Έχε το νου σου στο...παιδί

Χαιρετώ σας,

Μ’ έβγαλε χθες ο δρόμος μου στο Μπελλώνειο.

Τελείως τυχαία, τελείως απροσδόκητα.

Κι έπεσα έτσι στη γενική συνέλευση του συλλόγου γονέων του γυμνασίου των Φηρών, που αφορούσε την κατάληψη των παιδιών τους, τα αιτήματά της, την πορεία της.
540 γονείς αντιστοιχούν σε κάθε τέτοιου τύπου συνεδριάσεις, μα ζήτημα να ήταν χθες 30, απ’ τους οποίους οι περισσότεροι ανήκαν στον σύλλογο γονέων.

Δίκαια λοιπόν γεννιέται στο μυαλό του καθενός μας, κατά πόσο τελικά οι γονείς βλέπουν τα παιδιά τους σαν μελλοντικά χρήσιμα μέλη στην κοινωνία, σαν καθρέφτη δικό τους, σαν υπέρτατη υποχρέωση και όχι σαν σακί που το αφήνουμε ήσυχο μπροστά στο pc, που το στέλνουμε σχολείο για να έχουμε την ηρεμία μας, που αδιαφορούμε για τον κόσμο που δημιουργεί συνεχώς μέχρι να «σηκωθεί να φύγει να πάει να σπουδάσει», που τα βλέπουν τελικά σαν ένα αναγκαίο κακό.

Τα παιδιά τους εδώ και κάμποσες μέρες έχουν κατάληψη. Τα παιδιά τους έχουν προβλήματα ή νομίζουν πως έχουν. Τα παιδιά τους έχουν διαλέξει ένα δρόμο και κάποιος πρέπει να τα ρωτήσει το γιατί.

Η απάντηση «γιατί είναι παιδιά και θέλουν να χάσουν μάθημα» είναι απλά η στάχτη στα μάτια. Στα δικά τους μάτια.

Η εύκολη λύση για να αποφύγουν τριβές, προστριβές, διαλόγους, διαμάχες και κάθε είδους αντιπαράθεση με τα ίδια τους τα παιδιά.

Άκου ρε να δεις…Με τα ίδια τους τα παιδιά.

Λίγο έκατσα λοιπόν στη χθεσινή συνέλευση, είδα και άκουσα πολλά.
Έμαθα τους λόγους κατάληψης και μου φάνηκαν αστείοι, γελοίοι, πολύ παιδικοί.

Όχι γιατί ξαφνικά μεγάλωσα και ωρίμασα, αλλά γιατί όταν εγώ έκανα κατάληψη έκανα γιατί αντιδρούσα στο νέο νόμο του Αρσένη. Αντιδρούσα για ένα ολόκληρο σύστημα παιδείας που άλλαζε και γινόταν σκληρότερο και καθόλου παιδαγωγικό. Αντιδρούσα και ήξερα γιατί το κάνω.

Τώρα αντιδρούν με κύριο αίτημα ότι δεν έχουν γυμναστή. Λες κι ο γυμναστής θα τους έκανε κάτι άλλο πέρα από το να τους δώσει μία μπάλα να πάνε να παίξουν.

Τώρα αντιδρούν γιατί δεν έχουν βιβλία κι ενοχλούνται από τις φωτοτυπίες. Μακάρι όλοι οι καθηγητές να δίδασκαν έτσι, πέρα από το βιβλίο, ώστε να τους μάθουν σωστά πράγματα.

Τώρα αντιδρούν γιατί δεν έχουν γραμμές στο γήπεδο ποδοσφαίρου. Κάποτε εμείς πανηγυρίζαμε όταν μας βάλανε τα τέρματα γιατί είχαμε τσιμεντόλιθους για δοκάρια.

Τώρα αντιδρούν γιατί το τοστ είναι 20 λεπτά πιο ακριβό. Λες και ξέρουν πως βγαίνουν τα λεφτά, λες κι έχουν ιδέα τι επιτρέπεται και τι όχι να προσφέρει ένα κυλικείο σε γεύματα.

Τώρα τα παιδιά κάνουν κατάληψη εθιμοτυπικά, για να χάσουν μάθημα, για το χαβαλέ…

Αλλά τα παιδιά, είναι παιδιά και πάντα θα κάνουν τα δικά τους και θα λειτουργούν με το δικό τους μυαλό.

Οι γονείς όμως;

Εκείνοι δεν θα έπρεπε να αναρωτηθούν γιατί;

Εκείνοι δεν θα έπρεπε να κάτσουν μαζί τους στο καναπέ και να συζητήσουν;

Εκείνοι δεν θα έπρεπε να τους δείξουν πως λειτουργούν και τι αξία έχουν οι εκλογικοί θεσμοί, οι αντιδράσεις, οι αγώνες;

Αλλά μάλλον ζητάω πολλά γιατί ξεφεύγει από τη κοινή λογική κι από τα συνηθισμένα, που στις μέρες μας νομίζουν ότι έχουν υποχρέωση να πράττουν οι γονείς.

Όσον αφορά στον κο Δαρζέντα, διευθυντή πλέον του γυμνασίου των Φηρών, έχοντας περάσει ως μαθητής κι επειδή τον έχω ζήσει ως καθηγητή, θεωρώ πως μόνο αδιάφορος και στενόμυαλος δεν είναι. Απ’ ότι φαίνεται όμως πλέον δεν εκτιμάται από τα παιδιά μία τέτοια συμπεριφορά και αντί να προσπαθούν να τον έχουν με το μέρος τους, ακόμα και για να τον εκμεταλλευτούν ώστε να πετύχουν τους στόχους τους, καταφέρνουν και τον απομακρύνουν όλο και περισσότερο.

Δεν είμαι κατά των αγώνων. Ίσα – ίσα μάλιστα, που τους θεωρώ το καλύτερο μέσο διεκδίκησης των αιτημάτων, όταν υπάρχει αδιαφορία από τους ιθύνοντες.

Αλλά όταν βλέπω παιδιά να καταφεύγουν στην κατάληψη, ζητώντας δημοκρατικές διαδικασίες εκλογών, ξεχνώντας όμως τον διάλογο, που αποτελεί την κορύφωση της Δημοκρατίας τότε νομίζω πως τα… μπουμπούκια σας κύριοι στερούνται της γνώσης και γεύονται χωρίς να την εκτιμούν, απεριόριστη ελευθερία.

Δεν είμαι γονιός και δεν ξέρω αν ποτέ πράγματι θέλω ή αξίζω να γίνω.

Το μόνο που γνωρίζω όμως σίγουρα και δεν χρειάζεται να είμαι γονιός για να έχω τη γνώση είναι πως τα παιδιά για κάμποσα χρόνια χρειάζονται φροντίδα, μα κυρίως καθοδήγηση.

Γιατί αν δεν τους δείξουμε εμείς τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν τότε θ’ ακούσουν οποιονδήποτε και τότε θα είναι πολύ αργά…

Και για σας και για την κοινωνία, μα κυρίως…γι’ αυτά!

Χαίρετε…