Ετοιμαστείτε, μόνο αυτό σας λέω...
Το καλοκαίρι πέρασε, οι διακοπές σε λίγο τελειώνουν, καιρος για νέες αναρτήσεις!
Κι έχουμε να πούμε πολλά, πάρα πολλά...
Άντε γαμώ την καταδίκη μου...
Χαθείτε στα ενδότερα...
13 Νοε 2008
30 Αυγ 2008
19 Ιουν 2008
Η ΠΕΝΤΑΔΑ ΤΩΝ ΛΕΟΝΤΩΝ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙ
Και όντως, ο Πάρης έφτασε στην καφετέρια μισή ώρα αργότερα από την προκαθορισμένη ώρα. Ήταν μια παλιά συνήθεια που την είχε αποκτήσει από τα αναρίθμητα ραντεβού του με γυναίκες. Η πείρα του είχε διδάξει ότι αν αργούσε και αυτός κανένα εικοσάλεπτο, και πρώτος θα έφτανε στο ραντεβού, και θα είχε χρόνο να παραγγείλλει τα ποτά: Martini για τον εαυτό του και κάτι γλυκό αλλά ύπουλο για εκείνην. Του Πάρη δεν του άρεσε να σπαταλάει πολύ χρόνο στα προκαταρκτικά.
Και πράγματι, ο Σεμπάστιαν δεν φάνηκε να ξαφνιάζεται που άργησε ο φίλος του. Του είχε ήδη παραγγείλει καφέ.
"Τί έγινε, άργησες να κοιμηθείς πάλι χθες?", ρώτησε ο Σεμπάστιαν.
"Όχι ιδιαίτερα",απάντησε ο Πάρης, "κατά τις μία ήμουν στο κρεβάτι, και κατά τις τρεις ήμουν σπίτι". "Εσείς πώς τα πήγατε στο καταγώγιο?" ρώτησε τον Σεμπάστιαν, ενθυμούμενος με φρίκη το νυχτερινό μαγαζί στο οποίο δούλευε ο φίλος του.
"Τα ίδια μωρέ," είπε ο Σεμπάστιαν, "ξέρεις πως είναι τα πράγματα, τα ποτά μας ακριβά και η μουσική μας φτηνή".
<<Και οι γυναίκες σας ακόμα πιο φτηνές>> σκέφτηκε ο Πάρης, αλλά δεν είπε τίποτα. Δεν του άρεσε να λέει παρά μόνο τα απαραίτητα, ιδίως αν δεν έχει πιει καφέ. Και η εμμονή του Σεμπάστιαν να πίνουν τον καφέ τους στο "Ταζωαμουαργβέρσο" δεν βοήθαγε στο να δημιουργηθεί συζήτηση. Χαθείτε στα ενδότερα...
Και πράγματι, ο Σεμπάστιαν δεν φάνηκε να ξαφνιάζεται που άργησε ο φίλος του. Του είχε ήδη παραγγείλει καφέ.
"Τί έγινε, άργησες να κοιμηθείς πάλι χθες?", ρώτησε ο Σεμπάστιαν.
"Όχι ιδιαίτερα",απάντησε ο Πάρης, "κατά τις μία ήμουν στο κρεβάτι, και κατά τις τρεις ήμουν σπίτι". "Εσείς πώς τα πήγατε στο καταγώγιο?" ρώτησε τον Σεμπάστιαν, ενθυμούμενος με φρίκη το νυχτερινό μαγαζί στο οποίο δούλευε ο φίλος του.
"Τα ίδια μωρέ," είπε ο Σεμπάστιαν, "ξέρεις πως είναι τα πράγματα, τα ποτά μας ακριβά και η μουσική μας φτηνή".
<<Και οι γυναίκες σας ακόμα πιο φτηνές>> σκέφτηκε ο Πάρης, αλλά δεν είπε τίποτα. Δεν του άρεσε να λέει παρά μόνο τα απαραίτητα, ιδίως αν δεν έχει πιει καφέ. Και η εμμονή του Σεμπάστιαν να πίνουν τον καφέ τους στο "Ταζωαμουαργβέρσο" δεν βοήθαγε στο να δημιουργηθεί συζήτηση. Χαθείτε στα ενδότερα...
Η ΠΕΝΤΑΔΑ ΤΟ ΛΕΟΝΤΩΝ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι
Φίλε μου καλέ, παλιέ μου φίλε καλημέρα…
Σήμερα είναι Πέμπτη, η επίσημη μέρα γραφής στο blog και σου έχω ετοιμάσει ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Lorien Tempelakroua.
Σε ενημερώνω απλώς πως οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική και την ευθύνη την έχει μόνο ο συγγραφέας.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι
Η πρωινή δροσιά της ανατολής του Ιουνίου είχε κάνει την εμφάνισή της στο αιγαιοπελαγίτικο νησί της Αντοπίνης. Ωστόσο, οι παλαιότεροι κάτοικοι του νησιού, οι οποίοι ήξεραν να διαβάζουν τα σημάδια του καιρού, μιλούσαν για μία μέρα αφόρητης ζέστης και νηνεμίας. Ήδη τα πρώτα οχήματα είχαν βγει στους δρόμους και μέσα από τα τζάμια μπορούσες εύκολα να διακρίνεις πρόσωπα νυσταγμένα και κυρίως βαριεστημένα, που πήγαιναν όπως όλα έδειχναν για δουλειά.
Κάπου μακριά από την πρωτεύουσα του νησιού, σ’ ένα χωριό, όπου η ιστορία αναφέρει πως ήταν το πρώτο παγκοσμίως που νομιμοποίησε τις αιμομιξίες, ο Πολ Μουχλοαμέροβιτς είχε μόλις σηκωθεί από το κρεβάτι. Αφού πλύθηκε, έχοντας ήδη προλάβει να πατήσει το κουμπί έναρξης του υπολογιστή στο δρόμο προς την τουαλέτα, φόρεσε τα ρούχα της δουλειάς, για τα οποία κακεντρεχείς άνθρωποι, φίλοι και όχι μόνο, τόνιζαν διαρκώς πως μοιάζουν περισσότερο με στολή καθαρίστριας σε φτηνό ξενοδοχείο στην Αθηνάς. Στρίβοντας το πρώτο του τσιγάρο και τραβώντας μια γερή τζούρα δυνατού καφέ, έδειχνε να απολαμβάνει το τέταρτο που του έμενε προτού ξεκινήσει για τη δουλειά, καθισμένος στο επιβλητικό σκαλιστό γραφείο, όπου δέσποζε ένας υπολογιστής και αρκετά σκορπισμένα χαρτιά σε μία άγνωστη γραφή για πολλούς, τα οποία ανέφεραν στρατηγικές και άλλα χρήσιμα για τον Πολ πράγματα. Το τέταρτο πέρασε και ο στραβωμένος διαρκώς Πολ προχώρησε σέρνοντας τα πόδια του προς την Τζάγκουαρ, την οποία του δώρισε μία από τις εκατοντάδες γυναίκες που είχαν περάσει από το κρεβάτι του και κατευθύνθηκε προς τον «Κλεφτόκωλο», όπου και εργαζόταν ως πωλητής αποχυμωτών.
Λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα σ’ ένα γραφικό, μα αρκετά τουριστικό χωριό, στο Καμπάρι, η μοναδική γυναίκα, η οποία έδινε ένα τόνο ευχάριστης αλλαγής και απαράμιλλης ομορφιάς, εδώ και μισή ώρα ετοιμαζόταν κι εκείνη για τη δουλειά. Κλεισμένη σχεδόν είκοσι λεπτά στην τουαλέτα, η Ρουσουνέλα Μούρμορ διόρθωνε τις τελευταίες ατέλειες στο πρόσωπο της και μονολογούσε κοιτώντας τον καθρέφτη.
«Είσαι θεά κούκλα μου, είσαι θεά. Ακόμα και πρωί – πρωί δείχνεις τόσο όμορφη, όσο καμιά. Αν και δεν έχω καμία διάθεση να πάω σ’ αυτή τη δουλειά που χαραμίζομαι θα τους κάνω το χατίρι να ομορφύνω άλλη μία μέρα το νησί με την παρουσία μου. Και τώρα που το θυμήθηκα ή σήμερα ή αύριο είχα βάλει στο πρόγραμμα να σπάσω τον υπολογιστή του ακαμάτη. Θα το κοιτάξω μετά και θα δω. Και ορκίζομαι πως αν δεν σπάσω και αυτό το ηλίθιο δισκάκι, που έχει για φωτογραφία ένα μπανάλ δαχτυλίδι, να γυρίσω σπίτι σήμερα και να έχω γεμίσει ρυτίδες».
Ξαφνικά ακούστηκε από τον κάτω όροφο η φωνή του επιτακτικού πατέρα, που παρά τα αμέτρητα χρήματα και τις επιχειρήσεις παρέμενε άνθρωπος παλαιάς κοπής, ο οποίος καλούσε προστακτικά την Ρουσουνέλα να ετοιμαστεί, καθώς ήδη είχαν καθυστερήσει να ξεκινήσουν τουλάχιστον δέκα λεπτά. Η Ρουσουνέλα βάζοντας μία τελευταία πινελιά από το ροζ κραγιόν, που τόνιζε τα σαρκώδη χείλη της, έριξε μία τελευταία ματιά στον καθρέφτη και κατευθύνθηκε στο κάτω όροφο. Φορώντας μία τρομερά αποκαλυπτική ροζ φούστα και ένα μικρό μαύρο μπλουζάκι, το οποίο βλέποντάς το νόμιζες πως τα στήθη της ασφυκτιούν ανάμεσα στο ύφασμα και το ηλιοκαμένο κορμί της, έκλεισε την πόρτα της μεζονέτας και με ανάλαφρο, γοητευτικό βήμα προχώρησε προς το πολυτελές αμάξι, που την περίμενε έξω από την πόρτα.
Κι ενώ το μεσημέρι πλησίαζε, σ’ ένα από το πιο επιβλητικά σπίτια της πρωτεύουσας του νησιού, ένα ξυπνητήρι αγκομαχούσε σφυρίζοντας δίπλα στο κομοδίνο του Αλφόνσο Ντε Ριζάρα, χωρίς όμως να πετυχαίνει τη δουλειά για την οποία προορίστηκε. Η μητέρα του Αλφόνσο, η Λούσσυ Μυτούλιν, μία αρκετά καλοδιατηρημένη γυναίκα, αν αναλογιστεί κανείς πως έμενε στο ίδιο σπίτι με τα δυο της παιδιά, τα οποία κόντευαν τα 25 και τον μεγαλοκαρχαρία της μικρής αυτής κοινωνίας, τον οποίο σίγουρα δεν τον έλεγες αντικρίζοντάς τον περισσότερο από πέντε λεπτά αν είχες την τύχη, γνωρίζοντα του Savoir Vivre. Προσπάθησε να ξυπνήσει τον μοναχογιό της, ο οποίος όπως κάθε πρωί που κάποιος τολμούσε να τον ξυπνήσει θυμίζοντάς του πως πρέπει να πάει για δύο ώρες στη δουλειά, τον άρχιζε σε λογής – λογής «γαλλικά». Βέβαια, η άστατη ζωή του και ο εφιάλτης, που έβλεπε συνεχώς τις τελευταίες εβδομάδες κάθε νύχτα, τον είχαν κάνει νευρικό πέραν του δέοντος. Το όνειρο είχε απόλυτη σχέση με το πρόβλημα που ταλάνιζε το τελευταίο διάστημα την παρέα, ωστόσο ακόμα δεν είχε καταφέρει να το συνδυάσει με τα γεγονότα που είχαν συμβεί και με άλλα τα οποία έδειχναν ξεκάθαρα τι θα ακολουθούσε. Βάζοντας γρήγορα ότι βρήκε μπροστά του ξεκίνησε με τα πόδια να πάει, περπατώντας ενάμιση χιλιόμετρο, στον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό, που εργαζόταν!
Ο ήλιος πια…έγλυφε με τις πύρινες γλώσσες του το νησί της Αντοπίνης και το μεσημέρι είχε πέσει για τα καλά. Οι δημόσιες υπηρεσίες και τα γραφεία ανάλογου τύπου είχαν κλείσει, ενώ όλοι ετοιμάζονταν για το μεσημεριανό τους.
Κι ενώ όλα έδειχναν να τρέχουν με ρυθμούς εκνευριστικά γρήγορους, οι δύο εναπομείναντες της παρέας, που αργότερα ονομάστηκε η πεντάδα των Λεόντων, μόλις άνοιγαν τα μάτια τους και καλημέριζαν με όχι τόσο ευγενικό τρόπο τη νέα μέρα και τη ζέστη που ήδη είχε κάνει τα μέτωπα τους να ιδρώνουν.
Απ’ τη μία ο Σεμπάστιαν Ντελ Σούφρος, ένας νέος που περισσότερο έμοιαζε με αριστερό τρομοκράτη, έτοιμο ανά πάσα στιγμή για επίθεση αυτοκτονίας, παρά με μπάρμαν σε νυχτερινό μαγαζί αμφιβόλου ποιότητας μουσικής. Γνήσιο τέκνο της τεμπελιάς, ο ακαμάτης Σεμπάστιαν σηκώθηκε, έπειτα από μία κουραστική νύχτα δουλειάς παρέα με διάφορων τύπων μεθυσμένων και απογοητευμένων θαμώνων του μαγαζιού, έβγαλε μπροστά από τα μάτια του τα μακριά μαλλιά του, που είχαν μπλεχτεί με το μούσι του και ανοίγοντας τον υπολογιστή, έφτιαξε τον πρωινό του καφέ! Καθισμένος στο μικρό, αλλά αρκετά πρακτικό γραφείο του άνοιξε την προσωπική του ιστοσελίδα, αναμένοντας ένα μήνυμα που περίμενε και αυτός και όλη η παρέα του, αλλά απ’ ότι φαίνεται ούτε σήμερα έδειχνε πως θα έφτανε στο ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο.
