1,2,3 Γαμ...η Διαίτησια

Όπως είχα αναφέρει και στο προηγούμενο post πλέον το blog μου αποκτά έναν διαφορετικό χαρακτήρα (σας αρέσει ή οχι δεν με αφορά)!
Αυτή τη φορά κι έπειτα απο απαίτηση ενός φίλου, που αδυνατεί να παρακολουθεί τα τεκτενόμενα, θα αναφερθούμε στην ομάδα που κάποτε όλοι θέλαμε να παίξουμε, τον ΠΑΝΘΗΡΑΪΚΟ!

Θυμάμαι πολλές Κυριακές των παιδικών μου χρόνων, τον θείο μου να έρχεται να με ξεσηκώνει και να με πηγαίνει να δω την αγαπημένη ομάδα του νησιού! Θυμάμαι ώρες να μου μιλάει και να μου εξιστορεί τις εποχές, που αποτελούσε βασικό στέλεχος της ομάδας, αλλά και για την περίοδο, όπου είχε καταπιαστεί με τα διοικητικά του συλλόγου!
Θυμάμαι, τα παιδιά που καθόμασταν πίσω απο το τέρμα παριστάνωντας τα ball - boy, χωρίς να μας το έχει ζητήσει κανείς ή να μας δίνει σημασία κανείς! Θεωρούσαμε απλά ότι με αυτό τον τρόπο γινόμαστε μέρος της ομάδας!
Θυμάμαι τον Άρη να βρισκόμαστε στο γήπεδο και να παρακολουθούμε μία μπάλα αλησμόνητου κάλους, αλλά και την αγωνία του για το αν θα φτάσουν τα σακουλάκια ή θα μας πάρουν πασατέμπους και ηλιόσπορους!
Αργότερα βέβαια και για να μην γίνομαι φορτικός ο Άρης για ένα φεγγάρι, βρήκε θέση στο έμψυχο δυναμικό του συλλόγου, παριστάνωντας τον άχαρο αμυντικό της ομάδας, που με βήσμα κλήθηκε στην καλύτερη εντεκάδα του νησιού!
Βέβαια, δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ, την περίοδο (δεν ήταν και μικρή) όπου ο Πανθηραϊκός είχε πια ξεχαστεί απ' όλους! Τότε, που όλοι εμείς κοροϊδεύαμε και λέγαμε πως ακόμα παίζουν παίχτες, οι οποίοι μετρούν δεκαετίες στην ομάδα! Μία κατάσταση για την οποία φταίμε όλοι εμείς, αλλά και όλοι όσοι άφησαν την ομάδα να μαραζώσει!

Κι ερχόμαστε στο σήμερα...
Τολμώ να πω πως εδώ και χρόνια, παρόλο που ρωτάω για την ομάδα και παρόλο που το γήπεδο απέχει 7 λεπτά με τα πόδια απο το σπίτι μου, δεν είχα ποτέ τη διάθεση ή την ανάλογη παρέα να πάω να δω ένα ματς.
Και πριν μια εβδομάδα, έσκασε η είδηση πως ο Πανθηραϊκός πέρασε στον τελικό και θα διεκδικήσει το όνειρο της ανόδου στη Δ' Εθνική, την Κυριακή στη Μύκονο κόντρα στο Νηρέα Πάρου.
Ακόμα και τώρα δεν ξέρω αν αυτό που χτύπησε μέσα για να είμαι εκεί ήταν η ανάγκη να φύγω απο το νησί, έστω και για μία μέρα λίγο πριν αρχίσει η σεζόν ή αυτό το μικρόβιο της αγάπης γι' αυτή την ομάδα, που μάλλον ήταν χρόνια θαμμένο μέσα μου!
Αφού λοιπόν ανακοίνωσα στον άμεσα ενδιαφερόμενο την πρόθεση μου (βλ. Μαρία), παίρνοντας πολύ εύκολα το οκ, αλλά δυστυχώς όχι κι εκείνη μαζί μου, προσπάθησα να πείσω φίλους να έρθουν μαζί μου! Κι όλα έγινα όπως το περίμενα...Ο μόνος που τελικά ήρθε και εξ' αρχής ήθελε να κάνει το ταξίδι ήταν ο Ρίζος!
Με πολύ άγχος την παραμονή του αγώνα, ότι θα ξεχάσει πως το έχουμε κανονίσει, ότι δεν θα ξυπνήσει και άλλες τέτοιες σοβαρές ανησυχίες, τις οποίες όλοι όσοι τον ξέρουν θα τις είχαν, πήγια για δουλεια, περιμένοντας το ξήμέρωμα!
Ύστερα, απο τρεις ώρες ύπνο, το ξυπνητήρι άρχισε να ξυπνάει και παρά την ώρα (6:30) σηκώθηκα γεμάτος κέφι, ξύπνησα τον Ρίζο (ναι τα κατάφερα), ξύπνησα τον Μάκη (σιγά μην έλειπε) και μίση ώρα μετά, κατεβαίναμε στον Αθηνιό (λιμάνι για όσους δεν ξέρουν), όπου θα βλέπαμε αν υπήρχαν και άλλοι σαν κι εμας!
