετό καφέ, κάνοντας παράλληλα ένα ακόμη βαρετό μάθημα υπολογιστών (ναι προσπαθώ να πάρω και το ECDL, γιατί ακόμα δεν ξέρω), έρχεται το αναπάντεχο...
Ως συνήθως...

Κι εκεί που λες ωραία να χεις το σπίτι σου, τη δουλειά σου, αλλά βαρετά έρχεται από το πουθενά μία πρόταση (σοβαρή όσο κι αν ακούγεται ασυνήθιστο) και σκέφτεσαι το μετά όπως σχεδόν θα ήθελες να είναι...
Το ξέρω δεν είμαι ο τύπος που παίρνει εύκολα τις μεγάλες αποφάσεις ζωής, αλλά θεωρώ πως τις λίγες φορές που χρειάστηκε δεν έκανα και μεγάλο λάθος...Όπως επίσης το ξέρω, το βλέπω εδώ και καιρό πως δεν είμαι εγώ για νύχτα (κάπου με χάνει και τη χάνω)! Κι εκεί που έλεγα πως ότι από παιδί ήθελα να κάνω στη ζωή μου και αυτό σπούδασα δεν θα βρω την άκρη στο νησί, έρχεται μία πρόταση από το πουθενά...
Ετούτη την ώρα που γράφω πρέπει να ετοιμαστώ για δουλειά, αλλά αυτή τη φορά θα πάω με κέφι. Ξέρω πως θα περάσει η νύχτα γρήγορα, καθώς θα μπορώ να σχεδιάσω, δουλεύοντας, το μετά...
Ευελεπιστώ το κουρελί (ρεμάλι θα έλεγα καλύτερα, αλλά άστο) που πάλι θα ετοιμάζεται για καμία συναυλία, καθώς αδειεύεται, όταν θα του πω τι συμβαίνει να ενθουσιαστεί και να ξεκινήσουμε να πετύχουμε, ένα στόχο αρκετά σοβαρό για μένα...Και νομίζω πως ούτε αυτή τη φορά θα πει όχι, για χάρη μου!!!
Αυτά και καλή σας νύχτα...

Υ.Γ Θα παρακαλούσα τον κύριο που όλη μέρα βρίσκεται σ' ένα ξενοδοχείο, να μας προσκαλέσει για ένα καφέ, έτσι να τα πούμε! Εκτός, αν μας βαριέται... Χαθείτε στα ενδότερα...

Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ...

Φαντάσου πήγα να μπω στο blog και είχα ξεχάσει το κωδικό μου...
Τελευταίο post 31 Μαρτίου...Αν είναι δυνατόν!
Πως κατάντησα πάλι έτσι δεν μπορώ να καταλάβω...Πάλι με πήρε από κάτω η δουλειά, πάλι με πήρε από κάτω το conquer, πάλι με πήραν από κάτω οι καφέδες στο Γκράφιτι και στο Χουκ. Απ' τη μία λέω καλοκαίρι είναι δεν μπορεί να κάθομαι πάλι μπροστά στο ρημάδι κι απ' την άλλη πάλι το πρωί αν έχω κενό γουστάρω να βλέπω ένα τοξότη να πηδάει πέρα δώθε και να μην κάνει τίποτα!!!
Τόσα βράδια όλο αυτό το καιρό έτυχαν πολλά, που ήθελα να γράψω! Πάρα πολλά...
Γύρναγα από τη δουλειά γεμάτος αλκόολ και καπνό και σκεφτόμουνα στο δρόμο να γυρίσω σπίτι να ανοίξω το pc μου και να γράψω σε σας (που δήθεν νοιάζεστε για το τι γράφω), τι σκέφτομαι, τι περνάω! Να γράψω για τη νέα μου παρέα, τη δουλειά μου, τα νεύρα μου, να γράψω για σχέσεις, να γράψω να βγάλω από μέσα όλα αυτά που κρατάω για πάρτη μου, χωρίς να ξέρω μετά από τόσα χρόνια γιατί το κάνω αυτό στη τελική.
Και όπως ήταν φυσικό, μόλις έφτανα στο σπίτι δεν έκανα τίποτα! Έβγαζα τα ρούχα μου και άραζα στο κρεββάτι μου και συλλογιζόμουν μόνος μου...
Τώρα γράφω και νοιώθω πολύ καλύτερα! Εξάλλου, αυτή ήταν η δουλέιά μου, έτσι ήξερα τόσα χρόνια να κάνω, έτσι μπορώ αυτά που δεν έχω που να τα πω όπως θέλω και να ακούσω αυτά που θέλω (πάνω απ' όλα)!
Επέστρεψα και πράγματι αυτή τη φορά δεν είμαι στα καλύτερα μου.
Νοιώθω τη φυγή να με κυριεύει, νοιώθω να βαριέμαι τα πάντα που δεν αλλάζουν ποτέ, νοιώθω να αγαπάω όμως πιο πολύ από κάθε άλλη φορά και αυτό με κάνει καθημερινά να ξεχνάω όλα τα υπόλοιπα!!!
Γράφω λίγο γρήγορα γιατί με περιμένουν (τι πρωτότυπο) και δεν έχω ιδέα, αν όλα αυτά έχουν μια λογική συνέχεια, αλλά αυτή τη φορά διόλου με απασχολεί! Υπόσχομαι πολύ σύντομα να επιστρέψω με μερικές απόψεις, που χρειάζεται να τις μοιραστώ με το blog μου...
Καλό απόγευμα σε όλους...κι ελπίζω να σας έλειψα καθόλου! Χαθείτε στα ενδότερα...

ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΙ ΠΑΙΡΝΕΙ ?

Είναι Πέμπτη μεσημέρι...
Ως συνήθως άργησα να ξυπνήσω μια που πια κοιμάμαι αργά (κι επιτέλους όχι γιατί πάίζω CONQUER), ήπια καφέ, έφαγα και μετά αποφάσισα να πάω στο μάθημα υπολογιστών (άντε να τελειώνουμε).
Είναι Πέμπτη απόγευμα 17:50...
Το μάθημα δεν έχει ξεκινήσει και αποφασίζω να μπω να δω το blog μου και τίποτα αθλητικά (έμαθα ότι με όρισαν και υπουργό αθλητισμού παρεπιπτόντως), καθώς ακόμα δεν είχα διαβάσει την εφημερίδα μου!
Και το είδα...
Δυστυχώς το μοιραίο δεν αποφεύχθηκε... Αυτό που φοβόταν όλος ο κόσμος εδώ κι αρκετό καιρό έγινε πραγματικότητα χωρίς λόγο και αιτία... Στα σοβαρά επεισόδια που έλαβαν χώρα στην Παιανία, λίγο πριν την έναρξη του προημιτελικού του final-8 των γυναικών μεταξύ του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, ο 25χρονος Μιχάλης Φιλόπουλος έχασε τη ζωή του και περισσότεροι από 5 έχουν διακομιστεί τραυματισμένοι στο νοσοκομείο.
Κι όμως...
Δεν μου έκανε καμία εντύπωση! Δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή πως θα μπορούσα να ήμουν εγώ, ο κολλητός μου, ο άνθρωπος που στη καφετέρια πάμε μαζί και στο αγώνα πλακωνόμαστε!
Κι όμως...
Δεν ανατρίχιασα, δεν συγκινήθηκα, δεν αναρωτήθηκα γιατί!
Κι όμως...
Ντρέπομαι που το λέω, αλλά το πρώτο πράγμα που έψαξα να βρω, μετά το που και πως, ήταν αν ήταν δικός μας οπαδός ή των άλλων (και δηλώνω και αθλητικός δημοσιογράφος)!
Κι όμως...
Τρία λεπτά αφότου διάβασα την είδηση, έλεγα ανέκδοτα και διάβαζα Αρκά στο internet!
Κι όμως...
Και σήμερα πάλι διάβασα εφημερίδες! Και σήμερα πάλι είπα ανέκδοτα! Και σήμερα πάλι ξέχασα...
ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ, ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ...
Έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι αν για όλα αυτά φταίνε όντως οι άλλοι (που λέει κι ο phantom_pad), αν τελικά φταίει η κοινωνία, η οποία έτσι όπως είναι διαμορφωμένη μας έχει κάνει αδιάφορους, κτήνη, αναίσθητους, καλοπερασάκηδες...
Αν τελικά φταίει η τηλεόραση, που καθόμαστε με τις ώρες, βλέποντας ειδήσεις, ξύλο, αίμα, σεξ και δεν μας κάνει καμία εντύπωση πια!
Και χθες (Ω τι σύμπτωση) έτρωγα κι έβλεπα το football factory! Έβλεπα οπαδούς να σκοτώνονται, να πλακώνονται, αίματα παντού...κι εγώ έτρωγα! Το απολάμβανα...
Χωρίς να με νοιάζει, χωρίς να σκέφτομαι, χωρίς να αναρωτηθώ πως πριν 24 ώρες ένα παληκάρι έχασε τη ζωή του στο όνομα μιας ομάδας...μια ιδέας... μιας θρησκείας για άλλους!