Λίγα μέτρα πιο δυτικά, ο Πάρης Ψηλέκας, γνωστός στην παρέα με το προσωνύμιο «τουρίστας», καθώς είχε γυρίσει αναζητώντας δουλειά, μα κυρίως άφθονο πληρωμένο έρωτα την μισή Ευρώπη, άνοιξε τα μάτια του και με αργές και νωχελικές κινήσεις ψηλάφησε το κομοδίνο του, αναζητώντας τα γυαλιά του και το κινητό του. Βέβαια, τα γυαλιά πλέον τα χρησιμοποιούσε μόνο μέχρι να φτάσει στο μπάνιο, όπου τη θέση τους έπαιρναν οι φακοί επαφής. Ένα συνήθειο που του το είχε κολλήσει κάποια Ρουμάνα, της οποίας σπατάλησε κάθε σταγόνα από το κορμί της επί δύο μήνες κι ύστερα την παράτησε ένα πρωί, αφήνοντας της ένα απλό γράμμα με ένα ευχαριστώ στα ρουμάνικα και 1700 ευρώ για τις πρώτες της ανάγκες. Ο Πάρης ήταν αρκετά ευπαρουσίαστος, με κοντά μαλλιά προς το ξανθό, γκριζοπράσινα μάτια κι ένα κορμί, στο οποίο σπάνια οι γυναίκες μπορούσαν να αντισταθούν. Βέβαια και ο ίδιος αναρωτιόταν αν η επιτυχία του με το αντίθετο φύλλο οφείλονταν στο παρουσιαστικό του ή στον σαγηνευτικό τρόπο που μιλούσε στο εκάστοτε…θύμα του. Αφού πάλεψε για δέκα λεπτά με τη θέληση του να ξανακοιμηθεί και την υποχρέωσή του να πάει στο ραντεβού με τον Σεμπάστιαν τελικά τον κέρδισε η υποχρέωση και πατώντας σε ρυθμό ριπλέι τα πλήκτρα του υπερσύγχρονου κινητού του έστειλε το μήνυμα στον εγκάρδιο φίλο του.
«Καλημέρα αμπλαούμπλη. Εγώ ξύπνησα. Πάμε στη πλατεία να πιούμε καφέ και να δούμε ήντα θα κάνουμε; Σε δέκα λεπτά θα είμαι εκεί».
Ο Σεμπάστιαν κοιτώντας την ατζέντα της μέρας, ένα δώρο που ποτέ δεν κατάλαβε γιατί του έκανε η Ρουσουνέλα, αλλά για να μην της χαλάσει χατίρι το έβλεπε κάθε πρωί, ακόμα κι αν δεν του έκανε καμία αίσθηση το περιεργάζονταν με το απορημένο βλέμμα του πρωινού.
«Οκ, θα είμαι εκεί. Μην πάρεις εφημερίδα θα έχω πάρει εγώ την Sportnight», απάντησε και ξεκίνησε να πηγαίνει προς το σημείο συνάντησης, αν και ήξερε πως και μισή ώρα να αργούσε ο Πάρης ακόμα δεν θα είχε ξεκινήσει από το σπίτι του. Χαθείτε στα ενδότερα...
Σήμερα είναι Πέμπτη, η επίσημη μέρα γραφής στο blog και σου έχω ετοιμάσει ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Lorien Tempelakroua.
Σε ενημερώνω απλώς πως οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική και την ευθύνη την έχει μόνο ο συγγραφέας.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι
Η πρωινή δροσιά της ανατολής του Ιουνίου είχε κάνει την εμφάνισή της στο αιγαιοπελαγίτικο νησί της Αντοπίνης. Ωστόσο, οι παλαιότεροι κάτοικοι του νησιού, οι οποίοι ήξεραν να διαβάζουν τα σημάδια του καιρού, μιλούσαν για μία μέρα αφόρητης ζέστης και νηνεμίας. Ήδη τα πρώτα οχήματα είχαν βγει στους δρόμους και μέσα από τα τζάμια μπορούσες εύκολα να διακρίνεις πρόσωπα νυσταγμένα και κυρίως βαριεστημένα, που πήγαιναν όπως όλα έδειχναν για δουλειά.
Κάπου μακριά από την πρωτεύουσα του νησιού, σ’ ένα χωριό, όπου η ιστορία αναφέρει πως ήταν το πρώτο παγκοσμίως που νομιμοποίησε τις αιμομιξίες, ο Πολ Μουχλοαμέροβιτς είχε μόλις σηκωθεί από το κρεβάτι. Αφού πλύθηκε, έχοντας ήδη προλάβει να πατήσει το κουμπί έναρξης του υπολογιστή στο δρόμο προς την τουαλέτα, φόρεσε τα ρούχα της δουλειάς, για τα οποία κακεντρεχείς άνθρωποι, φίλοι και όχι μόνο, τόνιζαν διαρκώς πως μοιάζουν περισσότερο με στολή καθαρίστριας σε φτηνό ξενοδοχείο στην Αθηνάς. Στρίβοντας το πρώτο του τσιγάρο και τραβώντας μια γερή τζούρα δυνατού καφέ, έδειχνε να απολαμβάνει το τέταρτο που του έμενε προτού ξεκινήσει για τη δουλειά, καθισμένος στο επιβλητικό σκαλιστό γραφείο, όπου δέσποζε ένας υπολογιστής και αρκετά σκορπισμένα χαρτιά σε μία άγνωστη γραφή για πολλούς, τα οποία ανέφεραν στρατηγικές και άλλα χρήσιμα για τον Πολ πράγματα. Το τέταρτο πέρασε και ο στραβωμένος διαρκώς Πολ προχώρησε σέρνοντας τα πόδια του προς την Τζάγκουαρ, την οποία του δώρισε μία από τις εκατοντάδες γυναίκες που είχαν περάσει από το κρεβάτι του και κατευθύνθηκε προς τον «Κλεφτόκωλο», όπου και εργαζόταν ως πωλητής αποχυμωτών.
Λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα σ’ ένα γραφικό, μα αρκετά τουριστικό χωριό, στο Καμπάρι, η μοναδική γυναίκα, η οποία έδινε ένα τόνο ευχάριστης αλλαγής και απαράμιλλης ομορφιάς, εδώ και μισή ώρα ετοιμαζόταν κι εκείνη για τη δουλειά. Κλεισμένη σχεδόν είκοσι λεπτά στην τουαλέτα, η Ρουσουνέλα Μούρμορ διόρθωνε τις τελευταίες ατέλειες στο πρόσωπο της και μονολογούσε κοιτώντας τον καθρέφτη.
«Είσαι θεά κούκλα μου, είσαι θεά. Ακόμα και πρωί – πρωί δείχνεις τόσο όμορφη, όσο καμιά. Αν και δεν έχω καμία διάθεση να πάω σ’ αυτή τη δουλειά που χαραμίζομαι θα τους κάνω το χατίρι να ομορφύνω άλλη μία μέρα το νησί με την παρουσία μου. Και τώρα που το θυμήθηκα ή σήμερα ή αύριο είχα βάλει στο πρόγραμμα να σπάσω τον υπολογιστή του ακαμάτη. Θα το κοιτάξω μετά και θα δω. Και ορκίζομαι πως αν δεν σπάσω και αυτό το ηλίθιο δισκάκι, που έχει για φωτογραφία ένα μπανάλ δαχτυλίδι, να γυρίσω σπίτι σήμερα και να έχω γεμίσει ρυτίδες».
Ξαφνικά ακούστηκε από τον κάτω όροφο η φωνή του επιτακτικού πατέρα, που παρά τα αμέτρητα χρήματα και τις επιχειρήσεις παρέμενε άνθρωπος παλαιάς κοπής, ο οποίος καλούσε προστακτικά την Ρουσουνέλα να ετοιμαστεί, καθώς ήδη είχαν καθυστερήσει να ξεκινήσουν τουλάχιστον δέκα λεπτά. Η Ρουσουνέλα βάζοντας μία τελευταία πινελιά από το ροζ κραγιόν, που τόνιζε τα σαρκώδη χείλη της, έριξε μία τελευταία ματιά στον καθρέφτη και κατευθύνθηκε στο κάτω όροφο. Φορώντας μία τρομερά αποκαλυπτική ροζ φούστα και ένα μικρό μαύρο μπλουζάκι, το οποίο βλέποντάς το νόμιζες πως τα στήθη της ασφυκτιούν ανάμεσα στο ύφασμα και το ηλιοκαμένο κορμί της, έκλεισε την πόρτα της μεζονέτας και με ανάλαφρο, γοητευτικό βήμα προχώρησε προς το πολυτελές αμάξι, που την περίμενε έξω από την πόρτα.
Κι ενώ το μεσημέρι πλησίαζε, σ’ ένα από το πιο επιβλητικά σπίτια της πρωτεύουσας του νησιού, ένα ξυπνητήρι αγκομαχούσε σφυρίζοντας δίπλα στο κομοδίνο του Αλφόνσο Ντε Ριζάρα, χωρίς όμως να πετυχαίνει τη δουλειά για την οποία προορίστηκε. Η μητέρα του Αλφόνσο, η Λούσσυ Μυτούλιν, μία αρκετά καλοδιατηρημένη γυναίκα, αν αναλογιστεί κανείς πως έμενε στο ίδιο σπίτι με τα δυο της παιδιά, τα οποία κόντευαν τα 25 και τον μεγαλοκαρχαρία της μικρής αυτής κοινωνίας, τον οποίο σίγουρα δεν τον έλεγες αντικρίζοντάς τον περισσότερο από πέντε λεπτά αν είχες την τύχη, γνωρίζοντα του Savoir Vivre. Προσπάθησε να ξυπνήσει τον μοναχογιό της, ο οποίος όπως κάθε πρωί που κάποιος τολμούσε να τον ξυπνήσει θυμίζοντάς του πως πρέπει να πάει για δύο ώρες στη δουλειά, τον άρχιζε σε λογής – λογής «γαλλικά». Βέβαια, η άστατη ζωή του και ο εφιάλτης, που έβλεπε συνεχώς τις τελευταίες εβδομάδες κάθε νύχτα, τον είχαν κάνει νευρικό πέραν του δέοντος. Το όνειρο είχε απόλυτη σχέση με το πρόβλημα που ταλάνιζε το τελευταίο διάστημα την παρέα, ωστόσο ακόμα δεν είχε καταφέρει να το συνδυάσει με τα γεγονότα που είχαν συμβεί και με άλλα τα οποία έδειχναν ξεκάθαρα τι θα ακολουθούσε. Βάζοντας γρήγορα ότι βρήκε μπροστά του ξεκίνησε με τα πόδια να πάει, περπατώντας ενάμιση χιλιόμετρο, στον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό, που εργαζόταν!
Ο ήλιος πια…έγλυφε με τις πύρινες γλώσσες του το νησί της Αντοπίνης και το μεσημέρι είχε πέσει για τα καλά. Οι δημόσιες υπηρεσίες και τα γραφεία ανάλογου τύπου είχαν κλείσει, ενώ όλοι ετοιμάζονταν για το μεσημεριανό τους.
Κι ενώ όλα έδειχναν να τρέχουν με ρυθμούς εκνευριστικά γρήγορους, οι δύο εναπομείναντες της παρέας, που αργότερα ονομάστηκε η πεντάδα των Λεόντων, μόλις άνοιγαν τα μάτια τους και καλημέριζαν με όχι τόσο ευγενικό τρόπο τη νέα μέρα και τη ζέστη που ήδη είχε κάνει τα μέτωπα τους να ιδρώνουν.
Απ’ τη μία ο Σεμπάστιαν Ντελ Σούφρος, ένας νέος που περισσότερο έμοιαζε με αριστερό τρομοκράτη, έτοιμο ανά πάσα στιγμή για επίθεση αυτοκτονίας, παρά με μπάρμαν σε νυχτερινό μαγαζί αμφιβόλου ποιότητας μουσικής. Γνήσιο τέκνο της τεμπελιάς, ο ακαμάτης Σεμπάστιαν σηκώθηκε, έπειτα από μία κουραστική νύχτα δουλειάς παρέα με διάφορων τύπων μεθυσμένων και απογοητευμένων θαμώνων του μαγαζιού, έβγαλε μπροστά από τα μάτια του τα μακριά μαλλιά του, που είχαν μπλεχτεί με το μούσι του και ανοίγοντας τον υπολογιστή, έφτιαξε τον πρωινό του καφέ! Καθισμένος στο μικρό, αλλά αρκετά πρακτικό γραφείο του άνοιξε την προσωπική του ιστοσελίδα, αναμένοντας ένα μήνυμα που περίμενε και αυτός και όλη η παρέα του, αλλά απ’ ότι φαίνεται ούτε σήμερα έδειχνε πως θα έφτανε στο ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο.
Λίγα μέτρα πιο δυτικά, ο Πάρης Ψηλέκας, γνωστός στην παρέα με το προσωνύμιο «τουρίστας», καθώς είχε γυρίσει αναζητώντας δουλειά, μα κυρίως άφθονο πληρωμένο έρωτα την μισή Ευρώπη, άνοιξε τα μάτια του και με αργές και νωχελικές κινήσεις ψηλάφησε το κομοδίνο του, αναζητώντας τα γυαλιά του και το κινητό του. Βέβαια, τα γυαλιά πλέον τα χρησιμοποιούσε μόνο μέχρι να φτάσει στο μπάνιο, όπου τη θέση τους έπαιρναν οι φακοί επαφής. Ένα συνήθειο που του το είχε κολλήσει κάποια Ρουμάνα, της οποίας σπατάλησε κάθε σταγόνα από το κορμί της επί δύο μήνες κι ύστερα την παράτησε ένα πρωί, αφήνοντας της ένα απλό γράμμα με ένα ευχαριστώ στα ρουμάνικα και 1700 ευρώ για τις πρώτες της ανάγκες. Ο Πάρης ήταν αρκετά ευπαρουσίαστος, με κοντά μαλλιά προς το ξανθό, γκριζοπράσινα μάτια κι ένα κορμί, στο οποίο σπάνια οι γυναίκες μπορούσαν να αντισταθούν. Βέβαια και ο ίδιος αναρωτιόταν αν η επιτυχία του με το αντίθετο φύλλο οφείλονταν στο παρουσιαστικό του ή στον σαγηνευτικό τρόπο που μιλούσε στο εκάστοτε…θύμα του. Αφού πάλεψε για δέκα λεπτά με τη θέληση του να ξανακοιμηθεί και την υποχρέωσή του να πάει στο ραντεβού με τον Σεμπάστιαν τελικά τον κέρδισε η υποχρέωση και πατώντας σε ρυθμό ριπλέι τα πλήκτρα του υπερσύγχρονου κινητού του έστειλε το μήνυμα στον εγκάρδιο φίλο του.
«Καλημέρα αμπλαούμπλη. Εγώ ξύπνησα. Πάμε στη πλατεία να πιούμε καφέ και να δούμε ήντα θα κάνουμε; Σε δέκα λεπτά θα είμαι εκεί».
