Εκεί που ταξίδεψα, εγώ....

Alohas τσακάλια...

Back to the reality...

Πέντε μέρες στη Μαδρίτη και για μένα που δεν είχα ξαναβγεί στο εξωτερικό ήταν όχι μόνο εμπειρία, αλλά και μία τρελή ανακάλυψη...

Όχι, δεν έγινα ξαφνικά ο Χρ. Κολόμβος, αλλά βγαίνοντας μακριά από την μικρή Ελλαδίτσα βρέθηκα στη δυσάρεστη θέση να γίνω κι εγώ ένας από αυτούς, οι οποίοι δικαιολογημένα τόσα χρόνια μου έλεγαν πως έξω τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά...

Έτσι έπαθα κι εγώ το πολιτισμικό - πολιτιστικό σοκ. Το δικό μου σοκ, με το δικό μου το μυαλό...

Κι επειδή δεν θέλω ν' αρχίσω να αρραδιάζω ιστορίες και πράγματα, τα οποία έχουν ειπωθεί χιλιάδες φορές, απλά και λιτά θ' αναφέρω ένα παράδειγμα, που μ' εντυπωσίασε και για μένα ήταν μία πραγματική ένδειξη παιδείας και πολιτισμού...

Κυριακή απόγευμα, τελευταία μέρα που θα έμενα στη μαδρίτη, έπεισα την κοπελιά μου και πήγαμε να δούμε ποδοσφαιρικό αγώνα.
Η αγαπημένη μου Ατλέτικό κόντρα στη Βιγιαρεάλ, που πριν πέντε μέρες είχε αποκλείσει τον Παναθηναϊκό και το όνειρο να δω για πρώτη φορά αγώνα στο εξωτερικό έπαιρνε σάρκα και οστά.
Η πρώτη έκπληξή ήρθε όταν πήρα τα εισιτήρια στα χέρια μου και ο άνθρωπος καταλαβαίνοντας πως δεν είμαι Ισπανός, μου εξήγησε πως οι θύρες του γηπέδου ανοίγουν μία ώρα πριν ξεκινήσει το παιχνίδι.
Φυσικά σαν ελληνάρας νόμιζα πως δεν κατάλαβα καλά, αφού δεν μπορούσα να σκεφτώ πως σ'ένα ματς που θεωρούνταν το ντέρμπι της αγωνιστικής μπορούσες να μπεις στο γήπεδο μόνο μία ώρα πριν το παιχνίδι.
Και ναι τον ρώτησα αν κατάλαβα καλά...
Το απόγευμα λοιπόν ξεκίνησαμε για το γήπεδο.
Φτάνοντας απ' έξω σε ξένιζαν όλα...
Δρόμος κλειστός για αμάξια, μόνο για τη μία ώρα που χρειαζόταν οι οπαδοί να μπουν στο γήπεδο.
Αστυνομία όλη κι όλη, μερικοί έφιπποι και κάτι άλογα που όντως ήταν πανύψηλα...
φυσικά κιόσκια με κασκόλ, αλλά εκεί αντί για σουβλάκια και ποτήρια με νερό που κοστίζουν 1 ευρώ, υπήρχαν πάγκοι που πουλούσαν είτε φυστίσκια, είτε ζαχαρωτά.
Άκου ζαχαρωτά...
Η κοπελιά μου σοκαρίστηκε βλέποντας παππούδες, ανθρώπους με μικρά παιδιά, μανάδες με καρότσια και φυσικά πουθενά μεθυσμένους ή ανθρώπους να κραυγάζουν.
Σοκ επίσης μας προκάλεσε ο έλεγχος για να μπούμε στο γήπεδο. Αφού βάλαμε το εισιτήριο σ' ένα μηχάνημα, προχωρήσαμε προς τα μέσα όπου ένας αστυνομικός ζήτησε της τσάντα της Μαρίας.
Έκπληξη ν.1---> Δεν άνοιξε την τσάντα, την έψαξε απ' έξω.
Έκπληξη ν.2---> Ζήτησε το μπουκάλι με το νερό, που είχε στη τσάντα της, αλλά δεν το πήρε. Απλά με πολύ ευγένεια της ζήτησε να πάρει το καπάκι. Η μαρία ήθελε να του δώσει όλο το μπουκάλι, έτσι νόμιζε ότι έπρεπε, αλλά εκείνος γέλασε και της έδωσε το μπουκάλι πίσω.
Έκπληξη ν.3--->Τώρα το αποκορύφωμα. Εγώ δεν είχα τσάντα, παρά ένα μπουφάν και δεν μου έδωσε κανείς σημασία. Με άφησαν να περάσω στο γήπεδο χωρίς να με ψάξουν. Χωρίς να μου πιάνουν το κώλο και να με κοιτάνε με μισό μάτι, επειδή έχω μαλλιά και μούσια.
Εκεί παιδιά όντως τρελάθηκα...

Το γήπεδο άρχισε να γεμίζει ένα εικοσάλεπτο πριν το παιχνίδι.

Μέσα στο γήπεδο εγώ κοιτούσα άλλα πράγματα, πιο αντρικά.

Η Μαρία όμως επειδή πριν 5 μέρες έζησε την ατμόσφαιρα της εξέδρας Παναθηναϊκός - Βιγιαρεάλ σοκαρίστικε βλέποντας...

Μία κοπελίτσα να μας πηγαίνει στις θέσεις μας.
Όλους να κάθονται στις θέσεις τους.
Να βρίσκεται μόλις δέκα θέσεις μακριά από τον αγωνιστικό χώρο και να βλέπει τους ποδοσφαιριστές σαν να είναι δίπλα της, σκεπτόμενη πως δώσαμε μόλις 60 ευρώ.
Να παρακολουθεί το ματς καθιστή. Δεν το είχε ξαναζήσει ποτέ αυτό.
Να βλέπει δίπλα μου μία οικογένεια (μπαμπάς, μαμά, αγοράκι).
Κι επειδή της άρεσε ο Σένα (παίκτης της βιγιαρεάλ) ολοφάνερα υποστήριζε τη Βιγιαρεάλ, χωρίς να της πει κανείς τίποτα.

Για το τέλος άφησα κάτι εκπληκτικό, που δυστυχώς μόνο αν το ζήσεις μπορείς να το καταλάβεις...

Έχοντας δει ένα εκπληκτικό παιχνίδι (3-2) με την ομάδα μου να παίρνει τη νίκη φύγαμε από το γήπεδο και άκου να δεις...

30.000 κόσμος στο δρόμο προς το μετρό και να μην ακούγεται ούτε ψίθυρος.

Αν αυτά δεν είναι ένδειξη πολιτισμού και παιδείας ανθρώπων, τότε δεν ξέρω τι είναι...

Καλημέρα σας...