CONQUER

Καλημέρα...
Σήμερα αποφάσισα να γράψω για ένα κομμάτι της ζωής μου που του αφιέρωσα μεγάλο μέρος της μέρας και της νύχτας μου, εδώ και κάμποσο καιρό!
Προφανές ή μη, αναφέρομαι στο CONQUER...(για όσους δεν το ξέρουν, online παιχνίδι είναι).
Ίσως είναι μέρος της παρέας μου, που πάντα βρίσκαμε τρόπους να μην αναλωνόμαστε (εξάλλου δεν μας ενδιέφερε ποτέ) σε συζητήσεις για το "πόσο τρέχει το αμάξι", αν "αλλάξαμε το καρμπυρατέρ" και "πόσα ορτύκια πιάσαμε σήμερα" κι έτσι το ρίχναμε άλλοτε στη μπάλα, άλλοτε στη μουσική και άλλοτε στο Pro, στο manager, μέχρι που ήρθε το CONQUER!
Στην αρχή ήταν αρκετά διασκεδαστικό! Ο καθένας απ' το σπίτι του και όλοι μαζί γύρω από φίδια, μαϊμούδες κτλ και γέλιο, πολύ γέλιο, μαζί με το "άγχος" μην ξεφύγει κάποιος από μας περισσότερο απ' τον άλλον στα level.
Όμως, ότι τώρα μου φαίνεται απόλυτα ξεκάθαρο, τότε ούτε που μου πέρναγε απ' το μυαλό! Πια έβλεπα τους κολλητούς μου μόνο ως χαρακτήρες, ως Tao, Trojan και όσους από τους κολλητούς μου δεν έπαιζαν, δεν τους έβλεπα καθόλου!
Βγαίναμε μια στο τόσο για καφέ και αναλωνόμαστε σε συζητήσεις μόνο για μετεωρίτες, level, στολές, αδιαφορώντας για όσα συνέβαιναν γύρω μας! Αδιαφορώντας πως σιγά σιγά χανόμαστε, παρόλο που ήμασταν όλη μέρα μαζί... ONLINE!
Είχαμε καταντήσει για γέλια, απωθητικοί και συνάμα ότι μέχρι τότε είχαμε κερδίσει σε ωριμότητα να μοιάζει παρελθόν.
Δεν λέω ήταν κάποιες στιγμές αρκετά ωραίες, όμως δεν συγκρίνονται καθόλου με την απώλεια, που ενδεχομένος να προέκυπτε!
Έφτασα σε σημείο να τσακώνομαι με τη σχέση μου για ένα κωλοπαίχνιδο, να τσακώνομαι με τον κολλητό μου (που δεν έπαιζε) για το μαγαζί μου, χωρίς προφανείς λόγους (μάλλον μου την έδινε που δεν μπορούσα να παίξω) και κατέληξα να φτάσω ένα βήμα πριν να τους χάσω και τους δύο!
Έφτασα σε σημείο, αν είναι δυνατόν, να βάλω τη κοπελιά μου να παίζει κόνκουερ, αντικαθιστώντας το msn ή το τηλέφωνο, για να μην κλείσω λίγο το...ρημάδι!
Τελικά, χωρίς να το καταλάβω κατάφερα να...ξεκολλήσω!
Χρειάστηκαν 10 μέρες μακριά από το νησί, 10 μέρες στην Αθήνα με την κοπελιά μου και παρόλο που το είχα εγκαταστήσει κι εκεί δεν θέλησα να το ανοίξω ούτε μία φορά! Κι ως εκ του θαύματος, γυρίζοντας από τις διακοπές μου, είδα και τους κολλητούς μου για διαφορετικούς λόγους ο καθένας να έχουν ξενερώσει!
Τώρα πια ανοίγω το CONQUER μόνο όταν δεν βρίσκω κάτι καλύτερο να κανω και πραγματικά χαίρομαι γι αυτό, γιατί σιγά - σιγά είδα όλα γύρω μου να πέρνουν μια άλλη τροπή πιο ευχάριστη και να βρίσκω ξανά ανθρώπους, που αν και ήμασταν όλη μέρα ή νύχτα μαζί, τους είχα και με είχαν χάσει!
Τελιώνοντας, όπως και στις απονομές των όσκαρ, θα πω ένα ευχαριστώ σε όλους εκείνους που διάλεξαν να με αντέξουν στη φάση που περνούσα, παρά να με κάνουν πέρα...

Υ.Γ Όσο για τη photo του blog, όταν ρώτησα τι να βάλω μου είπan κάτι που κάνεις τις ελεύθερες ώρες σου...Κοιταχτήκαμε και οι δύο και η απάντηση ήταν προφανής! Ευελπιστώ να ξεχαστεί σύντομα αυτή η περίοδος της ζωής μου!

Υ.Γ2 Τελικά είναι και λιγο ψυχοθεραπεία αυτό το blog...