Ο Σεμπάστιαν κοιτώντας την ατζέντα της μέρας, ένα δώρο που ποτέ δεν κατάλαβε γιατί του έκανε η Ρουσουνέλα, αλλά για να μην της χαλάσει χατίρι το έβλεπε κάθε πρωί, ακόμα κι αν δεν του έκανε καμία αίσθηση το περιεργάζονταν με το απορημένο βλέμμα του πρωινού.
«Οκ, θα είμαι εκεί. Μην πάρεις εφημερίδα θα έχω πάρει εγώ την Sportnight», απάντησε και ξεκίνησε να πηγαίνει προς το σημείο συνάντησης, αν και ήξερε πως και μισή ώρα να αργούσε ο Πάρης ακόμα δεν θα είχε ξεκινήσει από το σπίτι του. Χαθείτε στα ενδότερα...
29 Μαΐ 2008
Απαντήσεις στα...Ισπανικά
Καλή σας μέρα...
Πέμπτη σήμερα (μέρα maintence)και όπως είναι φυσικό είπα να ασχοληθώ με το blog μέχρι να ανοίξει το μάτι και πάω στο κέντρο (όπως λέμε Ομόνοια) για δουλειές.
Ωστόσο, δεν θα γράψω κάτι δικό μου αλλά θα δώσω μερικές απαντήσεις στον greeksabbath (βλ. Άρης).
Έχουμε και λέμε λοιπόν...
Σε δύο εβδομάδες επιστρέφω Ελλάδα. Τί ανυπομονώ να συναντήσω? αρκετά πραγματάκια, όπως :
Η ανακοίνωση της επιστροφής σου τους μόνους που ενδιαφέρει είναι η μάνα σου, που θα αναγκαστεί να σου μαγειρεύει και να σου πλένει. Όσο για το τι θα συναντήσεις σίγουρα ανθρώπους καλά προπονημένους στο PRO, οι οποίοι σε περιμένουν πως και πως για απογεύματα ακατάλληλα...
Οι δικαιολογίες του φίλτατου Λάμπρου όταν τον ρωτάς "Γιατί να πάμε μέχρι το Καμάρι για να πιούμε καφέ, ρε?"
Είναι πολύ προφανές, αλλά που να σου κόψει εσένα! Καταρχήν μπορείς να βλέπεις την Ανάφη. Επισής, έχει πολύ ωραίο πεζόδρομο για βόλτα, ο καφές είναι φτηνός, η παραλία είναι μαύρη και το κυριότερο το ΝΙΞΚΣ έκλεισε κι έγινε φλωρο-καφετέρια.
Το σουβλάκι (σάντουιτς με πίτα κατά τους Βορειοελλαδίτες) με τα τζατζίκια του,τα κρεμμύδια του και φυσικά τις ντομάτες του. Το ότι εγώ πάντα το ζητάω χωρίς ντομάτα, δεν φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα τους υπεύθυνους (τους σουβλατζήδες δηλαδή, ή 'σαντουιτσάδες΄ για τους Βορειοελλαδίτες)
Το σουβλάκι άμυαλο αγόρι είναι σαν τις γκόμενες! Είτε τη λένε Τζούλια, είτε Αφροξυλάνθη, αν είναι ωραίο θα το ευχαριστηθείς...
Τα σαντορινιά, τα οποία κάποιες φορές είναι λίγο δυσνόητα. Για παράδειγμα, λίγοι ξέρουν ότι η φράση " εεε, μαφρέντ! ρουμ? ρουμ? ρε δεν πας στο διάλο λεω ΄γω.."
στα αγγλικά μεταφράζεται "hello sir/madame, would you like to book a room in our hotel? no? it's ok, have a nice day! Enjoy your vacations!"
Ανάμπιλα τη μούρη σου άπραε. Ηπήες εκεί δα στα ξένα και νομίσες πως ηγίνηκες άθρωπος. Κα βρε δα ο βαρκανάς μπλιο πολλά ξέρει από σένανε. Άμε μου στο ανάθεμα τώρα που γράφεις και στα εγγλέζικα, μη φωνάξω τη Τζανιώ του Μανουάκη και γίνει τσι κολάσεως...
To club 33, στο οποίο κάθε βράδυ παράγγελνα ένα margarita (σε χαμηλό ποτήρι, με τριμένο πάγο αλλά όχι πολύ, με δύο καλαμάκια, το ένα κομμένο το άλλο όχι, με φρέσκο λεμόνι στα χείλη του ποτηριού και με μία λεπτή στρώση από αλάτι από πάνω, και φυσικά η τεκίλα να είναι jose cuervo και ο χυμός λεμονιού Amita) και στο οποίο κάθε βράδυ ο barman μου έδινε μία heineken (θα συμπλήρωνε "ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΟΥ ΗΤΑΝ" αν διάβαζε αυτό το blog)
ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΟΥ ΗΤΑΝ!Αλλά τώρα που έχω tabasco στο μαγαζί προβλέπω ότι θα έχεις νέες περιπέτειες...
Ο Ζούλης, που από ότι ακούω, εξακολουθεί να είναι τρυφερούλης και ευαισθητούλης, και οποίος σίγουρα ανυπομονεί να με δει. Οπότε μόλις φτάσω στο νησί θα τον πάρω τηλ να κλείσουμε ραντεβού για καφέ. Και αν τύχει και το ξεχάσει ή δεν έρθει επειδή θα τον έχει πάρει ο ύπνος, 'ντάξει μωρε τωρα.... γίνονται αυτά..
Κι εσένα τι σε νοιάζει τι είναι το παιδί; Γκόμενά του είσαι; Όσο για το ραντεβού που θες όλη μέρα τρέχει για καφέ με τον...Μορφέα και τα βράδια έχει σοβαρές και σπουδαίες δουλειές, αναζητώντας τον Balrog! Ίσως τώρα που έχει όμως Euro να ξεκλέψει καμιά ώρα ύπνου...
Ο Μπόρι, που έχει αγαπήσει την δουλειά (δουλεία?) στον Κωτσόβολο, που του δίνει την ευκαιρία να μιλήσει και με πελάτες από άλλες χώρες, και που είναι τόσο περήφανος για την καταγωγή του που δεν χάνει ευκαιρία να την χρησιμοποιεί ως nickname σε οτίδηποτε κάνει.
Αν μπορούσε να σου γράψει θα έλεγε τα εξής: Φίλε δεν τη παλεύω άλλο θα φύγω να βρω μια δουλειά να ήσυχάσω! Όσο για την κατάγωγη θα σε αποστώμονε με τη νέα φράση - μόδα του....ΕΜΠΟΡΙΤΖΙΝΑΛ!
το παρακάτω σκηνικό : φραμπεδούμπα κάπου που να έχει δροσιά (η παραλία είναι για τους τουρίστες και για όσους έχουν γκόμενα στο Καμάρ..εεεε, σε παραλιακό χωριό εννοούσα) , αθλητική εφημερίδα, να διαβάζω για τις μεταγραφές που (δεν) θα κάνει η Πανάθα και ταυτόχρονα να σκέφτομαι τι σύστημα να παίξω στο manager για να χωρέσουν όσο το δυνατόν λιγότεροι άμπαλοι στην ενδεκάδα μου.
Απο φέτος θα σε πηγαίνω (έχω κ το αμάξι μην το ξεχνάς) για μπάνιο στο Κολούμπο, με τους γυμνιστές να στηρίζεις την εφημερίδα πάνω στο τρίποδό σου χωρίς ντροπή! Όσο για το μάνατζερ, μου ήρθε στο μυαλό η Μονακό και δεν ξέρω γιατί.
Ο μπούκαλης
Δωσ' μου ύψιστε δύναμη να συνεχίσω, γιατί θα με τρελάνει αυτό το παιδί! Άκου ο Μπούκαλης...
Ο Χάρης και τα ανέκδοτα του, στα οποία ακόμα και από ευγένεια να θες να γελάσεις, είναι τόσο κρύα που σου κόβουν και αυτό το γέλιο..
Ήταν δυο αυγά στο τηγάνι...Μόνο απ' την αρχή καταλαβαίνετε για τι θεϊκού τύπου ανέκδοτα μιλάμε. Ωστόσο, έλα να δοκιμάσεις το ανανεωμένο μου χιούμορ και νομίζω πως ο Χάρης θα αρχίσει να σου λείπει πολύ γρήγορα...
οι ατελείωτες συζητήσεις για το αν ο τουρισμός είναι πάει καλύτερα/χειρότερα από πέρισυ, τι θα γίνει τώρα που γκρεμοτσακίστηκε το δολάριο, κτλ..
Όσο και να προσπαθείς δεν θα πείσεις κανένα ότι εκείνη τη στιγμή δεν σκέφτεσαι από μέσα σου: Ρε τι μαλακίες, τουρισμός και @@, εδώ τραυματίστηκε για 3 εβδομάδες ο Αμπαλίνιο και είμαι 2 βαθμούς πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού.
η Ολυμπία, η οποία είναι φοιτήτρια/business woman (έχουν ήδη αρχίσει να πέφτουν τα πρώτα στοιχήματα: τι θα γίνει πρώτα, θα πάρει η Ολυμπία πτυχίο ή ο Παναθηναικός πρωτάθλημα?)
Με τον Βγενό, τον Πατέρα και τον Θανάση στη κεφαλή, σταματώ να απαισιοδοξώ. Ωστόσο, μια που το θυμήθηκα το lotro το ξεκίνησες ή θες να με συγχύσεις;
και φυσικά όταν σκέφτομαι συγκεκριμένες λέξεις, όπως την λέξη "ΔΕΝ", την λέξη "ΘΑ", την λέξη "ΠΑΡΕΙ", την λέξη "ΠΤΥΧΙΟ", την λέξη "ΠΟΤΕ", δεν μπορώ να μην σκέφτομαι την Μαρία..
Εγώ πάλι σκέφτηκα άλλες λέξεις, όπως την λέξη "ΕΧΕΙΣ", την λέξη "ΔΙΚΙΟ", την λέξη "ΑΛΛΑ", την λέξη "ΠΟΙΟΣ", την λέξη "ΤΗΣ", την λέξη "ΤΟ" και την λέξη "ΛΕΕΙ".
Αντε λίγο ακόμα έμεινε και μετά ετοιμάσου...Γιατί το PRO παραμένει εκεί που ήταν, τα ξύδια δεν καταναλώνονται αν δεν κάνεις την εμφάνισή σου και κυρίως τρεις άνθρωποι περιμένουν να σου κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα στο... lotro
Αυτά καλή σας μέρα... Χαθείτε στα ενδότερα...
Πέμπτη σήμερα (μέρα maintence)και όπως είναι φυσικό είπα να ασχοληθώ με το blog μέχρι να ανοίξει το μάτι και πάω στο κέντρο (όπως λέμε Ομόνοια) για δουλειές.
Ωστόσο, δεν θα γράψω κάτι δικό μου αλλά θα δώσω μερικές απαντήσεις στον greeksabbath (βλ. Άρης).
Έχουμε και λέμε λοιπόν...
Σε δύο εβδομάδες επιστρέφω Ελλάδα. Τί ανυπομονώ να συναντήσω? αρκετά πραγματάκια, όπως :
Η ανακοίνωση της επιστροφής σου τους μόνους που ενδιαφέρει είναι η μάνα σου, που θα αναγκαστεί να σου μαγειρεύει και να σου πλένει. Όσο για το τι θα συναντήσεις σίγουρα ανθρώπους καλά προπονημένους στο PRO, οι οποίοι σε περιμένουν πως και πως για απογεύματα ακατάλληλα...
Οι δικαιολογίες του φίλτατου Λάμπρου όταν τον ρωτάς "Γιατί να πάμε μέχρι το Καμάρι για να πιούμε καφέ, ρε?"
Είναι πολύ προφανές, αλλά που να σου κόψει εσένα! Καταρχήν μπορείς να βλέπεις την Ανάφη. Επισής, έχει πολύ ωραίο πεζόδρομο για βόλτα, ο καφές είναι φτηνός, η παραλία είναι μαύρη και το κυριότερο το ΝΙΞΚΣ έκλεισε κι έγινε φλωρο-καφετέρια.
Το σουβλάκι (σάντουιτς με πίτα κατά τους Βορειοελλαδίτες) με τα τζατζίκια του,τα κρεμμύδια του και φυσικά τις ντομάτες του. Το ότι εγώ πάντα το ζητάω χωρίς ντομάτα, δεν φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα τους υπεύθυνους (τους σουβλατζήδες δηλαδή, ή 'σαντουιτσάδες΄ για τους Βορειοελλαδίτες)
Το σουβλάκι άμυαλο αγόρι είναι σαν τις γκόμενες! Είτε τη λένε Τζούλια, είτε Αφροξυλάνθη, αν είναι ωραίο θα το ευχαριστηθείς...
Τα σαντορινιά, τα οποία κάποιες φορές είναι λίγο δυσνόητα. Για παράδειγμα, λίγοι ξέρουν ότι η φράση " εεε, μαφρέντ! ρουμ? ρουμ? ρε δεν πας στο διάλο λεω ΄γω.."
στα αγγλικά μεταφράζεται "hello sir/madame, would you like to book a room in our hotel? no? it's ok, have a nice day! Enjoy your vacations!"
Ανάμπιλα τη μούρη σου άπραε. Ηπήες εκεί δα στα ξένα και νομίσες πως ηγίνηκες άθρωπος. Κα βρε δα ο βαρκανάς μπλιο πολλά ξέρει από σένανε. Άμε μου στο ανάθεμα τώρα που γράφεις και στα εγγλέζικα, μη φωνάξω τη Τζανιώ του Μανουάκη και γίνει τσι κολάσεως...
To club 33, στο οποίο κάθε βράδυ παράγγελνα ένα margarita (σε χαμηλό ποτήρι, με τριμένο πάγο αλλά όχι πολύ, με δύο καλαμάκια, το ένα κομμένο το άλλο όχι, με φρέσκο λεμόνι στα χείλη του ποτηριού και με μία λεπτή στρώση από αλάτι από πάνω, και φυσικά η τεκίλα να είναι jose cuervo και ο χυμός λεμονιού Amita) και στο οποίο κάθε βράδυ ο barman μου έδινε μία heineken (θα συμπλήρωνε "ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΟΥ ΗΤΑΝ" αν διάβαζε αυτό το blog)
ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΟΥ ΗΤΑΝ!Αλλά τώρα που έχω tabasco στο μαγαζί προβλέπω ότι θα έχεις νέες περιπέτειες...