Απ' την άλλη πάλι, θα μπορούσες να αναθεματίσεις ένα νεκρό; Ένα παληκάρι κοντά στην ηλικία μου;
Κι όμως, αν όχι να αναθεματίσεις να του δώσεις άδικο!
Γιατί, και μην με πείτε παράλογο, θα μπορούσε αντί να της τρώει και να πάει να ξεσπάσει τα προβλήματά του και τη παντόφλα απ' το σπίτι να πάει για καφέ, βόλτα με το αμάξι, υπάρχει και η μουσική στην τελική...
Και στο κάτω κάτω, πως είναι δυνατόν να λυπηθείς ένα παληκάρι αιμόφυρτο με κουκούλα στο κεφάλι! Που δεν ήταν φοιτητής, που δεν ήταν συνταξιούχος, που δεν διαδήλωνε για τα δικαιώματα των ανθρώπων...Πήγε να δείρει!
Κι ίσως, να είχε μαζί του καδρόνια, κι ίσως να πέταγε φωτοβολίδες, κι ίσως να είχε μαχαίρι!
Γιατί, και πάλι μην με πείτε παράλογο, πόσο κόντά και πόσο μακριά απ' το θάνατο ήταν, αφού αν αντιστρέφονταν οι ρόλοι κι εκείνος ήταν με τους πολλούς τώρα θα πανηγύριζε πως ήταν εκεί όταν "τους γαμήσαμε"!
Όλη αυτή η ιστορία με έχει προβληματίσει πολύ!
Να λυπηθώ για εκείνον, για όλους αυτούς που άγονται και φέρονται, για την κοινωνία μας, για μένα, για...κανέναν;
Δεν ξέρω, αν οι magic de spell όταν τραγούδησαν το Σαράγεβο πίστεύαν ότι οι στίχοι του τραγούδιου θα αναφέρονταν όχι μόνο στο συγκεκριμένο πόλεμο, αλλά σε κάθε πόλεμο!
Είτε λαών, είτε του εαυτού μας, είτε κοινωνικό, είτε πολιτικό, είτε, είτε, είτε...
Φώναξε η φωνή μας χάνεται πάει
Διάλυσε τη σκόνη που σκεπάζει το φως
Ο θάνατος διάκοπες στο Σαράγεβο πάει
Στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρως
Αυτά...
Υ.Γ: Θα μπορούσα να γράφω για ώρες σελίδες ολόκληρες για τη βία και τη νοοτροπία όλων αυτών ακόμα περισσότερα, αλλά είμαι σίγουρος πως τα ρεπορτάζ και οι συνεντεύξεις στην τηλεόραση θα με έχουν καλύψει πλήρως!!!! Χαθείτε στα ενδότερα...

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Καλημέρα τσακάλια...

Μπορεί χθες να ήπιαμε πάλι (εντάξει όχι πολλά γιατί δουλεύουμε), να κουραστήκαμε, να γελάσαμε, όπως θα κάνουμε για κάθε βράδυ από δω και πέρα (έμμεση διαφήμιση), όμως σήμερα η μέρα είναι διαφορετική...

Έρχονται τα φιλαράκια, που μου στέρησε η "μητέρα πατρίδα"!
Οι δύο παιδικοί μου φίλοι!
Από σήμερα θα πίνουμε, θα παίξουμε πάλι PRO και θα γελάσουμε πάλι με την ψυχή μας...

Καλώς ήρθατε αλάνια!!!!

Πάω για CONQUER μέχρι να ξυπνήσετε... Χαθείτε στα ενδότερα...

ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΒΛΑΠΤΕΙ ΤΟΥΣ... ΣΟΒΑΡΟΥΣ (2)

Και σήμερα ανέκδοτα....

1. Σε μια μεγάλη ευθεία της εθνικής οδού, ένα σπουργιτάκι χτυπάει με δύναμη στο παρμπρίζ μίας νταλίκας που έτρεχε. Πέφτει αναίσθητο στην άσφαλτο και ο νταλικιέρης, γεμάτος τύψεις, βγαίνει να δει αν είναι το πουλάκι ζωντανό. Το παίρνει στο χέρι του και διαπιστώνει ότι η καρδιά του χτυπάει αμυδρά. Το πηγαίνει γρήγορα στο σπίτι του να το φροντίσει και αναίσθητο ακόμα το βάζει σε ένα κλουβί με τροφή και νερό. Το πρωί, το σπουργιτάκι ξυπνάει και, βλέποντας γύρω του κάγκελα, φωνάζει:- Όχι, Θεέ μου! Τον σκότωσα τον άνθρωπο!

2. Ένας πατέρας μπαίνει ένα μεσημέρι σπίτι του και ακούει ένα περίεργο θόρυβο. ΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖ! «Τι στο καλό γίνεται;», λέει, «από πού ακούγεται αυτή η φασαρία;»Ψάχνει σε όλα τα δωμάτια και μπαίνει και στης κόρης του. Την βλέπει με το δονητή. Σοκ ο πατέρας! Αρχίζει να φωνάζει και να βρίζει. Τον ακούει η γυναίκα του που φωνάζει και του λέει να ηρεμήσει και να το σκεφτεί καλύτερα. Ο άνθρωπος σοκάρεται αλλά αυτή του λέει ότι αν το σκεφτεί καλύτερα θα το δει θετικά. Του λέει λοιπόν ότι από το να γυρνάει με τον ένα και τον άλλο έξω με τόσες αρρώστιες και εγκυμοσύνες καλύτερα δεν είναι έτσι και είναι και στο σπίτι και ακίνδυνα. Τελικά τον πείθει και αρχίζει να το βλέπει θετικά.Την επόμενη μέρα πηγαίνει η μητέρα στο σπίτι και ακούει το θόρυβο του δονητή πάλι.«Αμάν», λέει, «και αυτή η κόρη μου είπαμε ότι το βλέπουμε θετικά αλλά όχι και κάθε μέρα αυτό! Παραπάει!»Μπαίνει στο δωμάτιο της για να τη μαλώσει αλλά άδειο το δωμάτιο.«Τι στο καλό;» λέει «από που ακούγεται αυτός ο θόρυβος;»Αντιλαμβάνεται ότι ακούγεται ο θόρυβος από την κουζίνα και κατευθύνεται προς τα εκεί και τι βλέπει; Τον άντρα της μια δύο μπύρες και το δονητή πάνω στο τραπέζι να δουλεύει.
«Τι κάνεις αγάπη μου;» του λέει «Τρελάθηκες;;;»
Και αυτός:«Να μωρέ, δεν είχα παρέα και είπα να πιω μια μπύρα με το γαμπρό μου...»

