Ωδή στον ΜΑΚΑΡΙΟ

Αφιερωμένο στον πιο φιλόδοξο, απροσάρμοστο και πάντα παιδί φίλο μου, που συνεχώς βρίσκει τρόπους να με εμπνέει...

Φορώ χιτώνα πορφυρό, κι αγκάθινο στεφάνι
Χριστός και Σατανάς μαζί, χορός που με τρελαίνει
Βοήθεια από θεούς ζητώ, και στο Θιβέτ πλανιέμαι
Η φυλακή μου ανοιχτή, μα οι φρουροί προσμένουν

Στο Κάιρο, στην Αιδηψό, με πληρωμένο ναύλο
Και ο ληστής καραδοκεί, πρώτος να με προδώσει
Λίμνη του πάγου ζοφερή, τρελή φωτιά τριγύρω
Χωρίς χρησμό απ’ τους Δελφούς, οδεύω για τον Άδη

Ο Τειρεσίας αδερφός, κάνει πως δεν με βλέπει
Του καρχαρία το φτερό, μαντζούνι από τη Θήβα
Ενώ ο Αιγύπτιος Θεός, σκαρώνει πυραμίδες
Ένα κουφάρι καρτερεί, τη Σίβα να ενδώσει

Στης Αλεξάνδρειας τις γωνιές, και στις όχθες του Νείλου
Ποιος άρρωστος λεπρός, ποια ιερά Σινδώνη
Στις παρυφές του όρους Σινά, και στην Κανά γιορτάζουν
Θάνατος πάνω από το Γολγοθά, φως ο Σταυρός του Νότου