ΠΑΕΙ ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ, ΦΕΡΤΕ ΜΟΥ ΑΛΛΗ...

Άλλη μια δύσκολη νύχτα του φετινού καλοκαιριού έλαβε αίσιο τέλος και λόγω έλλειψης αγώνα του Copa America κι επειδή δεν έχει PRO σήμερα, αποφάσισα να ανοίξω το blog μου και να γράψω δυο αράδες έτσι για να μου φύγει η υπερένταση της νύχτας και να πάω αργά και νωχελικά να ξεκουράσω το... αγαλματένιο μου κορμί!
Δύσκολη η δουλειά του μπάρμαν δεν λέω (αν και όλοι δύσκολα περνάνε εκεί), καθώς επιβάλλεται να κάνω και παράλληλα να μην κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα, όμως είναι η μόνη (αυτή της παραγωγής, που αθλούμαι), η οποία εμένα λόγω δουλειάς μου επιτρέπει να μην χρειάζεται να "παίζω μπάλα" στο μαγαζί και μου αφήνει πραγματικά όλο το βράδυ να ασχολούμαι με τη δουλειά μου και να ταξιδεύω το μυαλό μου εκεί που θέλω εγώ κι όχι εκεί που θέλουν να με πάνε τα σκυλάδικα και όλοι οι άλλοι!
Και το λέω αυτό όχι γιατί δεν μου αρέσει, απλά αυτή η δουλειά ήρθε κάμποσο καιρό αργότερα απ' ότι έπρεπε! Στη φάση της ζωής μου που βρίσκομαι και την οποία θεωρώ ίσως την πιο ωραία μέχρι τώρα, μαζί με τα χρόνια της Αθήνας, δεν θέλω και κυρίως δεν χρειάζομαι επιβεβαίωση του εγώ μου, του τύπου μου ή για να το κάνω πιο λιανά δεν χρειάζομαι να ξέρω αν μετράω σαν γκόμενος! Έχω αράξει μ' έναν άνθρωπο που πραγματικά γουστάρω να είμαι μαζί του, νοιώθω ερωτευμένος, νοιώθω να μ' αγαπάει, νοιώθω να με νοιάζεται, νοιώθω να μ' έχει ανάγκη, νοιώθω ότι ακριβώς μου έλειπε τόσα χρόνια από τη ζωή μου! Και πραγμάτικά αισθάνομαι πολύ τυχερός που έχω έναν τόσο σπάνιο άνθρωπο δίπλα μου, όσο εκείνη, καθώς σαν άτομο δεν είμαι ούτε ο πιο εύκολα προσιτός, ούτε ο πιο ανεκτός (μόνο λίγο παραπάνω γελοίος απ' το κανονικό)!
Είναι η πρώτη φορά που αναφέρομαι τόσο ανοιχτά στο blog μου για την senorita, όσον αφορά στα αισθήματά μου και πραγματικά το κάνω γιατί το χω ανάγκη! Δεν με νοιάζει πόσοι θα το διαβάσουν! Κανένας, ένας ή δέκα, εξάλλου δικό μου είναι το blog και δικαιούμαι να γράφω ότι γουστάρω!
Βλέπεις σήμερα τσακωθήκαμε και μπορεί μετά από λίγη ώρα όλα να ήταν πάλι μέλι - γάλα, όμως εγώ ήθελα κάπου να τα πω! 'Ηθελα να εκφραστώ, να μιλήσω, να ξεσπάσω, αλλά έπρεπε να πάω στη δουλειά! Αν και είμαι σίγουρος πως επειδή η σχέση μας είναι λίγο αλλοπρόσαλη σε σύγκριση με τις άλλες "φυσιολογικές" δεν είναι κανείς σε θέση να καταλάβει τι με πειράζει και αν αξίζει να χαλιέμαι!
Στο μεταξύ, νοιώθω ότι άλλα ήθελα να γράψω και άλλα τελικά κατόρθωσα να μουτζουρώσω στο blog, όμως δεν με νοιάζει! Αποφάσισα να ακολούθησω την τακτική του φίλου Sanjo, που γράφει με το χέρι της καρδιάς και όχι με το χέρι του μυαλού, του συντακτικού και της γραμματικής...
Και μια που τον θυμήθηκα, αν και δεν έχουν περάσει πολλές ώρες που ήμασταν μαζί, θέλω να αναφέρω κάτι που σε ότι αφορά τα παραπάνω έχει κατά κάποιο τρόπο σχέση, καθώς σήμερα για χάρη του αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τη "δύναμη" που για κάποιον ηλίθιο λόγο μου δίνει η μπάρα και να τον φέρω κοντά σε μια κοπέλα σαν τα κρύα τα νερά! Και τα καταφέρα... Της μίλησα, μας κέρασα και τους τρεις και μετά έφυγα για... δουλειά, συνεχίζοντας το έργο μου αργότερα!
Και πραγματικά μέτά από τόσο καιρό παρέα μαζί του θεωρώ πως αυτή ήταν η πιο ευτυχισμένη μου στιγμή πλάι του! Χάρηκα πάρα πολύ όταν τον είδα να χορέυει, να πίνει, να μιλάει, να φέρεται σαν μικρό παιδί, να κερνάει, να νοιώθει πάλι γεμάτος αυτοπεποίθηση, να νοιώθει τα πόδια του να πατάνε γερά πάνω στη γη...
Και κάπου εδώ θέλω απλά να εκφράσω μία μου παρατήρηση, την οποία μετά και τα σημερινά την ενίσχυσα ακόμα παραπάνω! Η περίπτωση του Sanjo μου θυμίζει σχεδόν σε όλα, εκείνο τον Δεκέμβρη του 2003, τότε που έδεσα μ' έναν άνθρωπο, που κατάφερε και κατάφερα να γίνουμε κολλητοί σαν αδέρφια! Έτσι και τότε, όλα ξεκίνησαν μ' έναν μεγάλο χωρισμό! Έτσι και τώρα...
Έχει περάσει αρκετή ώρα απ' όταν ξεκίνησα να γράφω και νομίζω πως μετά και απ' αυτό το τσιγάρο ήρθε η ώρα να πλαγιάσω, σβήνοντας ακόμα μία μέρα απουσίας και συμπληρώνοντας άλλη μία μέρα πιο κοντά στην επιστροφή της...καλής μου!
Αυτά είχα να πω για να καλημερίσω όλους εσάς και για να καληνυχτίσω τον εαυτό μου!
Καλή σας μέρα λοιπόν και όπως έλεγε και μια ψυχή του χειμώνα...
ΤΟ ΝΟΥ ΣΑΣ...