3. Ήταν ένα λυκόσκυλο και καθόταν ανέμελο.Ξαφνικά πάει μία μύγα και κάθεται στο αυτί του.
- Τι είσαι εσύ, ρωτάει η μύγα.-
Λυκόσκυλο.- Λυκόσκυλο; Τι είναι αυτό;- Να, είναι απλό: Η μητέρα μου ήταν σκύλα και ο πατέρας μου λύκος. Ετσι, βγήκα εγώ λυκόσκυλο. Εσύ τι είσαι;
- Αλογόμυγα!
- Ρε, ας τις μαλακίες!

4. Μια φορά ήταν δυό νιόπαντροι και πήγαν βόλτα με το άλογο. Ξαφνικά το άλογο σκοντάφτει. - "Ένα...", λέει ο άντρας.Ύστερα από λίγο ξανασκοντάφτει.- "Δύο...", λέει ο άντρας.Ύστερα σκοντάφτει πάλι. - "Τρία...", λέει εκείνος.Τότε βγάζει το όπλο του και το σκοτώνει.
Έκπληκτη η γυναίκα του λέει: - "Γιατί μωρέ το σκότωσες το καημένο;"
- "Ένα...", λέει εκείνος. Από τότε δεν ξαναμίλησε η γυναίκα...

5. Σε ένα μπαρ μπαίνουν μία Αμερικάνα, μία Ρωσίδα και μία ξανθιά. Πηγαίνει το γκαρσόνι για παραγγελία.
- Τι θα πάρετε; ρωτάει το γκαρσόνι.
- Ένα BLACK AND WHITE, λέει η Αμερικάνα.
- Ένα BLACK RUSSIAN, λέει η Ρωσίδα.-
Εσείς τί θα πάρετε; ρωτάει το γκαρσόνι την ξανθιά.
- Ξέρω κι εγώ… Πιάσε ένα BLACK 'n DECKER...

Αυτά...καλή σας μέρα Χαθείτε στα ενδότερα...

CARPE DIEM

Καλημέρα...

Σήμερα θέλω να απαντήσω στον χαμένο greekfloyd κι έτσι θα δημοσιεύσω ένα κείμενο που έγραψα στις 13-5-2005, όταν πραγματικά είχα παρόμοιες ανησυχίες...
Όχι πως τώρα δεν τις έχω, απλά επειδή, και δεν ντρέπομαι να το πω, η ζωή μου έχει γίνει σχετικά απλή κι εύκολη οι στιγμές πια που μπαίνω σε τέτοιους προβλημάτισμους δυστυχώς είναι πια ελάχιστες!
Πάμε λοιπόν:

Υπάρχουν μερικά πράγματα που όταν τα βλέπεις σε τρομάζουν. Άλλες φορές πάλι σε κάνουν να γελάς, να αισθάνεσαι ευτυχισμένος.
Πράγματα που στη καθημερινότητα, την οποία ο καθένας πια σε τούτο τον κόσμο ζει, μοιάζουν τόσο ασήμαντα, τόσο μικρά…..
Κι όμως…
Μεγαλώνουν, ωριμάζουν κι ύστερα σαν γινωμένος καρπός, πέφτουν από τον δέντρο της δικιάς σου ζωής, έτοιμα να γίνουν δικά σου! Έτοιμα να τα γευτείς, να τα δεις, να τα ξεχωρίσεις. Έτοιμα να σου προσφέρουν το πιο μεγάλο δώρο…ΤΗ ΖΩΗ!
Μα εσύ ξεχνάς!
Ξεχνάς πως τίποτα δεν γεννήθηκε μεγάλο και ώριμο. Ξεχνάς πως τίποτα δεν έρχεται έτοιμο να το δεχθείς και να το κάνεις δικό σου. Ξεχνάς, πως η πραγματική αλήθεια, η πραγματική ευτυχία δεν υπάρχει…
ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΣ!!!!
Ξέρω, ξέρω…
Πάλι αντιρρήσεις, πάλι χιλιάδες αμέτρητα γιατί, πάλι αμφιβολίες και ανασφάλειες.
Κι όμως είναι τόσο απλή η ζωή, τόσο εύκολη, τόσο προσαρμοσμένη στα δικά σου μέτρα.
Απλά κοίτα γύρω σου! Κοίτα τον κόσμο σου…Αυτόν που εσύ δημιούργησες…Αν δεν σ’ αρέσει άλλαξε τον! Εσύ τον έφτιαξες….Εσύ μπορείς και να τον καταστρέψεις!
Κάποτε ένας φίλος, είχε μείνει κολλημένος για ώρα να σκέφτεται ένα ρητό.
Μοναχά δυο λέξεις!
Δυο λέξεις όμως, που μέσα τους έκρυβαν το νόημα της ευτυχίας, το νόημα της ύπαρξης του καθενός, μα προπαντός την απόλυτη, ειλικρινή ΕΥΤΥΧΙΑ!
«Άδραξε τη μέρα»…
Τώρα καταλαβαίνω! Τώρα μπορώ να νοιώσω τη δύναμη τους. Τώρα πια δεν χρειάζεται να στέκομαι ώρες και να σκέφτομαι το επόμενο βήμα!!!!
«Άδραξε τη μέρα»…
Πόσο δίκιο είχε…
Χρειάστηκε απλά η αφορμή για να νοιώσει το νόημα της ζωής!
Μία μόνο αφορμή…
Και χωρίς να το καταλάβει ήδη είχε προλάβει…
Όχι να αδράξει τη μέρα, αλλά να αδράξει κάτι πολύ σημαντικότερο….την ίδια τη ΖΩΗ!
Το νόημα της, τον τρόπο ύπαρξης μας, τον τρόπο που πρέπει να τη ζήσουμε!
Όλα εκείνα που μπορούν να προσφέρουν την ευτυχία.
Σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, δεν έχει σημασία. Εξάλλου, η ευτυχία δεν έχει μονάδα μέτρησης! Ορίζεται διαφορετικά για τον καθένα από μας.
Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κοιτάξεις μπροστά, να κρατήσεις το παρελθόν ως μια ωραία, γλυκιά ανάμνηση και να χαράξεις νέες γραμμές στον ορίζοντα. Να βάλεις φωτεινότερο χρώμα στη ζωή σου, να αλλάξεις ρότα και να προχωρήσεις, για όπου νομίζεις καλύτερα.
Σωστό ή λάθος δεν έχει σημασία!
Σημασία έχει ότι θα έχεις κάνει το άλμα στο κενό…
Μερικά δευτερόλεπτα στο κενό και ίσως πέσεις σε γκρεμούς και τσακιστείς.
Μην νοιαστείς!!! Μην σταματήσεις!!!!
Είπαμε, η ευτυχία δεν έχει μονάδα μέτρησης! Μπορεί να διαρκέσει μια ολόκληρη ζωή, μπορεί μονάχα ελάχιστα δευτερόλεπτα.
Απλά κάνε το άλμα…
Που ξέρεις;
Μπορεί τα φτερά που έχεις ήδη ανοίξει να σε κρατήσουν για ώρες αιωρούμενο και τελικά η πτώση σου να είναι αναίμακτη!
Λίγο θάρρος, λίγο ρίσκο και λίγη τύχη!
Φόρτωσε το σακίδιο της ζωής σου με αυτά και ίσως καταφέρεις να ΖΗΣΕΙΣ αληθινά. Αρκεί να πιστεύεις στον εαυτό σου. Αρκεί να έχεις εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου! Εκείνες δεν θα σε προδώσουν ποτέ…
Μα πρόσεχε, μην τις προδώσεις εσύ!!!
«Άδραξε τη μέρα»!
Μα όταν θα έρθει η μέρα που θα πεις:
«Σκιάχτρο που σάπισε θυμίζει πως ξεχνιέμαι
Άλλοι φωνάζω πως χαλάσαν τη ζωή μου»
Τότε πρόσεχε…γύρνα πίσω και δες ότι άφησες!
Κάπου εκεί κρυμμένη θα βρίσκεται η απάντηση, στο που έχεις κάνει λάθος!
Βρες τη και ξεκίνα πάλι από την αρχή…
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ…

Αυτά...καλή σας μέρα Χαθείτε στα ενδότερα...

ΑΦΗΓΗΣΗ...

Καλημέρα τσακάλια...

Δεν ξέρω τι θέλω να γράψω! Ξύπνησα από όνειρο πολύ περίεργο, που δεν έχω καμία διάθεση να μοιραστώ, αλλά και ούτε το θυμάμαι τόσο καλά!
Σκέφτομαι να γράψω για τη χθεσινή βροχερή μέρα και τη δάθεση που μου δημιούργησε, αλλά βαριέμαι πρωί πρωί.
Απ' την άλλη, σκέφτηκα να γράψω για την προσπάθειά μου να κόψω το κάπνισμα, αλλά μάλλον δεν ενδιαφέρει κανέναν. Πάντως, είναι δύσκολο και δημιουργεί πολλά νεύρα!
Την έχουν... πληρώσει πολλοί μέχρι στιγμής.

Στο μεταξύ, έκανα μια βόλτα στα blog των φίλών μου και γενικώς το μόνο που βλέπω είναι ένα κλίμα υπέροχης... απαισιοδοξίας και μια διάθεση αυτοκριτικής, που εν τέλει καταλήγει σε συμπεράσματα ανέφικτα, αλλά ικανά να εξαλείψουν το πρόβλημα (αν είναι πρόβλημα) με τη την παράλογη λογική του καθένός.