Ως εκ του θαύματος λοιπόν και πρωτόγνωρο για την σαντορινιά πραγματικότητα το λιμάνι είχε γεμίσει κόσμο, που περίμενε τα καραβάκια (λάτζες), τις οποίες και είναι προς τιμήν του έκανε δωρεά το σωματείο των λεμβούχων! Ζευγαράκια, πατεράδες και μητέρες με τα παιδιά τους, πρώην παίκτες της ομάδας και πολύς - πολύς κόσμος (γύρω στα 300 άτομα) περίμεναν να βρουν θέση για τη Μύκονο! Βέβαια, επειδή κανείς δεν περίμενε τόσο κόσμο, άλλο ένα πλοιάριο παράτησε μία τουριστική μέρα για να εξυπηρετήσει τους φιλάθλους της ομάδας!
Το ταξίδι ξεκίνησε γύρω στις 8:15! Εγώ και ο Ρίζος, που δεν έχουμε και μεγάλη ιδέα από θάλασσα, αποφασίσαμε να μην κάτσουμε μέσα και να απολάυσουμε τον ήλιο του μικρού καταστρώματος! Άλλοι 10 το πολύ μας ακολούθησαν και η απορία γιατί όλοι έκατσαν μέσα έγινε πολύ εμφανής, όταν το ταξίδι ξεκίνησε και ο αέρας σε συνδιασμό με το πρωϊνό κρύο έκαναν την εμφάνισή τους! 2 ώρες εκεί ήταν αρκέτες...Μετά ακολουθήσαμε την κάθοδο προς τον εσώκλειστο χώρο! Βέβαια όπως ήταν φυσικό επακόλουθο σ' ένα ταξίδι τεσσάρων ωρών οι κουβέντες έδιναν κι έπαιρναν! Γέλια, χαβαλές, ιστορίες, συζητήσεις έκαναν πέρα το χρόνο και τη βαρεμάρα!
Στις 12 το μεσημέρι, τρία πλοιάρια και αρκετά ιδιώκτητα σκάφη πραγματοποιήσαμε την απόβαση στο νησί της Μυκόνου.Ένα πανό(θα το δείτε παρακάτω) πήγαινε μπροστά, τα συνθήματα δωνούσαν την ατμόσφαιρα, αλλά η πείνα θέριζε (εξάλλου η θάλασσα ανοίγει την όρεξη) και στην θέα του Έβερεστ όλα ξεχάστηκαν προς στιγμήν και μία σαντορινιά έφοδος έκανε του υπαλλήλους του, να τρέχουν πανικόβλητοι!
Μιάμιση ώρα αργότερα συγκεντρώθηκε το πλήθος και με 2 πούλμαν (εντάξει ήταν λίγο στριμόκωλα) ανηφορήσαμε για το γήπεδο!
Φτάνοντας εκεί, είδαμε τους οπαδούς των αντιπάλων να έχουν ήδη πάρει τη θέση τους στην εξέδρα και σκαρώνοντας 2-3 συνθηματάκια επί τόπου κατευθήνθήκαμε προς τα κει, όπου μπήκαμε στο γήπεδο, χωρίς μάλιστα να χρειαστεί να κόψουμε εισιτήριο!
Κάνοντας μία παύση εδώ θα ήθελα να πω, πως οι νησιώτες είμαστε τελικά αρκετά καλοί άνθρωποι! Σκεφτείτε περίπου 700 άτομα στην ίδια εξέδρα, χωρίς να μας χωρίζει τίποτα! Εξ' αρχής μάλιστα συμφωνήθηκε πως ότι πούμε-βρίσουμε ή ακούσουμε είναι μέρος του παιχνιδιού και δεν έχει σκοπό να προσβάλλει κανένα! Βέβαια, δεν ήμουν τόσο σίγουρος ότι όντως θα τηρηθεί η συμφωνία, αλλά μετά απ' όλα όσα συναίβησαν στο ματς, τολμώ να πω πως πραγματικά δεν άνοιξε ούτε μύτη! Στις εξέδρες μάλιστα βρίσκονταν αρκετά γυναικόπεδα κι απ' τις δύο πλευρές! Επίσης, παρά τις βρισιές, τα μπουκάλια, τις μούτζες και τα συνθήματα, στο τέλος περάσαμε από μπροστά τους, κάνοντας χαβαλέ και όντως κατάλαβα πως όταν όλοι βλέπουν την μπάλα ως διασκέδαση και την εξέδρα ως μέρος του παιχνιδιού και τίποτα παραπάνω, τα επεισόδια δεν δημιουργούνται ποτέ!
