Μέρες Ραδιοφώνου...

Χαιρετώ σας,

Αναδημοσιεύω ένα κείμενο από την ιστοσελίδα www.neasantorinis.gr!!!

Μπορεί να μην έζησα εκείνα τα χρόνια και ίσως τα βιβλία να μην μπορέσουν ποτέ να περιγράψουν τα συναισθήματα και τη ζωή των ανθρώπων στις δεκαετίες του '60, του '70 και του '80, όμως τολμώ να πω πως με κυρίεψε μια νοσταλγία και μια συγκίνηση μόλις διάβασα το παρακάτω κείμενο.

Αφιερωμένη λοιπόν η αναδημοσιεύση στο Παναγιώτη τον Μυτιληναίο, που χρόνια πολλά πριν τον ταλαιπωρούσα καθημερινά στο σπίτι του μαζί με τον γιο του και φυσικά στην Κική Καφιέρη, που πάντα θα λείπει...


Γράφει λοιπόν ο Παναγιώτης:

"Θεώρησα χρέος μου 35 χρόνια μετά, να μοιραστώ μαζί σας, όσες θυμάμαι από τις δικές μας μέρες ραδιοφώνου στη Σαντορίνη.Το θεώρησα χρέος μου γιατί πολλοί φίλοι που δεν ζουν πια ανάμεσά μας έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ίδρυση και λειτουργία του πρώτου ραδιοφωνικού σταθμού στο νησί.

Πιθανόν να υπήρχαν και παλιότερες από τις δικές μας. Θυμάμαι για παράδειγμα ότι κάποιος μου έλεγε πως ο συγχωρεμένος ο Ψουϊς είχε στήσει έναν σταθμό στα Φηρά, στα Μεσαία, και έκανε κάποιες εκπομπές, εκεί γύρω το 1965.Δεν το γνωρίζω από πρώτο χέρι και δεν θα γράψω γιαυτό.
Θα γράψω αυτά που έζησα με τους φίλους που στήσαμε μαζί για πρώτη φορά σταθμό στην Σαντορίνη το 1973, τον θρυλικό SLADE, (ήταν το όνομα ενός συγκροτήματος τότε) και θα φτάσω μέχρι σήμερα.

Επιτρέψτε μου να αφιερώσω αυτή την σειρά, που έχει ένα ιστορικό ενδιαφέρον, σε μερικά αγαπημένα μου πρόσωπα που δεν βρίσκονται σήμερα κοντά μας.
Πρώτα από όλα στο παιδικό Φίλο μου τον Μιχάλη το Σορώτο,που χάθηκε πρόωρα από αυτοκινητιστικό ατύχημα το 1974, ήταν 18 μόλις χρονών..

Το φίλο μου τον Δημήτρη το Καφιέρη , υπάλληλο του ΟΤΕ που έφυγε επίσης τελευταία στην Αθήνα από ατύχημα.

Την αγαπημένη μου Κική Καφιέρη που ακόμα και σήμερα η απουσία της μου είναι αισθητή.
Τον αγαπημένο φίλο μου Στέλιο Σορώτο που χωρίς αυτόν ίσως να μην υπήρχε σήμερα στο νησί ραδιόφωνο και τηλεόραση.

Τέλος στο κερα-Ρηνιώ που έζησε από κοντά όλη τη ραδιοφωνική μας τρέλα και έκρυψε τον Slade στο μαεριό για να μην τον βρουν οι χωροφύλακες.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

O Slade και τα Πάρτυ μας

Σαντορίνη 1965. Καθώς ακόμα νωπές είναι οι πληγές που μας άφησε ο σεισμός του 56 το νησί αργοπεθαίνει οικονομικά. Χιλιάδες Σαντορινιοί ξενιτεύονται και πάνε στην Αθήνα για να ζήσουν τις οικογένειες τους. Πολλές από αυτές μένουν πίσω για να κρατούν ζωντανά τα σπίτια τα αμπέλια και το βιος.

Μιλάμε για σκληρές και άσχημες μέρες.