Δηλαδή, πως περίμενατε όλοι σας να είναι η ζωή γύρω σας;
Ποιήματα, βόλτες, κείμενα, συζητήσεις φιλοσοφικές, κρασιά, συγκεντρώσεις για να δούμε τη νέα ταινία του Κουστουρίτσα κτλ κτλ....
Sorry, αν ακούγομαι κυνικός, αλλά αυτά είναι για μία στο τόσο, όχι για κάθε μέρα! Κι εγώ θα γούσταρα να φτιάξω τη ζωή μου αλλιώς, αλλά δεν παραπονιέμαι κιόλας απ' όλα (όσα) έχω!
Ωστόσο, δεν λέω ότι δεν αξίζει να προσπαθήσεις για να καταφέρεις πράγματα που γουστάρεις, αλλά το δύσκολο είναι να βρεις ανθρώπους να θέλουν να σε ακολουθήσουν, να βρεις χρόνο να το κάνεις και στο κάτω κάτω πραγματική διάθεση να κάνεις το βήμα παραπάνω...

Και για να τελειώσω, θα πω μόνο αυτό: Όλοι εκείνοι που θέλουν η ζωή τους να ήταν αλλιώς, πιο rock, πιο αλητεία, πιο...τέχνη, ας σκεφτούν αν θα έπαιρναν ένα σακίδιο στον ώμο, αν θα παράταγαν τη καλοβαλμένη ζωούλα τους...και αν θα μπορούσαν πια να ζήσουν με 15€ στο πορτοφόλι τους!

...Τον συνηθίσαμε είναι καλοβαλμένος κι ήσυχος, Τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτα...

Και πάλι καλημέρα... Χαθείτε στα ενδότερα...

ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΒΛΑΠΤΕΙ ΤΟΥΣ... ΣΟΒΑΡΟΥΣ

Τα καλύτερα που μ' έκαναν να γελάσω πρωί πρωί:

Μια όμορφη χειμωνιάτικη μέρα συναντιούνται δυο φίλοι και όλως περιέργως έχουν και οι δυο μαυρισμένο το ένα μάτι τους. - Έλα, βρε Στέφανε, πώς είσαι έτσι; Από τι το έπαθες; - Πού να στα λέω, απαντάει ο άλλος, από σαρδάμ το έπαθα. Πήγα χθες στο σταθμό λεωφορείων να κλείσω ένα εισιτήριο για Ξυλόκαστρο, αλλά στο ταμείο ήταν μια ξανθιά με κάτι τεράστια "μπαλκόνια", οπότε κάνω σαρδάμ και αντί για "ένα εισιτήριο για Ξυλόκαστρο", της λέω "ένα εισιτήριο για το Βυζόκαστρο"! Εκεί απάνω μου χώνει μια μπουνιά και να τα αποτελέσματα! Αλλά εσύ πώς το έπαθες;
- Α, και εγώ από σαρδάμ. Συνέβη χθες το πρωί, όταν τρώγαμε με τη γυναίκα μου πρωινό. Πάω να της πω "Φέρε χρυσή μου τη μαρμελάδα", αλλά κάνω σαρδάμ και της λέω:
"Μου κατέστρεψες τη ζωή, παλιοσκρόφα"!

Είναι δύο αναρχικοί και παίζουν σκάκι.
Λέει ο ένας:- Ματ !
Και ο άλλος:- Ντουουουου !

Ο Ηρακλής, η Χιονάτη και ο Κουασιμόδος συζητούν για τη φήμη που έχει ο καθένας. - Είμαι ο δυνατότερος άντρας στον κόσμο, περηφανεύεται ο Ηρακλής. - Είμαι η ομορφότερη γυναίκα στον κόσμο, περηφανεύεται η Χιονάτη. - Είμαι ο ασχημότερος άντρας στον κόσμο, περηφανεύεται ο Κουασιμόδος, αλλά δεν θα ήταν καλύτερα να το έχουμε αυτό και εγγράφως; Οι 3 μυθικοί ήρωες απευθύνονται στην αρμόδια επιτροπή και κανονίζουν να περάσουν από εξέταση για την έκδοση του πιστοποιητικού.
Πρώτος εξετάζεται ο Ηρακλής ο οποίος επιστρέφει μετά από λίγη ώρα φανερά ικανοποιημένος. -Έχω εδώ το αποδεικτικό έγγραφο για το ότι είμαι ο δυνατότερος άντρας στον κόσμο, δηλώνει. Μετά έρχεται η σειρά της Χιονάτης:
Η Χιονάτη επιστρέφει μετά από λίγη ώρα λάμποντας από ευτυχία: -Πήρα το πιστοποιητικό της ομορφότερης καλλονής του κόσμου, λέει χαμογελώντας.
Τελευταίος πηγαίνει ο Κουασιμόδος. Περνάνε 2, 3, 4 ώρες και τελικά βγαίνει και αυτός, αλλά τσαντισμένος:
- Ρε παιδιά ποιος είναι αυτός ο Καραγκούνης;

Τρελό ξανθό γκομενάκι βγαίνει στο μπαλκόνι του για να κάνει ηλιοθεραπεία.Αφού τα έχει πετάξει όλα, σκάει έξω πλήρως λαδωμένο. Λίγο αργότερα από το επάνω διαμέρισμα, κατεβαίνει χαρτάκι καρφιτσωμένο σε πετονιά που φέρει το μήνυμα : Eίσαι απίστευτο μωρό... και θέλω όπως και δήποτε να βγούμε το βραδάκι για ένα ποτό!
Αν θέλεις κι εσύ, τράβα την πετονιά μία φορά...
Αν δε θέλεις, τράβα την πετονιά σαράντα φορές, τις δέκα τελευταίες πιο γρήγορα.... Χαθείτε στα ενδότερα...

