ΑΦΗΓΗΣΗ...

Καλημέρα τσακάλια...

Δεν ξέρω τι θέλω να γράψω! Ξύπνησα από όνειρο πολύ περίεργο, που δεν έχω καμία διάθεση να μοιραστώ, αλλά και ούτε το θυμάμαι τόσο καλά!
Σκέφτομαι να γράψω για τη χθεσινή βροχερή μέρα και τη δάθεση που μου δημιούργησε, αλλά βαριέμαι πρωί πρωί.
Απ' την άλλη, σκέφτηκα να γράψω για την προσπάθειά μου να κόψω το κάπνισμα, αλλά μάλλον δεν ενδιαφέρει κανέναν. Πάντως, είναι δύσκολο και δημιουργεί πολλά νεύρα!
Την έχουν... πληρώσει πολλοί μέχρι στιγμής.

Στο μεταξύ, έκανα μια βόλτα στα blog των φίλών μου και γενικώς το μόνο που βλέπω είναι ένα κλίμα υπέροχης... απαισιοδοξίας και μια διάθεση αυτοκριτικής, που εν τέλει καταλήγει σε συμπεράσματα ανέφικτα, αλλά ικανά να εξαλείψουν το πρόβλημα (αν είναι πρόβλημα) με τη την παράλογη λογική του καθένός.

Δηλαδή, πως περίμενατε όλοι σας να είναι η ζωή γύρω σας;
Ποιήματα, βόλτες, κείμενα, συζητήσεις φιλοσοφικές, κρασιά, συγκεντρώσεις για να δούμε τη νέα ταινία του Κουστουρίτσα κτλ κτλ....
Sorry, αν ακούγομαι κυνικός, αλλά αυτά είναι για μία στο τόσο, όχι για κάθε μέρα! Κι εγώ θα γούσταρα να φτιάξω τη ζωή μου αλλιώς, αλλά δεν παραπονιέμαι κιόλας απ' όλα (όσα) έχω!
Ωστόσο, δεν λέω ότι δεν αξίζει να προσπαθήσεις για να καταφέρεις πράγματα που γουστάρεις, αλλά το δύσκολο είναι να βρεις ανθρώπους να θέλουν να σε ακολουθήσουν, να βρεις χρόνο να το κάνεις και στο κάτω κάτω πραγματική διάθεση να κάνεις το βήμα παραπάνω...

Και για να τελειώσω, θα πω μόνο αυτό: Όλοι εκείνοι που θέλουν η ζωή τους να ήταν αλλιώς, πιο rock, πιο αλητεία, πιο...τέχνη, ας σκεφτούν αν θα έπαιρναν ένα σακίδιο στον ώμο, αν θα παράταγαν τη καλοβαλμένη ζωούλα τους...και αν θα μπορούσαν πια να ζήσουν με 15€ στο πορτοφόλι τους!

...Τον συνηθίσαμε είναι καλοβαλμένος κι ήσυχος, Τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτα...

Και πάλι καλημέρα...