Σιγά μην κλάψω, Σιγά μην φοβηθώ...

Ξύπνησα πολύ νωρίτερα από τη συνηθισμένη ώρα...
Ο ήλιος μόλις που φώτιζε το δωμάτιο, κάνοντας το παράθυρο να μοιάζει με μια πύλη προς κάποια άλλη διάσταση...
Προς μιαν άλλη εποχή θα έλεγα εγώ!

Ανασηκώθηκα στο κρεβάτι και άφησα τον εαυτό μου να πλανιέται σε σκέψεις βουτηγμένες απο απελπισία. Σκέψεις κουραστικές, επίπονες, ψυχοφθόρες, αρρωστημένες, όπως αρρωστημένη ήταν και η ίδια η κάτάσταση, η ίδια η ζωή. Όμως, πάντα ήταν δύσκολα, έτσι δεν είναι;

Αναρωτήθηκα μήπως αν σηκωθώ απ' το κρεβάτι νοιώσω καλύτερα, αλλά άφησα τον εαυτό μου να αποφασίσει...Βλέπεις εκείνη η δέσμη φωτός, που τρύπωνε στο δωμάτιο, με τα τόσα σωματίδια να αιωρούντε μέσα της, με ταξίδευε πολύ μακριά. Πέρα από το συνηθισμένο, πέρα από το καθημερινό, πέρα από το χώρο και το χρόνο, που με τοποθέτησαν.

Και μ' άρεσε αυτό...


Μ' ένα απλανές βλέμα και μ' ένα κορμί διαλυμμένο από το καιρό και την προσπάθεια για ένα "ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ", άφηνα το μυαλό μου να αναζητάει τη λύτρωση. Την είχα ανάγκη αυτή την αναζήτηση. Μ' έκανε να νοιώθω κυρίαρχος, σπουδαίος, μεγάλος και τρανός. Αισθανόμουν, έστω και για μία στιγμή, πως οι αποφάσεις μου και οι δεσμέυσεις στον εαυτό μου, θα έμεναν ανεπηρρέαστες από εξωγενείς παράγοντες και θα ακολουθούσαν την κατεύθυνση που θα τους είχα υποδείξει εγώ...
Πόσο ματαιόδοξο ΘΕΕ μου...
Πόσο ουτοπικό...
Πόσο ψεύτικο...

Πρέπει να είχα αφήσει ώρα πολύ τον εαυτό μου ελεύθερο και το πέταγμα, ενός πουλιού έξω από το παράθυρο με επανέφερε στην πραγματικότητα. Η μέρα έμοιαζε ηλιόλουστη, η θαλασσα γαλήνια και το πρωϊνό πιο όμορφο από ποτε.
Μέρα αλλαγών σκέφτηκα...

Μία τρελή ιδέα καταδίωξε τις πιο βαθιές και σκοτεινές πτυχές του "είναι" μου...Προσπάθησε να καθαρίσει τη σκόνη του χρόνου, που είχε συσσωρευτεί από "τα χρόνια της χολέρας", από τα χρόνια μία νιότης χαμένης στην απόκτηση του ανέφικτου, στην απαξίωση του ιδεατού, στην προσδοκία του ΤΙΠΟΤΑ...

"Όλα για όλα", "τα διπλά ή τίποτα", "ρέστα"...

Το πλήρωμα του χρόνου είχε έρθει και η σκέψη αυτή μ' έκανε να αναρριγώ από μία ευτυχία, που έμοιαζε να έρχεται από το μέλλον...

Οι αποφάσεις έβγαιναν με μια στεντόρια και καθάρια φωνή από μέσα μου, σαν να μην ήμουν εγώ...
Σαν να αναγεννήθηκα...

Ώς εδώ το άγχος και οι ευθύνες άλλων, που παίζουν με τις ζωές μας γιατί τις δικές τους τις κατέστρεψαν ήδη.
Ως εδώ με τα θέλω και τα πρέπει εκείνων, που ο εγωισμός τους, τους οδηγεί υπό το όνομα λέξεων και ιδεών.
Ως εδώ με ανθρώπους που αποφάσισαν να μείνουν παιδιά στο μυαλό, καλύπτοντας το πρόσωπό τους με τη μάσκα της ωριμότητας και της σοβαροφάνειας.
Ως εδώ με όλους και όλα εκείνα, που νομίζουν πως είναι άξια να με κάνουν πίσω και να με τοποθετήσουν στο περιθώριο, που οι ίδιοι έκλεισαν μία θέση για τον εαυτό τους...

Ένα μικρό χαμόγελο έσκασε στο πρόσωπο μου.

Τώρα ένοιωθα δυνατός, τώρα ένοιωθα πάλι ΑΝΘΡΩΠΟΣ...

Οι σκοτεινές μέρες μοιάζουν να ανήκουν στο παρελθόν. Τώρα νοιώθω και είμαι για ΜΕΝΑ! Τώρα αποποιούμε τις ευθύνες, τα πρέπει, τα θέλω, τα μυστικά και τις ενοχές των άλλων, προσδοκώντας στην ηρεμία μου...

Όποιος δεν το αντέχει ας πάρει μία βαλίτσα πράγματα και ας επιστρέψει στο κόσμο των άλλων. Τον δικό μου μικρόκοσμο θα τον φτιάξω όπως θέλω ΕΓΩ κι εκεί θα μπαίνει μόνο αν θέλω ΕΓΩ! Έφτασε ο καιρός για όλους όσους νομίζατε πως παίζατε με την δική μου υπομονή, να βρεθείτε προ τον ευθυνών σας. Και το μόνο που δεν σας εύχομαι είναι καλή τύχη...

Όταν νοιώθατε δυνατοί και σπουδαίοι νομίζατε πως θα με ΓΑΜΑΤΕ σαν να μην ΥΠΑΡΧΩ...

Τώρα είναι η σειρά μου...

Με τις σκέψεις της νέας εποχής, με τις σκέψεις των αλλαγών και των επόμενων κινήσεων μου να με κατακλύζουν αποφάσισα να σηκωθώ και να ξεκινήσω τη μέρα μου. Έπρεπε να γίνουν πολλά, πάρα πολλά...

Ξάφνου ένα στιχάκι μου πέρασε από το μυαλό και σιγο-τραγουδώντας το κατάλαβα πόσο δίκιο είχε...

"Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι.
Και πως αν θέλω περισσότερα να δω,
σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.


ΜΑ ΕΓΩ Μ' ΕΝΑ ΑΓΡΙΟ, ΠΕΡΗΦΑΝΟ ΧΟΡΟ
ΣΑΝ ΑΕΤΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΤΙΣ ΛΥΠΕΣ ΘΑ ΠΕΤΑΞΩ

ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΚΛΑΨΩ, ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΦΟΒΗΘΩ

ΘΑ ΠΑΩ ΝΑ ΧΤΙΣΩ ΜΙΑ ΦΩΛΙΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
ΘΑ ΚΑΤΕΒΑΙΝΩ ΜΟΝΟ ΑΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΕΛΑΣΩ

ΚΑΛΗΜΕΡΑ...

Υ.Γ Το κείμενο ενδέχεται να αποτελέσει την αρχή του νέου μου βιβλίου ή να ενσωματωθεί με κάποιο "μαγικό τρόπο" στην Πεντάδα Των Λεόντων, που ήδη γράφεται!!! Τι γράφω όμως αν έχω κέφια και έμπνευση πρωί - πρωί ε; Μου φαίνεται θα μου απονείμω Νόμπελ.