ΤΕΤΡΑΣΤΙΧΟ

Είπα να ανταποκριθώ στο κάλεσμα του ΑΝ205 και να προσπαθήσω να γράψω κάτι στα γρήγορα, έτσι λίγο πριν πάω να περάσω άλλη μία βραδιά δουλεύοντας και ακούγοντας "κλασσική" μουσική!
Ας αρχίσουμε λοιπόν, κι επειδή βιάζομαι θα προσπαθήσω να το κάνω τετράστιχο:

Εδώ και χρόνια, σύννεφο κι ομίχλη μ' έχει ντύσει
στη σοκολάτα χάνομαι, μαραίνομαι απ' τη θλίψη
ο οργασμός που ένιωθα, για πάντα έχει σβήσει
κι ο καθρέφτης της ψυχής, με μυστικά μ' έχει συντρίψει

Αυτά τα καλλιτεχνικά (λέμε τώρα) και άυριο να περιμένετε τη δική μου πρόκληση!

Μέχρι τότε... το νου σας Χαθείτε στα ενδότερα...

ΤΑ 5 ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

Καλημέρα...

Σήμερα απλά θέλω να απαντήσω στον PhantomPad για τα 5 καλύτερα τραγούδια μου (άκου μόνο 5)! Κι έχουμε και λέμε:

1. Σιγά μην κλάψω - Γιάννης Αγγελάκας (πέρα από τον Αγγελάκα, γ*μά*ι κιόλας στιχουργικά)

2. Μικρές Χαρές - Ενδελέχεια (Γιατί ήταν το πρώτο μου κομμάτι rock και γιατί πάντα μου φτιάχνει τη διάθεση)

3. Αφήγηση - Πασχαλίδης (Αν και ποίημα του Σεφέρη το κομμάτι τα σπάει)

4. Κυριακή Των Βαίων - Διάφανα Κρίνα (για τότε στο Jasmin και στη Λιοσίων)

5. Το μετάξι - Μάλαμας Σωκράτης (Γιατί το ακούω κάθε μέρα στο κινητό)

Και τώρα δηλαδή εγώ έπρεπε να αφήσω έξω Ξύλινα, Τρύπες, Μωρά, Μπάμπαλη, Χαρούλη, Παπακωνσταντίνου, Υπόγεια!
Ντροπή... Χαθείτε στα ενδότερα...

ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΕΡΩΤΗΤΗΜΑΤΑ

Σήμερα απλά θέλω να γράψω γιατί δεν μου γουστάρει καθόλου να βλέπω μόλις ανοίγω o blog μου Τρίτη και 13!
Δεν ξέρω τι θέλω να γράψω, γι' αυτό θα ζητήσω να με βοηθήσετε σε μερικές αναπάντητες ερωτήσεις που βασανίζουν το μυαλό μου χρόνια τώρα...
Στις παραθέτω λοιπόν:
- Γιατί ο ήλιος ενώ ξανθαίνει τα μαλλιά, σκουραίνει το δέρμα;

- Γιατί ενώ η λεμονάδα φτιάχνεται με πρόσθετα για την γεύση τα απορρυπαντικά πιάτων έχουν πραγματικό εκχύλισμα λεμόνι;

- Γιατί δεν υπάρχουν γατοτροφές με γεύση ποντίκι;

- Γιατί αποστειρώνουν τις ενέσεις για τις εκτελέσεις;

- Γιατί δεν φτιάχνουν και τα αεροπλάνα από το υλικό που φτιάχνουν τα μαύρα κουτιά;

- Ποιος δοκιμάζει τις σκυλοτροφές όταν έχουν "νέα & βελτιωμένη γεύση";

Και για το τέλος θα σας δείξω μερικές από τις ερωτήσεις μου, που κατάφερα να απαντήσω έπειτα από ενδελεχή και συνάμα φιλοσοφική αναζήτηση με τον εαυτό μου:
- Πως ξέρεις ότι η ζωή σου είναι χάλια;
Όταν μια νυμφομανής σου λέει "ας μείνουμε φίλοι καλύτερα"!

-Γιατί ο Θεός δημιούργησε το αλκοόλ;
Για να κάνουν σεξ και οι άσχημοι!

-Τι είναι αυτό που κάνει τους άνδρες να κυνηγούν γυναίκες που δεν έχουν καμία πρόθεση να παντρευτούν;
Το ίδιο που κάνει τα σκυλιά να κυνηγάνε αυτοκίνητα που δεν έχουν καμία πρόθεση να οδηγήσουν!

