Καλημέρα τσακάλια...

Αν και δεν το κάνω συχνά να δημοσιεύω κείμενα δικά μου, αυτή τη φορά αποφάσισα να αναρτήσω την τελευταία μου δημιουργία, την οποία τόσο χρωστάω όσο και αφιερώνω στον πιο ξεχωριστό άνθρωπο...

ΑΝΤΙ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ λοιπόν...

Δράκοι που άφησαν τη φλόγα τους να σβήσει
Πουλιά που ξέχασαν να φύγουν προς τη δύση
Ένας τρελός που δεν θυμάται τη ζωή του
Και τριγυρίζει όλο θλιμμένος στην αυλή του

Μα εσύ μονάχα να κοιτάς και να θυμάσαι
ότι νοιάζεσαι, ότι αγαπάς κι ότι φοβάσαι

Ας τη Γη να γυρίζει κι έλα πάλι κοντά
Ας το φως να φωτίζει, τα δικά σου μαλλιά
Όταν όλα θ’ αλλάξουν, όταν γίνουν στραβά
Κοίταξέ με στα μάτια, κοίταξέ με καλά

Καθρεφτίζω το φως σου
Την αγάπη σου αυτή
Κι είναι όλο δικό σου
Σαν παρθένο νησί
Μια αμμουδιά που δεν χτυπήθηκε απ’ το κύμα
Ένας φονιάς, που αγωνίστηκε σαν θύμα
Ένας σοφός που πια ποτέ του δεν ρωτάει
Και στην αυλή του όλο θλιμμένος τριγυρνάει

Μα εσύ μονάχα να κοιτάς και να θυμάσαι
ότι νοιάζεσαι, ότι αγαπάς κι ότι φοβάσαι

Ας τη Γη να γυρίζει κι έλα πάλι κοντά
Ας το φως να φωτίζει, τα δικά σου μαλλιά
Όταν όλα θ’ αλλάξουν, όταν γίνουν στραβά
Κοίταξέ με στα μάτια, κοίταξέ με καλά

Καθρεφτίζω το φως σου
Την αγάπη σου αυτή
Κι είναι όλο δικό σου
Σαν παρθένο νησί