Hasta La Victoria Siempre...

Χαιρετώ σας,

Απογοήτευση, κατήφεια, εκνευρισμός, οργή, θλίψη, απόγνωση είναι μερικά από τα συναισθήματα που νοιώθουμε το τελευταίο διάστημα ακούγοντας την κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική οικονομία.

Διαβάζουμε για φοροεισπρακτικά μέτρα και δυσβάσταχτους νόμους, ακούμε για λεφτά που θα δανειστούμε και για επιτόκια. Ξαφνικά οι νοικοκυρές φοβούνται τα spread κι ας μην καταλαβαίνουν τι είναι, ενώ ο τρόμος ακόμα και για τα 666 ευρώ μισθό έχει κατακλύσει τους πάντες…

Ζητώ συγνώμη και πιο πολύ ντρέπομαι γι’ αυτό που θα πω, αλλά δυστυχώς έχουμε ξεφτιλιστεί σαν Έλληνες και σαν Έθνος. Γίναμε χέστες και κακόμοιροι, άβουλοι και αδρανείς.

Ντρέπομαι να ανήκω στη γενιά των 700 ευρώ, που δεν αντιδρά, που δεν νοιάζεται, που ζει με δανεικά, χωρίς ι-δανικά…

Ένα ακόμα γρανάζι στη μηχανή του συστήματος, που του φτάνουν δυο σταγόνες λάδι ίσα – ίσα για να μην σκουριάσει και συνεχίζει να δουλεύει χωρίς σταματημό.
Χωρίς να ζητά, χωρίς να ελπίζει, απλά παρακαλώντας για τα αυτονόητα…

Ντρέπομαι να μιλάω για τους προγόνους μου, γιατί δεν τους μοιάζω, δεν μπορώ να τους μοιάσω, δεν μ’ αφήνουν να τους μοιάσω.

Ντρέπομαι να αναμοχλεύω μνήμες του Πολυτεχνείου, της επανάστασης και των τόσων ιστοριών ελληνικής ανδρείας και περηφάνιας, βλέποντας την σημερινή μας κατάντια…

Έχουμε γίνει μία νεολαία γερόντων κύριοι, που δεν ονειρευόμαστε, δεν απαιτούμε, δεν διεκδικούμε. Μια νεολαία κακόμοιρων με την μύτη σηκωμένη και με περισσή υπεροψία, που νοιάζεται μονάχα πως θα βολευτεί, αδιαφορώντας για τα πάντα.

Μας…πότισαν με λήθη και μας γέμισαν καχυποψία, έλλειψη εμπιστοσύνης και τρόμο. Μας έβαλαν να κλειδωθούμε μες το σπίτι και να ζούμε τη ζωή μας μέσα από την τηλεόραση.

Και δεν αντιδράμε…

Ακούμε να έχει στηθεί ένας χορών δισεκατομμυρίων ευρώ πάνω στις πλάτες μας. Διαβάζουμε για χρήματα που αποδεδειγμένα έχουν «φαγωθεί» και για θυσίες που απαιτούνται από μας για να τα μαζέψουν.

Και δεν αντιδράμε…

Φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε να μειώνουν μισθούς, συντάξεις, δώρα κι όσα με αγώνες είχαν κερδίσει οι εργαζόμενοι και δεν σκεφτόμαστε πως θα έπρεπε να ζητάμε περισσότερα κι όχι να παρακαλάμε να μην μας κόψουν αυτά που με κόπο οι προηγούμενες γενιές είχαν εξασφαλίσει για μας.

Ως πότε όμως δεν θα αντιδράμε;

Ως πότε θα συνεχίσουμε να ξεπουλάμε το παρελθόν μας;

Μυρίζω πλέον γύρω μου οργή και αγανάκτηση…

Σαν ένα ηφαίστειο που βγάζει καπνό, πριν την έκρηξη.

Ο σαματάς για τον Αλέξη μοιάζει να ήταν απλώς η προειδοποίηση…

Νομίζω πως έφτασε ο καιρός να ξεχάσουμε για λίγο το παρόν μας και να νοιαστούμε λίγο και για το αύριο.

Δεν ξέρω αν η λύση είναι οι πορείες, το εμπάργκο, οι απεργίες ή όλα αυτά κι άλλα τόσα σε συνδυασμό.

Ξέρω όμως με σιγουριά πως αν δεν κάνουμε κάτι να σταματήσει η κατρακύλα και η εκμετάλλευση που βιώνουμε θα έχουμε ατιμάσει άδοξα το παρελθόν μας και θα έχουμε…βιάσει με το χειρότερο τρόπο το μέλλον μας.

Ας αποδείξουμε σε όλους πως το φιλότιμο, η περηφάνια, ο πολιτισμός και η δημοκρατία κυλάνε ακόμα στο αίμα μας…

Μας έμεινε ακόμα λίγος καιρός!

Χαίρετε…