Αυτά καλημέρα... Χαθείτε στα ενδότερα...

CONQUER

Καλημέρα...
Σήμερα αποφάσισα να γράψω για ένα κομμάτι της ζωής μου που του αφιέρωσα μεγάλο μέρος της μέρας και της νύχτας μου, εδώ και κάμποσο καιρό!
Προφανές ή μη, αναφέρομαι στο CONQUER...(για όσους δεν το ξέρουν, online παιχνίδι είναι).
Ίσως είναι μέρος της παρέας μου, που πάντα βρίσκαμε τρόπους να μην αναλωνόμαστε (εξάλλου δεν μας ενδιέφερε ποτέ) σε συζητήσεις για το "πόσο τρέχει το αμάξι", αν "αλλάξαμε το καρμπυρατέρ" και "πόσα ορτύκια πιάσαμε σήμερα" κι έτσι το ρίχναμε άλλοτε στη μπάλα, άλλοτε στη μουσική και άλλοτε στο Pro, στο manager, μέχρι που ήρθε το CONQUER!
Στην αρχή ήταν αρκετά διασκεδαστικό! Ο καθένας απ' το σπίτι του και όλοι μαζί γύρω από φίδια, μαϊμούδες κτλ και γέλιο, πολύ γέλιο, μαζί με το "άγχος" μην ξεφύγει κάποιος από μας περισσότερο απ' τον άλλον στα level.
Όμως, ότι τώρα μου φαίνεται απόλυτα ξεκάθαρο, τότε ούτε που μου πέρναγε απ' το μυαλό! Πια έβλεπα τους κολλητούς μου μόνο ως χαρακτήρες, ως Tao, Trojan και όσους από τους κολλητούς μου δεν έπαιζαν, δεν τους έβλεπα καθόλου!
Βγαίναμε μια στο τόσο για καφέ και αναλωνόμαστε σε συζητήσεις μόνο για μετεωρίτες, level, στολές, αδιαφορώντας για όσα συνέβαιναν γύρω μας! Αδιαφορώντας πως σιγά σιγά χανόμαστε, παρόλο που ήμασταν όλη μέρα μαζί... ONLINE!
Είχαμε καταντήσει για γέλια, απωθητικοί και συνάμα ότι μέχρι τότε είχαμε κερδίσει σε ωριμότητα να μοιάζει παρελθόν.
Δεν λέω ήταν κάποιες στιγμές αρκετά ωραίες, όμως δεν συγκρίνονται καθόλου με την απώλεια, που ενδεχομένος να προέκυπτε!
Έφτασα σε σημείο να τσακώνομαι με τη σχέση μου για ένα κωλοπαίχνιδο, να τσακώνομαι με τον κολλητό μου (που δεν έπαιζε) για το μαγαζί μου, χωρίς προφανείς λόγους (μάλλον μου την έδινε που δεν μπορούσα να παίξω) και κατέληξα να φτάσω ένα βήμα πριν να τους χάσω και τους δύο!
Έφτασα σε σημείο, αν είναι δυνατόν, να βάλω τη κοπελιά μου να παίζει κόνκουερ, αντικαθιστώντας το msn ή το τηλέφωνο, για να μην κλείσω λίγο το...ρημάδι!
Τελικά, χωρίς να το καταλάβω κατάφερα να...ξεκολλήσω!
Χρειάστηκαν 10 μέρες μακριά από το νησί, 10 μέρες στην Αθήνα με την κοπελιά μου και παρόλο που το είχα εγκαταστήσει κι εκεί δεν θέλησα να το ανοίξω ούτε μία φορά! Κι ως εκ του θαύματος, γυρίζοντας από τις διακοπές μου, είδα και τους κολλητούς μου για διαφορετικούς λόγους ο καθένας να έχουν ξενερώσει!
Τώρα πια ανοίγω το CONQUER μόνο όταν δεν βρίσκω κάτι καλύτερο να κανω και πραγματικά χαίρομαι γι αυτό, γιατί σιγά - σιγά είδα όλα γύρω μου να πέρνουν μια άλλη τροπή πιο ευχάριστη και να βρίσκω ξανά ανθρώπους, που αν και ήμασταν όλη μέρα ή νύχτα μαζί, τους είχα και με είχαν χάσει!
Τελιώνοντας, όπως και στις απονομές των όσκαρ, θα πω ένα ευχαριστώ σε όλους εκείνους που διάλεξαν να με αντέξουν στη φάση που περνούσα, παρά να με κάνουν πέρα...

Υ.Γ Όσο για τη photo του blog, όταν ρώτησα τι να βάλω μου είπan κάτι που κάνεις τις ελεύθερες ώρες σου...Κοιταχτήκαμε και οι δύο και η απάντηση ήταν προφανής! Ευελπιστώ να ξεχαστεί σύντομα αυτή η περίοδος της ζωής μου!

Υ.Γ2 Τελικά είναι και λιγο ψυχοθεραπεία αυτό το blog... Χαθείτε στα ενδότερα...