The pick of destiny...

Καλημέρα σας...

Μία μέρα μακριά από το πρώτο rock party του φετινού χειμώνα και ομολογώ πραγματικά πως είναι πρώτη φορά εδώ και καιρό που περιμένω να έρθει η Παρασκευή να πάω στη δουλειά...
Στο μεταξύ, ξεκίνησα να γράψω θέλοντας να τηρήσω την ύπόσχεσή μου για μία ανάρτηση, που θα αφορά όλη την παρέα του καλοκαιριού (ποια ήταν ας μου πει και μένα κάποιος) και το γιατί έχουμε χαθεί έτσι, αλλά το μετάνιωσα! Εξάλλου, ο καθένας αποφασίζει και επιλέγει πως θα χειρίζεται τη ζωή του και με ποια συχνότητα θα βγαίνει από την...καλύβα του!
Άλλωστε, είμαι ο πρώτος διδάξας στο πως να απομονώνεστε από φίλους και πως να τους ξαναβρίσκετε έπειτα από καιρό. Την ανάγκη του οποιουδήποτε να θέλει να μείνει σπίτι του και να μην βγαίνει την καταλαβαίνω απόλυτα και την δέχομαι όχι ως απόρριψη, αλλά ως θέλω!
Και για να μην λέμε ψέμματα μεταξύ μας και μένα αν μου έλεγες να απομονωθώ απ' όλους για λίγο καιρό, να κάτσω σπίτι μου, να φύγω στην Αθήνα, ας πούμε, σου εγγυώμαι ότι η απάντησή μου δεν θα ήταν όχι...Θα το σκεφτόμουν μάλιστα και πολύ σοβαρά!
Αφού λοιπόν τήρησα και την υπόσχεσή μου, θα συνεχίσω την ανάρτησή μου θέλοντας πολύ απλά να πω πως χάρηκα ιδιαίτερα που μετά από αρκετούς μήνες είδα τον ΑΝ! Έτυχε το rock party, ήταν η ώρα να βρεθούμε δεν ξέρω, αλλά πραγματικά θα ήθελα πάρα πολύ όταν φτάσω στην ηλικία του να εχω τα μυαλά του...Κι αν όχι τα μυαλά του, τουλάχιστον να μπορώ να κρατάω τον...παιδικό μου χαρακτήρα (ξέρω δεν αρέσει σε πολλούς αυτούς), ανεπηρέαστος από οικονομικά, οικογένειες, υποχρεώσεις και όλες τις λοιπές μαλακίες, που αναγκάζεσαι να κάνεις χωρίς και γω να ξέρω γιατί!
Και μια που το ανέφερα...
Δηλαδή αν δεν παντρευτώ, δεν κάνω παιδιά και αν δεν έχω εισόδημα που ξεπερνάει τα 1500 ευρώ θα ζω χειρότερα; Και όποιος βιάζεται να απαντήσει ναι ή όχι, ας μην προτρέχει γιατί αυτές οι επιλογές έχουν να κάνουν με τις συγκυρίες! Μπορεί κάποιος να είναι παντρεμένος και να περνάει πολύ καλύτερα από ένα εργένη...
Τελικά στο γάμο και στην οικογένεια απορώ αν μας ωθεί η ανάγκη να εξασφαλίσουμε μια μόνιμη παρέα και φροντίδα, η ανάγκη - ματαιοδοξία να διαιωνίσουμε το είδος μας, το πλήρωμα του χρόνου και η ιδέα ότι δεν έκανα τίποτα στη ζωή μου αφού δεν παντρεύτηκα ή τέλος η κοινωνική αποκατάσταση!
Υπάρχουν πολλοί που θα πούνε πως με τον άνθρωπο που αγαπάς θες να μοιράζεσαι τα πάντα, να ζείτε συνέχεια μαζί, να, να, να...
Κοίτα όμως που εδώ υπάρχει μία λεπτή γραμμή, η οποία καθορίζει τα γεγονότα και την ευτυχία του εκάστοτε γάμου ή συμβίωσης! Στην πράξη όλα ακούγονται ωραία...Θα είμαι συνέχεια με αυτόν-ην που αγαπάω, θα περνάμε το χρόνο μας μαζί, θα, θα, θα! Όμως αυτή η λεπτή γραμμή, που λέγεται προσωπικός χρόνος και χώρος είναι κατά τη γνώμη μου κι εκείνη που καθορίζει το πόσο ευτυχισμένη ή μη μπορεί να είναι η συμβίωσή με τον άνθρωπό σου!
Και ο χώρος και ο χρόνος όμως διαφέρουν από φύλο σε φύλο, από άνθρωπο σε άνθρωπο! Διαφορετικά αντιλαμβάνεται ο καθένας τι τον ηρεμεί και πόσο διάστημα θέλει να αισθάνεται απομονωμένος!Εξάλλου, γι' αυτό είμαστε χιλιάδες προσωπικότητες και όχι ένα καρμπόν, που όταν είναι έτσι όλα κυλούν ομαλά.
Και για όσους επίσης ετοιμάζουν να αφήσουν σχόλια για το αν παντρεύομαι ή για τον αν αντιμετωπίζω προβλήματα στη σχέση μου, απλά και λιτά αναφέρω πως δεν τρέχει τίποτα από τα δύο! Απλώς θυμήθηκα μια συζήτηση σε μια παρέα και ήθελα να μοιραστώ τον προβληματισμό μου μαζί σας!

Υ.Γ Τελικά χειμώνας χωρίς όλη την παρέα online δεν βλέπω να ξανάρχεται...
Υ.Γ (2) Δύο βιντεάκια από μία ταινία που προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον αισθάνεται rock...





Kι ένα τραγουδάκι αφιερωμένο στον wish...