Ενώστε τις Δυνάμεις του καλού...

Χαιρετώ σας,

Όπως είχα γράψει σ’ ένα σχόλιο μου στο thirazein, αρνούμαι να συμμετάσχω σε μια ανούσια διαμάχη περί του ποιος γνωρίζει τον πολιτισμό, ποιος τον προάγει και γενικά μία κόντρα ανάμεσα σε ανθρώπους, που φαίνεται πως θέλουν το καλό της Σαντορίνης.
Χαίρομαι ωστόσο για τα Thira-mata, που προσπαθούν σε ρόλο πυροσβέστη να σβήσουν τις όποιες διαμάχες έχουν ξεσπάσει τελευταία και όπως είχα υποσχεθεί θα προσπαθήσω κι εγώ να προτείνω λύσεις για ένα καλύτερο αύριο ή έστω να ονειρευτώ ουτοπικές κατασκευές, δημιουργίες και αλλαγές.

Πριν όμως αρχίσω να αραδιάζω ιδέες θέλω να ξεκαθαρίσω ή έστω να απευθυνθώ σε όλους και να ζητήσω να σταματήσει πια αυτή η καραμέλα περί νεολαίας.
Κι εξηγούμαι…
Σύμφωνοι, το αίμα των νέων παιδιών «βράζει», εκείνοι έχουν το μέλλον μπροστά τους, εκείνοι έχουν τις ιδέες και την όρεξη για δουλειά, αλλά συμβαίνει το εξής. Οι νέοι χρειάζονται μία καθοδήγηση σε θέματα που αγνοούν ή δεν γνωρίζουν (βλ. γραφειοκρατία κτλ) και το σημαντικότερο απ’ όλα χρειάζονται τη στήριξη των όσων βρίσκονται στα κέντρα αποφάσεων. Όταν γεφυρωθεί αυτό το χάσμα και δεν μιλάω αποκλειστικά για το νησί μας, αλλά εδώ το θέμα παίρνει «εθνικές» διαστάσεις, τότε τα πράγματα θα αρχίσουν να εξελίσσονται ραγδαία προς το καλύτερο.

Αφήνω όμως τις πολιτικές μου ανησυχίες- παρεμβάσεις κι επανέρχομαι στις προσωπικές μου απόψεις (υλοποιήσιμες ή μη), τις οποίες θα ήθελα να μοιραστώ. Ίσως σπαταλήσω τις περισσότερες στον πολιτισμό, αλλά εκεί βλέπω πως τελευταία δημιουργείται θέμα…

α) Το είπα, το λέω και θα το ξαναπώ όσες φορές χρειαστεί πως η Σαντορίνη χρειάζεται ένα δικό της φεστιβάλ. Μία γιορτή, που να διαρκεί ολόκληρο το καλοκαίρι και θα καλύπτει όλο το πολιτιστικό φάσμα. Που απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα θα είναι γνωστό. Που κόσμος θα σκέφτεται να οργανώσει τις διακοπές του στο νησί, προσπαθώντας να συμπέσει σε κάτι που θα του αρέσει. Απλά σκεφτείτε πως ξακουστά φεστιβάλ έχουν νησιά και περιοχές πολύ μικρότερης εμβέλειας και προβολής απ’ το νησί μας.

β) Το ανέφεραν πρόσφατα στα thira-mata, το φωνάζουν χρόνια όλοι όσοι ασχολούνται, πως κάποια στιγμή πρέπει το νησί να αποκτήσει ένα δικό του χώρο, όπου θα γίνονται όλες οι εκδηλώσεις. Αν είναι δυνατόν να μην μπορεί να βρεθεί ένας χώρος, όπου θα δημιουργηθεί ένα αμφιθέατρο. Κάποτε έψαχνα να δω αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό στο χώρο των παλιών ορυχείων, που βρίσκονται κάτω από το Δήμο, αλλά η περίπτωση μου φάνηκε δύσκολη. Απλά αν περάσετε από κει ρίξτε μια ματιά και φανταστείτε να δημιουργηθεί ένας δρόμος κι ένα αμφιθέατρο στο συγκεκριμένο χώρο, με την ονειρική θέα, που σημειωτέων παραμένει ανεκμετάλλευτος χρόνια τώρα.

γ) Νομίζω ήρθε ο καιρός να βρεθεί μία λύση για το κυκλοφοριακό πρόβλημα του κέντρου των Φηρών. Ίσως η πεζοδρόμηση που μοιάζει να δρομολογείται από το χειμώνα να είναι μία λύση, αλλά λέω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό. Αντί να πεζοδρομήσουμε τα Φηρά, ας υποχρεώσουμε όλα τα μεγάλου μεγέθους αυτοκίνητα (φορτηγά, λεωφορεία, υδροφόρες) να πηγαίνουν από τον κάτω δρόμο κι ας λειτουργήσει και κάποια στιγμή η αστυνομία, απομακρύνοντας τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα δεξιά και αριστερά του δρόμου.

δ) Μια που είπα για την αστυνομία – τροχαία, λέω εγώ μήπως σιγά – σιγά πρέπει να δείξουμε το αυστηρό μας πρόσωπο με το πάρκινγκ; Ας χαλάσουμε και κανένα χατίρι και ας σταματήσουν στις άκρες των δρόμων γενικά στο νησί να υπάρχουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Αλλά εδώ το φταίξιμο είναι και των πολιτών. Μην περπατήσει κάποιος δύο λεπτά και δεν παρκάρει έξω από το σπίτι του. Αλλά το πιο αστείο απ’ όλα που σε κάνει να αναρωτιέσαι για τη βλακεία κάποιων είναι πως υπάρχουν άνθρωποι που παρκάρουν επί τις εισόδου του πάρκινγκ στο λύκειο, όπου απαγορεύεται μάλιστα και όχι στο πάρκινγκ.

Θα μπορούσα να γράψω για πράγματα που από καλά μπορούμε να τα κάνουμε καλύτερα και για άλλα που είναι άσχημα κ πρέπει να καλυτερέψουν, αλλά πιστεύω πως θα γίνω κουραστικός. Άλλωστε, εδώ θα είμαστε να αναφέρουμε συνεχώς ότι δεν μας αρέσει, αλλά και να προτείνουμε πράγματα που θα κάνουν καλύτερο το νησί μας.

Επιφυλάσσομαι για όσα έγραψα, μήπως και υπάρχουν πράγματα που δεν γνωρίζω. Εξάλλου, προτείνω με όσα εγώ ξέρω ή ζω. Ίσως όλα αυτά να συναντούν δυσκολίες ή κάποια από αυτά να έχουν πάρει το δρόμο τους για λύσεις ακόμα καλύτερες από αυτές που κατέβασε το δικό μου μυαλό.

Όπως και να χει πάντως, τουλάχιστον θα έχω προς το παρόν τη συνείδηση μου καθαρή πως δεν σταυρώνω τα χέρια μου, περιμένοντας το κεραμίδι να πέσει στο κεφάλι μου.

Περιμένω τώρα και από σας συμπληρώσεις, διορθώσεις και παρατηρήσεις σε όσα μόλις έγραψα…

Ίσως έφτασε η ώρα να ενώσουμε τις… δυνάμεις του καλού.

Χαίρεται…