Ο Ζούλης, που από ότι ακούω, εξακολουθεί να είναι τρυφερούλης και ευαισθητούλης, και οποίος σίγουρα ανυπομονεί να με δει. Οπότε μόλις φτάσω στο νησί θα τον πάρω τηλ να κλείσουμε ραντεβού για καφέ. Και αν τύχει και το ξεχάσει ή δεν έρθει επειδή θα τον έχει πάρει ο ύπνος, 'ντάξει μωρε τωρα.... γίνονται αυτά..
Κι εσένα τι σε νοιάζει τι είναι το παιδί; Γκόμενά του είσαι; Όσο για το ραντεβού που θες όλη μέρα τρέχει για καφέ με τον...Μορφέα και τα βράδια έχει σοβαρές και σπουδαίες δουλειές, αναζητώντας τον Balrog! Ίσως τώρα που έχει όμως Euro να ξεκλέψει καμιά ώρα ύπνου...
Ο Μπόρι, που έχει αγαπήσει την δουλειά (δουλεία?) στον Κωτσόβολο, που του δίνει την ευκαιρία να μιλήσει και με πελάτες από άλλες χώρες, και που είναι τόσο περήφανος για την καταγωγή του που δεν χάνει ευκαιρία να την χρησιμοποιεί ως nickname σε οτίδηποτε κάνει.
Αν μπορούσε να σου γράψει θα έλεγε τα εξής: Φίλε δεν τη παλεύω άλλο θα φύγω να βρω μια δουλειά να ήσυχάσω! Όσο για την κατάγωγη θα σε αποστώμονε με τη νέα φράση - μόδα του....ΕΜΠΟΡΙΤΖΙΝΑΛ!
το παρακάτω σκηνικό : φραμπεδούμπα κάπου που να έχει δροσιά (η παραλία είναι για τους τουρίστες και για όσους έχουν γκόμενα στο Καμάρ..εεεε, σε παραλιακό χωριό εννοούσα) , αθλητική εφημερίδα, να διαβάζω για τις μεταγραφές που (δεν) θα κάνει η Πανάθα και ταυτόχρονα να σκέφτομαι τι σύστημα να παίξω στο manager για να χωρέσουν όσο το δυνατόν λιγότεροι άμπαλοι στην ενδεκάδα μου.
Απο φέτος θα σε πηγαίνω (έχω κ το αμάξι μην το ξεχνάς) για μπάνιο στο Κολούμπο, με τους γυμνιστές να στηρίζεις την εφημερίδα πάνω στο τρίποδό σου χωρίς ντροπή! Όσο για το μάνατζερ, μου ήρθε στο μυαλό η Μονακό και δεν ξέρω γιατί.
Ο μπούκαλης
Δωσ' μου ύψιστε δύναμη να συνεχίσω, γιατί θα με τρελάνει αυτό το παιδί! Άκου ο Μπούκαλης...
Ο Χάρης και τα ανέκδοτα του, στα οποία ακόμα και από ευγένεια να θες να γελάσεις, είναι τόσο κρύα που σου κόβουν και αυτό το γέλιο..
Ήταν δυο αυγά στο τηγάνι...Μόνο απ' την αρχή καταλαβαίνετε για τι θεϊκού τύπου ανέκδοτα μιλάμε. Ωστόσο, έλα να δοκιμάσεις το ανανεωμένο μου χιούμορ και νομίζω πως ο Χάρης θα αρχίσει να σου λείπει πολύ γρήγορα...
οι ατελείωτες συζητήσεις για το αν ο τουρισμός είναι πάει καλύτερα/χειρότερα από πέρισυ, τι θα γίνει τώρα που γκρεμοτσακίστηκε το δολάριο, κτλ..
Όσο και να προσπαθείς δεν θα πείσεις κανένα ότι εκείνη τη στιγμή δεν σκέφτεσαι από μέσα σου: Ρε τι μαλακίες, τουρισμός και @@, εδώ τραυματίστηκε για 3 εβδομάδες ο Αμπαλίνιο και είμαι 2 βαθμούς πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού.
η Ολυμπία, η οποία είναι φοιτήτρια/business woman (έχουν ήδη αρχίσει να πέφτουν τα πρώτα στοιχήματα: τι θα γίνει πρώτα, θα πάρει η Ολυμπία πτυχίο ή ο Παναθηναικός πρωτάθλημα?)
Με τον Βγενό, τον Πατέρα και τον Θανάση στη κεφαλή, σταματώ να απαισιοδοξώ. Ωστόσο, μια που το θυμήθηκα το lotro το ξεκίνησες ή θες να με συγχύσεις;
και φυσικά όταν σκέφτομαι συγκεκριμένες λέξεις, όπως την λέξη "ΔΕΝ", την λέξη "ΘΑ", την λέξη "ΠΑΡΕΙ", την λέξη "ΠΤΥΧΙΟ", την λέξη "ΠΟΤΕ", δεν μπορώ να μην σκέφτομαι την Μαρία..
Εγώ πάλι σκέφτηκα άλλες λέξεις, όπως την λέξη "ΕΧΕΙΣ", την λέξη "ΔΙΚΙΟ", την λέξη "ΑΛΛΑ", την λέξη "ΠΟΙΟΣ", την λέξη "ΤΗΣ", την λέξη "ΤΟ" και την λέξη "ΛΕΕΙ".
Αντε λίγο ακόμα έμεινε και μετά ετοιμάσου...Γιατί το PRO παραμένει εκεί που ήταν, τα ξύδια δεν καταναλώνονται αν δεν κάνεις την εμφάνισή σου και κυρίως τρεις άνθρωποι περιμένουν να σου κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα στο... lotro
Αυτά καλή σας μέρα... Χαθείτε στα ενδότερα...
22 Μαΐ 2008
Goal και φύγαμε για τελικό...
Καλημέρα αδέρφια, όπως γράφει και ο Βασίλης Βεργής ή όπως λένε και οι κουμουνιστές!
Χθες, για όσους δεν γνωρίζουν είχε τελικό Champions League και όπως ήταν λογικό μαζευτήκαμε σπίτι και τον είδαμε (εντάξει Άρη ξέρω τι θες να γράψεις τώρα, αλλά στο ξαναλέω μια φορά έτυχε).
Θέλω να αναφέρω λοιπόν μερικές επισημάνσεις - ερωτήσεις - διαπιστώσεις από χθες μ' έναν ξεχωριστό τρόπο, ως συνήθως.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
1. Ως γνωστοί Ελληνάρες αποφασίσαμε πως οι πίτσες και οι μπύρες έχουν ξεπεραστεί πλέον σαν μόδα για τις περιπτώσεις που έχει Champions League κι έτσι τα σουβλάκια με τα τζατζίκια πριν καν συμπληρωθεί το δεκάλεπτο είχαν κάνει την εμφάνισή τους!
2. Ο Γκραντ (τεχνικός της Τσέλσι για όσους δεν γνωρίζουν) έχει μία φάτσα όλα τα λεφτά! Θυμίζει κάτι απο συνδυασμό του πατέρα μου με τον Balrog (όπου Balrog ο τύπος που στο Lotr, παίρνει τον Γκάνταλφ στα τάρταρα).
3. Απίστευτο, αλλά ο Μποριανός κατάφερε και είδε το ματς, χωρίς να ανοίξει το LOTRO! Βέβαια, οι παρεβάνσεις από βιντεάκια του youtube δεν σταμάτησαν λεπτό.
4. Αν ήταν ο Άρης Σαντορίνη και την ώρα που ξεκινούσε η διαδικασία των πέναλτι έβλεπε τον Μποριανό να έρχεται από την κρεββατοκάμαρα με μια κιθάρα στο χέρι, σήμερα είμαι σίγουρος πως κάποιος από τους δύο θα ήταν πρώτο θέμα στο Volcano! Το Euro όμως πλησιάζει και τότε δεν θα τη γλλιτώσει ο Μποριανός...
5. Θέλω κάποιος να μου πει με βεβαιότητα τι λέγανε όλοι στον Terry, που έκλαιγε λες και του σπάσανε στα δύο το Pro. Υποθέτω εγώ ότι άκουσε να του λένε:
- Ε και τι έγινε. Το Champions League έχασες σιγα. Το καλοκαίρι στο Charity θα τους πάρουμε τα σώβρακα.
- Μην κλαις ρε βλάκα σε βλέπουν τα μουνα***α στην τηλεόραση. Θες να σε περάσουν για φλώρο;
- Εσυ κλαις επειδή έχασες το Champions League! Οι παίκτες και οι οπαδοί του Πανθηραϊκού που τους στερήσανε την άνοδο τι να πούνε;
- Σιγά ρε ένα πένάλτι ήταν. Τόσα και τόσα έχεις βάλει, για ένα που έχασες θα σου πούνε τίποτα;
- Σκέψου ότι υπάρχουν και χειρότερα. Σκέψου να μην σ' άφηνε η Τζούλια (όπως λέμε Μαρία) να έρθεις στον τελικό γιατί τις είχες υποσχεθεί να πάτε στη Eurovision να είτε την Καλομοίρα να το σηκώνει;
Συνεχίζω ακάθεκτος, λίγο πριν αποφασίσω να πάω στην τράπεζα.
6. Ο Κώστας Βερνίκος είναι ο θεός τον σχολιαστών αγώνων! Οι ατάκες του τύπου οι κόκκινοι διάολοι βγαίνουν στην επίθεση, η εναλλαγή των σναισθημάτων του Λάμπαρντ, όπου τη μία σύμφωνα με τον Βερνίκο, ο οποίος δεν μπορούσε να κατασταλάξει, κοιτούσε τον ουρανό λόγω του πρόσφατου θανάτου της μητέρας του και αργότερα λόγω του πρόσφατου θανάτου του πατέρα του, η επισήμανση ότι το γήπεδο γλιστράει μάλλον (άκου μάλλον) επειδή έβρεχε όλη μέρα και αυτό το μόρτικο "μάλλον θα πάμε στην ψυχοφθό (γιο Βερνίκο γιο) διαδικασία των πέναλτι, με κάνουν να απορώ γιατί παράτησα την πρώην δουλειά μου.
7. Απο χθες όλοι μπορείτε να αλλάξετο στο κινητό σας το όνομα του Bori και να το κάνετε μούχλας! Μπορεί να μην ξέρετε γιατί, αλλά είμαι σίγουρος πως κάπου πάει το μυαλό σας. Ναι αυτό που σκέφτεστε είναι...
8. Η ερώτηση της Τρίτης από του Μούχλα - Μπόρι, ρε άυριο είναι ο ημιτελικός (εννοούσε αν έχει μικρό τελικό) και η απορία για το αν έχει χρυσό γκολ, μου έφεραν στο μυαλό το αμίμητο που δυστυχώς έχω πει κάποτε: "ο Κωνσταντίνου γιατί δεν παίζει στην Εθνική".
9. Η απονομή του κυπέλλου έγινε στην έξεδρα των επισήμων! Το απόλητο ξενέρωμα! Άντε και του χρόνου να γίνει σε δεξίωση στα γραφεία της uefa.
10. Κάποια στιγμή χθες φαντάστηκα ένα γνώριμο προπονητή μου από τα παλιά να είναι στο πάγκο της Τσέλσι και να φωνάζει: "τρέχας Τζόες τρέχας", "Εσιές γιέμωσε", "ρε Λάμπαρς γλήγορα λέμε" και στο τέλος με στόμφο να λέει "το μπέναρντι θα το κάμει ο Ανελκάς, γιάντα έχει τα κουράγια".
11. Το πέναλτι το έχασε ο Ανελκά. Ας μου πει κάποιος γιατί ενώ όλοι παρηγορούσαν ο ένας τον άλλον, με το παληκάρι δεν ασχολήθηκε κανείς; Γυρνούσε μόνος του σαν την άδικη κατάρα από δω κι απο κεί, κι ένας δεν βρέθηκε να πάει κοντά του να του πει κάτι.
12. Όποιος είδε τον Ανελκά να πηγαίνει να εκτελέσει το πέναλτι είμαι σίγουρος πως τον φαντάστηκε να λέει από μέσα του "ρε εγώ δεν ήθελα να βαρέσω! Σας το είχα πει. Αστε να πάει κάποιος άλλος. Φοβάμαι ρε, αφήστε με....
Αυτά τα ολίγα και το τέλος ένα βιντεάκι, για όσους δεν μυήθηκαν ποτέ στο ελληνικό πορνό....
Χαθείτε στα ενδότερα...
Χθες, για όσους δεν γνωρίζουν είχε τελικό Champions League και όπως ήταν λογικό μαζευτήκαμε σπίτι και τον είδαμε (εντάξει Άρη ξέρω τι θες να γράψεις τώρα, αλλά στο ξαναλέω μια φορά έτυχε).
Θέλω να αναφέρω λοιπόν μερικές επισημάνσεις - ερωτήσεις - διαπιστώσεις από χθες μ' έναν ξεχωριστό τρόπο, ως συνήθως.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
1. Ως γνωστοί Ελληνάρες αποφασίσαμε πως οι πίτσες και οι μπύρες έχουν ξεπεραστεί πλέον σαν μόδα για τις περιπτώσεις που έχει Champions League κι έτσι τα σουβλάκια με τα τζατζίκια πριν καν συμπληρωθεί το δεκάλεπτο είχαν κάνει την εμφάνισή τους!
2. Ο Γκραντ (τεχνικός της Τσέλσι για όσους δεν γνωρίζουν) έχει μία φάτσα όλα τα λεφτά! Θυμίζει κάτι απο συνδυασμό του πατέρα μου με τον Balrog (όπου Balrog ο τύπος που στο Lotr, παίρνει τον Γκάνταλφ στα τάρταρα).
3. Απίστευτο, αλλά ο Μποριανός κατάφερε και είδε το ματς, χωρίς να ανοίξει το LOTRO! Βέβαια, οι παρεβάνσεις από βιντεάκια του youtube δεν σταμάτησαν λεπτό.
4. Αν ήταν ο Άρης Σαντορίνη και την ώρα που ξεκινούσε η διαδικασία των πέναλτι έβλεπε τον Μποριανό να έρχεται από την κρεββατοκάμαρα με μια κιθάρα στο χέρι, σήμερα είμαι σίγουρος πως κάποιος από τους δύο θα ήταν πρώτο θέμα στο Volcano! Το Euro όμως πλησιάζει και τότε δεν θα τη γλλιτώσει ο Μποριανός...
5. Θέλω κάποιος να μου πει με βεβαιότητα τι λέγανε όλοι στον Terry, που έκλαιγε λες και του σπάσανε στα δύο το Pro. Υποθέτω εγώ ότι άκουσε να του λένε:
- Ε και τι έγινε. Το Champions League έχασες σιγα. Το καλοκαίρι στο Charity θα τους πάρουμε τα σώβρακα.
