24 Μαρ 2007

CARPE DIEM

Καλημέρα...

Σήμερα θέλω να απαντήσω στον χαμένο greekfloyd κι έτσι θα δημοσιεύσω ένα κείμενο που έγραψα στις 13-5-2005, όταν πραγματικά είχα παρόμοιες ανησυχίες...
Όχι πως τώρα δεν τις έχω, απλά επειδή, και δεν ντρέπομαι να το πω, η ζωή μου έχει γίνει σχετικά απλή κι εύκολη οι στιγμές πια που μπαίνω σε τέτοιους προβλημάτισμους δυστυχώς είναι πια ελάχιστες!
Πάμε λοιπόν:

Υπάρχουν μερικά πράγματα που όταν τα βλέπεις σε τρομάζουν. Άλλες φορές πάλι σε κάνουν να γελάς, να αισθάνεσαι ευτυχισμένος.
Πράγματα που στη καθημερινότητα, την οποία ο καθένας πια σε τούτο τον κόσμο ζει, μοιάζουν τόσο ασήμαντα, τόσο μικρά…..
Κι όμως…
Μεγαλώνουν, ωριμάζουν κι ύστερα σαν γινωμένος καρπός, πέφτουν από τον δέντρο της δικιάς σου ζωής, έτοιμα να γίνουν δικά σου! Έτοιμα να τα γευτείς, να τα δεις, να τα ξεχωρίσεις. Έτοιμα να σου προσφέρουν το πιο μεγάλο δώρο…ΤΗ ΖΩΗ!
Μα εσύ ξεχνάς!
Ξεχνάς πως τίποτα δεν γεννήθηκε μεγάλο και ώριμο. Ξεχνάς πως τίποτα δεν έρχεται έτοιμο να το δεχθείς και να το κάνεις δικό σου. Ξεχνάς, πως η πραγματική αλήθεια, η πραγματική ευτυχία δεν υπάρχει…
ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΣ!!!!
Ξέρω, ξέρω…
Πάλι αντιρρήσεις, πάλι χιλιάδες αμέτρητα γιατί, πάλι αμφιβολίες και ανασφάλειες.
Κι όμως είναι τόσο απλή η ζωή, τόσο εύκολη, τόσο προσαρμοσμένη στα δικά σου μέτρα.
Απλά κοίτα γύρω σου! Κοίτα τον κόσμο σου…Αυτόν που εσύ δημιούργησες…Αν δεν σ’ αρέσει άλλαξε τον! Εσύ τον έφτιαξες….Εσύ μπορείς και να τον καταστρέψεις!
Κάποτε ένας φίλος, είχε μείνει κολλημένος για ώρα να σκέφτεται ένα ρητό.
Μοναχά δυο λέξεις!
Δυο λέξεις όμως, που μέσα τους έκρυβαν το νόημα της ευτυχίας, το νόημα της ύπαρξης του καθενός, μα προπαντός την απόλυτη, ειλικρινή ΕΥΤΥΧΙΑ!
«Άδραξε τη μέρα»…
Τώρα καταλαβαίνω! Τώρα μπορώ να νοιώσω τη δύναμη τους. Τώρα πια δεν χρειάζεται να στέκομαι ώρες και να σκέφτομαι το επόμενο βήμα!!!!
«Άδραξε τη μέρα»…
Πόσο δίκιο είχε…
Χρειάστηκε απλά η αφορμή για να νοιώσει το νόημα της ζωής!
Μία μόνο αφορμή…
Και χωρίς να το καταλάβει ήδη είχε προλάβει…
Όχι να αδράξει τη μέρα, αλλά να αδράξει κάτι πολύ σημαντικότερο….την ίδια τη ΖΩΗ!
Το νόημα της, τον τρόπο ύπαρξης μας, τον τρόπο που πρέπει να τη ζήσουμε!
Όλα εκείνα που μπορούν να προσφέρουν την ευτυχία.
Σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, δεν έχει σημασία. Εξάλλου, η ευτυχία δεν έχει μονάδα μέτρησης! Ορίζεται διαφορετικά για τον καθένα από μας.
Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κοιτάξεις μπροστά, να κρατήσεις το παρελθόν ως μια ωραία, γλυκιά ανάμνηση και να χαράξεις νέες γραμμές στον ορίζοντα. Να βάλεις φωτεινότερο χρώμα στη ζωή σου, να αλλάξεις ρότα και να προχωρήσεις, για όπου νομίζεις καλύτερα.
Σωστό ή λάθος δεν έχει σημασία!
Σημασία έχει ότι θα έχεις κάνει το άλμα στο κενό…
Μερικά δευτερόλεπτα στο κενό και ίσως πέσεις σε γκρεμούς και τσακιστείς.
Μην νοιαστείς!!! Μην σταματήσεις!!!!
Είπαμε, η ευτυχία δεν έχει μονάδα μέτρησης! Μπορεί να διαρκέσει μια ολόκληρη ζωή, μπορεί μονάχα ελάχιστα δευτερόλεπτα.
Απλά κάνε το άλμα…
Που ξέρεις;
Μπορεί τα φτερά που έχεις ήδη ανοίξει να σε κρατήσουν για ώρες αιωρούμενο και τελικά η πτώση σου να είναι αναίμακτη!
Λίγο θάρρος, λίγο ρίσκο και λίγη τύχη!
Φόρτωσε το σακίδιο της ζωής σου με αυτά και ίσως καταφέρεις να ΖΗΣΕΙΣ αληθινά. Αρκεί να πιστεύεις στον εαυτό σου. Αρκεί να έχεις εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου! Εκείνες δεν θα σε προδώσουν ποτέ…
Μα πρόσεχε, μην τις προδώσεις εσύ!!!
«Άδραξε τη μέρα»!
Μα όταν θα έρθει η μέρα που θα πεις:
«Σκιάχτρο που σάπισε θυμίζει πως ξεχνιέμαι
Άλλοι φωνάζω πως χαλάσαν τη ζωή μου»
Τότε πρόσεχε…γύρνα πίσω και δες ότι άφησες!
Κάπου εκεί κρυμμένη θα βρίσκεται η απάντηση, στο που έχεις κάνει λάθος!
Βρες τη και ξεκίνα πάλι από την αρχή…
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ…

