ΣΑΛΠΙσε...πρόκριση

Χαιρετώ σας,

Το «ταξίδι» ξεκίνησε κάπως έτσι...

Για πρώτη φορά στην ιστορία της η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου εξαργύρωνε με τον καλύτερο τρόπο την επιτυχία της στο Euro 2004. Η τοποθέτησή της στο γκρουπ των ισχυρών και η κλήρωση με τις Ελβετία, Λιθουανία, Ισραήλ, Λουξεμβούργο και Μολδαβία έδινε το έναυσμα για πρόωρους πανηγυρισμούς. Άλλωστε, το έχουμε στο αίμα μας σαν λαός να ενθουσιαζόμαστε εύκολα.

Ανεβήκαμε στο καινούργιο μας…πειρατικό και το ταξίδι προς τα γήπεδα της Ν. Αφρικής ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Τρεις νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια ήταν αρκετές για να δημιουργήσουν κλίμα ευφορίας, μα κυρίως μας δημιούργησαν την εντύπωση πως η διαδικασία που θα ακολουθούσε θα ήταν τυπική και πανηγυρική...

Ευτυχώς όμως η μοίρα και η ιστορία, που αιώνες τώρα…πλέκουν τον μύθο και τα κατορθώματα τούτου του τόπου και των ανθρώπων του, είχαν διαφορετική άποψη.

Ο δρόμος έγινε δύσβατος και τα ροδοπέταλα, που μας είχαν στρώσει γρήγορα μετατράπηκαν σε…αγκάθια. Οι τυμπανοκρουσίες και οι επιδοκιμασίες έσβησαν και τη θέση τους πήραν η αμφισβήτηση, η απογοήτευση και η σκληρή κριτική.

Το ταξίδι είχε πάψει πια να μοιάζει με κρουαζιέρα και το πειρατικό έπρεπε τώρα να παλέψει κόντρα σε κύματα, αγέρες και καιρούς για να μπορέσει να φτάσει στη γη της επαγγελίας για δεύτερη φορά στην ιστορία του…

Έτσι, φτάσαμε στο σήμερα.

Έτσι φτάσαμε στην διαδικασία των μπαράζ και πλέον οι παίκτες και το τεχνικό επιτελείο της Εθνικής ομάδας έπρεπε να δώσουν τις απαντήσεις τους και την τελική «μάχη» μέσα σε δύο μονάχα αγώνες.

Ακόμα και η κλήρωση των αγώνων, όπου έπρεπε να παίξουμε το πρώτο ματς στο ΟΑΚΑ και το δεύτερο στο Ντονέτσκ, έδινε σαφές προβάδισμα στην Ουκρανία. Η «λευκή» ισοπαλία και το στείρο 0-0 του πρώτου αγώνα άφηνε ανοιχτούς λογαριασμούς για την ρεβάνς, ενώ παράλληλα έδινε το δικαίωμα στον καθένα να βλέπει το ποτήρι είτε μισογεμάτο, είτε μισοάδειο…

Και ήρθε η χθεσινή ημέρα για να μας κάνει περήφανους και να μας θυμίσει πως τούτος ο λαός κουβαλάει στις πλάτες του, στο DNA του, στην ιστορία του και στους μύθους του, την ευχή και την κατάρα των Θεών να πρέπει να φτάνει πρώτα στο χείλος του γκρεμού για ν’ αντιδράσει και κατόπιν να πετύχει τους στόχους του.

Συγχαρητήρια λοιπόν, σε όλα εκείνα τα παιδιά που κατάφεραν να βρεθούν από το ναδίρ στο ζενίθ κι από την κόλαση στο παράδεισο…

Συγχαρητήρια σε όλα εκείνα τα παιδιά γιατί μας χάρισαν άλλο ένα από εκείνα τα βράδια Εθνικής ποδοσφαιρικής υπερηφάνιας, που τόσο μας είχαν λείψει...

Συγχαρητήρια σε όλα εκείνα τα παιδιά που κατάφεραν ν’ αφήσουν στους μεταγενέστερους μία κληρονομιά και μια υποχρέωση για να γίνουν καλύτεροι…

Γιατί πάντα το σήμερα και το αύριο θα έχουν οδηγό το παρελθόν.

Κι εμείς στο δικό μας παρελθόν έχουμε να δείξουμε πρωτιές, προκρίσεις και ατέλειωτες ιστορίες για μια ομάδα που από την αφάνεια και την ανυπαρξία πέρασε με το σπαθί της στο προσκήνιο, στην κορυφή κι έκατσε για πάντα στο ποδοσφαιρικό θρόνο της καρδιάς όλων των Ελλήνων…

Σας ευχαριστούμε!!!!

Χαίρετε…