- Μην κλαις ρε βλάκα σε βλέπουν τα μουνα***α στην τηλεόραση. Θες να σε περάσουν για φλώρο;
- Εσυ κλαις επειδή έχασες το Champions League! Οι παίκτες και οι οπαδοί του Πανθηραϊκού που τους στερήσανε την άνοδο τι να πούνε;
- Σιγά ρε ένα πένάλτι ήταν. Τόσα και τόσα έχεις βάλει, για ένα που έχασες θα σου πούνε τίποτα;
- Σκέψου ότι υπάρχουν και χειρότερα. Σκέψου να μην σ' άφηνε η Τζούλια (όπως λέμε Μαρία) να έρθεις στον τελικό γιατί τις είχες υποσχεθεί να πάτε στη Eurovision να είτε την Καλομοίρα να το σηκώνει;
Συνεχίζω ακάθεκτος, λίγο πριν αποφασίσω να πάω στην τράπεζα.
6. Ο Κώστας Βερνίκος είναι ο θεός τον σχολιαστών αγώνων! Οι ατάκες του τύπου οι κόκκινοι διάολοι βγαίνουν στην επίθεση, η εναλλαγή των σναισθημάτων του Λάμπαρντ, όπου τη μία σύμφωνα με τον Βερνίκο, ο οποίος δεν μπορούσε να κατασταλάξει, κοιτούσε τον ουρανό λόγω του πρόσφατου θανάτου της μητέρας του και αργότερα λόγω του πρόσφατου θανάτου του πατέρα του, η επισήμανση ότι το γήπεδο γλιστράει μάλλον (άκου μάλλον) επειδή έβρεχε όλη μέρα και αυτό το μόρτικο "μάλλον θα πάμε στην ψυχοφθό (γιο Βερνίκο γιο) διαδικασία των πέναλτι, με κάνουν να απορώ γιατί παράτησα την πρώην δουλειά μου.
7. Απο χθες όλοι μπορείτε να αλλάξετο στο κινητό σας το όνομα του Bori και να το κάνετε μούχλας! Μπορεί να μην ξέρετε γιατί, αλλά είμαι σίγουρος πως κάπου πάει το μυαλό σας. Ναι αυτό που σκέφτεστε είναι...
8. Η ερώτηση της Τρίτης από του Μούχλα - Μπόρι, ρε άυριο είναι ο ημιτελικός (εννοούσε αν έχει μικρό τελικό) και η απορία για το αν έχει χρυσό γκολ, μου έφεραν στο μυαλό το αμίμητο που δυστυχώς έχω πει κάποτε: "ο Κωνσταντίνου γιατί δεν παίζει στην Εθνική".
9. Η απονομή του κυπέλλου έγινε στην έξεδρα των επισήμων! Το απόλητο ξενέρωμα! Άντε και του χρόνου να γίνει σε δεξίωση στα γραφεία της uefa.
10. Κάποια στιγμή χθες φαντάστηκα ένα γνώριμο προπονητή μου από τα παλιά να είναι στο πάγκο της Τσέλσι και να φωνάζει: "τρέχας Τζόες τρέχας", "Εσιές γιέμωσε", "ρε Λάμπαρς γλήγορα λέμε" και στο τέλος με στόμφο να λέει "το μπέναρντι θα το κάμει ο Ανελκάς, γιάντα έχει τα κουράγια".
11. Το πέναλτι το έχασε ο Ανελκά. Ας μου πει κάποιος γιατί ενώ όλοι παρηγορούσαν ο ένας τον άλλον, με το παληκάρι δεν ασχολήθηκε κανείς; Γυρνούσε μόνος του σαν την άδικη κατάρα από δω κι απο κεί, κι ένας δεν βρέθηκε να πάει κοντά του να του πει κάτι.
12. Όποιος είδε τον Ανελκά να πηγαίνει να εκτελέσει το πέναλτι είμαι σίγουρος πως τον φαντάστηκε να λέει από μέσα του "ρε εγώ δεν ήθελα να βαρέσω! Σας το είχα πει. Αστε να πάει κάποιος άλλος. Φοβάμαι ρε, αφήστε με....
Αυτά τα ολίγα και το τέλος ένα βιντεάκι, για όσους δεν μυήθηκαν ποτέ στο ελληνικό πορνό....
Χαθείτε στα ενδότερα...
19 Μαΐ 2008
1,2,3 Γαμ...η Διαίτησια
Όπως είχα αναφέρει και στο προηγούμενο post πλέον το blog μου αποκτά έναν διαφορετικό χαρακτήρα (σας αρέσει ή οχι δεν με αφορά)!
Αυτή τη φορά κι έπειτα απο απαίτηση ενός φίλου, που αδυνατεί να παρακολουθεί τα τεκτενόμενα, θα αναφερθούμε στην ομάδα που κάποτε όλοι θέλαμε να παίξουμε, τον ΠΑΝΘΗΡΑΪΚΟ!
Θυμάμαι πολλές Κυριακές των παιδικών μου χρόνων, τον θείο μου να έρχεται να με ξεσηκώνει και να με πηγαίνει να δω την αγαπημένη ομάδα του νησιού! Θυμάμαι ώρες να μου μιλάει και να μου εξιστορεί τις εποχές, που αποτελούσε βασικό στέλεχος της ομάδας, αλλά και για την περίοδο, όπου είχε καταπιαστεί με τα διοικητικά του συλλόγου!
Θυμάμαι, τα παιδιά που καθόμασταν πίσω απο το τέρμα παριστάνωντας τα ball - boy, χωρίς να μας το έχει ζητήσει κανείς ή να μας δίνει σημασία κανείς! Θεωρούσαμε απλά ότι με αυτό τον τρόπο γινόμαστε μέρος της ομάδας!
Θυμάμαι τον Άρη να βρισκόμαστε στο γήπεδο και να παρακολουθούμε μία μπάλα αλησμόνητου κάλους, αλλά και την αγωνία του για το αν θα φτάσουν τα σακουλάκια ή θα μας πάρουν πασατέμπους και ηλιόσπορους!
Αργότερα βέβαια και για να μην γίνομαι φορτικός ο Άρης για ένα φεγγάρι, βρήκε θέση στο έμψυχο δυναμικό του συλλόγου, παριστάνωντας τον άχαρο αμυντικό της ομάδας, που με βήσμα κλήθηκε στην καλύτερη εντεκάδα του νησιού!
Βέβαια, δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ, την περίοδο (δεν ήταν και μικρή) όπου ο Πανθηραϊκός είχε πια ξεχαστεί απ' όλους! Τότε, που όλοι εμείς κοροϊδεύαμε και λέγαμε πως ακόμα παίζουν παίχτες, οι οποίοι μετρούν δεκαετίες στην ομάδα! Μία κατάσταση για την οποία φταίμε όλοι εμείς, αλλά και όλοι όσοι άφησαν την ομάδα να μαραζώσει!
Κι ερχόμαστε στο σήμερα...
Τολμώ να πω πως εδώ και χρόνια, παρόλο που ρωτάω για την ομάδα και παρόλο που το γήπεδο απέχει 7 λεπτά με τα πόδια απο το σπίτι μου, δεν είχα ποτέ τη διάθεση ή την ανάλογη παρέα να πάω να δω ένα ματς.
Και πριν μια εβδομάδα, έσκασε η είδηση πως ο Πανθηραϊκός πέρασε στον τελικό και θα διεκδικήσει το όνειρο της ανόδου στη Δ' Εθνική, την Κυριακή στη Μύκονο κόντρα στο Νηρέα Πάρου.
Ακόμα και τώρα δεν ξέρω αν αυτό που χτύπησε μέσα για να είμαι εκεί ήταν η ανάγκη να φύγω απο το νησί, έστω και για μία μέρα λίγο πριν αρχίσει η σεζόν ή αυτό το μικρόβιο της αγάπης γι' αυτή την ομάδα, που μάλλον ήταν χρόνια θαμμένο μέσα μου!
Αφού λοιπόν ανακοίνωσα στον άμεσα ενδιαφερόμενο την πρόθεση μου (βλ. Μαρία), παίρνοντας πολύ εύκολα το οκ, αλλά δυστυχώς όχι κι εκείνη μαζί μου, προσπάθησα να πείσω φίλους να έρθουν μαζί μου! Κι όλα έγινα όπως το περίμενα...Ο μόνος που τελικά ήρθε και εξ' αρχής ήθελε να κάνει το ταξίδι ήταν ο Ρίζος!
Με πολύ άγχος την παραμονή του αγώνα, ότι θα ξεχάσει πως το έχουμε κανονίσει, ότι δεν θα ξυπνήσει και άλλες τέτοιες σοβαρές ανησυχίες, τις οποίες όλοι όσοι τον ξέρουν θα τις είχαν, πήγια για δουλεια, περιμένοντας το ξήμέρωμα!
Ύστερα, απο τρεις ώρες ύπνο, το ξυπνητήρι άρχισε να ξυπνάει και παρά την ώρα (6:30) σηκώθηκα γεμάτος κέφι, ξύπνησα τον Ρίζο (ναι τα κατάφερα), ξύπνησα τον Μάκη (σιγά μην έλειπε) και μίση ώρα μετά, κατεβαίναμε στον Αθηνιό (λιμάνι για όσους δεν ξέρουν), όπου θα βλέπαμε αν υπήρχαν και άλλοι σαν κι εμας!
Ως εκ του θαύματος λοιπόν και πρωτόγνωρο για την σαντορινιά πραγματικότητα το λιμάνι είχε γεμίσει κόσμο, που περίμενε τα καραβάκια (λάτζες), τις οποίες και είναι προς τιμήν του έκανε δωρεά το σωματείο των λεμβούχων! Ζευγαράκια, πατεράδες και μητέρες με τα παιδιά τους, πρώην παίκτες της ομάδας και πολύς - πολύς κόσμος (γύρω στα 300 άτομα) περίμεναν να βρουν θέση για τη Μύκονο! Βέβαια, επειδή κανείς δεν περίμενε τόσο κόσμο, άλλο ένα πλοιάριο παράτησε μία τουριστική μέρα για να εξυπηρετήσει τους φιλάθλους της ομάδας!
Το ταξίδι ξεκίνησε γύρω στις 8:15! Εγώ και ο Ρίζος, που δεν έχουμε και μεγάλη ιδέα από θάλασσα, αποφασίσαμε να μην κάτσουμε μέσα και να απολάυσουμε τον ήλιο του μικρού καταστρώματος! Άλλοι 10 το πολύ μας ακολούθησαν και η απορία γιατί όλοι έκατσαν μέσα έγινε πολύ εμφανής, όταν το ταξίδι ξεκίνησε και ο αέρας σε συνδιασμό με το πρωϊνό κρύο έκαναν την εμφάνισή τους! 2 ώρες εκεί ήταν αρκέτες...Μετά ακολουθήσαμε την κάθοδο προς τον εσώκλειστο χώρο! Βέβαια όπως ήταν φυσικό επακόλουθο σ' ένα ταξίδι τεσσάρων ωρών οι κουβέντες έδιναν κι έπαιρναν! Γέλια, χαβαλές, ιστορίες, συζητήσεις έκαναν πέρα το χρόνο και τη βαρεμάρα!
Στις 12 το μεσημέρι, τρία πλοιάρια και αρκετά ιδιώκτητα σκάφη πραγματοποιήσαμε την απόβαση στο νησί της Μυκόνου.Ένα πανό(θα το δείτε παρακάτω) πήγαινε μπροστά, τα συνθήματα δωνούσαν την ατμόσφαιρα, αλλά η πείνα θέριζε (εξάλλου η θάλασσα ανοίγει την όρεξη) και στην θέα του Έβερεστ όλα ξεχάστηκαν προς στιγμήν και μία σαντορινιά έφοδος έκανε του υπαλλήλους του, να τρέχουν πανικόβλητοι!
Μιάμιση ώρα αργότερα συγκεντρώθηκε το πλήθος και με 2 πούλμαν (εντάξει ήταν λίγο στριμόκωλα) ανηφορήσαμε για το γήπεδο!
Φτάνοντας εκεί, είδαμε τους οπαδούς των αντιπάλων να έχουν ήδη πάρει τη θέση τους στην εξέδρα και σκαρώνοντας 2-3 συνθηματάκια επί τόπου κατευθήνθήκαμε προς τα κει, όπου μπήκαμε στο γήπεδο, χωρίς μάλιστα να χρειαστεί να κόψουμε εισιτήριο!
Κάνοντας μία παύση εδώ θα ήθελα να πω, πως οι νησιώτες είμαστε τελικά αρκετά καλοί άνθρωποι! Σκεφτείτε περίπου 700 άτομα στην ίδια εξέδρα, χωρίς να μας χωρίζει τίποτα! Εξ' αρχής μάλιστα συμφωνήθηκε πως ότι πούμε-βρίσουμε ή ακούσουμε είναι μέρος του παιχνιδιού και δεν έχει σκοπό να προσβάλλει κανένα! Βέβαια, δεν ήμουν τόσο σίγουρος ότι όντως θα τηρηθεί η συμφωνία, αλλά μετά απ' όλα όσα συναίβησαν στο ματς, τολμώ να πω πως πραγματικά δεν άνοιξε ούτε μύτη! Στις εξέδρες μάλιστα βρίσκονταν αρκετά γυναικόπεδα κι απ' τις δύο πλευρές! Επίσης, παρά τις βρισιές, τα μπουκάλια, τις μούτζες και τα συνθήματα, στο τέλος περάσαμε από μπροστά τους, κάνοντας χαβαλέ και όντως κατάλαβα πως όταν όλοι βλέπουν την μπάλα ως διασκέδαση και την εξέδρα ως μέρος του παιχνιδιού και τίποτα παραπάνω, τα επεισόδια δεν δημιουργούνται ποτέ!
Το ματς λοπόν ξεκίνησε με τον Πανθηραϊκό να δείχνει την υπεροχή του, έχοντας μάλιστα κι ένα δοκάρι στο πρώτο δεκάλεπτο! Το πρώτο ημίχρονο θα το χαρακτήριζα αρκετά βαρετό από φάσεις, ωστόσο η ατμόσφαιρά στην κερκίδα ήταν εξαιρετική! Μάλιστα, δύο δικές μου εμπνεύσεις πήραν θέση στα χείλη των υπολοίπων! Στο δεύτερο ημίχρονο αρκετά νωρίς ο Πανθηραϊκός έκανε το 1-0, το οποίο άξιζε πέρα για πέρα, σύμφωνα με την εμφάνισή του! Γύρω στο 82 (όλα στο περίπου πάντα) δεχθήκαμε δυστηχώς την ισοφάριση! Ωστόσο, πριν την ισοφάριση, ο διαιτήτης σφυρίζει πέναλτι σε ανατροπή παίκτη μας, το οποίο παρά το γεγονός πως ήταν δίπλα στη φασή, ακυρώνει έπειτα από υπόδειξη του επόπτη!
