Τα Υπόγεια Ρεύματα μας έστειλαν στο...Ρετιρέ

Χαιρετώ σας,

Στιγμές απείρου κάλλους, στιγμές πρωτόγνωρες για το νησί μας, στιγμές που άλλους ευχαριστούν και σ’ άλλους περνάνε αδιάφορες.

Θα μπορούσε κάλλιστα τούτος ο πρόλογος να αναφέρεται στα πρόσφατα γεγονότα των ληστειών σε Εθνική και Eurobank, που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη της Σαντορίνης, αλλά ευτυχώς αναφέρομαι σε κάτι πιο ευχάριστο και σίγουρα πιο δημιουργικό…

Για πρώτη φορά στην πολυετή καριέρα τους τα Υπόγεια Ρεύματα έπαιξαν στη Σαντορίνη σε μία συναυλία που διοργάνωσε η ΔΗ.Κ.Ε.Θ, δίνοντας παράλληλα συνέχεια στις εκδηλώσεις, που ξεφεύγουν από το λαϊκό στυλ τους και προσθέτουν λίγη κουλτούρα, την οποία τόσο ανάγκη δείχνει να έχει το νησί και κυρίως η πολιτική του ηγεσία.
Εξάλλου, το μέλλον της Σαντορίνης, η νεολαία του νησιού μας έδειξε με τον καλύτερο τρόπο σε όσους συνεχίζουν να μένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν και στη «υπο-κουλτούρα», πως το νησί χρειάζεται αλλαγή και κυρίως ανανέωση.
Ίσως αυτό είναι το σύνθημα, που τόσο έχει ανάγκη τούτος ο ταλαιπωρημένος τόπος.

Ας πάμε όμως ξανά στη συναυλία και θα επανέλθω στο θέμα…

Ιστορικά και μόνο απλά θέλω να αναφέρω, σε όσους πιθανόν δεν γνωρίζουν, πως ο Γρηγόρης Κλιούμης (τραγουδιστής – κιθαρίστας) είναι ο μόνος εναπομείναντας από τη παρέα που δημιούργησε το 1992 τα Υπόγεια Ρεύματα και έκανε αίσθηση στην ελληνική rock σκηνή. Βέβαια από τους παλιούς, αλλά όχι από τους ιδρυτές, υπάρχει ακόμα και ο Κώστας Παρίσης, ο οποίος όμως έχει αποχωρήσει και επανέλθει στο γκρουπ αρκετές φορές.
Πάντως, άξιον αναφοράς είναι πως τα ιδρυτικά μέλη άρχισαν να αποχωρούν, έπειτα από το θάνατο σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα του ντράμερ και πολύ καλού φίλου των παιδιών Βασίλη Κούση (1996), που συγκλόνισε ολόκληρο το γκρουπ.

Ας αφήσουμε, όμως το μακρινό παρελθόν κι ας έρθουμε στο…χθες!

Έχοντας δει αρκετές συναυλίες στη ζωή μου κι έχοντας παράλληλα γνωρίσει αρκετούς καλλιτέχνες (διάσημους και μη) λόγω δουλειάς, δηλώνω απλά εντυπωσιασμένος τόσο από τη σκηνική παρουσία των Υπόγειων Ρευμάτων, μα κυρίως για το ήθος τους.
Τα Υπόγεια Ρεύματα τα έχω δει, αν δεν με απατάει η μνήμη μου, τέσσερις φορές και τη χθεσινή συναυλία την κατατάσσω σύμφωνα με τα δικά μου στάνταρ σε αρκετά υψηλή θέση. Με εμφανή ωστόσο τα σημάδια της αλλαγής στη μουσική τους, καθώς το πέρασμα του χρόνου τους έχει ωριμάσει κι έχει φέρει τη μελωδία στο ρυθμό τους, χωρίς όμως να αντικαταστήσει το rock ύφος τους. Ίσως βέβαια και αυτό να οφείλεται σ’ ένα μεγάλο βαθμό στην επιστροφή του Κώστα Παρίση, ο οποίος είναι από τους πιο αξιόλογους μουσικούς-συνθέτες και παραγωγούς που υπάρχουν τόσα χρόνια στην ελληνική rock σκηνή. Ευχάριστη έκπληξη ωστόσο αποτέλεσε και η ένταξη διασκευών στο πρόγραμμά τους από Έλληνες συνθέτες εγνωσμένης αξίας (Χιώτης, Μικρούτσικος, Λοϊζος), τις οποίες μάλιστα ο κόσμος υποδέχθηκε με ξεχωριστό ενθουσιασμό.