Το ματς λοπόν ξεκίνησε με τον Πανθηραϊκό να δείχνει την υπεροχή του, έχοντας μάλιστα κι ένα δοκάρι στο πρώτο δεκάλεπτο! Το πρώτο ημίχρονο θα το χαρακτήριζα αρκετά βαρετό από φάσεις, ωστόσο η ατμόσφαιρά στην κερκίδα ήταν εξαιρετική! Μάλιστα, δύο δικές μου εμπνεύσεις πήραν θέση στα χείλη των υπολοίπων! Στο δεύτερο ημίχρονο αρκετά νωρίς ο Πανθηραϊκός έκανε το 1-0, το οποίο άξιζε πέρα για πέρα, σύμφωνα με την εμφάνισή του! Γύρω στο 82 (όλα στο περίπου πάντα) δεχθήκαμε δυστηχώς την ισοφάριση! Ωστόσο, πριν την ισοφάριση, ο διαιτήτης σφυρίζει πέναλτι σε ανατροπή παίκτη μας, το οποίο παρά το γεγονός πως ήταν δίπλα στη φασή, ακυρώνει έπειτα από υπόδειξη του επόπτη!
Το ματς όπως ήταν λογικό οδηγήθηκε στην παράταση, όπου ο Πανθηραϊκός πάλι βρέθηκε μπροστά στο σκορ (2-1)! Ωστόσο, έπειτα από μία αντεπίθεση, κι ενώ με άδεια εστία είχαμε δοκάρι(ο Χριστιανός μάλλον), δεχθήκαμε την ισοφάριση (2-2)! Στο μεταξύ, πρέπει να σας αναφέρω πως ο τεχνικό του Νηρέα (Μοστράτος) ήταν τόσο προκλητικός με τους φιλάθλους, κάνοντες χειρονομίες και άλλα ανεπίτρεπτα για άνθρωπο όπου διδάσκει ποδόσφαιρο, που ενώ οι φίλαθλοι παρά τις όποιες αντιπραθέσεις δεν είχαν προκαλέσει το παραμικρό, ειλικρινά είμαι σίγουρος πως αν δεν υπήρχε καλή θέληση από την εξέδρα μας, θα είχαμε χίλια δίκια να μπούμε στο γήπεδο και να το κάνουμε τόπι στο ξύλο!
Φτάνοντας λίγο πριν το φινάλε γίνεται το απίστευτο...
Ο διαιτητής σφυρίζει μία φάση κόρνερ, ενώ ο επόπτης έχει δώσει άουτ! Από εκείνη τη φάση, γίνεται μία αναμπουμπούλα στη μικρή περιοχή, οι παίκτες του Νηρέα ζητάνε πως η μπάλα πέρασε τη γραμμή, ο διαιτητής που βρίσκεται μέσα στην μεγάλη περιοχή δείχνει να συνεχιστεί το παιχνίδι κι έπειτα από 1 σχεδόν λεπτό ο επόπτης αρχίζει να τρέχει προς τη σέντρα, λέγοντας πως στην προκειμένη φάση η μπάλα πέρασε τη γραμμή! Και ναι λοιπόν, ο διαιτητής ο άρχων του αγώνα, παρόλο που ήταν δίπλα, αλλάζει την άποψή του και κατοχυρώνει το γκολ στον Νηρέα (3-2)! Η εξέδρα εξαγριώθηκε, τα συνθήματα όλοι τα φαντάζεσται και έπειτα από λαϊκή απαίτηση ο πρόεδρος του Πανθηραϊκού αποχώρησε μαζί με την ομάδα από το γήπεδο!
Βέβαια, το γράφω και ανατριχιάζω,πως παρόλη την απογοήτευση οι παίκτες της ομάδας ήρθαν, χειροκρότησαν την κερκίδα, η οποία μάλιστα εν χορώ φώναζε "να τοι, να τοι, οι πρωταθλητές"!
Όπως ήταν φυσικό το ταξίδι του γυρισμού μας φάνηκε τεράστιο! Με τη φωνή να έχει κλείσει, με την απογοήτευση και το κάψιμο του ήλιου εμφανή στο πρόσωπό μας, πήραμε το πλοίο της επιστροφής! Ο Μορφέας αγκάλιασε τους περισσότερους απο εμάς, στα άβολα αυτά καθίσματα!
Στις 22:00 είχαμε πλέον γυρίσει! Το γυναικάκι μου, ένα ζεστό μπάνιο και μία πίτσα με περίμεναν σπίτι, όπως κι εγώ αυτά!
Τέλος, πριν σας αφήσω να δείτε κάποιες φωτογραφίες, θέλω να εκφράσω την ελπίδα μου, πως η φετινή προσπάθεια του Πανθηραϊκού θα είναι η αρχή για κάτι καινούργιο, κάτι πιο σοβαρό, όσο αφορά στην αθλητική υποδομή του νησιού! Ήδη απο χθες όλοι αυτο συζητάνε...