Το ματς όπως ήταν λογικό οδηγήθηκε στην παράταση, όπου ο Πανθηραϊκός πάλι βρέθηκε μπροστά στο σκορ (2-1)! Ωστόσο, έπειτα από μία αντεπίθεση, κι ενώ με άδεια εστία είχαμε δοκάρι(ο Χριστιανός μάλλον), δεχθήκαμε την ισοφάριση (2-2)! Στο μεταξύ, πρέπει να σας αναφέρω πως ο τεχνικό του Νηρέα (Μοστράτος) ήταν τόσο προκλητικός με τους φιλάθλους, κάνοντες χειρονομίες και άλλα ανεπίτρεπτα για άνθρωπο όπου διδάσκει ποδόσφαιρο, που ενώ οι φίλαθλοι παρά τις όποιες αντιπραθέσεις δεν είχαν προκαλέσει το παραμικρό, ειλικρινά είμαι σίγουρος πως αν δεν υπήρχε καλή θέληση από την εξέδρα μας, θα είχαμε χίλια δίκια να μπούμε στο γήπεδο και να το κάνουμε τόπι στο ξύλο!
Φτάνοντας λίγο πριν το φινάλε γίνεται το απίστευτο...
Ο διαιτητής σφυρίζει μία φάση κόρνερ, ενώ ο επόπτης έχει δώσει άουτ! Από εκείνη τη φάση, γίνεται μία αναμπουμπούλα στη μικρή περιοχή, οι παίκτες του Νηρέα ζητάνε πως η μπάλα πέρασε τη γραμμή, ο διαιτητής που βρίσκεται μέσα στην μεγάλη περιοχή δείχνει να συνεχιστεί το παιχνίδι κι έπειτα από 1 σχεδόν λεπτό ο επόπτης αρχίζει να τρέχει προς τη σέντρα, λέγοντας πως στην προκειμένη φάση η μπάλα πέρασε τη γραμμή! Και ναι λοιπόν, ο διαιτητής ο άρχων του αγώνα, παρόλο που ήταν δίπλα, αλλάζει την άποψή του και κατοχυρώνει το γκολ στον Νηρέα (3-2)! Η εξέδρα εξαγριώθηκε, τα συνθήματα όλοι τα φαντάζεσται και έπειτα από λαϊκή απαίτηση ο πρόεδρος του Πανθηραϊκού αποχώρησε μαζί με την ομάδα από το γήπεδο!
Βέβαια, το γράφω και ανατριχιάζω,πως παρόλη την απογοήτευση οι παίκτες της ομάδας ήρθαν, χειροκρότησαν την κερκίδα, η οποία μάλιστα εν χορώ φώναζε "να τοι, να τοι, οι πρωταθλητές"!
Όπως ήταν φυσικό το ταξίδι του γυρισμού μας φάνηκε τεράστιο! Με τη φωνή να έχει κλείσει, με την απογοήτευση και το κάψιμο του ήλιου εμφανή στο πρόσωπό μας, πήραμε το πλοίο της επιστροφής! Ο Μορφέας αγκάλιασε τους περισσότερους απο εμάς, στα άβολα αυτά καθίσματα!
Στις 22:00 είχαμε πλέον γυρίσει! Το γυναικάκι μου, ένα ζεστό μπάνιο και μία πίτσα με περίμεναν σπίτι, όπως κι εγώ αυτά!
Τέλος, πριν σας αφήσω να δείτε κάποιες φωτογραφίες, θέλω να εκφράσω την ελπίδα μου, πως η φετινή προσπάθεια του Πανθηραϊκού θα είναι η αρχή για κάτι καινούργιο, κάτι πιο σοβαρό, όσο αφορά στην αθλητική υποδομή του νησιού! Ήδη απο χθες όλοι αυτο συζητάνε...
Χαθείτε στα ενδότερα...
Αυτή τη φορά κι έπειτα απο απαίτηση ενός φίλου, που αδυνατεί να παρακολουθεί τα τεκτενόμενα, θα αναφερθούμε στην ομάδα που κάποτε όλοι θέλαμε να παίξουμε, τον ΠΑΝΘΗΡΑΪΚΟ!
Θυμάμαι πολλές Κυριακές των παιδικών μου χρόνων, τον θείο μου να έρχεται να με ξεσηκώνει και να με πηγαίνει να δω την αγαπημένη ομάδα του νησιού! Θυμάμαι ώρες να μου μιλάει και να μου εξιστορεί τις εποχές, που αποτελούσε βασικό στέλεχος της ομάδας, αλλά και για την περίοδο, όπου είχε καταπιαστεί με τα διοικητικά του συλλόγου!
Θυμάμαι, τα παιδιά που καθόμασταν πίσω απο το τέρμα παριστάνωντας τα ball - boy, χωρίς να μας το έχει ζητήσει κανείς ή να μας δίνει σημασία κανείς! Θεωρούσαμε απλά ότι με αυτό τον τρόπο γινόμαστε μέρος της ομάδας!
Θυμάμαι τον Άρη να βρισκόμαστε στο γήπεδο και να παρακολουθούμε μία μπάλα αλησμόνητου κάλους, αλλά και την αγωνία του για το αν θα φτάσουν τα σακουλάκια ή θα μας πάρουν πασατέμπους και ηλιόσπορους!
Αργότερα βέβαια και για να μην γίνομαι φορτικός ο Άρης για ένα φεγγάρι, βρήκε θέση στο έμψυχο δυναμικό του συλλόγου, παριστάνωντας τον άχαρο αμυντικό της ομάδας, που με βήσμα κλήθηκε στην καλύτερη εντεκάδα του νησιού!
Βέβαια, δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ, την περίοδο (δεν ήταν και μικρή) όπου ο Πανθηραϊκός είχε πια ξεχαστεί απ' όλους! Τότε, που όλοι εμείς κοροϊδεύαμε και λέγαμε πως ακόμα παίζουν παίχτες, οι οποίοι μετρούν δεκαετίες στην ομάδα! Μία κατάσταση για την οποία φταίμε όλοι εμείς, αλλά και όλοι όσοι άφησαν την ομάδα να μαραζώσει!
Κι ερχόμαστε στο σήμερα...
Τολμώ να πω πως εδώ και χρόνια, παρόλο που ρωτάω για την ομάδα και παρόλο που το γήπεδο απέχει 7 λεπτά με τα πόδια απο το σπίτι μου, δεν είχα ποτέ τη διάθεση ή την ανάλογη παρέα να πάω να δω ένα ματς.
Και πριν μια εβδομάδα, έσκασε η είδηση πως ο Πανθηραϊκός πέρασε στον τελικό και θα διεκδικήσει το όνειρο της ανόδου στη Δ' Εθνική, την Κυριακή στη Μύκονο κόντρα στο Νηρέα Πάρου.
Ακόμα και τώρα δεν ξέρω αν αυτό που χτύπησε μέσα για να είμαι εκεί ήταν η ανάγκη να φύγω απο το νησί, έστω και για μία μέρα λίγο πριν αρχίσει η σεζόν ή αυτό το μικρόβιο της αγάπης γι' αυτή την ομάδα, που μάλλον ήταν χρόνια θαμμένο μέσα μου!
Αφού λοιπόν ανακοίνωσα στον άμεσα ενδιαφερόμενο την πρόθεση μου (βλ. Μαρία), παίρνοντας πολύ εύκολα το οκ, αλλά δυστυχώς όχι κι εκείνη μαζί μου, προσπάθησα να πείσω φίλους να έρθουν μαζί μου! Κι όλα έγινα όπως το περίμενα...Ο μόνος που τελικά ήρθε και εξ' αρχής ήθελε να κάνει το ταξίδι ήταν ο Ρίζος!
Με πολύ άγχος την παραμονή του αγώνα, ότι θα ξεχάσει πως το έχουμε κανονίσει, ότι δεν θα ξυπνήσει και άλλες τέτοιες σοβαρές ανησυχίες, τις οποίες όλοι όσοι τον ξέρουν θα τις είχαν, πήγια για δουλεια, περιμένοντας το ξήμέρωμα!
Ύστερα, απο τρεις ώρες ύπνο, το ξυπνητήρι άρχισε να ξυπνάει και παρά την ώρα (6:30) σηκώθηκα γεμάτος κέφι, ξύπνησα τον Ρίζο (ναι τα κατάφερα), ξύπνησα τον Μάκη (σιγά μην έλειπε) και μίση ώρα μετά, κατεβαίναμε στον Αθηνιό (λιμάνι για όσους δεν ξέρουν), όπου θα βλέπαμε αν υπήρχαν και άλλοι σαν κι εμας!
Ως εκ του θαύματος λοιπόν και πρωτόγνωρο για την σαντορινιά πραγματικότητα το λιμάνι είχε γεμίσει κόσμο, που περίμενε τα καραβάκια (λάτζες), τις οποίες και είναι προς τιμήν του έκανε δωρεά το σωματείο των λεμβούχων! Ζευγαράκια, πατεράδες και μητέρες με τα παιδιά τους, πρώην παίκτες της ομάδας και πολύς - πολύς κόσμος (γύρω στα 300 άτομα) περίμεναν να βρουν θέση για τη Μύκονο! Βέβαια, επειδή κανείς δεν περίμενε τόσο κόσμο, άλλο ένα πλοιάριο παράτησε μία τουριστική μέρα για να εξυπηρετήσει τους φιλάθλους της ομάδας!
Το ταξίδι ξεκίνησε γύρω στις 8:15! Εγώ και ο Ρίζος, που δεν έχουμε και μεγάλη ιδέα από θάλασσα, αποφασίσαμε να μην κάτσουμε μέσα και να απολάυσουμε τον ήλιο του μικρού καταστρώματος! Άλλοι 10 το πολύ μας ακολούθησαν και η απορία γιατί όλοι έκατσαν μέσα έγινε πολύ εμφανής, όταν το ταξίδι ξεκίνησε και ο αέρας σε συνδιασμό με το πρωϊνό κρύο έκαναν την εμφάνισή τους! 2 ώρες εκεί ήταν αρκέτες...Μετά ακολουθήσαμε την κάθοδο προς τον εσώκλειστο χώρο! Βέβαια όπως ήταν φυσικό επακόλουθο σ' ένα ταξίδι τεσσάρων ωρών οι κουβέντες έδιναν κι έπαιρναν! Γέλια, χαβαλές, ιστορίες, συζητήσεις έκαναν πέρα το χρόνο και τη βαρεμάρα!
Στις 12 το μεσημέρι, τρία πλοιάρια και αρκετά ιδιώκτητα σκάφη πραγματοποιήσαμε την απόβαση στο νησί της Μυκόνου.Ένα πανό(θα το δείτε παρακάτω) πήγαινε μπροστά, τα συνθήματα δωνούσαν την ατμόσφαιρα, αλλά η πείνα θέριζε (εξάλλου η θάλασσα ανοίγει την όρεξη) και στην θέα του Έβερεστ όλα ξεχάστηκαν προς στιγμήν και μία σαντορινιά έφοδος έκανε του υπαλλήλους του, να τρέχουν πανικόβλητοι!
Μιάμιση ώρα αργότερα συγκεντρώθηκε το πλήθος και με 2 πούλμαν (εντάξει ήταν λίγο στριμόκωλα) ανηφορήσαμε για το γήπεδο!
Φτάνοντας εκεί, είδαμε τους οπαδούς των αντιπάλων να έχουν ήδη πάρει τη θέση τους στην εξέδρα και σκαρώνοντας 2-3 συνθηματάκια επί τόπου κατευθήνθήκαμε προς τα κει, όπου μπήκαμε στο γήπεδο, χωρίς μάλιστα να χρειαστεί να κόψουμε εισιτήριο!
Κάνοντας μία παύση εδώ θα ήθελα να πω, πως οι νησιώτες είμαστε τελικά αρκετά καλοί άνθρωποι! Σκεφτείτε περίπου 700 άτομα στην ίδια εξέδρα, χωρίς να μας χωρίζει τίποτα! Εξ' αρχής μάλιστα συμφωνήθηκε πως ότι πούμε-βρίσουμε ή ακούσουμε είναι μέρος του παιχνιδιού και δεν έχει σκοπό να προσβάλλει κανένα! Βέβαια, δεν ήμουν τόσο σίγουρος ότι όντως θα τηρηθεί η συμφωνία, αλλά μετά απ' όλα όσα συναίβησαν στο ματς, τολμώ να πω πως πραγματικά δεν άνοιξε ούτε μύτη! Στις εξέδρες μάλιστα βρίσκονταν αρκετά γυναικόπεδα κι απ' τις δύο πλευρές! Επίσης, παρά τις βρισιές, τα μπουκάλια, τις μούτζες και τα συνθήματα, στο τέλος περάσαμε από μπροστά τους, κάνοντας χαβαλέ και όντως κατάλαβα πως όταν όλοι βλέπουν την μπάλα ως διασκέδαση και την εξέδρα ως μέρος του παιχνιδιού και τίποτα παραπάνω, τα επεισόδια δεν δημιουργούνται ποτέ!
Το ματς λοπόν ξεκίνησε με τον Πανθηραϊκό να δείχνει την υπεροχή του, έχοντας μάλιστα κι ένα δοκάρι στο πρώτο δεκάλεπτο! Το πρώτο ημίχρονο θα το χαρακτήριζα αρκετά βαρετό από φάσεις, ωστόσο η ατμόσφαιρά στην κερκίδα ήταν εξαιρετική! Μάλιστα, δύο δικές μου εμπνεύσεις πήραν θέση στα χείλη των υπολοίπων! Στο δεύτερο ημίχρονο αρκετά νωρίς ο Πανθηραϊκός έκανε το 1-0, το οποίο άξιζε πέρα για πέρα, σύμφωνα με την εμφάνισή του! Γύρω στο 82 (όλα στο περίπου πάντα) δεχθήκαμε δυστηχώς την ισοφάριση! Ωστόσο, πριν την ισοφάριση, ο διαιτήτης σφυρίζει πέναλτι σε ανατροπή παίκτη μας, το οποίο παρά το γεγονός πως ήταν δίπλα στη φασή, ακυρώνει έπειτα από υπόδειξη του επόπτη!
