Εδώ να μείνεις...

Η μέρα ξεκίνησε χωρίς εκπλήξεις, χωρίς απρόοπτα…

Κι ας είναι Οκτώβρης…
Κι ας κυκλοφορούμε ακόμα με τα κοντομάνικα…
Κι ας μείναμε πια λίγοι στο νησί…

Αναρωτιέμαι κάμποσες φορές πόσο όμορφος είναι ο χειμώνας σε τούτο εδώ το μέρος. Πόσο γαλήνιος, σαγηνευτικός, ήρεμος και…ανθρώπινος!

Το νησί αδειάζει, μα οι ψυχές μας άρχισαν να γεμίζουν ξανά.

Οι φιλοχρήματοι, οι μεγάλοι (ο Θεός να τους κάνει) επιχειρηματίες αρχίζουν ν’ αποχωρούν. Οδεύουν προς μέρη εξωτικά, οδεύουν σε διάφορες πρωτεύουσες ανά την υφήλιο.
Αθήνα, Μαδρίτη, Θεσσαλονίκη, Μπανγκόγκ, Παρίσι…

Και μένουμε εμείς, οι λίγοι, οι ίδιοι, οι απλοί…

Μένουμε συνειδητά, απολαμβάνοντας μία ζωή γεμάτη ζεστασιά, καλοσύνη, μα κυρίως μια ζωή γεμάτη ηρεμία. Το νησί μας δεν είναι ένα μέρος ξεχασμένο απ’ το Θεό, αντίθετα ο Θεός μας έχει ευλογήσει να μπορούμε να μένουμε σε τούτο τον τόπο

Αλήθεια πόσος κόσμος δεν αποζητά την ηρεμία στη ζωή του, στη ψυχή του;

Πρόσφατα ήρθαν στο νησί συγγενείς απ’ την Αθήνα. Απ’ τους λίγους συγγενείς που έχω σε υπόληψη. Απ’ τους λίγους που ξέρουν να εκτιμούν τη σιωπή και το ευχαριστώ, απορρίπτοντας τα τυπικά.

Πράγματι ήταν λυπηρό να τους βλέπεις να φεύγουν. Τόσο δυστυχείς που αναγκάζονταν να επιστρέψουν στη μεγαλούπολη, στις δουλείες τους, στη «ζούγκλα».

Σαν να γίνεται από πάντα και η ανάγκη για επιβίωση, για καταξίωση, για το κάτι παραπάνω σπρώχνει τους ανθρώπους στις μεγαλουπόλεις, στα αστικά κέντρα.

Και τους κράταγε δέσμιους, μιας ζωής άθλιας, ανυπόφορης, γεμάτη άγχος, πίεση και υποχρεώσεις.

Αλλά φταίνε κι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Γίνονται όμηροι και υποχείρια με τη θέλησή τους.

Γιατί είναι μικροί και πρέπει να φτιάξουν λεφτά τώρα, γιατί είναι μεγάλοι πια και δεν μπορούν ν’ αφήσουν τις δουλείες τους και να ξεκινήσουν από την αρχή.
Γιατί έχουν πια συνηθίσει…

Μπορεί να μοιάζει βαρετή η ζωή στο νησί, αλλά η ψυχική ηρεμία που προσφέρει δεν ανταλλάσσεται με χρήματα. Εδώ με μια καλή παρέα, μια όμορφη συντροφιά και λίγη καλή διάθεση αισθάνεσαι σαν βασιλιάς και περνάς κάτι παραπάνω από υπέροχα.

Μ’ αρέσει να βαριέμαι τη ζωή μου σε τούτο τον τόπο. Μ’ αρέσει να βαριέμαι να κάνω τα ίδια πράγματα και να πηγαίνω συνέχεια στα ίδια μέρη με τους ίδιους δικούς μου ανθρώπους.

Γιατί, όταν θα πάψω να τα κάνω όλα αυτά με ευχαρίστηση, τότε θα έχω αρχίζει να βαριέμαι και την…ανθρωπιά.

Ας ξεκινάει λοιπόν η μέρα χωρίς απρόοπτα…

Αρκεί να υπάρχει αγάπη…
Αρκεί να υπάρχει φιλία…
Αρκεί να υπάρχει ζωή…

Χαίρετε…