Αντί αφιερώματος...

Χαιρετώ σας,

Πολλοί σήμερα θα αναλωθούν σε κείμενα μνήμης, σε αναρτήσεις με πολιτικό περιεχόμενο, σε βίντεο με ντοκουμέντα από την εποχή του Πολυτεχνείου...
Κι εγώ κάτι τέτοιο ξεκίνησα να γράψω, αλλά με κέρδισε αυτό το ποίημα.

Αφιερώμενο σε όλους εκείνους που πάλεψαν και αγωνίστηκαν για να μπορούμε να ζούμε και να γράφουμε ελέυθερα...

ΜΑΣ ΞΑΦΝΙΑΣΕ Η ΝΥΧΤΑ (του Σπύρου Κατσίμη)

Το πρωί διασχίζαμε τους δρόμους

με τα σχολικά μας βιβλία



Τη νύχτα συνεχίζαμε τη ζωή της ημέρας,

φυλάγοντας τον ήλιο. Οι φοιτήτριες

χόρευαν και τραγουδούσαν.



Έτσι μας χαρακτήρισαν συνωμότες.



Στο Μεγάλο Σχολείο μάς ξάφνιασε ηνύχτα

με τόσους βαριά τραυματισμένους γύρω μας,

χωρίς γάζες, οξυγόνο,

χωρίς φάρμακα, γιατρό, ασθενοφόρα.



Μια ριπή πολυβόλου τραυματίζει το φως.



Στα υπνοδωμάτια των παιδικών μας χρόνων

με το εικόνισμα της Παναγιάς ποιός ονειρεύεται

ειρηνικές παρελάσεις;



Μας κυνηγούσαν στα ερημικά πάρκα και τις παρόδους,

γιατί -λέει- θα καίγαμε την πόλη

με τον ήλιο που κρύβαμε.

Χαίρετε...