Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ...

Φαντάσου πήγα να μπω στο blog και είχα ξεχάσει το κωδικό μου...
Τελευταίο post 31 Μαρτίου...Αν είναι δυνατόν!
Πως κατάντησα πάλι έτσι δεν μπορώ να καταλάβω...Πάλι με πήρε από κάτω η δουλειά, πάλι με πήρε από κάτω το conquer, πάλι με πήραν από κάτω οι καφέδες στο Γκράφιτι και στο Χουκ. Απ' τη μία λέω καλοκαίρι είναι δεν μπορεί να κάθομαι πάλι μπροστά στο ρημάδι κι απ' την άλλη πάλι το πρωί αν έχω κενό γουστάρω να βλέπω ένα τοξότη να πηδάει πέρα δώθε και να μην κάνει τίποτα!!!
Τόσα βράδια όλο αυτό το καιρό έτυχαν πολλά, που ήθελα να γράψω! Πάρα πολλά...
Γύρναγα από τη δουλειά γεμάτος αλκόολ και καπνό και σκεφτόμουνα στο δρόμο να γυρίσω σπίτι να ανοίξω το pc μου και να γράψω σε σας (που δήθεν νοιάζεστε για το τι γράφω), τι σκέφτομαι, τι περνάω! Να γράψω για τη νέα μου παρέα, τη δουλειά μου, τα νεύρα μου, να γράψω για σχέσεις, να γράψω να βγάλω από μέσα όλα αυτά που κρατάω για πάρτη μου, χωρίς να ξέρω μετά από τόσα χρόνια γιατί το κάνω αυτό στη τελική.
Και όπως ήταν φυσικό, μόλις έφτανα στο σπίτι δεν έκανα τίποτα! Έβγαζα τα ρούχα μου και άραζα στο κρεββάτι μου και συλλογιζόμουν μόνος μου...
Τώρα γράφω και νοιώθω πολύ καλύτερα! Εξάλλου, αυτή ήταν η δουλέιά μου, έτσι ήξερα τόσα χρόνια να κάνω, έτσι μπορώ αυτά που δεν έχω που να τα πω όπως θέλω και να ακούσω αυτά που θέλω (πάνω απ' όλα)!
Επέστρεψα και πράγματι αυτή τη φορά δεν είμαι στα καλύτερα μου.
Νοιώθω τη φυγή να με κυριεύει, νοιώθω να βαριέμαι τα πάντα που δεν αλλάζουν ποτέ, νοιώθω να αγαπάω όμως πιο πολύ από κάθε άλλη φορά και αυτό με κάνει καθημερινά να ξεχνάω όλα τα υπόλοιπα!!!
Γράφω λίγο γρήγορα γιατί με περιμένουν (τι πρωτότυπο) και δεν έχω ιδέα, αν όλα αυτά έχουν μια λογική συνέχεια, αλλά αυτή τη φορά διόλου με απασχολεί! Υπόσχομαι πολύ σύντομα να επιστρέψω με μερικές απόψεις, που χρειάζεται να τις μοιραστώ με το blog μου...
Καλό απόγευμα σε όλους...κι ελπίζω να σας έλειψα καθόλου!