Το ματς όπως ήταν λογικό οδηγήθηκε στην παράταση, όπου ο Πανθηραϊκός πάλι βρέθηκε μπροστά στο σκορ (2-1)! Ωστόσο, έπειτα από μία αντεπίθεση, κι ενώ με άδεια εστία είχαμε δοκάρι(ο Χριστιανός μάλλον), δεχθήκαμε την ισοφάριση (2-2)! Στο μεταξύ, πρέπει να σας αναφέρω πως ο τεχνικό του Νηρέα (Μοστράτος) ήταν τόσο προκλητικός με τους φιλάθλους, κάνοντες χειρονομίες και άλλα ανεπίτρεπτα για άνθρωπο όπου διδάσκει ποδόσφαιρο, που ενώ οι φίλαθλοι παρά τις όποιες αντιπραθέσεις δεν είχαν προκαλέσει το παραμικρό, ειλικρινά είμαι σίγουρος πως αν δεν υπήρχε καλή θέληση από την εξέδρα μας, θα είχαμε χίλια δίκια να μπούμε στο γήπεδο και να το κάνουμε τόπι στο ξύλο!
Φτάνοντας λίγο πριν το φινάλε γίνεται το απίστευτο...
Ο διαιτητής σφυρίζει μία φάση κόρνερ, ενώ ο επόπτης έχει δώσει άουτ! Από εκείνη τη φάση, γίνεται μία αναμπουμπούλα στη μικρή περιοχή, οι παίκτες του Νηρέα ζητάνε πως η μπάλα πέρασε τη γραμμή, ο διαιτητής που βρίσκεται μέσα στην μεγάλη περιοχή δείχνει να συνεχιστεί το παιχνίδι κι έπειτα από 1 σχεδόν λεπτό ο επόπτης αρχίζει να τρέχει προς τη σέντρα, λέγοντας πως στην προκειμένη φάση η μπάλα πέρασε τη γραμμή! Και ναι λοιπόν, ο διαιτητής ο άρχων του αγώνα, παρόλο που ήταν δίπλα, αλλάζει την άποψή του και κατοχυρώνει το γκολ στον Νηρέα (3-2)! Η εξέδρα εξαγριώθηκε, τα συνθήματα όλοι τα φαντάζεσται και έπειτα από λαϊκή απαίτηση ο πρόεδρος του Πανθηραϊκού αποχώρησε μαζί με την ομάδα από το γήπεδο!
Βέβαια, το γράφω και ανατριχιάζω,πως παρόλη την απογοήτευση οι παίκτες της ομάδας ήρθαν, χειροκρότησαν την κερκίδα, η οποία μάλιστα εν χορώ φώναζε "να τοι, να τοι, οι πρωταθλητές"!
Όπως ήταν φυσικό το ταξίδι του γυρισμού μας φάνηκε τεράστιο! Με τη φωνή να έχει κλείσει, με την απογοήτευση και το κάψιμο του ήλιου εμφανή στο πρόσωπό μας, πήραμε το πλοίο της επιστροφής! Ο Μορφέας αγκάλιασε τους περισσότερους απο εμάς, στα άβολα αυτά καθίσματα!
Στις 22:00 είχαμε πλέον γυρίσει! Το γυναικάκι μου, ένα ζεστό μπάνιο και μία πίτσα με περίμεναν σπίτι, όπως κι εγώ αυτά!
Τέλος, πριν σας αφήσω να δείτε κάποιες φωτογραφίες, θέλω να εκφράσω την ελπίδα μου, πως η φετινή προσπάθεια του Πανθηραϊκού θα είναι η αρχή για κάτι καινούργιο, κάτι πιο σοβαρό, όσο αφορά στην αθλητική υποδομή του νησιού! Ήδη απο χθες όλοι αυτο συζητάνε...
Χαθείτε στα ενδότερα...
15 Μαΐ 2008
13 ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ...
Xaireto sas....
Kairo exoume na ta poume...
Vlepeis ton teleutaio kairo i diathesi gia grapsimo exei sunexos kati arnitiko na pei, epomenos den exo diathesi oute na to moirasto kai polu perissotero na parejigitho gia oti grapso!
Gi' auto touto to post tha exei enan teleios diaforetiko xaraktira apo ta proigoumena kai kurios tha einai anarxo, alla kai katatopistiko parallila...
Exoume kai leme loipon:
13logos TON TELEUTAION IMERON
1. To Yaris, xromatos mauro, xoris pinakides kai m' enan odigo noob einai edo kai 2 evdomades peripou sto dromo! Mexri stigmis ola kuloun omala, afou i diadromi fira-kamari exei ginei ena monimo dromologio kai pleon mporo na to kano akoma kai me kleista matia! Osoi idi gelate oti den pao pouthena allou, sas enimerono oti exo paei apo tin mia akri tis santorinis stin alli mesa se mia mera!
2. Xairomai arketa pou kamposoi filoi mou vrikan h' skeftontai pleon na vroun ena tairi! Toso gia tin diki tou eutuxia, oso kai gia tin diki mou! An tous eixate ki eseis filous, pragmatika tha anakoufizosastan...
3. An ola pane kala, tin Kuriaki tha vriskomai ektos nisiou me stoxo ton panugurismo tis omadas tou Panthiraikou stin D' Ethniki katigoria!
4. I maria paramenei sti zoi mou, epomenos oses me thelete na kanete upomoni kamia dekaetia akoma! Den skopeuo na paraititho, toso eukola!
5. To lotro den to ekopsa kai oute endexetai (psemmata leo Maria, to stamatisa), kathos sunexizei na me xaropoiei tis eleutheres mou ores, alla kai na dinei auto to alatopipero sti sxesi mou (vl. tsakomous).
6. I triffulara termatise deuteri kai an ola pane kala tou xronou mporei na ta kataferoume kai pali! Ostoso, i eisodos tis MARFIN kai tou Patera sto D.S, isos mas dosei mia othisi pou kaneis den perimenei! Idomen...
7. I aderfi mou etoimazetai gia panellinies kai an to mathima pou dinei exei na kanei sxesi me to MAD kai me to poses ores ipiate cafe simera, tote sigoura tha perasei sti nomiki.
8. Kaneis mexri tora den exei stamatisei na diavazei to blog mou sta misa, epomenos an idi to skeftesai na exeis ta @@ na mou to peis apo konta.
9. O Makarios den tin paleuei mia! 27 tattoo, 13 ores conquer kai sto background ligos ponokefalos gia na desei to gluko.
10. To trivial paizetai apo olous, alla an thelete tin iremia sas min fonajete ton Makario, afou ki ekeini tin ora na anoijete to kouti tha diamarturetai pos exete diavasei tis erotiseis! Episis, kalo einai na thimaste pos to Trivial einai ena paixnidi pou sto telos kerdizoun panta o Bori kai o Wish, m' enan jexoristo-apolaustiko tropo.
11. Ithela na pao diakopes sti Mukono, alla ematha oti oi antres einai moda jeperasmeni ekei kai telika mallon tha katalijo opou thelei i MAria (antras me pugmi gar ki ego).
12. To spiti mou thelei katharisma, to club enan barman pou na min varietai na paei gia douleia kai to pc mou kapoia stigmi mia anasugrotisi.
13. Sumfono me osa leo kai epaujano...
M' autes tis elaxistes kai sovarou epipedou diapistoseis tha kleiso auto to blog! Vevaia ena tragoudaki pote den kanei kako... Χαθείτε στα ενδότερα...
Kairo exoume na ta poume...
Vlepeis ton teleutaio kairo i diathesi gia grapsimo exei sunexos kati arnitiko na pei, epomenos den exo diathesi oute na to moirasto kai polu perissotero na parejigitho gia oti grapso!
Gi' auto touto to post tha exei enan teleios diaforetiko xaraktira apo ta proigoumena kai kurios tha einai anarxo, alla kai katatopistiko parallila...
Exoume kai leme loipon:
13logos TON TELEUTAION IMERON
1. To Yaris, xromatos mauro, xoris pinakides kai m' enan odigo noob einai edo kai 2 evdomades peripou sto dromo! Mexri stigmis ola kuloun omala, afou i diadromi fira-kamari exei ginei ena monimo dromologio kai pleon mporo na to kano akoma kai me kleista matia! Osoi idi gelate oti den pao pouthena allou, sas enimerono oti exo paei apo tin mia akri tis santorinis stin alli mesa se mia mera!
2. Xairomai arketa pou kamposoi filoi mou vrikan h' skeftontai pleon na vroun ena tairi! Toso gia tin diki tou eutuxia, oso kai gia tin diki mou! An tous eixate ki eseis filous, pragmatika tha anakoufizosastan...
3. An ola pane kala, tin Kuriaki tha vriskomai ektos nisiou me stoxo ton panugurismo tis omadas tou Panthiraikou stin D' Ethniki katigoria!
4. I maria paramenei sti zoi mou, epomenos oses me thelete na kanete upomoni kamia dekaetia akoma! Den skopeuo na paraititho, toso eukola!
5. To lotro den to ekopsa kai oute endexetai (psemmata leo Maria, to stamatisa), kathos sunexizei na me xaropoiei tis eleutheres mou ores, alla kai na dinei auto to alatopipero sti sxesi mou (vl. tsakomous).
6. I triffulara termatise deuteri kai an ola pane kala tou xronou mporei na ta kataferoume kai pali! Ostoso, i eisodos tis MARFIN kai tou Patera sto D.S, isos mas dosei mia othisi pou kaneis den perimenei! Idomen...
7. I aderfi mou etoimazetai gia panellinies kai an to mathima pou dinei exei na kanei sxesi me to MAD kai me to poses ores ipiate cafe simera, tote sigoura tha perasei sti nomiki.
8. Kaneis mexri tora den exei stamatisei na diavazei to blog mou sta misa, epomenos an idi to skeftesai na exeis ta @@ na mou to peis apo konta.
9. O Makarios den tin paleuei mia! 27 tattoo, 13 ores conquer kai sto background ligos ponokefalos gia na desei to gluko.
10. To trivial paizetai apo olous, alla an thelete tin iremia sas min fonajete ton Makario, afou ki ekeini tin ora na anoijete to kouti tha diamarturetai pos exete diavasei tis erotiseis! Episis, kalo einai na thimaste pos to Trivial einai ena paixnidi pou sto telos kerdizoun panta o Bori kai o Wish, m' enan jexoristo-apolaustiko tropo.
11. Ithela na pao diakopes sti Mukono, alla ematha oti oi antres einai moda jeperasmeni ekei kai telika mallon tha katalijo opou thelei i MAria (antras me pugmi gar ki ego).
12. To spiti mou thelei katharisma, to club enan barman pou na min varietai na paei gia douleia kai to pc mou kapoia stigmi mia anasugrotisi.
13. Sumfono me osa leo kai epaujano...
M' autes tis elaxistes kai sovarou epipedou diapistoseis tha kleiso auto to blog! Vevaia ena tragoudaki pote den kanei kako... Χαθείτε στα ενδότερα...
3 Απρ 2008
Μικρές Νοθείες
Είμαι απαράδεκτος, το ξέρω...
Όχι για όλα όσα σκέφτεσαι, αλλά γιάτι έχουν περάσει μήνες από τότε που άνοιξα το blog μου και είπα να γράψω δέκα αράδες, έτσι για να γουστάρουμε!
Θα μπορούσα να σου γράψω ολόκληρες σελίδες! Έχουν γίνει πολλά βλέπεις...
Από που ν' αρχίσω και που να τελειώσω όμως...
Μπήκαμε με το ένα πόδι στο καλοκαίρι και πλέον το αραλίκι του χειμώνα πάει περίπατο! Δεν λέω καλή φάση το καλοκαίρι, αλλά το κρύο και η ηρεμία ενώνουν, σε αντίθεση με τη δουλειά που χωρίζει και σε βάζει σ' ένα νέο καλούπι, το οποίο δεν είναι επιλογή σου, αλλά αναγκάζεσαι να κάνεις για να μπορείς να ζήσεις πέραν του δέοντος άνετα!
Ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος, που του άρεσαν οι μεγάλες και σημαντικές μετακινήσεις, γι' αυτό και όπου κι αν πήγα έμεινα για χρόνια! Βλέπεις πάντοτε και παντού ήμουν της άποψης πως όταν βρεις την άκρη σου και φέρεις τα πράγματα στα μέτρα σου, η κάθε μορφής αλλαγής δεν είναι πάντα για καλό!
Ποτέ δεν ήθελα τα μεγάλα ταξίδια, τις μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου...
Βαρετά ίδιος, μονότονα βολικός και αθεράπευτα γελείος! Ένα μίγμα που αναζητάει απαραίτητα παρόμοιους ανθρώπους για να μπορέσει να σταθεί δίπλα τους!
Όλα αυτά μπορεί να μοιάζουν με απολογία, όμως κάθε άλλο παρά προσπάθεια να εξηγηθώ για κάτι είναι...
Βλέπεις, σε αντίθεση με τους γύρω, δεν παραπονιέμαι που ζω στο νησί, δεν γκρινιάζω που υπάρχει αυτή η υποτιθέμενη μονοτονία! Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή και γκρίζα! Κάποτε στα χρόνια της εφηβικής μου επανάστασης ήθελα να φύγω, να ζήσω αλλιώς, να γνωρίσω την αλήτικη φάση της ζωής!
Τώρα, επιλέγω τη βολή του νησιού, την ηρεμία της σχέσης μου, την παρέα των παιδικών μου φίλων, την χαλαρότητα της δουλειάς, τα ίδια αστεία που πάντα όμως κάνουν τους άλλους να γελάνε, τις μπύρες και τα ξύδια, το αραλίκι του σπιτιού, την αίσθηση αυτή που με κάνει να νοιώθω πολύ τυχερός και ευτυχισμένος για όλα όσα έχω, σημαντικά και ασήμαντα...
Βέβαια, δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν πως είναι καλύτερος ο δικός μου τρόπος ζωής...
Εξάλλου, ο καθένας είναι δέσμιος και υπόλογος των επιλογών του και όταν κάτι δεν σ' αρέσει καλό είναι να το αλλάζεις!
Και για να τελειώσω, το θέμα δεν είναι ο τρόπος ζωής που κάνεις, αλλά αυτό που κάνεις να σ' αρέσει όχι ολοκληρωτικά γιατί αυτό είναι αδύνατο, αλλά σε ποσοστό περισσότερο από το 50%!
Οι αλλαγές δεν είναι πάντα για καλό, αλλά όταν αισθάνεσαι την ανάγκη για φυγή ή αλλαγή δεν μετράει τι αφήνεις πίσω σου, αλλά τι σκοπεύεις να βρεις μπροστά σου!
