ΚΑΙ ΤΩΡΑ...ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Είπα επέστρεψα και αποφάσισα να είμαι συνεπείς...

Συνήθως σε αυτό το νησί της μονοτονίας και των δήθεν high, όλα μοιάζουν να κινούνται στους ίδιους ρυθμούς! Βαρετά...
Κάθε μέρα νοιώθεις πως κάνεις τα ίδια πράγματα:
*Αν δεν παίξεις conquer, θα ασχοληθείς με το winamp ή θα μπεις msn! To pc πάντως θ' ανοίξει
* Αν δεν πας για δουλειά, θα ξενυχτήσεις πάλι μέχρι τις 3:30, γιατί δεν σε παίρνει ο ύπνος ή γιατί αποφασίζεις πως μια μέρα δεν δουλεύω ας τη χαρώ. Το ξενύχτι - ξενύχτι.
* Αν δεν πας για καφέ στο γκράφιτι, θα πας Diverso ή στο Χρήστο. Για καφέ θα πας.

Αρκετά βαρετά μου φαίνονται όλα αυτά, όπως βαρετή είναι και η δουλειά μου, όπου κάθε βράδυ φοράω εκείνο το προσωπείο του καλού ανθρώπου, του "πρίγκηπα της νύχτας", που λέει και ο Άρης, αναγκασμένος να πίνω σφηνάκια (όχι ότι με χαλάει, αλλά με τόσα σφηνάκια και άλλα τόσα ουίσκια, έχω φτιάξει ένα σωσιβιάκι) και να διασκεδάζω ακούγοντας Τερζή, Κοκκίνου και όλο το σκυλολόι...

Κι όμως...
Εκεί που κάθεσαι και πίνεις αυτό το βαρετό καφέ, κάνοντας παράλληλα ένα ακόμη βαρετό μάθημα υπολογιστών (ναι προσπαθώ να πάρω και το ECDL, γιατί ακόμα δεν ξέρω), έρχεται το αναπάντεχο...
Ως συνήθως...

Κι εκεί που λες ωραία να χεις το σπίτι σου, τη δουλειά σου, αλλά βαρετά έρχεται από το πουθενά μία πρόταση (σοβαρή όσο κι αν ακούγεται ασυνήθιστο) και σκέφτεσαι το μετά όπως σχεδόν θα ήθελες να είναι...
Το ξέρω δεν είμαι ο τύπος που παίρνει εύκολα τις μεγάλες αποφάσεις ζωής, αλλά θεωρώ πως τις λίγες φορές που χρειάστηκε δεν έκανα και μεγάλο λάθος...Όπως επίσης το ξέρω, το βλέπω εδώ και καιρό πως δεν είμαι εγώ για νύχτα (κάπου με χάνει και τη χάνω)! Κι εκεί που έλεγα πως ότι από παιδί ήθελα να κάνω στη ζωή μου και αυτό σπούδασα δεν θα βρω την άκρη στο νησί, έρχεται μία πρόταση από το πουθενά...
Ετούτη την ώρα που γράφω πρέπει να ετοιμαστώ για δουλειά, αλλά αυτή τη φορά θα πάω με κέφι. Ξέρω πως θα περάσει η νύχτα γρήγορα, καθώς θα μπορώ να σχεδιάσω, δουλεύοντας, το μετά...
Ευελεπιστώ το κουρελί (ρεμάλι θα έλεγα καλύτερα, αλλά άστο) που πάλι θα ετοιμάζεται για καμία συναυλία, καθώς αδειεύεται, όταν θα του πω τι συμβαίνει να ενθουσιαστεί και να ξεκινήσουμε να πετύχουμε, ένα στόχο αρκετά σοβαρό για μένα...Και νομίζω πως ούτε αυτή τη φορά θα πει όχι, για χάρη μου!!!
Αυτά και καλή σας νύχτα...

Υ.Γ Θα παρακαλούσα τον κύριο που όλη μέρα βρίσκεται σ' ένα ξενοδοχείο, να μας προσκαλέσει για ένα καφέ, έτσι να τα πούμε! Εκτός, αν μας βαριέται...