Όσον αφορά τώρα στο ήθος των παιδιών που προανέφερα πριν, πραγματικά είναι από τις φορές που νοιώθω πως τα συναισθήματα που αισθάνθηκα και η εικόνα που αντίκρισα δεν μπορεί να αποτυπωθεί χωρίς να…χάσει στο χαρτί.
Μετρώντας στο χώρο της ελληνικής rock σκηνής σχεδόν 17 χρόνια με μεγάλη επιτυχία και παίζοντας σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση και εξάπλωση του αποκαλούμενου ελληνικού ροκ, είναι πράγματι άξιοι συγχαρητηρίων για την απλότητά τους, την ευγένειά τους, αλλά και τον τρόπο που σε κάνουν από την πρώτη κιόλας στιγμή να τους συμπαθείς.
Βεντετισμός, καβαλημένο καλάμι, νεοπλουτισμός, δήθεν πρεσβευτές της τέχνης και της μουσικής είναι άγνωστες λέξεις για τα Υπόγεια Ρεύματα.
Διακριτικοί στην προετοιμασία της εκδήλωσης, απόλυτα επαγγελματίες στον έλεγχο του ήχου, δεκτικοί και συζητήσιμοι προς τους θαυμαστές τους και φυσικά προσωπικά μ’ εντυπωσίασε το γεγονός πως με απόλυτη φυσικότητα, αν και είχε αργήσει να ξεκινήσει από την προκαθορισμένη ώρα τη συναυλία, ζήτησαν όταν ρωτήθηκαν, να αφήσουν να παίξουν όσα κομμάτια είχαν προγραμματίσει τα δύο παιδιά από τη Σαντορίνη, που είχε φέρει η διοργανώτρια αρχή να τραγουδήσουν, πριν από τα Υπόγεια Ρεύματα.
Παράλληλα κι επιστρέφοντας στο θέμα περί ανανέωσης, όντας ανάμεσα στο πλήθος άκουσα πάρα πολλούς από τους παρευρισκόμενους να ζητάνε να συνεχιστεί αυτή η προσπάθεια αναβάθμισης των πολιτιστικών δρώμενων του νησιού.

Επιτέλους λέω εγώ, καθώς συνεχίζω να θεωρώ αδιανόητο να έχει ένα νησί με το μέγεθος της Φολεγάνδρου ένα από τα καλύτερα φεστιβάλ του καλοκαιριού στις Κυκλάδες και όχι η Σαντορίνη, που βρίσκεται στη κορυφή στις λίστες επισκεπτών και αποτελεί παράλληλα ένα από τα πιο όμορφα, ρομαντικά και ιδιαίτερα νησιά στο κόσμο.

Εύχομαι λοιπόν η προσπάθεια αυτή να έχει συνέχεια και του χρόνου να μιλάμε για ένα από τα καλύτερα φεστιβάλ στις Κυκλάδες. Φαίνεται πως ήρθε ο καιρός να αρχίσει η νέα γενιά να ανεβάζει το νησί σιγά – σιγά… σκαλοπάτια.

Ίσως πρέπει τελικά το νησί και οι άνθρωποί του να…
"Χάσουν τον εαυτό τους για να μπορέσουν να τον βρουν".

Χαίρεται…