Περι Τέχνης...

Πολύ κουβέντα, διαπληκτικσμός στο μέγιστο βαθμό του, διαφωνίες, φωνές και γνώμες αμφισβητούμενες, χωρίς να στηρίζονται πουθενά, παρά μόνο στις προσωπικές εμπειρίες και στα αναγνώσματα του καθενός.

θα μπορούσε όλο αυτό να είναι μια περιγραφή της βουλής, θα μπορούσε να είναι μία περιγραφή των ελληνικών τηλεοπτικών "παραθύρων", αλλά όχι...

Ήμασταν εμείς εκείνοι που αναστασώσαμε μια καφετέρια με τις φωνές μας, αφού αποφασίσαμε να θέσουμε στο τραπέζι ζητήματα όπως ο ορισμός της τέχνης, η ιστορία της rock, αλλά και της ελληνικής rock μουσικής - σκηνής...

Σε μια σύντομη αναζήτηση στο διαδίκτυο αναζητώντας περισσότερο κάποιον επαρκή ορισμό της τέχνης και παράλληλα ιστορικά στοιχεία της "δικής" μας μουσικής, δυστυχώς δεν βρήκα κάτι το οποίο θα έλεγα πως με ενθουσίασε ως αποτέλεσμα, ενώ δεν νομίζω πως ανακάλυψα οτιδήποτε για την rock σκηνή, το οποίο δεν ήξερα ή υποψιαζόμουν.
Φυσικά έπεσαν στα χέρια μου και χάρηκα πολύ γι' αυτό blogs και άλλα sites με ανθρώπους που είχαν παρόμοιες ανησυχίες, χωρίς επίσης να μπορούν αμφότεροι να καταλήξουν σ' ένα ακριβές συμπέρασμα, καταλήγοντας όπως κι εμείς θα έλεγα χθες, στο ό,τι όλα όσα αφορούν στην τέχνη - μουσική είναι καθαρά υποκειμενικά...

Στο μεταξύ, τον ξύλινο λόγο των λεξικών για το πως ορίζεται η τέχνη τον άφησα πίσω, καθώς έμεινα τελείως ανικανοποίητος με το αποτέλεσμα...

Ίσως ο μόνο ορισμός περί τέχνης που με άγγιξε, αλλά και πλησίαζε τα δικά μου στάνταρ και τις δικές μου ανοχές, αναφέρει πως τέχνη θα μπορούσε να ονομαστεί οποιαδήποτε έκφραση σε καλλιτεχνικές μορφές που προκαλεί αισθητική συγκίνηση σε άλλους ανθρώπους.

Αυθαίρετο σίγουρα, όπως και ανυπόστατο. Όμως, είναι κάτι αληθινό, αλλά...

Συνέχεια θα υπάρχει αυτό το αλλά. Συνέχεια ο υποκειμενισμός θα αφήνει χιλιάδες παραθυράκια να αντικρούσεις την έννοια της τέχνης, της ποιότητας. Όσο κι αν θέλουμε να βαφτίζουμε ποιότητα αυτό που ηχεί καλά στα δικά μας αυτιά, αυτό που αγγίζει την δική μας αισθητική, άλλο τόσο θα υπάρχουν άνθρωποι και απόψεις που θα βαφτίζουν ποιότητα ότι για εμάς βρίσκεται χαμηλά στην "κλίμακα μέτρησης της τέχνης".

Ακόμα και τώρα που γράφω, δεν μπορώ σίγουρα να καταλήξω σ' ένα ακριβές συμπέρασμα. Και αναρωτιέμαι αν τελικά θα ήθελα να υπήρχε ένα μέτρο, το οποίο θα καθόριζε το τι είναι ποιότητα και το τι είναι τέχνη.
Όμως, απ' την άλλη σκέφτομαι πως αν υπήρχε κάτι ανάλογο, τότε ίσως η μουσική να μην εξελλισόταν ποτέ, καθώς όλοι θα επιχειρούσαν να κάνουν... ποιότητα και τέχνη.

Χαμένος στα βάθη μίας τέτοιας αναζήτησης το μυαλό μπερδεύεται και ο λόγος χάνεται. Νοιώθεις να φτάνεις κοντά σε μία λύση, ώσπου χιλιάδες ερωτήματα ξαφνικά κατακλύζουν το μυαλό σου, έτοιμα να αντικρούσουν όλα όσα υποστήριξες πριν. Νοιώθεις πολύ μικρός όταν μιλάς για τέχνη και μουσική. Νοιώθεις πολύ λίγος...

Θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες λέξεις αναφερόμενος στο συγκεκριμένο θέμα. Θα μπορούσα να σπαταλήσω χιλιάδες ώρες κουβέντας, αλλά ακόμα κι αν το έκανα θα βρίσκοταν χιλιάδες γνώμες και απόψεις έτοιμες να αντικρούσουν τις δικές μου σκέψεις.
Βλέπετε, η αντίληψη και τα βιώματα του καθενός αντιλαμβάνονται διαφορετικά τον ορισμός της τέχνης και της μουσικής.

Μόνος ένας μπορεί να καθορίσει την τέχνη και τη ποιότητα. Μόνο ένας μπορεί να ξεμπλέξει αυτό το κουβάρι, που σαν άλλος μίτος της Αριάδνης θα μας οδηγήσει μέσα στο λαβύρινθό της και θα μας βγάλει έξω...νικητές.
Αν ακόμα δεν καταλάβατε, αναφέρομαι στο χρόνο.
Μόνο ο χρόνος μπορεί στο πέρασμα του να αποφασίσει την έννοια της ποιότητας και της τέχνης. Γιατί ο χρόνος στην πορεία του κουβαλάει μαζί του ότι αξίζει, ότι αγγίζει τις ψυχές μας και θα τις αγγίζει για πάντα. Αν κι αυτό θέλετε να το αντικρούσετε καλώς...Όμως, πιστεύω και θα υποστηρίζω πάντα πως κανένας κριτικός δεν θα μπορέσει να μου πει τι να αντιληφθώ σαν τέχνη. Μόνο ο χρόνος, μόνο η διάρκεια μπορεί να ξεχωρίσει το αληθινό και το άξιο από την "σαβούρα". Ότι μένει να θυμάσαι, ότι μένει να σε συγκινεί όπως συγκινούσε πριν αιώνες ή πριν δεκαετίες αυτό αξίζει.
Κι ερχόμενος λίγο στα χθεσινά, δεν νομίζω πως καμία Στανίση και κανένα όνομα που ειπώθηκε χθες στο τραπέζι δεν θα αντέξει, όπως και δεν άντεξε ποτέ. Γιατί στις μνήμες του λαού πάντα θα μένει και θα ακολουθεί ότι αξίζει. Όχι, το πρόσχαρο και το ευφήμερο...

Υ.Γ 1---> Μακάριε και Bori μην τσακώνεστε άλλο. Τόσο η Jazz, τα Blues όσο και η Country αποτελούν τις καταβολές της Rock.

Υ.Γ 2---> Σύντομα θα επανέλθω με ιστορικά στοιχεία σε ότι αφορά στο ελληνικό rock, αλλά και στο πόσο οι τρύπες, για τις οποίες τόσα ακούστηκαν χθες, επηρρεάσαν την ελληνική rock σκηνή.

Καλημέρα σας...