Απάντηση στον Sanjo...

Και λίγο πριν αποφασίσω να πάω για ύπνο (κοντεύει 4 τα ξημερώματα) έκανα μια βόλτα στα blogs και βρήκα τη νέα ανάρτηση του Sanjo. Αποφάσισα να του γράψω εκεί ως απάντηση, αλλά είδα ότι ήθελα χώρο και αποφάσισα να το κάνω μέσω του δικού μου blog!
Αναρωτιέται, παραπονιέται, τσαντίζεται δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο το φιλαράκι μας πως επειδή γράφει εκεί χάνει τον εαυτό του, πως μία τέτοια τακτική δηλώνει έλλειψη θάρρους, πως είναι εθισμός να περιμένει να μπει να δει τα σχόλια των άλλων!
Ξεκινώντας λοιπόν από το τέλος θα πω το προφανές:
Εθισμός είναι τα χαρτιά (έχασα σήμερα ρε πούσ** μου), το αλκοόλ, τα ναρκωτικά και το WOW!
Το να γράφεις σ' ένα blog ή σε ένα απρόσωπο chat δεν είναι εθισμός, αλλά η ανάγκη για εκτόνωση, επικοινωνία, συλλογή απόψεων, ή έκφραση ιδεών! Είναι το μέσω που αντικατέστησε εκείνο το τετράδιο που οι παλιοί έλεγαν ημερολογίο, που εμείς γράφαμε κείμενα και ποιήματα! Είναι ακόμα και το word που αποθηκεύουμε την ποιήτική μας συλλογή ή τα εφηβικά μας ξεσπάσματα (έτσι έκανα έγώ τουλάχιστον)!
Και στο κάτω - κάτω μία τέτοια σελίδα θα μπορούσε επίσης να είναι ένα προσωπικό ημερολόγιο ιδεών, απλά με πιο ωραίο φόντο! Όμως, όλοι μας (οι bloggers ντε) δεν κάναμε ιδιωτικό blog, αλλά αφήσαμε φίλους, γνωστούς και αγνώστους να γνωρίσουν με τον τρόπο που εμείς θέλουμε και τους αφήνουμε πτυχές του εαυτού μας, που σε άλλους είναι αδιάφορες, σε άλλους ήδη γνωστές και σε άλλους άξιες ανάγνωσης!
Έχοντας παριστάνει (όπως λέει και ο Άρης) τον δημοσίογράφο για δύο χρόνια σε εφημερίδα, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως το συναίσθημα του να ξέρεις πως κάποιος ξένος ή φίλος διαβάζει κάτι δικό σου σε εξιτάρει! Και μιλώντας μόνο από προσωπική εμπειρία, χωρίς να γενικέυω την άποψή μου, πέρα από αυτό σε κάνει να νομίζεις πως αυτό που γράφεις τον ενδιάφερει! Πως όταν σου απαντάει θετικά ή αρνητικά το κάνει γιατί κι εκείνος θέλει να ακουστεί κάπου η γνώμη του! Και το κάνει σε σένα...
Πιστεύω λοιπόν πως μια ίδια κατάσταση συμβαίνει και στο blog! Γράφεις, ξεσπάς, γνωματεύεις, κινούμενος σ' ένα χώρο και ακολουθώντας την ιδέα πως είναι προσωπικό, ενώ ξέρεις πως δεν είναι...
Αρκετές φορές μέχρι τώρα ήθελα να πω πράγματα να ξεσπάσω. Να αφιερώσω ένα μονόλογο γεμάτο γκρίνια (όπως κάνουν οι γυναίκες) και οργή για πράγματα ή καταστάσεις που με ενοχλούσαν. Κι όμως όσες φορές το προσπάθησα μέσω του blog ήξερα πως δεν είναι όλο αληθινό! Ήξερα πως κάποιος θα το διαβάσει (ή έτσι πίστευα), που δεν έπρεπε!
Παρ' όλα αυτά όμως δεν αισθάνθηκα ντροπή γι' αυτό, ούτε όμως άνοιξα ένα φύλλο του word να γράψω!
Γιατί μην με ρωτήσεις...Ούτε εγώ ξέρω!
Συγκεντώνοντας λοιπόν ξανά τη σκέψη μου (είναι και αργά μην το ξεχνάς αυτό) συνεχίζω και σκέφτομαι τον Sanjo να αναρωτιέται και να θεωρεί δειλία το γιατί δεν βρήκε να τα πει σ' ένα φίλο του, γιατί δεν πήγε να τα πει στην γκόμενα του, γιατί δεν βγήκε στο κάτω - κάτω στην ταράτσα του σπιτιού του μ' ένα μπουκάλι ουίσκυ να μιλήσει στ' αστέρια!
Γιατί όπως οι περισσότεροι νομίζω, έτσι κι αυτός, έτσι κι εγώ θεωρούμε τα προβλήματά μας μοναδικά και θεωρούμε πως κανένας δεν είναι σε θέση να μπει στη θέση μας και να μας καταλάβει! Γιατί κανέναν δεν νοιάζει πως περνάμε εμείς, όταν κι αυτός έχει άλλα τόσα προβλήματα στο κεφάλι του που τον απασχολούν...
Κι έτσι μέσω του blog, όχι μόνο παραθέτεις τις απόψεις, τις εμπειρίες ή τα προβλήματά σου, αλλά έχεις έτσι και την ευκαιρία να πάρεις και γνώμες από ανθρώπους, γνωστούς ή μη δεν έχει σημασία, που είτε θα σε κάνουν να νοιώσεις καλύτερα, είτε θα σε βοηθήσουν, είτε απλά θα είναι εκεί "κοντά" σου...
Δεν είναι όμως παράξενο ρε πούσ**, όταν πάμε για καφέ να μιλάμε για καινούργια παιχνίδια ή παρόμοια ανούσια πράγματα και μέσα σε μισή ώρα να έχουμε βαρεθεί;
Ενώ αντίθετα μέσα από το blog, ο καθένας έχει ένα πρόβλημα ή μία γνώμη που θα μπορούσε να πάρει ώρες συζήτησεις! Ειρωνικό, παράλογο, μήπως αντικοινωνικό; Δεν ξέρω, αλλά σίγουρα περίεργο! Με τρεις φίλους στο ίδιο τραπέζι να συζητάς τόσο αδιάφορα πράγματα και με τους ίδιους φίλους πίσω από το pc να συζητάς όσα θα έπρεπε από κοντά!
Κι επειδή κάποιος θα προσπαθήσει να με προλάβει και να μου πει ότι τότε δεν είστε φίλοι για να συμβαίνει αυτό κτλ κτλ. απλά εμφανίζεται το σύνδρομο:
"Έλα μωρέ τώρα για καφέ βγήκαμε να περάσουμε καλά, να πούμε καμιά μαλακία. Τι να τους πρήζω τώρα με τα δικά και ποιον νοιάζει στο κάτω η άποψή μου γι' αυτό το θέμα και και και..."
Και έτσι περνάει η ώρα γυρίζεις σπίτι και ο καφές σου άφησε απλά δύο ώρες περασμένες...

Δεν θέλω να το συνεχίσω άλλο, όχι μόνο γιατί παραπέρασε η ώρα, αλλά γιατί θέλω ν' αφήσω χώρο και στα comments, για όλα τα υπόλοιπα που εγώ δεν έγραψα...

Καλή σας νύχτα...