Εξάλλου, όταν κοιτάς πίσω πάντα βρίσκεις ομορφότερο το παρελθόν...
Μία πλάνη του μυαλού, που όσοι προσπάθησαν να αντισταθούν έγιναν φυλακισμένοι των ίδιων των αναμνήσεων τους, σβήνοντας έτσι και αποθώντας κάθετι καλό που παρουσιάστηκε στο δρόμο τους...
Αυτά είχα να πω προς το παρόν κι ελπίζω σύντομα να ξαναγράψω...
Υ.Γ Το αμάξι είναι ήδη καθ' οδόν για τη Σαντορίνη! Ελπίζω να μην μάθουν ότι είναι για μένα και να το στείλουν...(toyota yaris - μαύρο)
Καλή σας μέρα...
Χαθείτε στα ενδότερα...
Όχι για όλα όσα σκέφτεσαι, αλλά γιάτι έχουν περάσει μήνες από τότε που άνοιξα το blog μου και είπα να γράψω δέκα αράδες, έτσι για να γουστάρουμε!
Θα μπορούσα να σου γράψω ολόκληρες σελίδες! Έχουν γίνει πολλά βλέπεις...
Από που ν' αρχίσω και που να τελειώσω όμως...
Μπήκαμε με το ένα πόδι στο καλοκαίρι και πλέον το αραλίκι του χειμώνα πάει περίπατο! Δεν λέω καλή φάση το καλοκαίρι, αλλά το κρύο και η ηρεμία ενώνουν, σε αντίθεση με τη δουλειά που χωρίζει και σε βάζει σ' ένα νέο καλούπι, το οποίο δεν είναι επιλογή σου, αλλά αναγκάζεσαι να κάνεις για να μπορείς να ζήσεις πέραν του δέοντος άνετα!
Ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος, που του άρεσαν οι μεγάλες και σημαντικές μετακινήσεις, γι' αυτό και όπου κι αν πήγα έμεινα για χρόνια! Βλέπεις πάντοτε και παντού ήμουν της άποψης πως όταν βρεις την άκρη σου και φέρεις τα πράγματα στα μέτρα σου, η κάθε μορφής αλλαγής δεν είναι πάντα για καλό!
Ποτέ δεν ήθελα τα μεγάλα ταξίδια, τις μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου...
Βαρετά ίδιος, μονότονα βολικός και αθεράπευτα γελείος! Ένα μίγμα που αναζητάει απαραίτητα παρόμοιους ανθρώπους για να μπορέσει να σταθεί δίπλα τους!
Όλα αυτά μπορεί να μοιάζουν με απολογία, όμως κάθε άλλο παρά προσπάθεια να εξηγηθώ για κάτι είναι...
Βλέπεις, σε αντίθεση με τους γύρω, δεν παραπονιέμαι που ζω στο νησί, δεν γκρινιάζω που υπάρχει αυτή η υποτιθέμενη μονοτονία! Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή και γκρίζα! Κάποτε στα χρόνια της εφηβικής μου επανάστασης ήθελα να φύγω, να ζήσω αλλιώς, να γνωρίσω την αλήτικη φάση της ζωής!
Τώρα, επιλέγω τη βολή του νησιού, την ηρεμία της σχέσης μου, την παρέα των παιδικών μου φίλων, την χαλαρότητα της δουλειάς, τα ίδια αστεία που πάντα όμως κάνουν τους άλλους να γελάνε, τις μπύρες και τα ξύδια, το αραλίκι του σπιτιού, την αίσθηση αυτή που με κάνει να νοιώθω πολύ τυχερός και ευτυχισμένος για όλα όσα έχω, σημαντικά και ασήμαντα...
Βέβαια, δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν πως είναι καλύτερος ο δικός μου τρόπος ζωής...
Εξάλλου, ο καθένας είναι δέσμιος και υπόλογος των επιλογών του και όταν κάτι δεν σ' αρέσει καλό είναι να το αλλάζεις!
Και για να τελειώσω, το θέμα δεν είναι ο τρόπος ζωής που κάνεις, αλλά αυτό που κάνεις να σ' αρέσει όχι ολοκληρωτικά γιατί αυτό είναι αδύνατο, αλλά σε ποσοστό περισσότερο από το 50%!
Οι αλλαγές δεν είναι πάντα για καλό, αλλά όταν αισθάνεσαι την ανάγκη για φυγή ή αλλαγή δεν μετράει τι αφήνεις πίσω σου, αλλά τι σκοπεύεις να βρεις μπροστά σου!
Εξάλλου, όταν κοιτάς πίσω πάντα βρίσκεις ομορφότερο το παρελθόν...
Μία πλάνη του μυαλού, που όσοι προσπάθησαν να αντισταθούν έγιναν φυλακισμένοι των ίδιων των αναμνήσεων τους, σβήνοντας έτσι και αποθώντας κάθετι καλό που παρουσιάστηκε στο δρόμο τους...
Αυτά είχα να πω προς το παρόν κι ελπίζω σύντομα να ξαναγράψω...
Υ.Γ Το αμάξι είναι ήδη καθ' οδόν για τη Σαντορίνη! Ελπίζω να μην μάθουν ότι είναι για μένα και να το στείλουν...(toyota yaris - μαύρο)
Καλή σας μέρα...
Χαθείτε στα ενδότερα...
19 Φεβ 2008
ΟΠΟΥ ΧΙΟΝΙ ΚΑΙ ΧΑΡΑ...
Καλημέρα guys... Σ' όποιον και να πω οτι μένω Σαντορίνη και αποκλείστηκα από τα χιόνια, με αποτέλεσμα να μην καταφέρω να κοιμηθώ σπίτι μου, αλλά στο σπίτι ενός φίλου, νομίζω ότι το λιγότερο που θα πάρω σαν απάντηση είναι ένα τρελό χαχανητό!
Ήδη έχω μπροστά μου την εικόνα του Roberto να διαβάζει την παράγραφο και να γελάει ακόμα...
Πάντως, τολμώ να πω πως με όλα τα παιδιά στο σπίτι, με μπύρες που παρέμεναν κρύες όση ώρα κι αν τις είχαμε έξω, με την κιθάρα να περνάει από χέρι σε χέρι, με μουσική, με την προσπάθεια να γράψουμε τραγούδια, για τα οποία στο τέλος γυρίστηκε και το video clip, νομίζω ότι θα μείνει ως σημείο αναφοράς σ' αυτό πόυ λέμε βραδιές να κρατάς την κοιλιά σου από τα γέλια...
Περιττό βέβαια να αναφέρω και όσοι με ξέρουν θα μπορούν να καταλάβουν πως είχαν τα πράγματα, αν απλά αναφέρω πως μαζί μας ήταν και η αδερφή μου, η οποία ευτυχώς ή δυστυχώς έπεσε στο μάτι του...κυκλώνα ή καλύτερα πάνω στην δική μου όρεξη για πλάκα!
Αφήνωντας πίσω τη νύχτα αυτή, θέλω επίσης να ανάφέρω πως σε περίπτωση που δεν κυκλοφορείτε σήμερα με τα μεταφορικά σας μέσα επειδή νομίζετε πως έχω δίπλωμα σας διαβεβαιώ πως ο καιρός σας γλίτωσε και σας έδωσε μία ακόμα εβδομάδα για να προλάβετε να μάθετε τους τρόπους αποφυγής NOOB οδηγών, οι οποίοι κατευθύνονται προς το αμάξι σας!
Τέλος, ως ένδειξη του σεβασμού μου στους αναγνώστες τους blog μου σας δίνω την μοναδική ευκαιρία να παρακολουθείσετε τα video clip εκείνης της βραδιάς...
Καλό είναι να δώσετε ιδιαίτερη βάση στους στίχους...
Όσοι έχουν τη γνώση θα καταλάβουν ποιος είχε φύγει λίγο πριν...
Αν και δεν ακούγεται καλά...αξίζει λόγω αμφίεσης
Κι επειδή είμαστε πολύ μπροστά φτιάξαμε & δεύτερο clip για το soundtrack της βραδιάς
Χαθείτε στα ενδότερα...
Ήδη έχω μπροστά μου την εικόνα του Roberto να διαβάζει την παράγραφο και να γελάει ακόμα...
Πάντως, τολμώ να πω πως με όλα τα παιδιά στο σπίτι, με μπύρες που παρέμεναν κρύες όση ώρα κι αν τις είχαμε έξω, με την κιθάρα να περνάει από χέρι σε χέρι, με μουσική, με την προσπάθεια να γράψουμε τραγούδια, για τα οποία στο τέλος γυρίστηκε και το video clip, νομίζω ότι θα μείνει ως σημείο αναφοράς σ' αυτό πόυ λέμε βραδιές να κρατάς την κοιλιά σου από τα γέλια...
Περιττό βέβαια να αναφέρω και όσοι με ξέρουν θα μπορούν να καταλάβουν πως είχαν τα πράγματα, αν απλά αναφέρω πως μαζί μας ήταν και η αδερφή μου, η οποία ευτυχώς ή δυστυχώς έπεσε στο μάτι του...κυκλώνα ή καλύτερα πάνω στην δική μου όρεξη για πλάκα!
Αφήνωντας πίσω τη νύχτα αυτή, θέλω επίσης να ανάφέρω πως σε περίπτωση που δεν κυκλοφορείτε σήμερα με τα μεταφορικά σας μέσα επειδή νομίζετε πως έχω δίπλωμα σας διαβεβαιώ πως ο καιρός σας γλίτωσε και σας έδωσε μία ακόμα εβδομάδα για να προλάβετε να μάθετε τους τρόπους αποφυγής NOOB οδηγών, οι οποίοι κατευθύνονται προς το αμάξι σας!
Τέλος, ως ένδειξη του σεβασμού μου στους αναγνώστες τους blog μου σας δίνω την μοναδική ευκαιρία να παρακολουθείσετε τα video clip εκείνης της βραδιάς...
Καλό είναι να δώσετε ιδιαίτερη βάση στους στίχους...
Όσοι έχουν τη γνώση θα καταλάβουν ποιος είχε φύγει λίγο πριν...
Αν και δεν ακούγεται καλά...αξίζει λόγω αμφίεσης
Κι επειδή είμαστε πολύ μπροστά φτιάξαμε & δεύτερο clip για το soundtrack της βραδιάς
Χαθείτε στα ενδότερα...
27 Ιαν 2008
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ...
Γράψε επιτέλους ένα blog διαμρτύρονται όλοι...
Και πως να γράψω ρε παιδιά ας μου πει κάποιος...
Νοιώθω ότι στερεύω από έμπνευση, γιατί έχει αρχίσει και δεν μ' αρέσει τίποτα! Μου τη δίνουν όλα!
Ο ένας χάνει τον εαυτό του, ο άλλος δεν τη παλεύει, ο άλλος παίζει όλη μέρα lotro, ο άλλος βαριέται που ζει και όλους αυτούς αν τους ενώσεις φτιάχνεις σ' ένα πολύ ωραίο και υπερμεγέθες παζλ τον υποφαινόμενο!
Γράψε ένα blog διαμαρτύρονται όλοι...
Να σας γράψω να σας φύγει η αίσθηση σε όλους εσάς που νομίζετε πως δεν γράφω γιατί νομίζετε πως το μόνο που με νοιάζει είναι να παίζω lotro!
Θεωρώ πως καλό είναι να γράφεις όταν έχεις κάτι να πεις...Κάτι να διηγηθείς...Κάτι που έχει έστω κι ένα μικρό ενδιαφέρον!
Εδώ και καιρό δεν βρίσκω ενδιαφέρον για τίποτα!
Κι όμως βρήκα τι φταίει, βρήκα τι θέλω και τι θα βοηθήσει!
Χρειάζομαι ότι ακριβώς και το φιλαράκι μου (βλ. Sanjo)...
Ένα ταξίδι μακριά από δω! Ένα ταξίδι 10 μέρες να τα σπάσω όλα, να γουστάρω, να ηρεμήσω!
Μακριά από δουλειές, από σκοτούρες, από, από, από....
Αυτό είναι τελικά...
Παίρνω το δίπλωμα και γεια σας! Θα πάρω τη Senorita και θα φύγουμε να ηρεμήσουμε όλοι!
Υ.Γ Κι επειδή της χρωστάω κί ένα σπάσιμο, θα την ξαναπάω locomondo...
Λοιπόν, άντε κλείνω την ανάρτηση κι έρχομαι!!!
Χαθείτε στα ενδότερα...
Και πως να γράψω ρε παιδιά ας μου πει κάποιος...
Νοιώθω ότι στερεύω από έμπνευση, γιατί έχει αρχίσει και δεν μ' αρέσει τίποτα! Μου τη δίνουν όλα!
Ο ένας χάνει τον εαυτό του, ο άλλος δεν τη παλεύει, ο άλλος παίζει όλη μέρα lotro, ο άλλος βαριέται που ζει και όλους αυτούς αν τους ενώσεις φτιάχνεις σ' ένα πολύ ωραίο και υπερμεγέθες παζλ τον υποφαινόμενο!
Γράψε ένα blog διαμαρτύρονται όλοι...
Να σας γράψω να σας φύγει η αίσθηση σε όλους εσάς που νομίζετε πως δεν γράφω γιατί νομίζετε πως το μόνο που με νοιάζει είναι να παίζω lotro!
Θεωρώ πως καλό είναι να γράφεις όταν έχεις κάτι να πεις...Κάτι να διηγηθείς...Κάτι που έχει έστω κι ένα μικρό ενδιαφέρον!
Εδώ και καιρό δεν βρίσκω ενδιαφέρον για τίποτα!
Κι όμως βρήκα τι φταίει, βρήκα τι θέλω και τι θα βοηθήσει!
Χρειάζομαι ότι ακριβώς και το φιλαράκι μου (βλ. Sanjo)...
Ένα ταξίδι μακριά από δω! Ένα ταξίδι 10 μέρες να τα σπάσω όλα, να γουστάρω, να ηρεμήσω!
Μακριά από δουλειές, από σκοτούρες, από, από, από....
Αυτό είναι τελικά...
Παίρνω το δίπλωμα και γεια σας! Θα πάρω τη Senorita και θα φύγουμε να ηρεμήσουμε όλοι!
Υ.Γ Κι επειδή της χρωστάω κί ένα σπάσιμο, θα την ξαναπάω locomondo...
Λοιπόν, άντε κλείνω την ανάρτηση κι έρχομαι!!!
Χαθείτε στα ενδότερα...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