Μια φέτα ψωμί με λίγο λαδάκι και λίγο πελτέ ήταν το πολυτελές κολατσιό μας.
Κρυφτό μέσα στα χαλάσματα που άφησε ο σεισμός , στο κόκκινο σπίτι του Νομικού , στα υπόσκαφα του Κοντοχωριού και στη πλατεία Σαρπάκη ήταν το παιχνίδι μας.
Κρυφτοντενεκές με το Στάθη το Καραμανλή , τον Αντώνη το Μανιέμο , το Μιχάλη το ρίφι, το Στέλιο τον εισπράκτορα, το Σίμο το Μπελλώνια, τον Λουκά το Σμπάρα, το Γιώργο το κεφτέ, το Στάθη τον Αμπαζόγλου,το Σταύρο και το Μανώλη το Χάλαρη,τον Ευθύμιο το Τζούρο,κ.α την παλιοπαρέα δηλαδή των Φηρών, κάθε μέρα στη πλατεία του Σαρπάκη.

Περνούσαν οι μέρες δύσκολα αλλά όμορφα.

Μεγαλώσαμε σιγά σιγά και πήγαμε στο Γυμνάσιο.

Φτάσανε και οι πρώτοι ξένοι στο νησί, είχε βρει κι ο Μαρινάτος τα Αρχαία στο Ακρωτήρι, η Σαντορίνη άρχισε να στέκεται στα πόδια της.

Η παλιοπαρέα των Φηρών είχε ανησυχίες.Ήταν η περίοδος των πάρτυ στα σπίτια μας.

Ο ηλεκτρολόγος της παρέας ο Αντώνης ο Μανιέμος έφτιαχνε τα ηλεκτρικά φωτορυθμικά ( χρωματιστές λάμπες που αναβόσβηναν με την μουσική)
Ο Στέλιος ο Σορώτος τα ηχητικά.Οι υπόλοιποι το Βερμουτάκι και εγώ στη Μουσική. (είχα το ψώνιο από τότε).
Με Δισκάκια 45άρια κάναμε αξέχαστα πάρτυ στο Φηροστεφάνι, στου Λευτέρη, στο θόλο του Σορώτου και αλλού.Τσάρμς , Αϊντολς, ΠΟΛ , κ.λ.π Ήταν τότε πολύ στη μόδα τα άκουγε και τα χόρευσε η νεολαία.
Μια τέτοια βραδιά σε ένα πάρτυ μας μπήκε η ιδέα για τον πρώτο σταθμό.
-Ρε συ μου λέει ο Σορώτος. Έχω ένα παλιό ράδιο στα μεσαία που μπορεί να γίνει πομπός αν του βάλουμε τα κατάλληλα εξαρτήματα.
Και πέσαμε πάνω στο ταλαίπωρο παλιό ράδιο.
Βάλε – βγάλε παλεύαμε μέρες.

Όμως ο πυκνός μαύρος καπνός μετά από πολλά πειράματα μας οδήγησε στο συμπέρασμα ότι το παλιό ηλεκτρικό ραδιόφωνο όχι μόνο δεν έγινε πομπός αλλά δεν ήταν πλέον ούτε ραδιόφωνο.
Εκεί έδωσα εγώ τη λύση.

Παίκτης ποδοσφαίρου στον Πανθηραϊκό τότε, ήξερα καλά τον Νίκο το Γαβαλά (το αριστερό μας εξτρέμ) από το Πύργο, που μόλις είχε τελειώσει σχολή ηλεκτρονικών στην Αθήνα.
Μου είχε πει μάλιστα ότι δούλευε πάνω σε πομπούς κλ.π.
Το ίδιο απόγευμα στο γήπεδο τούδωσα το ταλαιπωρημένο παλιό ραδιόφωνο να το δει και να προσπαθήσει να το μετατρέψει σε πομπό.

Όντως ο Νίκος τα κατάφερε και σε λίγες μέρες μας έφερε τον SLADE, μαζί με μια κουλούρα από ηλεκτρικό καλώδιο, το οποίο έπρεπε να γδύσουμε από το πλαστικό για να χρησιμοποιηθεί ως κεραία.
Το ίδιο απόγευμα με το Σορώτο, (δεν θυμάμαι εάν ήταν και άλλοι μαζί), ανεβασμένοι στο θόλο και μπροστά στην έκπληκτη μάννα μου απλώσαμε 200 μέτρα κεραία. ( Οι πομποί στα Μεσαία θέλουν μεγάλη σε μήκος κεραία)

Όταν τελειώσαμε δοκιμάσαμε με ένα μικρό κασετόφωνο και είδαμε ότι όντως ο Ντέμης Ρούσσος που έπαιζε ακουγόταν από ένα φορητό ραδιοφωνάκι που είχε ο Στέλιος.
Μετά τα απαραίτητα τέστ είδαμε ότι ο SLADE ακούγονταν σε όλα τα Φηρά, στο Κοντοχώρι, στο Καρτεράδο και στο Φηροστεφάνι.Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη.