Αυτά...καλή σας μέρα

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αντί σχολίου σου παραθέτω αυτό το κείμενο από τον αγαπητό μου συμφορουμίτη στο zoo.gr, shaman!

«Μη με ρωτάς, δεν ξέρουμε, τί τέλος ώρισαν οι θεοί για σέ, για μένα - κι ούτε τους Βαβυλώνιους να πιστεύης, Λευκονόη ... Πόσο καλλίτερο είναι ό,τι έρθη ν? αντέχης, τίτε ο Δίας κι άλλους χειμώνες γραψη, είτε πάλι αυτός, πού σκάει αργά στη θάλασσα των Τυρρηνών, ο στερνός γίνη.
΄Ελα, σούρωσε το κρασί, κι αφού η ζωή είναι μικρή, κλάδεψε τις ελπίδες. Ακόμα τώρα, όσο μιλάμε, ζηλιάρης ο χρόνος δραπετεύει, και το αύριο ποιός το ξέρει» ...

«άδραξε τη μέρα», λέει ο καλός Οράτιος, με τη συνετή μελαγχολία των επικουρείων και των στωϊκών, με την ευγενή αποποίηση της προσδοκίας και με την α πριόρι αποδοχή ενός αγνώστου τέλους, που μετατρέπει τη ζωή μας σε μία ήττα διαρκείας, που μόνο να χρωματίσουμε μπορούμε.

Ν? αδράξης τη μέρα, τάχα, γιατί ? για να χαρής τα όσα ήδη είναι βαμμένα στην απόχρωση της ματαιότητος ? για να προσφέρης ό,τι ποτέ δεν σου ανήκε ? για να νοιώσης ένα εφήμερο αίσθημα, που κανείς ποτέ δεν θα ξανανοιώση με τον ίδιο τρόπο ?

΄Η μήπως, τάχα, να την αδράξης κατά τις επιταγές του δικού μας καιρού, κατά τις συμβουλές των υστερικών εντολέων του ανταγωνισμού, της «εκμεταλλεύσεως» και της πρωτιάς χωρίς όρους και όρια, του ψυχαναγκαστικού ατομισμού, για τον οποίο το «είναι» συνοψίζεται στο «φαίνεσθαι», το «σκέπτεσθαι» στο «επιθυμείν», το «γίγνεσθαι» στο «δηλούν» - για να αδράξης κατόπιν την αμοιβή του δευτερογενούς ψυχαναγκασμού σου, τα τριάκοντα υλιστικά αργύρια που δικαιούσαι, σε ενδοφλέβια χορήγηση ?

Ε, όχι, ΔΕΝ θα αδράξω τη μέρα ? κι ας μου μένουν όλο και λιγότερες! Δεν θα αφήσω την προσμονή και τη συγκυρία στον προθάλαμο, ούτε τη χαρά της ζωής να καταλήξη ιδεοληπτική εμμονή του σύγχρονου «μάστ», που ορίζει να ρουφήξω το μεδούλι της κάθε στιγμής, δικάζοντάς με μπροστά στα ίδια μου τα μάτια, αν αρνηθώ ή δεν μπορέσω να το κάνω ! Ας πάη και κάτι χαμένο, ας κυλήση λίγη ζωή επί ματαίω, χωρίς σκοπό, χωρίς άγχος , λίγο πιο δίπλα μου.

Θα την αφήσω τη μέρα να περάση, σκιώδης, ανεπαίσθητη, άχρωμη, ακαθόριστα γλυκιά και ήρεμη, όπως και τόσες άλλες, προσπαθώντας να βρώ σ? αυτήν εκείνο το αίσθημα που όλες έχουν και που δύσκολα ανιχνεύουμε, από μύχιο φόβο μηπως και βγή πιο μπανάλ απ? όσο θα θέλαμε να ήταν ή να ήμαστε - και σε αυτο το «αίσθημα» να δώσω το «νόημα» των δικών μου, εμπροσώπων επιταγών.

an205 είπε...

"Μπορεί τα φτερά που έχεις ήδη ανοίξει να σε κρατήσουν για ώρες αιωρούμενο και τελικά η πτώση σου να είναι αναίμακτη!"
Δηλαδή η πτώση είναι σίγουρη δεν την γλυτώνουμε...

"Φόρτωσε το σακίδιο της ζωής σου με αυτά και ίσως καταφέρεις να ΖΗΣΕΙΣ αληθινά. Αρκεί να πιστεύεις στον εαυτό σου."
εγώ αντί για σακίδιο μπορώ να πάρω αλεξίπτωτο;;;

@ humano
Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης...

greekfloyd είπε...

Τα λόγια του humano κρύβουν μεγάλες αλήθειες..