Στο μικρό μου δωμάτιο το στούντιο ήταν πλέον θέμα χρόνου. Βρήκαμε μικρόφωνο που με την βοήθεια του κασετοφώνου δούλευε μια χαρά, συνδέσαμε και πικάπ και αρχίσαμε εκπομπή.
Τα μηνύματα ότι μας ακούν ,( είχα φροντίσει εγώ στο εξατάξιο Γυμνάσιο να το διαδώσω σε όλους), έφταναν κατά εκατοντάδες.

Όλη η Σαντορίνη γνώριζε την επόμενη μέρα ότι στα Φηρά λειτουργούσε ραδιοφωνικός σταθμός.

Ήταν εκεί γύρω στο 1972-1973.
Τα απογεύματα στο σπίτι μου έρχονταν όλη η παρέα και κάναμε εκπομπή.Από το πρωί κορίτσια και αγόρια μούφερναν στη τάξη στο σχολείο χαρτάκια με αφιερώσεις, γέμιζα τσάντες ολόκληρες και το απόγευμα στην εκπομπή τα διάβαζα με την συνοδεία βέβαια της απαραίτητης μουσικής.
O SLADE στα μεσαία ήταν πλέον γνωστός σε όλο το νησί.
Τον άκουγαν παντού, σε καφενεία, σπίτια, μαγαζιά.Όπου και να πήγαινες θυμάμαι άκουγαν τον σταθμό και το δούλεμα έπεφτε βροχή.

Δυστυχώς δεν έμελε να κρατήσει πολύ αυτή μας η χαρά.

Ο Μπάμπης ο Πούλης που σπούδαζε στην Ιταλία μας έφερε σε ένα του ταξίδι ,ένα 45άρι του Θεοδωράκη και χωρίς να ξέρουμε ότι είχαν απαγορευθεί τα τραγούδια του, το παίξαμε.Αποτέλεσμα; Ήρθε η Αστυνομία σπίτι και έβαλε τέλος στο όνειρό μας.
Το βραδάκι θυμάμαι το Στέλιο το Σορώτο να παίρνει αγκαλιά τον Slade να φεύγει σχεδόν δακρυσμένος από το σπίτι μου.
Είχε τελειώσει άδοξα , λόγω Θεοδωράκη και χούντας η πρώτη μας ραδιοφωνική προσπάθεια στη Σαντορίνη.

Εκεί, εκτός των άλλων γεμίσαμε και θυμό για την Χούντα, χωρίς να ξέρουμε καν τι σημαίνει.
Πιο Θυμωμένος από όλους ο Σταύρος ο Χάλαρης που αποκαθήλωσε το δικτάτορα Παπαδόπουλο από την τάξη στο σχολείο, ενέργεια που είχε σαν αποτέλεσμα να μας διώξουν δύο τρεις μέρες με αποβολή.

Ακόμα και τώρα όταν τον ρωτώ γιατί κατέβασε το κάδρο με τον Παπαδόπουλο μου απαντά με αυτόν τον αφοπλιστικό Χαλαρέϊκο τρόπο.
- Δεν γουστάριζα ρε τη μάπα του. Αυτός φταίει που μας κλείσανε τότε το σταθμό….
-----------------------------------------------------------------------------------------------

Υ.Σ Ξέχασα και μπορεί να με μαλώσουν κάποιους να αναφέρω ότι συμμετείχαν στην προσπάθεια: διορθώνω λοιπόν: Στην προσπάθεια συμμετείχαν ακόμα ο Γιώργος ο Κονταράτος από το Πύργο, ο Γουρίας ο Παπανδρεόπουλος από το Μεγαλοχώρι, η Βούλα η Ζώτου και η Ρούλα η Μενδρινού από τα Φηρά, ο Αλαφούζος ο Τάσος από το Καμάρι, ο Λευτέρης ο Γαβρίλης ο δικηγόρος από το Βουρβούλο, ο Γκαζούρας από την Έξω Γωνιά και πολλοί φίλοι ακόμα .

Υ.Σ 2 Το σκίτσο που συνοδεύει το κείμενο είναι της φίλης της Χάϊντυ από τη Γερμανία. Από ένα ημερολόγιο που είχε σκιτσάρει το 1993 για τον 106,4. Επειδή μαθαίνω ότι είναι άρωστη θέλω να της ευχηθώ γρήγορα να γίνει καλά για να πιούμε πάλι το ούζάκι μας".